ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံု ကေတာ့ မၾကာေတာ့ဘူး၊ ေကာင္းေကာင္း အတုတ္ခံရေတာ့မယ္။ သူ႔ကြယ္ရာမွာ သူ႔ကို လက္ထိုးလို႔မွ ကိုက္ရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့ ဦးေမာင္တာႀကီး ကေတာင္ ေျပာေနၿပီေလ။ ဘုတ္ဆံုမတို႔ ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ ျပန္ၿပီ၊ သိပ္ပရမ္းပတာ လုပ္လြန္းတယ္ … ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
တကတဲ … အေႂကြးေရာင္းေပး ရတာပဲ ဆိုၿပီး ေစတနာ ပါပါကို မလုပ္ေတာ့ဘူး။
ဒီ စက္မႈလယ္ယာ ႐ံုးဝင္းထဲမွာလည္း လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အသုပ္၊ ေဆးလိပ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအမည္ စံုလင္ၿပီး အေႂကြးေရာင္းတာ ဆိုလို႔ သူ႔တစ္ဆိုင္တည္းလည္း ရွိတာကိုး။ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမရဲ႕ ေယာက္်ားက စက္မႈလယ္ယာ႐ံုးမွာ စာေရးႀကီး အဆင့္ေလာက္ ရာထူးရွိတယ္ ဆိုေတာ့ အစိုးရ အိမ္ခန္းကေလး တစ္ခန္း ရထားသမို႔ ဟန္က်ပန္က် မပူမပင္ ေနႏုိင္တာေပါ့။ ဝင္းထဲမွာလည္း ေရ မီး အစံုရွိတာ ဆိုေတာ့ ေရခ၊ မီးခလည္း ဟုတ္ဟုတ္ေလာက္ေလာက္ ပြန္းပဲ့ သိသာသြားေအာင္ ေပးေန ရတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး ဆိုေတာ့ ေရ အႀကိဳက္သံုး၊ မီး အႀကိဳက္သံုးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဟန္က်ပန္က် အလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပေလ။
သူ႔ဆိုင္မွာက အခ်က္အျပဳတ္ အရသာက ဒီေလာက္ႀကီး ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ေပမဲ့ အေႂကြး စားရတာရယ္၊ လက္ဖြာၿပီး ေပါေပါမ်ားမ်ား တန္ေအာင္ စားရတာရယ္ဆိုေတာ့ စားတဲ့သူေတြ ကလည္း တယ္ၿပီး ေၾကးမထူၾကလွဘူး။ ေၾကးထူ ေနလို႔လည္းမွ မရတာေလ။
ၿပီးေတာ့ ဒီစက္႐ံုဝင္းထဲမွာက ဧည့္သည္ ေစာင္သည္ လာလို႔မွ ေျပးေျပးလႊားလႊား အခ်ိန္မေရြး လာဆြဲယူရတဲ့ ဆိုင္ ဆိုလို႔လည္း ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမဆိုင္ တစ္ဆိုင္တည္း ရွိတာကိုး။ သူ႔ဟာက လေပးေလာက္နီးနီး ျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့လည္း စက္႐ံုဝန္ထမ္း ခမ်ာမယ္ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈး ၾကည့္ရွင္းစတမ္း ဆိုၿပီး မိုးမလင္းလိုက္နဲ႔၊ သူ႔ဆိုင္မွာ ကေလး လူႀကီး ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေနေတာ့တာပါပဲ။
“ဘုတ္ဆံုမေရ … ကေန႔ေတာ့ ႏွစ္ပြဲ စားမွာေနာ္၊ အေၾကာ္ပါ ထည့္ေဟ့”
“မရဘူး၊ အေၾကာ္နဲ႔ ႏွစ္ပြဲ မ်ားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဦးဖိုးလူ သားသမီးေတြ လာစားၾကဦးမွာ။ တစ္ေယာက္ တစ္ပြဲပဲ ရမယ္။ ေႂကြးေတြက သိပ္မ်ားေနၿပီ။ လကုန္ရင္ ဘယ္လို ရွင္းေပးမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားထား”
“ညည္းကလည္းဟာ၊ စားခါနီး ေသာက္ခါနီး သိပ္ၿပီး စားရေသာက္ရ ခက္ေအာင္ လုပ္တာပဲ။ လကုန္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားတာပဲ ဟာကို။ ႏွစ္ပြဲ မရရင္လည္း တစ္ပြဲေပါ့ဟာ။ အေၾကာ္ေလးေတာ့ ပါပေစေဟ့၊ ငါတို႔က ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္က တစ္နာရီခြဲေလာက္မွ ဝင္ရမွာ။ ဒီမုန္႔ဟင္းခါး အေၾကာ္ေလး တစ္ပြဲတည္းနဲ႔ ေနရမွာ”
“ၿပီးေရာ ၿပီးေရာ … ေတာ္ၿပီ၊ ဦးဖိုးလူရဲ႕ မနက္စာဒုကၡ ဒီမွာတင္ ရပ္။ ေဟ့ … မုန္႔ဟင္းခါး ဘူးသီးေၾကာ္နဲ႔ တစ္ပြဲ၊ အရည္မ်ားမ်ား ဆမ္းေပးလိုက္”
“ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံု … ထမင္းၾကမ္းခဲေလးပါ နည္းနည္း ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အေမက …”
“ေအာင္မယ္ … ထမင္းၾကမ္းခဲက အဆစ္ပါေသး။ မထည့္ေပးႏုိင္ဘူးေဟ့၊ ဆန္တစ္ျပည္ကို တစ္ေထာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ မရဘူး”
“မမဆံု အသုပ္ကလည္း ဆီခ်က္ နည္းလွခ်ည္လားဗ်ာ။ လေပး စားၾကတာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ေစတနာမပါ မလုပ္နဲ႔ဗ်ာ။ ဆီေလး ျပားေလး ထည့္ဦးမွေပါ့”
“ဟဲ့ … ငပ်င္းေမာင္တင့္ရဲ႕၊ နင့္ပေထြး ေျမပဲဆီက ေလးေထာင့္ႏွစ္ရာ။ စားအုန္းဆီက ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာ။ ဒါေတာင္ ခြက္ခ်ိန္ျပည့္ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္လလံုးလံုး အေႂကြးေရာင္း ေနတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ဦး”
“ခင္ဗ်ားကလည္း အေႂကြးေပးရတာသာ ေျပာေန မမဆံုရာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးက အျပင္မွာဆို အေၾကာ္နဲ႔မွ တစ္ပြဲ ႏွစ္ရာရယ္၊ ဟင္းရည္က ႀကိဳက္သေလာက္ ေတာင္းစမ္း”
“သြားစားပါလားဟဲ့ အျပင္မွာ … ငါလည္း ႏွစ္ရာနဲ႔ ေရာင္းေပး ထားတာပဲ”
“ဖြတ္ … ငါးမပါ ဘာမပါနဲ႔”
“ဟင္ … ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ သြား … ဒီလကုန္ၿပီးရင္ နင္ ငါ့ဆိုင္မွာ လာမစားနဲ႔၊ နင့္ဘာသာ ငါး ၁၀ ပိႆာေလာက္နဲ႔ ခ်က္တဲ့ အျပင္ဆိုင္မွာပဲ သြားၿပီး မ်ိဳဆို႔သြတ္ေပါ့၊ ၾကားလား”
“အန္တီဆုံ၊ အေမကေလ ေခါက္ဆဲြသုတ္ သက္သက္လြတ္ ႏွစ္ပဲြ သုပ္ေပးလိုက္ပါတဲ့”
“ေအာင္မယ္ေလး … ကိုယ္က်ိဳးနည္းေတာ္၊ က်ဳပ္ဆိုင္မွာ တစ္သက္လံုး သက္သက္လြတ္ မရဘူးမွတ္”
“အန္တီဆံု ကလည္း ငံျပာရည္ မထည့္ရင္ ၿပီးတာကို”
“ေဆးလိပ္ ေပးဦးေဟ့”
“ဟ … လက္ဖက္ရည္ကို ေမာင္ထြန္းကို ေဖ်ာ္ခိုင္းပါဟ ဘုတ္ဆံုရ။ ညည္းကိုယ္တိုင္ ဝင္မေဖ်ာ္စမ္းပါနဲ႔။ ခ်က္ႏို႔ဆီ ပ်စ္ခၽြဲႀကီးနဲ႔ ေသာက္လို႔ မရဘူးဟာ။ အခ်ိဳေျခာက္ကို နာနာႏွပ္ခ်ည္လို႔ဆို၊ ဖီြ … ေရေႏြးကို ႏို႔ဆီ သၾကားန႔ဲ သူငယ္နာမစင္တဲ့ ေဖ်ာ္နည္းန႔ဲ ေဖ်ာ္ထားတာကြ … ေဟ”
“ဘႀကီးေမာင္ပါ တစ္ေယာက္ဟာေလ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၿပီဆို အျမဲတမ္း ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔ သံုးခြက္ ေသာက္တာ သူ႔အျပင္ တျခားလူ မပါဘူး”
“မေနႏုိင္လို႔ေဟ့၊ မေသာက္ရ မေနႏုိင္လို႔ေဟ့”
“ငွက္ေပ်ာပင္ကလည္း ရင့္ေထာ္ ေနတာပဲ။ အခြံေလး ဘာေလး ေျပာင္ေနေအာင္ သင္ပါဦး ဘုတ္ဆံုရဲ႕။ ဟင္းရည္က ေကာင္းခ်င္ပါရဲ႕နဲ႔ ဒီငွက္ေပ်ာဖတ္ အရင့္ႀကီးေတြက ဖ်က္ေနတာ”
“မတတ္ႏုိင္ဘူး ႀကီးႀကီး မေအးေငြေရ … ႀကိဳက္ရင္လည္း စားသြား၊ မႀကိဳက္ရင္လည္း မစားနဲ႔။ ကၽြန္မလည္း တစ္ေယာက္တည္း ေထာင့္ေစ့ေအာင္ လုပ္ေနရတာ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး”
“ညည္း ဟိုဟာမေလး ခိုင္းေပါ့ေအ့”
ေဟာ … ေျပာၾကရင္း ဆိုၾကရင္း ဝက္ေထာ္ဘက္ကို လွည့္လာၾကၿပီ ေတြ႕လား။ ညည္းတူမေလး ခိုင္းေပါ့ေအလို႔ မေျပာဘဲ ဝက္ေထာ္ကိုမ်ား ဟိုဟာမေလးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ အဘြားႀကီးကို ဝက္ေထာ္ အေၾကာ မတည့္တာ။ စကားေျပာရင္ သိပ္စီးပိုးတာပဲ။ ဝက္ေထာ္ကပဲ ဘာမွ မလုပ္ေပး မကိုင္ေပးတဲ့ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ေနတဲ့ ပံုစံလိုလို ေျပာေနလိုက္တာ။ ဒါ … ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမကို ဝက္ေထာ္နဲ႔ တိုက္ေပးတာပဲ။
“သူ ရွိေနလို႔သာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ႀကီးႀကီး မေအးေငြရဲ႕၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဒီဆိုင္ကို ပိတ္ပစ္ရကေရာေပါ့။ အိမ္က ေမ်ာက္ထီး သံုးေကာင္က ဘာခိုင္းလို႔ ရမွာတံုး”
“အႀကီးေကာင္က ၁၀- တန္းမို႔လားေအ့”
“ေျဖထားၿပီေလ။ သင္းအတြက္ ကုန္လိုက္ရတဲ့ က်ဴရွင္စရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊ လမ္းစရိတ္၊ အို စံုလိုက္တဲ့ စရိတ္။ ေအာင္မယ္၊ မေအာင္မယ္ေတာ့ မသိဘူး”
“ညည္းသားကို ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔ ဘုတ္ဆံု။ ဒီေကာင့္႐ုပ္က ေတာ္႐ံု မဟုတ္ဘူး၊ သိပ္ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္းတာ။ သင္းက ေကာင္းစားမယ့္ ေကာင္ေအ့”
“ေကာင္းစားမယ္ မေကာင္းစားဘူးေတာ့ မဆိုတတ္ဘူး။ အခု ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မမွာ ျမင္တဲ့အတိုင္း ေခၽြးတလံုးလံုး၊ ျပာတလူးလူးနဲ႔ လုပ္ကိုင္ ေနရတာပဲ”
“ဟင္းရည္ေလး ပိုထည့္ပါဦးဟဲ့၊ ထမင္းေလးနဲ႔ နယ္စားရမွာ”
“တစ္အိုးလံုး အကုန္သြန္ထည့္ ရမယ့္ပံု”
“ဟဲ့ … ဂန္းမေလး လူႀကီးကို၊ ဒါေၾကာင့္ သင္း ငါ ၾကည့္မရတာ”
“ဝက္ေထာ္၊ လူႀကီးကိုေနာ္ … ညည္း ၾကည့္လုပ္”
“ဟယ္ … ေအးမင္းသန္း၊ နင့္ဟယ္ ေနာက္က်လွခ်ည္လား၊ ကိုးနာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္”
“အိပ္ရာထ ေနာက္က်လို႔ မႀကီး ဘုတ္ဆံုေရ”
ၾကည့္ … ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမကေတာ့ ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းမ်ားဆို သိပ္အေရးေပးတယ္။ ခိုင္ဦးတို႔၊ ယုဝတို႔နဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းက စကားလည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ပီယဝါစာ ေျပာတတ္တယ္။ ပိုက္ဆံနဲ႔ စားတာ။ အေႂကြးမစားဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံု ေငြလိုရင္ ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းဆီက အျမဲ ေခ်းေနက်။ အတိုးေတာ့ မယူပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဆိုင္မွာ သူ လာစားရင္ ရွယ္ေတာ့ ေကၽြးရတာေပါ့ေလ။ တစ္ခါတေလ ေဆးလိပ္ေတာင္ အလကား တိုက္တတ္ေသးတာ။ ေခ်းရ ငွားရ လြယ္ေအာင္ဆိုၿပီး အစားနဲ႔ မက္လံုးေပးထားတာ။
ေနာက္ၿပီး ဝက္ေထာ္လည္း ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။
ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းက လူပ်ိဳႀကီး ဆိုတယ္။ သူ႔ဘာသာ လူပ်ိဳလိုင္းခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာ။ စာအျပလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္ ဆိုပဲ။ သူ႔အလုပ္ၿပီးရင္ ညဘက္ ဝိုင္းသေဘာမ်ိဳး သူ႔အခန္းမွာ ျပေပးသတဲ့။ အပိုဝင္ေငြေလး ဘာေလး ရေအာင္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးသဲ့သဲ့ ၾကားထားေသးတာက ဝင္းထဲက မေျပလည္တဲ့ သူေတြကို ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းက ေငြတိုး ေခ်းထားေသးတယ္ ေျပာတာပဲ။ ဝက္ေထာ္ကေတာ့ မသိပါဘူး။ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမက ေျပာျပတာ။ ဝက္ေထာ္ထက္ေတာ့ ဆယ့္သံုး ေလးႏွစ္ေလာက္ ပိုႀကီးမယ္ ထင္တယ္။ ဝက္ေထာ္ကေတာ့ ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္း အေပၚ ဘယ္လိုမွ မေနပါဘူး။ ကိုယ့္ဦးေလးလို၊ ကိုယ့္အစ္ကိုႀကီးလိုပဲ သေဘာထားတာပါ။ သူက ဆိုင္လာရင္ ဝက္ေထာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ‘ဝက္ေထာ္’ လို႔ ေခၚေလ့ မရွိဘူး။ ‘ခ်ိဳခ်ိဳ’ တဲ့။ ဝက္ေထာ္ နာမည္က ခ်ိဳခ်ိဳဝင္း မဟုတ္လား။
ဝက္ေထာ္ကေတာ့ ခိုင္ဦးကို နည္းနည္း သေဘာက်တယ္။ ခိုင္ဦးက ရွိရင္ ရွိသလို လက္ဖြာတတ္တယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔လည္း တည့္တယ္။ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြ ကလည္း သူ႔ကို ခင္တယ္။ သူတို႔ စက္႐ံုေအာက္ေျခ ဝန္ထမ္းေတြထဲမွာ ခိုင္ဦးက အေတာ္ဆံုးပဲ။ သူ႔ကို အလုပ္ေသခ်ာလို႔ အရာရွိေတြကေတာင္ စိတ္ခ်ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခိုင္ဦးက မဟုတ္ရင္ မခံတတ္ဘူး။
ဘာၾကာေသးလို႔လဲ၊ ေျပာင္းသြားတဲ့ ဒုစက္႐ံုမွဴးနဲ႔ လက္သီး ထိုးၾကတာ။ ကံေကာင္းလို႔ အလုပ္မျပဳတ္တယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိေပးစာ ထုတ္ခံရတယ္ ေျပာတာပဲ။ ဒုစက္႐ံုမွဴး ကလည္း ဒီစက္႐ံုကေန ေျပာင္းရတာပဲ။ ခိုင္ဦးက အဲသလို သတၱိရွိတာ။ သူ ေျပာေတာ့ အဲဒီ ဒုစက္႐ံုမွဴးႀကီးက အေျခာက္ႀကီးတဲ့။ ထဘီ ဝတ္ထားတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး ေဒါပြ ေနေလရဲ႕။ အျဖစ္မွန္က ဘာလဲလို႔ ေသခ်ာ မသိေပမဲ့ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမ ေယာက္်ား ဦးေမာင္ဝင္း ေျပာျပတာကေတာ့ (သူ႔မိန္းမကို ေျပာျပတာကို ဝက္ေထာ္ ၾကားရတာပါ) ခိုင္ဦးရဲ႕အစ္မ အပ်ိဳႀကီးကို ရိသဲ့သဲ့ လုပ္လို႔ ဆိုလား။ ေရေႏြးတည္ခိုင္း၊ ထမင္းစားပြဲ ျပင္ခိုင္းတယ္ ဆိုလား။ ဒုစက္႐ံုမွဴးက အိမ္ေထာင္ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ျဖစ္ၾကတာပဲတဲ့။
ၿပီးေတာ့ ခိုင္ဦးက ဖင္ေပါ့တယ္။ ဆိုင္လာရင္ ဝက္ေထာ္ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ဘူး ျမင္ရင္ အကုန္ ဝိုင္းကူ လုပ္ေပးတာပဲ။ ေရကုန္ ေနရင္လည္း ဆြဲျဖည့္ေပး၊ တစ္ခါတစ္ခါ ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ဝိုင္းေဆးေပးတတ္ ေသးတယ္။ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမ ကေတာ့ ခိုင္ဦးကို သိပ္ သေဘာမက်ဘူး။ ဘုေဘာက္က်လို႔တဲ့။ စိတ္ဆတ္တာ မေကာင္းဘူးတဲ့။
ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းကေတာ့ ဝက္ေထာ္ကို “ခ်ိဳခ်ိဳက တစ္ေန႔တျခား လွလွလာတယ္” လို႔ပဲ ေစာင္းခ်ိတ္ ေျပာေပမဲ့ ခိုင္ဦးကေတာ့ မရဘူး ဆရာ၊ ေျဗာင္ပဲ။ ‘ဝက္ေထာ္၊ နင့္ကို ငါ ႀကိဳက္တယ္’ တ့ဲ၊ ‘ငါ အဆင္ေျပရင္ နင့္ကို ေတာင္းယူမယ္’ တ့၊ဲအဲသလို ေျပာတာ … ေကာင္းေရာ။
ယုဝလား … ယုဝက ေျခေၾကာ လက္ေၾကာ တင္းတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ယူရင္ ဝက္ေထာ္က လုပ္ေကၽြးရမွာ။ သူ႔လုပ္စာေတာ့ စားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ရသမွ် သူ႔႐ုပ္ကိုပဲ လွေအာင္ ျပင္ေနတာ။ ဆိုင္လာရင္လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး မွန္ပဲ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းက ဆံပင္ေမြးေတြကိုပဲ ခဏ ခဏ သပ္ေနတာ။ တစ္ခါကလည္း ဝက္ေထာ္ကို ေစာင္းခ်ိတ္ေနရင္း မွန္ကို ခဏ ခဏ ခိုးၾကည့္ၾကည့္ေနလို႔ အျမင္ကတ္တာနဲ႔ သူ႔ေရွ႕ကေန ေဇာက္ခနဲ ထထြက္ လာလိုက္တယ္။
မွတ္စမ္း။ ဒီလိုလူမ်ိဳးက ဇာတ္မင္းသား လုပ္စားဖို႔ပဲ ေကာင္းတယ္။ ႐ုပ္ကေလးက သနားကမားေလးပါ။ ထားပါ။ ဝက္ေထာ္က ႐ုပ္မက္လို႔ရတဲ့ ဘဝမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိတယ္။ ညစာ မခက္ခ်င္ရင္ လွတာကို မမက္ရဘူး မဟုတ္လား။
“ဟဲ့ … ဝက္ေထာ္ ဘာစိတ္ကူးယဥ္ ေနျပန္တံုး၊ ညည္းေတာ့ေလ …”
“ဘာလဲ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုရဲ႕၊ ၾကားပါတယ္။ ေျပာစရာရွိ ေျပာပါလား။ တစ္ေခၚတည္း ေခၚေနတာ။ ေခၚတိုင္း ထူးေနရရင္လည္း အာေခါင္ကြဲၿပီး ေသရ႐ံုပဲ ရွိမယ္ ကဲ”
“ခစ္ ခစ္ … ေကာင္မေလး ဟိုမွာ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အေကာင္ လာၿပီ၊ သြား ေကာင္တာမွာ သြားထိုင္ …”
“ဘာလို႔လဲ”
“ငါ ၾကည့္မရဘူး၊ မ်က္ႏွာထားကိုက မာေရေက်ာေရနဲ႔။ သြားေအ … မဟုတ္ရင္လည္း အခန္းကို ျပန္၊ ညည္းတူေတြကို ျပန္သြားေခၚေခ်”
“ဟာ … သူတို႔ ေျခေထာက္နဲ႔ သူတို႔ဘာသာ ေလွ်ာက္လာေနက်ဟာ။ တကူးတက လုပ္ၿပီး သြားေခၚ ေနရမွာလား။ ဒီမွာ အလုပ္ေတြပစ္ၿပီး … လူလည္း က်ေနတာကို”
“ငါ သင္းကို ၾကည့္မရပါဘူး ဆိုမွ။ ၾကည့္ေန၊ ဆိုင္ကို မလာေစရဘူး”
“ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံု ကလည္းေလ … သူက ေဒၚႀကီးကို ဘာလုပ္လို႔လဲ။ သူ႔ဘာသာ သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔ မုန္႔လာစားတာပဲ။ အေႂကြးစားတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းက် မ်က္ႏွာသာေပးၿပီး”
“ဟင္း ညည္း ဘာသိလို႔လဲ၊ အဲဒီအေကာင္က ငါ့စီးပြားေရးကို ဖ်က္မယ့္ေကာင္ေအ့”
“ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“ဆိုင္တာေပါ့။ ညည္းအေမတို႔ဆီ ျပန္သြားတ့ဲ ေန႔ကေလ၊ သင္း ဒုစက္႐ုံမွဴးနဲ႔ လုံးေထြး သတ္ပုတ္ၿပီး ငါ့ဆိုင္ ေရာက္လာတာ။ ငါက နားခ်တာပါေအ၊ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးန႔ဲ ခံျဖစ္ရင္ ကိုယ္ပဲ ခံရမွာေပါ့။ ဒါကို သင္းက င့ါကို သူခိုးဓား႐ိုးကမ္း မလုပ္ပါန႔ဲ ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆုံရာတဲ့။ အဲဒီလို လူစားမ်ိဳးကို ဒီလို ခံသတ္တာေတာင္ နည္းေသးတယ္ ဆိုၿပီး အာက်ယ္ ေနေရာ့ေဟ့။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း အာက်ယ္ခ်င္ရင္ နင့္အိမ္ကို ျပန္၊ ငါ့ဆိုင္မွာ လာၿပီး ေလက်ယ္ မေနနဲ႔။ ဒုစက္႐ုံမွဴး ၾကားသြားရင္ မေကာင္းဘူး။ ငါတို႔မလည္း အလိုတူ အလိုပါ ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာမိလို႔ေဟ့။ မဆီမဆိုင္ ဟိုတစ္ေန႔ဆီက ငါ့မုန္႔ဟင္းခါးအိုးထဲ ဖားျပဳပ္ ျပဳတ္က်တဲ့ ကိစၥကို ဆိုင္ထဲမွာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာတာေလ”
“ဟယ္ … ဘယ္လိုႀကီး ျဖစ္ၾကတာတံုး ခစ္ ခစ္ …”
“တယ္ … ပိတ္ကန္လိုက္ရ၊ ညည္း မ်က္ႏွာပိုးကို သတ္စမ္း။ ငါတို႔ မဆယ္ရဲလို႔ သူပဲ ဆယ္တုန္းက မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ ဆယ္ေပးထားၿပီး။ ငါ့ကို လူၾကားထဲ အရွက္ခြဲ႐ံု မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဆိုင္ကို လူေတြ လာမစားေအာင္ လုပ္တာ။ ဖားျပဳပ္ႀကီးက အိုးထဲကို ဘယ္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ အေၾကာင္း၊ သူပဲ မီးညႇပ္ႀကီးနဲ႔ ဆယ္ၿပီး ပစ္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဖားျပဳပ္ႀကီးက မီးအပူေၾကာင့္ အရွင္လတ္လတ္ ကားၿပီး ေသရတာမို႔ ဘယ္လို ကားယားေနတဲ့ အေၾကာင္း ဟယ္၊ ဖြီ … စားေနတဲ့ သူေတြက အကုန္ ေအာ့အန္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမုန္႔ဟင္းခါးအိုးကို ဆက္ေရာင္းသင့္ မေရာင္းသင့္ ငါက စဥ္းစားေနလို႔ သင္းကပဲ သြန္ပစ္လိုက္ဖို႔ အၾကံေပးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ သင္း သိမယ္၊ ငါက အစကတည္းက မေရာင္းပါဘူးလို႔ ငါ့ဘာသာ ကတိခံထားၿပီးသား ဟာကို။ ညည္းလည္း သိပါတယ္ ဝက္ေထာ္ရဲ႕၊ ဟိုတစ္ေလာေလးက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြေလ။ ရခိုင္ပင္ႀကီး မွားခုတ္မိလို႔ ဟင္းတစ္အိုးလံုး ခါးတူးၿပီး စားမရ ျဖစ္လို႔ေတာင္မွ ငါ ဘယ္မွာ ေရာင္းလို႔လဲ။ တန္းလ်ားထဲ အကုန္ လိုက္ေဝပစ္တာပဲ။ မေအေပး … အခုေတာ့ ငါ့မွာ မနက္တိုင္း အဲဒီ ဖားျပဳပ္ႀကီး ကိစၥပဲ ေျဖရွင္း ေနရတယ္ေဟ့”
“ဟစ္ … ဟစ္ … ဟား ဟား …”
“ေကာင္မ၊ ညည္းက အေဒၚကို ဒါ ေျပာင္တာေပါ့ေလ။ ညည္းက ဘာလဲ လင့္ဘက္က ပါသလား”
“အို … ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံု ကလည္း ဝက္က အပ်ိဳပါ။ ဘယ္လင္မွ မရွိဘဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္ လင့္ဘက္က နာရမွာတံုး”
“ေအး … အဲဒါပဲ၊ ညည္း ငါ့အစား နာစမ္းေအ၊ အဲဒီအေကာင္ကို အေရာမဝင္နဲ႔။ ပညာျပလိုက္၊ ၾကားလား”
“အင္းပါ”
ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆုံကေတာ့ ခိုင္ဦးကို အေတာ္နာသြားၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္မတုံး။ ကိုယ္က သူနဲ႔ ကပ္ေနရတာ။ ဒီအေဒၚက မၾကည္ရင္ လစ္ရမွာ။ လစ္လို႔ မျဖစ္ေသး၊ ကိုယ့္မွာက မေအကို လုပ္ေကၽြးေနရတာ။ ထမင္းေကၽြး အဝတ္ဆင္႐ံု အျပင္ လခပါ ေပးထားေတာ့ ဒီအေဒၚကို အာခံလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ မရခင္ကတည္းက ဒီအေကာင္ ဒီေလာက္ ေမာက္ႂကြေနရင္ ငါ့ကို ရၿပီးေတာ့ေကာ သင္းက အေရးလုပ္မွာလား။ ငါ့အေဆြ၊ ငါ့အမ်ိဳးကို လူပံုအလယ္မွာ မေလးမစား ထီမထင္လုပ္တာ ငါလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ဘာလဲ လူႀကီးသူမ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာတဲ့ဟာကို။
ဟုတ္တယ္။ ငါ့အေဒၚကို လူညစ္ပတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္၊ သူမ်ားတကာ ထင္ေအာင္ ဒီအေကာင္ ေျပာတာ။ ငါ့မ်က္ႏွာေတာင္ မေထာက္ဘူး။ တကယ္ဆို ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံု ဆိုတာ ဝက္ေထာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေလ။
ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုက ေကာင္တာမွာ ထိုင္ၿပီး ဟိုတစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ လွည့္လိုက္တယ္။ ဝက္ေထာ္ကလည္း မ်က္ႏွာကို ခ်ီထားတာေပါ့။ အဲ … ေကာင္းေရာ။ ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္း ကလည္း ဒီကေန႔မွ ဘာစိတ္႐ူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။ ခိုင္ဦး လာတာေတာင္ ထကို မျပန္ဘူး။ သတင္းစာကို ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး ဖတ္ေနလိုက္တာ။ ဒါေတြကို ျခံဳငုံသုံးသပ္ ျမင္လိုက္ေတာ့ ခိုင္ဦးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားတယ္။
“မုန္႔ဟင္းခါး ပဲေၾကာ္နဲ႔ တစ္ပြဲ”
သြားၿပီ၊ ခိုင္ဦး မွားၿပီ။
ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံုမက ဖ်တ္ခနဲ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ လွည့္လာတဲ့ၿပီးေတာ့-
“ေဟ့ … ဒီဆိုင္က မုန္႔ဟင္းခါးကို ငါးနဲ႔ မခ်က္ဘူး၊ ဖားျပဳပ္နဲ႔ ခ်က္တာ။ ဖားျပဳပ္ မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ေရာင္းတယ္။ ႀကိဳက္ရင္ ပက္လက္လန္ တစ္ပြဲ ထည့္ေပးလိုက္ေဟ့”
“ဖားျပဳပ္ မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ႀကိဳက္လို႔ တစ္သက္လံုး စားေနတာဗ်။ ထည့္မွာသာ ထည့္”
ေအာင္မာ … မေလွ်ာ့ေသးဘူး သင္းက။ မ်က္ႏွာကလည္း တင္းေနလိုက္တာ။ လူပဲ ထသတ္ေတာ့ မလိုလို။ သင္းပဲ အျပစ္လုပ္ထား ေသးတယ္။ လာ လာခ်ည္ေသး။ ေအးေလ …သိရမေပါ့။
“ခ်ိဳခ်ိဳ … ခဏ”
ကိုႀကီး ေအးမင္းသန္းက သတင္းစာကို ခ်ၿပီး ဝက္ေထာ္ကို အဲသလိုလည္း ေခၚလိုက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဟိုအေကာင္ ပခံုးႀကီး ကားခနဲ ျဖစ္သြားတာေလ။ တိုတို ေသေအာင္ တို။
မာနႀကီးခ်င္တဲ့ အေကာင္။
“ဘာလဲ ခ်ိဳခ်ိဳ၊ လူၾကားလို႔မွ မေကာင္းဘူး။ ဖားျပဳပ္နဲ႔ ခ်က္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ”
“အလကားပါ ကိုႀကီးရာ”
“ေရာ့ … ပိုက္ဆံရွင္းဦး၊ ကိုႀကီး သြားေတာ့မယ္။ မႀကီးဘုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားဦးမယ္”
“ေအး ေအး … ေမာင္ေအးမင္းေရ၊ ေန႔ခင္းဘက္ အေအး လာေသာက္လွည့္ခ်ည္၊ ပူတဲ့အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ သခြားေမႊး ဝယ္ထားတယ္။ ေန႔ခင္းက်မွ ေရခဲေလး၊ သၾကားေလး၊ ႏို႔ဆီေလးနဲ႔ ဝက္ေထာ္ကို အေဖ်ာ္ခိုင္း လိုက္ဦးမယ္ သိလား”
“ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ သခြားေမႊး သိပ္ႀကိဳက္တာ”
“ဒုန္း … ဒုန္း …”
“ေဟ့ ... င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ေတာင္းေနတာကြ င႐ုတ္သီးမႈန္႔၊ ဒီကလည္း ပိုက္ဆံနဲ႔ စားေနတာေနာ့။ ဘယ္မလဲ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ပန္းကန္”
ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုက မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ဟိုဘက္ လွည့္သြားတယ္။ ဝက္ေထာ္က ရင္ေတာင္ တုန္သြားတယ္။ အမေလးေလး … ဘယ္လိုဟာႀကီး ပါလိမ့္။ ေအာ္လိုက္တာ၊ အသံကို ျပာေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံ အမ္းေပးၿပီး ဝက္ေထာ္လည္း ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ပန္းကန္ သြားခ်ေပး လိုက္ရတယ္။ ေဒါသတႀကီး ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့-
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” တဲ့ သူက။
“နင္ ျဖစ္တာေလ”
ဝက္က ေအးေဆး ေျပာလိုက္တာပါ။
“ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုက လူႀကီးျဖစ္ၿပီး ေသြးထိုးတာ ေကာင္းသလား”
“ဟ့ဲ … နင္ ေသသြားမယ္ေနာ္၊ ငါ့အေဒၚကို မထိန႔ဲ။ နင့္ဘာသာနင္ အသုံးမက်တာနဲ႔ ငါ့အေဒၚကို ဘာျပႆနာ ရွာတာလဲ”
“နင္ ဘုမသိ ဘမသိ တစ္ဖက္သတ္ မေျပာနဲ႔”
“ဘာ တစ္ဖက္သတ္လဲ”
“သူက ငါ့ကို မုန္းေနတာ”
“မုန္းေအာင္ ေနတာကိုး”
“သူက ေအးမင္းသန္းကို ဘုရားေလာက္ ထင္ေနတာ”
“အထင္ခံခ်င္ရင္ နင္လည္း ရေအာင္ လုပ္ေပါ့”
“ရေအာင္လုပ္ရင္ နင္ ကိုးကြယ္မွာလား”
“ဝက္ေထာ္ေရ … စားတဲ့လူက တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ေတြ တစ္ဆိုင္လံုး ဖိသတ္ မကုန္ေအာင္ ရွိတယ္။ ယူထည့္ စားၾကပါေစ။ ဒါ ဟိုတယ္ မဟုတ္ဘူး၊ လမ္းေဘးေဈးဆိုင္။ ကိုယ္ လိုခ်င္တာ ထိုင္ရာမထ ရတဲ့ဆိုင္ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေဖးမွာ ပန္းကန္ေတြ ပံုေနၿပီ။ ေရလည္း ျဖည့္ရဦးမယ္။ ေန႔ခင္းဘက္က်ရင္ အေအးေရာင္းဖို႔ ေရခဲ သြားဝယ္ရဦးမယ္။ ၿပီးရင္ ၾကက္သြန္ အျဖဴ၊ အနီ ခြာရဦးမယ္။ ငါး ျပဳတ္ရဦးမယ္”
“ဗ်ိဳ႕ … ေဒၚႀကီးဘုတ္ဆံု၊ ခင္ဗ်ား အသံကို ခဏကေလး တိတ္ထားဗ်ာ။ ဒီမွာ မ်ိဳမက်ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအလုပ္ေတြ ေန႔တိုင္း က်ဳပ္ လုပ္ေနက်။ ေရခဲလည္း က်ဳပ္ စက္ဘီးနဲ႔ သြားမွ ရလာမယ့္ ကိစၥ။ ခင္ဗ်ား အာျပဲ မေနန႔ဲ။ ခင္ဗ်ားပဲ ငါး မေရာင္းဘူး၊ ဖားျပဳပ္န႔ဲ ခ်က္မွာဆို။ မပူနဲ႔၊ အား … အမယ္ေလးဗ်ာ …”
အိုး … ဝက္ေထာ္ မ်က္လံုးျပဴး သြားတယ္။ ရင္တုန္ပန္းတုန္နဲ႔ ခိုင္ဦးဆီ အေျပးအလႊား ေရာက္သြားတယ္။ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမ ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ။ ခိုင္ဦး မ်က္ခြက္ကို ေရေႏြး ပန္းကန္လံုးနဲ႔ ေကာက္ေပါက္တာ၊ တကယ္ နဖူး တည့္တည့္ကို မွန္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ ေဈးျခင္းေတာင္း ခ်ၿပီး အူယားဖားယား ေျပးလာတဲ့ ဦးေမာင္ဝင္းရယ္၊ စားေနလက္စ လူ ေလးငါးေယာက္ရယ္က ဖုထြက္လာတဲ့ ခိုင္ဦးရဲ႕ ဘုႀကီးကို ဝိုင္းၿပီး လက္ပူတိုက္ ေနၾကေလရဲ႕၊ ေအးေရာ …။
မၾကာပါဘူး၊ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ခိုင္ဦးနဲ႔ ဦးေမာင္ဝင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ဝက္ေထာ္လည္း မ်က္ႏွာအခ်ိဳး ေျပာင္းၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္သြားတာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုလည္း လန္႔သြားမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာထားကိုေတာ့ မျပင္ဘူး။
ခဏေနေတာ့ ခိုင္ဦးက ဦးေမာင္ဝင္း ဝယ္လာတ့ဲ ေဈးျခင္းေတာင္းကို စားပဲြေပၚတင္ၿပီး ၾကက္သြန္ေတြထုတ္ အခြံႏႊာ၊ ငါးကိုင္ လုပ္ေနတယ္။ ဦးေမာင္ဝင္းက ခိုင္ဦးကို ေဆးလိပ္ မီးညႇိေပးေနတယ္။ ဝက္ေထာ္က ခ်င္းနဲ႔ စပါးလင္ကို ခိုင္ဦးေဘးမွာ တဟီးဟီး ျဖစ္ရင္း ေထာင္းထုေနတယ္။ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမ ကေတာ့ ေကာင္တာမွာ အိပ္ငိုက္ ေနလို႔ေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ …
“ေဟး … သားသားတို႔ဖို႔ မုန္႔ညင္းခါး ဥဥနဲ႔ ထည့္ေပး၊ မ်ားမ်ားႀကီး မ်ားမ်ားႀကီး”
ဝက္ေထာ္ရဲ႕ လက္ကေလးကို အလစ္မွာ ခိုးကိုင္မလို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခိုင္ဦးက ေဟာသလို မခ်ိတင္ကဲ ထေအာ္တယ္။
“ေဟာ့ဒီမွာေနာ္၊ ဘုတ္ဆံုမရဲ႕ တစ္မူထူးတဲ့ ဖားျပဳပ္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ လာၾကေနာ္၊ လာၾကေနာ္”
မရည္ရြယ္ပါဘဲနဲ႔ ဝက္ေထာ္ရဲ႕ လက္က ခိုင္ဦး ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲ ေခါက္မိၿပီး ျဖစ္သြားေလေရာ။ ေဒၚႀကီး ဘုတ္ဆံုမ ကေတာ့-
“ဘဲဥ မထည့္ေပးနဲ႔၊ ၾကက္သြန္ဥပဲ ရွာထည့္ေပးလိုက္။ အင္း … စာရင္းခ်ဳပ္ ရေတာ့မယ္၊ မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါဆို လကုန္ၿပီ”
အစရွိသျဖင့္ ကရားေရလႊတ္ …။
လူေတြက က်ဲပါးလ်က္ ရွိေပၿပီ။
ဦးေမာင္ဝင္း ကေတာ့ ႐ံုးအမီ ဆိုၿပီး ဆုိင္ေနာက္ဘက္က ပီပါထဲမွ ေရကုိ တဝုန္းဝုန္း ေလာင္းခ်ိဳး ေနေလ၏။ အခ်ိန္ကား နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲၿပီး ေနေလၿပီ။