တစ္ေနကုန္ သာယာေနေသာ မိုးေကာင္းကင္က ကားေပၚမွ ဆင္းစဥ္ ျဖဳန္းခနဲ မည္းညိဳၿပီး သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်လိုက္သည္။ အိမ္အျပန္ခရီးဆို အေၾကာင္းမဟုတ္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ ေရတန္းခ်ိဳး၊ အဝတ္အစား လဲၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနလိုက္႐ုံသာ။ ခုေတာ့ အလာခရီးမို႔ စိတ္ညစ္သြားသည္။
စာသြားျပရမည့္ အိမ္က မွတ္တိုင္ႏွင့္ မေဝးလွေပမဲ့ မိုးႏွင့္ ေလၾကား ေလွ်ာက္သြားဖို႔က မလြယ္။ မွတ္တိုင္အနီး မိုးစိုေနသည့္ ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ ေရစက္ ေရေပါက္ေတြက ပက္ဝင္လာသျဖင့္ လူေတြ ေနာက္သို႔ က်ဳံ႕လာရင္း က်ဳံ႕လာရင္းမွ တိုက္ေလွကားရင္းရွိ ေဈးဗန္းေတြၾကား ၿပိဳက်မတတ္မို႔ ေဈးသည္ေတြ ကိုလည္း အားနာလွၿပီ။ က်ဥ္းထဲ က်ပ္ထဲမွာပင္ စိတ္က အခိုက္အတန႔္ ပ်ံ႕လြင့္သြားသည္။
"အင္း … ဒီအခ်ိန္ အေဖ တရား႐ုံးထဲကို ေရာက္ေနေရာေပါ့။ မိုးေတာ့ လြတ္တန္ ေကာင္းပါတယ္။ ႐ုံးက ဘာမ်ား အမိန႔္ခ်မလဲ မသိဘူး"
နာရီကို ငုံ႔ၾကည့္ လိုက္မိေတာ့ တစ္နာရီ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္။ ဆယ္မိနစ္ အတြင္း ေက်ာင္းသားထံ ေရာက္မွ ျဖစ္မည္။ သည္မိုးကို တိတ္ေအာင္ ေစာင့္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။
ေလႏွင့္ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ မိန္းမေဆာင္း ထီးကေလးႏွင့္ လူကို လုံေလာက္ေသာ ကာကြယ္မႈ ေပးႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားဆဲ ကာလမွာပင္ သူကိုယ္တိုင္ မၾကာခဏ ယိမ္းယိုင္ ေနရရွာသည္။ ဘယ္က ဘယ္က ေရာက္လာမွန္း မသိေသာ ေရေတြကလည္း ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ ေျခသလုံးေလာက္ ေရာက္လာသျဖင့္ ခရီးမတြင္လွ။ ႀကိဳးစားကူးခပ္ ေနရသည္။
သုံးထပ္တိုက္၏ အေပၚဆုံးထပ္၊ ဘယ္ဘက္ အခန္းတံခါးဝရွိ အခ်က္ေပး ခလုတ္ျဖဴျဖဴ ကေလးေပၚတြင္ လက္ညႇိဳး တင္လိုက္သည့္ ခဏ လက္ဖ်ားကေလးေတြပင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ ေနသည္။
"ဟာ … ဆရာမေတာင္ လာၿပီ"
ပြင့္လာသည့္ တံခါးရြက္ၾကားက ကေလးအေမကို ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ရင္း နီးရာ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ခါတိုင္း စာသင္သည့္ စားပြဲတြင္ ဘာတစ္ခုမွ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးသည္ကို သတိျပဳမိရင္း လက္ကိုင္ပဝါျဖင့္ ေရစိုသည့္ ေနရာမ်ားကို ပြတ္သုတ္ေနစဥ္ -
"သား သခၤ်ာက်ဴရွင္က ျပန္မလာေသးဘူး ဆရာမရဲ႕၊ မိုးမိေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ထိုင္ပါဦးေနာ္"
သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို ထိုင္ဖတ္ ေနဆဲမွာပင္ အျပင္ဘက္မွာ မိုးစဲသြားသည္။ ငါ့ႏွယ္ ခဏေလာက္ ေစာင့္ရ အေကာင္းသားေနာ္။ ခုေတာ့ ထဘီေတြ ရႊဲကုန္ၿပီဟု ေနာင္တရရင္း တရား႐ုံးတြင္ ေရာက္ၿပီး တရားဆိုင္ ေနၾကမည့္ အေဖႏွင့္ ဦးေလး ခ်စ္ထူးတို႔ကို စိတ္ကူးျဖင့္ မွန္းၾကည့္ ေနမိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကာလကတည္းက အိမ္တစ္အိမ္၏ နံရံတစ္ဖက္ျခားရွိ အခန္းတစ္ခန္းစီတြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ ေနခဲ့ၾကေသာ မိသားစု ႏွစ္ခု၏ မယုံၾကည္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ရန္သူႀကီးလုံးလုံး ျဖစ္သြားေသာ ေျပာင္းလဲမႈသည္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုသို႔ပင္ စြန္းလာခဲ့ၿပီ။
ထိုကာလမ်ား အတြင္း ႏွစ္ဖက္စလုံးမွ လူႀကီးေတြမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနႏွင့္ ဇရာ၏ ဖိစီးမႈ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ သိသိသာသာပင္ အိုစာရိပ္ သန္းလာၾက ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ အေၾကာအျခင္မ်ားႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ား ကေတာ့ မယုံၾကည္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ သန္စြမ္း တင္းမာလာ ၾကေပသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ ထိုအျဖစ္မ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ေမ့သြားတတ္ၿပီး၊ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝ ဟိုဘက္ခန္းမွ ဦးေလး ခ်စ္ထူးႏွင့္ ေဒၚေဒၚညြန႔္တို႔ မိသားစု အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ထြက္ေျပးလႊား စားေသာက္ ေနခဲ့ၾကသည့္ ဘဝကို မၾကာခဏ သတိရ ေနတတ္ေသးသည္။
"ဟာ … တီခ်ာ ေရာက္ေနၿပီ၊ ခဏေလးေနာ္၊ သား ဗိုက္ဆာလို႔"
ကတိုက္က႐ိုက္ အိမ္ေပၚ ေျပးတက္လာေသာ တပည့္၏ အသံေၾကာင့္ အေတြးစ ျဖတ္ၿပီး၊ စာသင္ရန္ အသင့္ျပင္ ရသည္။ နာရီဝက္နီးပါး ထပ္ေစာင့္ရေသာ တပည့္အတြက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ပိုသင္လိုက္မည္ဟု ရည္ရြယ္ထား ပါေသာ္လည္း ေနာက္ က်ဴရွင္ဆရာ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္ခဲ့ရသည္။
အိမ္ျပန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ အေမ့အား …
"စိတ္ညစ္တယ္ အေမေရ …" ဟု အစခ်ီကာ တစ္ေန႔တာ ျဖစ္ပ်က္သမွ် ေတြကို စီကာပတ္ကုံး ေျပာျပေနမိသည္။
"စာေမးပြဲနီးေတာ့ အဲဒီ လြတ္သြားတဲ့ စာေတြကို လွ်ာထြက္ေအာင္ ျပန္သင္ရဦးမယ္ အေမ။ ကေလးကေတာ့ ဘာသိမွာလဲ၊ မိဘေတြက အခ်ိန္ကို ေလးစားၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ပိုက္ဆံေပး ေခၚထားတဲ့ ဆရာမမို႔ အခ်ိန္တန္ ပိုက္ဆံ ေပးလိုက္ရင္ ၿပီးေရာလို႔မ်ား ထင္ေနၾကသလား မသိဘူး။ စာေမးပြဲမွာ ဒီဘာသာ က်ခဲ့ရင္ နာမည္ပ်က္ဦးမယ္"
အေမ ကၽြန္မကို ေငးၾကည့္ေနၿပီး သက္ျပင္း တစ္ခ်က္သာ ခပ္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္း ခ်လိုက္႐ုံ လြဲ၍ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ အေမ ကၽြန္မကို သိပ္စိတ္ဝင္မစား။
လမ္းမဘက္သို႔သာ လည္တဆန႔္ဆန႔္ ျဖစ္ေနသည္။ ခဏအၾကာ အေဖ့ အရိပ္အေယာင္ ျမင္သည္ႏွင့္ အေမ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္။
"ဘာတဲ့လဲ ကိုေျပေအး၊ ဘာတဲ့လဲဟင္"
"ႏွစ္ဆယ့္ငါးရက္ေန႔ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ ေပးရမယ္တဲ့"
ကၽြန္မ အေမ မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ ပ်က္ေနသည္။
"ကၽြန္မတို႔ ဘက္က အေျခအေန ေကာင္းပါ့မလား ဟင္ … ကိုေျပေအး ေရွ႕ေနနဲ႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္ပင္ပါဦး"
"စိတ္ေအးေအး ထားပါကြာ၊ တို႔က အမွန္တရား ဘက္ကပါ၊ တရားကို နတ္ေစာင့္ပါတယ္"
အေမ့ကို ႏွစ္သိမ့္စကား ဆိုေနလင့္ကစား အေဖ့ မ်က္ႏွာမွာလည္း ခ်မ္းေျမ့ရိပ္ေတာ့ သိပ္မရွိလွ။
ယခုလက္ရွိ အေပၚထပ္တြင္ ေန၍ အေဖႏွင့္ တရားဆိုင္ ေနရေသာ ဦးေလး ခ်စ္ထူးႏွင့္ ေဒၚေဒၚညြန႔္တို႔မွာ ယခင္က အိမ္ရွင္ ဦးပိုင္စိုးႏွင့္ ေဒၚေအးရီတို႔ ထံတြင္ စေပၚတင္ လခေပး၍ ငွားေနၾကေသာ အိမ္ငွားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။
အိမ္ရွင္ လင္မယားသည္ ငယ္ေပါင္းမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ ဦးပိုင္စိုးဘက္မွ မႀကီးႏွင့္ မငယ္ ဟူေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္ ပါလာ၍ မိေထြး ေဒၚေအးရီႏွင့္ မၾကာခဏ စကားမ်ား၍ တခ်ိန္းခ်ိန္း ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း ေအာက္ထပ္မွ အိမ္ငွား ႏွစ္ခန္းမွာ အလြန္ ခ်စ္ၾကသည္။
ဦးေလး ခ်စ္ထူးက ေအးေဆးသည္။ အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါး ကင္းၿပီး အေပါင္းအသင္းလည္း နည္းသည္။ စကားကို ေလသံေပ်ာ့ ကေလးႏွင့္ သာယာ ညင္းေပ်ာင္းစြာ ေျပာေလ့ရွိၿပီး အိမ္လည္း ျမဲသည္။
အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္အိုး၊ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ တစ္လုံးျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေတြးေတာၾကံဆ ေနတတ္သူမို႔ သူ႔ဇနီး ေဒၚညြန႔္က အလြန္ ႐ိုေသ ေလးစားသည္။
သူမ်ားေတြ လင္ကို ႐ိုေသၾကသည္ ဆိုသည္မွာ ေဒၚေဒၚညြန႔္ကို မမီ။ သားမယားကို ႐ိုက္ႏွက္ သတ္ပုတ္ရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ ေလသံမာမာပင္ ေအာ္ေငါက္ျခင္း မရွိဘဲ လိုရာကို ေရာက္ေအာင္ ေလေအးကေလးႏွင့္ ဆုံးမႏုိင္စြမ္း ရွိေသာ သူ႔ခင္ပြန္းသည္လို အိမ္ဦးနတ္မ်ိဳး ထမင္းထုပ္ထမ္း ရွာလွ်င္ေတာင္ မေတြ႕ႏုိင္ဟု အျမဲ ဂုဏ္ယူစြာ ဝမ္းေျမာက္ ေနတတ္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အိမ္ရွင္ ဦးပိုင္စိုး ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သည္။ ထိုအခါ က်န္ရစ္ေသာ သမီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဇနီးသည္ ေဒၚေအးရီတို႔ အေမြခြဲၾက ရေတာ့သည္။
ထိုအခါ အႀကီးမ မႀကီးက ကၽြန္မတို႔ အခန္းကို အေမြရ၍ အငယ္မ မငယ္က ဦးေလး ခ်စ္ထူးတို႔ အခန္းကို ရသည္။
ထို႔ေနာက္ နဂိုကတည္းက မိေထြးႏွင့္ အဆင္မေျပၾက ေသာေၾကာင့္ လက္ရွိ အိမ္ငွား ေနၾကေသာ ေဖေဖႏွင့္ ဦးေလး ခ်စ္ထူးတို႔အား ၎တို႔၏ အေမြစု အခန္းမ်ားကို အၿပီးအပိုင္ ဝယ္ယူရန္ စကားကမ္းလွမ္း လာၾကသည္။
ထိုအခါ ေခါင္းရင္းခန္းမွ အေဖက ပထမဆုံး မႀကီး၏ အေမြစု သူေနသည့္ အခန္းကို စာခ်ဳပ္ စာတမ္း အျပည့္အစုံျဖင့္ အၿပီးအပိုင္ ဝယ္ယူလိုက္သည္။ အေဖ့ဘက္မွ အသိသက္ေသကား အေဖ၏ အရင္းႏွီးဆုံး မိတ္ေဆြ ဦးခ်စ္ထူး ျဖစ္၍ က်န္အေမြစုမ်ား ျဖစ္သည့္ ေဒၚေအးရီႏွင့္ မငယ္တို႔ ကလည္း ထိုအေရာင္းအဝယ္ကို ကန႔္ကြက္ရန္ မရွိေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး သေဘာတူ ၿပီးသည့္ေနာက္ ဤအိမ္ကို ပိုင္ဆိုင္သူ သုံးဦး အမည္သည္ ေဒၚေအးရီ၊ ဦးေျပေအး၊ မငယ္ ဟူ၍ ျဖစ္လာသည္။
အေဖႏွင့္ မႀကီးတို႔ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ၿပီး တစ္ပတ္ အၾကာတြင္ ေျခရင္းခန္းမွ ဦးေလး ခ်စ္ထူးႏွင့္ မငယ္တို႔ အေရာင္းအဝယ္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၾကသည္။ အေဖ ဝယ္တုန္းကဲ့သို႔ပင္ တစ္ပုံစံတည္း တိုင္ပင္ ခ်ဳပ္ဆိုၾကသည္။
ဤစာခ်ဳပ္တြင္ေတာ့ ပူးတြဲပိုင္ အေမြစုရွင္မ်ား ေနရာတြင္ အေဖႏွင့္ ေဒၚေအးရီတို႔က သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ ေရးထိုးၾကျခင္းျဖင့္ ဤအိမ္ပိုင္ရွင္မ်ား အမည္သည္ ေဒၚေအးရီ၊ ဦးေျပေအး၊ ဦးခ်စ္ထူး ဟူ၍ ျဖစ္လာၾကသည္။
သူမ်ားအိမ္တြင္ ငွားေနရေသာ အိမ္ငွားဘဝမွ ကင္းလြတ္ခဲ့ၿပီမို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ မထြက္စဖူး မိသားစု ႏွစ္စုလုံး အိမ္ေသာ့ပိတ္ၿပီး ဘုရားလည္ဖူးခဲ့ ၾကသည္ကို ယခုတိုင္ မွတ္မိ ေနေသးသည္။
ေဆြမ်ိဳးေဝးေသာ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြက ေဒၚေဒၚညြန႔္အား မိခင္ရင္းကဲ့သို႔ ခ်စ္ၾက၍ ေဒၚေဒၚညြန႔္ကလည္း ေမေမ ရြာျပန္ခိုက္တြင္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ၏ စားေရး ေသာက္ေရးကို မိခင္ရင္းကဲ့သို႔ တာဝန္ယူ၍ ေကၽြးေမြးျပဳစုခဲ့သည့္ သံေယာဇဥ္ကို ယခုတိုင္ မေမ့ႏုိင္ေသးပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ ေနၾကေသာ မိသားစုႏွစ္ခု၏ ကံၾကမၼာ မုန္တိုင္းကား အေပၚထပ္မွ ေဒၚေအးရီ၏ က်န္းမာေရးႏွင့္ ေငြေၾကး ခ်ိဳ႕တဲ့ လာရာမွ အစျပဳသည္။ ေဒၚေအးရီ အိမ္ေရာင္းရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ အိမ္ဝယ္မည့္သူက အေဖတို႔ ဝယ္ခဲ့သလို အပိုင္းပိုင္း အစိတ္စိတ္ မလိုခ်င္။ အိမ္၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ေျမပိုကေလးလည္း ရွိေသးသျဖင့္ တစ္ကြက္လုံး ျပန္ဖ်က္ေဆာက္ၿပီး တစ္ဦးတည္း ေနခ်င္သည္။
သည္ေတာ့ ေဒၚေအးရီ ေဖေဖႏွင့္ ဦးေလး ခ်စ္ထူးကို ေမတၱာရပ္ခံ ရေတာ့သည္။ သူ၏ ေႂကြးစာရင္းမ်ားကို တင္ျပၿပီး၊ အခက္အခဲမ်ားကို ဖြင့္အန္သည္။ အျခား တစ္ေနရာရာတြင္ ဝယ္ယူ ေနထိုင္ႏုိင္ရန္ အေမြစုအတြက္ ေငြမ်ားကို ျပန္အမ္းေပး ပါမည္ဟု ေဖေဖႏွင့္ ဦးေလး ခ်စ္ထူးအား ေတာင္းပန္သျဖင့္ ေဖေဖတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿငိမ္၍ စဥ္းစား ေနၾကသည္။
သူ ေပးမည့္ ေငြသုံးေသာင္းစီသည္ ထိုအခ်ိန္က မနည္းလွ။ သင့္တင့္ေသာ ေနရာတြင္ လုံးခ်င္းအိမ္ အေသးကေလး တစ္လုံးပင္ သီးသီးသန႔္သန႔္ကေလး ဝယ္ယူ၍ ရႏုိင္ေသးသည္။ ေဒၚေအးရီက မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္လြန္းမက ေတာင္းပန္ေသာ အခါ အေဖက -
"အင္းေလ ခင္ဗ်ားကလည္း ေငြလို၊ ဝယ္မယ့္သူကလည္း က်ဳပ္တို႔ မရွိမွ ဝယ္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ ဖယ္ေပး ရေတာ့မွေပါ့၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ ေငြသာ အသင့္လုပ္ထား ေပေတာ့"
ဟု စကားျပန္လိုက္မွ ေဒၚေအးရီ ဝမ္းသာအားရ ထျပန္သြားသည္။
အေဖႏွင့္ ဦးေလး ခ်စ္ထူး ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ေသာအခါ ဦးေလး ခ်စ္ထူးက ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ကို ငုံ႔ေသာက္ရင္း ထုံးစံအတိုင္း ေလသံ ေအးေအးျဖင့္ -
"ကိုေျပေအး ကလည္းဗ်ာ … စိတ္ကူး မလြဲစမ္းပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ္။ ဒီကိစၥက ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ညီမွ ျဖစ္မွာဗ်။ ေျပာင္းေပးဖို႔မ်ား စိတ္မကူးလိုက္နဲ႔၊ ဒီေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရထားတာ ပတၱျမားႀကီး တစ္လုံး ရထားသလိုပဲဗ်။ သိပ္အဖိုးတန္တာ၊ ငါးသိန္းရမွ ေျပာင္းေပးမယ္လို႔ ေျပာၾကမယ္ဗ်ာ။ ဒါေတာင္ ေလွ်ာ့ေျပာထားတာ"
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားလုံးမ်ား ဦးေလး ခ်စ္ထူး ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္လာ၍ အားလုံး အံ့အားသင့္ သြားရသည္။
"ဟာ … ဒီေလာက္ ဘယ္ေပးႏုိင္မွာ လဲဗ်။ သူ ေရာင္းတာမွ တစ္သိန္းေတာင္ မျပည့္ခ်င္တာ"
"မေပးႏုိင္မွန္း သိလို႔ ေျပာတာေပါ့ဗ်။ ကိုေျပေအး ကလည္း ဒီေနရာက မေျပာင္းခ်င္လို႔ ပါဆို"
"ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေနရာေလးေတာ့ သံေယာဇဥ္ ရွိတာပဲဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း ေငြသိပ္ လိုေနေတာ့ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ေစာေစာက ခင္ဗ်ားေရွ႕တင္ ေျပာင္းေပးမယ္လို႔ ကတိေပး လိုက္မိၿပီေလ"
"အဲဒါက ေလပဲဗ်"
ျပႆနာက သည္က စသည္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ အၾကာတြင္ အိမ္ဝယ္မည့္ သူႏွင့္ ေဒၚေအးရီတို႔ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ားႏွင့္ ေရာက္လာ၍ အေဖ ကတိ မဖ်က္ခ်င္၍ စကား မျပင္ေသာ္လည္း ဦးေလး ခ်စ္ထူးက တင္းခံေနသည့္ အတြက္ ဝယ္သူ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားသည္။ အေရာင္းအဝယ္ မျဖစ္လိုက္။
ေဒၚေအးရီ အေရာင္းအဝယ္ မျဖစ္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ ထိုေန႔မွ စ၍ ဦးေလး ခ်စ္ထူးက ကၽြန္မတို႔ အခန္းအား အဆက္ျဖတ္၍ ပထမပိုင္း ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္ေနရာမွ ေနာက္ပိုင္း လုံးဝ မေခၚ မေျပာေတာ့ေသာ ဘဝသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္ ကေတာ့ အလြန္ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေလးငါးႏွစ္ခန႔္ ၾကာသြားၿပီး၊ အိမ္ေဈးေတြ တက္စျပဳလာသည္။
တစ္ေန႔ ေဒၚေအးရီ မ်က္ရည္ေလး ကလယ္ ကလယ္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ အခန္းသို႔ ဆင္းလာသည္။
"ကိုေျပေအးေရ ... ကၽြန္မေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္ရွင္၊ ကယ္ပါဦး၊ ေႂကြးရွင္ေတြက တရားစြဲမယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မကလည္း အိမ္ကလြဲလို႔ ဘာမွ ေရာင္းစရာ မရွိဘူး။ သူစိမ္းကလည္း ဒီအိမ္ကို မဝယ္ဘူး။ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ မေနတတ္ဘူးတဲ့။ အိမ္ငွားလည္း မဟုတ္၊ ဘာမဟုတ္နဲ႔ သူစိမ္းေတြ ျဖစ္ၿပီး အေမြစုရွင္ ဆိုေတာ့ ႐ႈပ္တယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုေျပးေအးကပဲ ကၽြန္မတို႔ ပိုင္တဲ့ အေပၚထပ္ တစ္ထပ္လုံးနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက ေျမေနရာေလးပါ ယူလိုက္ပါ။ ကၽြန္မကို ေငြသား ငါးေသာင္းပဲ ေပးပါ။ ကယ္ပါရွင္၊ ရွိႀကီးခိုးပါရဲ႕"
ဗိုက္နာ ေခါင္းကိုက္ေနေသာ ေဒၚေအးရီ၏ အိမ္ေဈးသည္ ယခုလို လိုင္းကားေပါင္းစုံ ေျပးေနသည့္ လမ္းမေပၚလို ေနရာမ်ိဳး မေျပာႏွင့္၊ လမ္းသြယ္ လမ္းေျမႇာင္ကေလး တစ္ခုထဲမွ စုတ္ခ်ာခ်ာ အိမ္ေလး တစ္ခန္းစာပင္ ရွိလင့္ကစား အေဖ တစ္ဦးတည္း၏ ဝင္ေငြႏွင့္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း တက္စျပဳေနေသာ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ၏ ေက်ာင္းစရိတ္မ်ားေၾကာင့္ ငါးေသာင္းဆိုေသာ ေငြသည္ အေဖ့အတြက္ အလြန္ ခက္ခဲေနသည္။
ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ လိုက္ရေသာ္လည္း ေဒၚေအးရီ ကိုေတာ့ အေဖ ေျပလည္ ေစခ်င္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ -
"ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဝယ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္အား မရွိေသးဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား အိမ္ကလည္း ကိုခ်စ္ထူး ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္မွ အဆင္ေျပေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့ ကိုခ်စ္ထူးကို သြားေျပာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္ၿပီးမွ ဆိုရင္ သူ ေက်နပ္ခ်င္မွ ေက်နပ္မယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို အားကိုးၿပီး ဦးဆုံး အကူအညီ ေတာင္းတဲ့ အေနနဲ႔ လိမၼာသလို ေျပာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ေစခ်င္ ပါတယ္"
ဟု အေဖက အၾကံေပးကာ မသိဟန္ေဆာင္ ေနလိုက္သည္။ မၾကာမီပင္ ေဒၚေအးရီႏွင့္ ဦးခ်စ္ထူးတို႔ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္သြားၾကဟန္ တူသည္။
ေဒၚေအးရီက အေဖတို႔အား ႏႈတ္ပင္ မဆက္ေတာ့ဘဲ တိတ္တဆိတ္ ေျပာင္းေရႊ႕သြားကာ ေဒၚေအးရီ အခန္းသို႔ ဦးေလး ခ်စ္ထူးတို႔ မိသားစုက တက္ေနကာ ကၽြန္မတို႔ ေဘးခန္းသို႔ လူသစ္မ်ား ေျပာင္းလာၾကမွ ေဒၚေအးရီ အခက္အခဲေတြ အမွန္တကယ္ ေျပလည္သြားၿပီဟု အေမတို႔ ဝမ္းသာ ေနၾကသည္။
ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ ေျပာင္းလာေသာ မိသားစုအသစ္မွာ အေဖ့မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ တူေတာ္စပ္ ေနသျဖင့္ ၎အခန္းကို ဦးခ်စ္ထူးထံမွ အေပ်ာက္တစ္သိန္း၊ လခ တစ္ရာ့ငါးဆယ္က်ပ္ျဖင့္ အေပ်ာက္ ဝယ္ယူ ေနထိုင္ေၾကာင္း သိရရာ ဦးေလး ခ်စ္ထူး၏ ဦးေႏွာက္ ေျပးပုံကို အံ့ဩခ်ီးက်ဴး မိၾကသည္။
မိမိအခန္းကို အေပ်ာက္ တစ္သိန္းႏွင့္ ေရာင္း၊ ထိုေငြထဲမွ ငါးေသာင္းျဖင့္ ေဒၚေအးရီ ပိုင္သည့္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား ဝယ္၊ က်န္ေငြ ငါးေသာင္းထုပ္ကို ပိုက္၍ အေပၚထပ္ တက္ေနကာ အိမ္လခလည္း တစ္လလွ်င္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ကို တစ္သက္လုံး စားေပေတာ့။ အေဖတို႔ သည္လို တစ္ခါမွ မေတြးေတာ မိခဲ့စဖူး။ အၾကံေကာင္းလွ်င္ တစ္ခ်က္ ဆိုသည္ကား မွန္လွေပသည္။
ဦးခ်စ္ထူး၏ စိတ္ကူး စိတ္ဥာဏ္သည္ကား သည္မွ်ႏွင့္ အရွိန္မရပ္ေသး။ ဤအိမ္ပိုင္ရွင္ ေနရာတြင္ အေဖႏွင့္ သူ ပူးတြဲပိုင္ ေနမည္ကို အလိုက်ဟန္ မတူ။ တစ္ဦးတည္းပိုင္ ျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစား ေနေသးသည္ကို ေနာင္ေသာအခါ သိလာရသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ရပ္ကြက္လူႀကီး စုံရာေရွ႕တြင္ ဦးခ်စ္ထူးက အေဖ့ကို ေခၚသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအးရီထံမွ အိမ္ဝယ္ထားေသာ စာခ်ဳပ္ႏွင့္ အိမ္ဂရန္မ်ားကို ထုတ္ျပၿပီး -
"ဒီအိမ္ တစ္အိမ္လုံးကို ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္လိုက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္က ခင္ဗ်ားေနတဲ့ အခန္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ အိမ္ငွားသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ရွင္အိမ္ငွား စာခ်ဳပ္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ခ်ဳပ္ေပးမယ္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အိမ္လခ ေပးရလိမ့္မယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္အိမ္ခန္း ျပန္လိုခ်င္တယ္"
ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္း သိေတာ့သည္။ ဦးခ်စ္ထူး၏ မတုန္မလႈပ္ ေအးတိေအးစက္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ဤစကားလုံးမ်ား ဖိတ္လွ်ံ က်လာေသာ အခါ အေမက မ်က္ရည္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ၿပီး အေဖက အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။
"ခင္ဗ်ားမို႔ ေျပာထြက္တယ္ဗ်ာ၊ ဒီျပင္ လူတစ္ေယာက္က ဒီအိမ္ အေၾကာင္းကို မသိဘဲ ဝယ္လိုက္မိလို႔ က်ဳပ္ကို ဒီလို ေျပာတယ္ဆို ထားပါေတာ့။ အခု က်ဳပ္ ဒီအခန္းရဲ႕ မႀကီး အေမြစုကို ဝယ္တုန္းက ခင္ဗ်ားက သက္ေသပါဗ်ာ။ ခုဆို ခင္ဗ်ားက မငယ္ ေဝစုေရာ ေဒၚေအးရီ ေဝစုေရာ ဝယ္ျဖစ္သြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ႏွစ္ဆ ပိုင္တာပဲ ရွိပါတယ္။ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ပါဗ်ာ"
"အေမြတို႔ ေဝစုတို႔ ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ ဒီေျမကြက္ တစ္ကြက္လုံးနဲ႔ ဒီအိမ္ႀကီး တစ္လုံးလုံးကို ဝယ္လိုက္တာဗ်၊ ေဟာဒီမွာ အိမ္ဂရန္ မိတၱဴ။ ဒီစာခ်ဳပ္ကိုလည္း က်ဳပ္ တရားဝင္ မွတ္ပုံတင္ၿပီးသား"
အေဖကလည္း သူ႔စာခ်ဳပ္ကို သက္ေသထူသည္။ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာေသာ လူႀကီးမ်ားက စာခ်ဳပ္ ႏွစ္ခုလုံး၏ ခိုင္မာမႈေၾကာင့္ ဖ်န္ေျဖရ ခက္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး ဦးေလး ခ်စ္ထူးက အေဖ့အား ႐ုံးေတာ္မွ ေန၍ အိမ္ခန္း လက္ေရာက္ ရလိုမႈျဖင့္ တရားစြဲသျဖင့္ အေဖ တရားၿပိဳင္ အျဖစ္ ႐ုံးတက္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။
ထိုအခါ ႐ုံးခ်ိန္း အဆင့္ဆင့္သြား၊ ေရွ႕ေနငွားႏွင့္ အေဖႏွင့္ အေမ ဗ်ာမ်ား ရေတာ့သည္။ ႐ုံးေတာ္မွ မႀကီး၊ မငယ္၊ ေဒၚေအးရီတို႔အား ေခၚယူ စစ္ေဆးေသာအခါ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ အမွန္အတိုင္း ထြက္ဆို ေပးၾကပါသည္။
ေဒၚေအးရီက ၎သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေငြလည္း အလြန္ လိုေနသျဖင့္ ဦးခ်စ္ထူး၏ ေျပာစကား အတိုင္း အားလုံး လုပ္ကိုင္ ေပးမိခဲ့ေၾကာင္း၊ အသိသက္ေသမ်ား မွာလည္း ဦးခ်စ္ထူး ေခၚထားသည့္ လူမ်ားပင္ ျဖစ္႐ုံမက မိမိမွာလည္း စာမတတ္သျဖင့္ စာခ်ဳပ္ကို ဖတ္မၾကည့္ ႏုိင္ေၾကာင္း၊ လက္မွတ္ကိုပင္ လက္ေဗြပုံစံ ႏွိပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ၿပီး ဦးေျပေအးတို႔အား အိမ္ အေရာင္းအဝယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္စကားမွ် မေျပာရဟု ပိတ္ပင္ထားသျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ခါနီးပင္ ႏႈတ္မဆက္ရဲခဲ့ ပါေၾကာင္း ထြက္ဆို သြားေတာ့မွ ဦးခ်စ္ထူး၏ ႀကိဳတင္ ၾကံရြယ္ခ်က္မ်ားကို အံ့ဩၾကရသည္။
ေနာက္ဆုံး ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံးမွ ဦးခ်စ္ထူး၏ စြဲခ်က္ကို ပယ္ခ်လိုက္သျဖင့္ အေဖ အႏုိင္ရခဲ့သည္။
သို႔ႏွင္ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့မည္ ျပင္ေနတုန္း ယခုတစ္ဖန္ ဦးေလးခ်စ္ထူးက ထိုအမိန႔္ကို မေက်နပ္၍ ဗဟိုတရား႐ုံးသို႔ ထပ္တက္သျဖင့္ ဇာတ္လမ္းက ျပတ္မလိုလိုႏွင့္ ျပန္ဆက္ေနရ ျပန္ေသးသည္။
အေဖႏွင့္ အေမမွာ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ထိုအမႈကိစၥ အေၾကာင္းႏွင့္သာ ဗ်ာမ်ား ေနၾကရရွာ ေသာ္လည္း အိမ္မွာ စကားေတာ့ သိပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့။
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ၿပီး သက္မဲ့ အ႐ုပ္မ်ားလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြသာ လူငယ္မ်ား ပီပီ ေတြးမိသည့္ အခိုက္သာ ခံစား လိုက္ၾကၿပီး က်န္အခ်ိန္မ်ား တြင္ေတာ့ ကိုယ္က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္တစား ေျပာၾက ဆိုၾက ျငင္းခုံ ေနၾကေလ့ ရွိသည္။
"မမ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ထပ္ရတယ္ဆို၊ သမီးကို တီရွပ္တစ္ထည္ ဝယ္ေပးေနာ္"
ေက်ာင္းက ျပန္လာေသာ ကေလးက ဝမ္းသာအားရ ေျပးတက္လာၿပီး ပူဆာေနသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ကၽြန္မႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ကေလးဆန္တတ္ျမဲ။
"ၿပီးေတာ့ ... အဲဒီအိမ္က သူေဌးအိမ္ဆို၊ လခလည္း မ်ားမ်ား ေပးတယ္ဆို၊ ဝယ္ေပးေနာ္ မမ ... ေနာ္"
"ေအးပါဟယ္၊ ပိုက္ဆံရရင္ ဝယ္ေပးပါ့မယ္၊ လခ မ်ားတာလည္း မေျပာနဲ႔ဟဲ့၊ သူမ်ားလို တစ္ပတ္မွာ သုံးေလးရက္ ဝင္သင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔တိုင္း သြားရမွာ"
ေက်ာင္းၿပီးခါစ အလုပ္မရွိေသး၍ အိမ္တကာ လည္ၿပီး စာျပေနရေသာ ကၽြန္မမွာလည္း ေန႔စဥ္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံ ေနရသျဖင့္ အလုပ္ခြင္တြင္ မၾကာခဏ စိတ္ညစ္ေနရသည္။
မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖုံး သ႐ုပ္ေဆာင္ႏွင့္ ဗီဒီယို မင္းသမီး ျဖစ္လိုေသာ တပည့္မ ေခ်ာေခ်ာကေလး ကလည္း စာသင္မည့္ အခ်ိန္ဆို အက်ႌ သြားေရြးေနလို႔၊ ဆံပင္ သြားညႇပ္ေနလို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈး သြားေနလို႔ဟု ခဏခဏ အခ်ိန္ပ်က္ကာ အစားခ်ည္း ထိုးသင္ေနရသည္။
သားသမီးမ်ားကို ပညာ အလြန္ ေတာ္ေစခ်င္ၿပီး ‘ဒီ’ မ်ားမ်ား မွန္းေသာ တပည့္မိသားစု အိမ္က်ေတာ့လည္း စာသင္ခ်ိန္က ညဘက္ ျဖစ္ေနသည္။ စာသင္ၿပီး ျပန္ဟန္ ျပင္ခါမွ အစားအေသာက္ ဖိေကၽြးၿပီး၊ စာထပ္ထပ္ ေမးေန၍ မိုးခ်ဳပ္ေမွာင္မွ သုတ္ေျခတင္ရေပါင္း မ်ားၿပီ။
သို႔ေသာ္လည္း ထိုကေလးမ်ိဳးကို သင္ရတာ ေက်နပ္ အားရသည္။ ကိုယ္လည္း နာမည္ ရသည္။
မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ လူျပတ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ရတာ တစ္ခုေတာ့ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရသည္။
သည္ၾကားထဲမွာ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာရေသာ ျပႆနာ တစ္ခုကို တစ္ေန႔တြင္ ၾကံဳေတြ႕ရသည္။
ေနာက္ဆုံးရေသာ ေက်ာင္းသားသစ္ အိမ္တြင္ ျဖစ္သည္။ လႏွင့္ခ်ီသြားၿပီမို႔ မိဘမ်ား ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ သည္ မိသားစုမွာ မဂၤလာေဈးထဲတြင္ အထည္ဒိုင္ ဖြင့္ထားသည္။
သူတို႔ တိုက္ခန္းထဲတြင္ အထည္အလိပ္မ်ား၊ အဝတ္စမ်ားႏွင့္ ျပည့္ညပ္ ေနတတ္သည္။ ကေလးအေမသည္ စီးပြားေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ပီပီ သြက္လက္ ေဖာ္ေရြ၍ ဆက္ဆံေရး အလြန္ေကာင္းသည္။
အဲသည္ ေန႔က ကၽြန္မ ဖ်ားခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကေလး စာေနာက္က်မည္ စိုး၍ ဝတၱရားမပ်က္ အခ်ိန္မီ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ေနာက္ဆုံးေပၚ အဆင္ဆန္း အထည္သစ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ကေလးအေမက ထုံးစံအတိုင္း ေဖာ္ေရြစြာ ဆီးႀကိဳသည္။
"ဆရာမ တပည့္ ေတာ ခဏ လိုက္သြားတယ္ ဆရာမေရ၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ခြင့္ျပဳပါေနာ္၊ သူ႔အစ္မ အေဖာ္မရွိလို႔ ကၽြန္မ ထည့္ေပး လိုက္တာပါ"
ဖ်ားေန၍ အနားယူလိုေသာ ကၽြန္မႏွင့္ အံကိုက္ ျဖစ္သြားသည္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ ထိုင္ၿပီး ျပန္မည္ဟု စဥ္းစားေနတုန္း …
"အေတာ္ပဲ ဆရာမရယ္၊ သူ႔အေဖ ကလည္း မရွိ၊ အလုပ္သမား ကလည္း မလာနဲ႔၊ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတုန္း ဆရာမ ေရာက္လာတာ၊ အထည္ေတြ ဝိုင္းကိုင္ ေပးစမ္းပါ ဆရာမ ရယ္၊ ဪ … ဆရာမက ကိုက္တံ ကိုင္တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ တိုင္းမယ္၊ ဆရာမက ေခါက္ေပးေပါ့"
အေတာ္ ႏႈတ္ေပါ့ လွ်ာေပါ့ႏွင့္ အားမနာတတ္သူ ေပပဲ။ ၾကံဳလို႔ပဲ ေနမွာပါေလ။
"ရပါတယ္"
ဟု ဆိုတာ ကၽြန္မ ဝိုင္း၍ ေခါက္ေပး၊ သိမ္းေပး ေနလိုက္သည္။ အထည္ေတြက တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္၊ တစ္ပုံၿပီး တစ္ပုံ၊ ေခါင္းပင္ အုံလာသည္။ ထိုအခ်ိန္ စိတ္ထဲတြင္ မၿငိဳျငင္မိ ေသာ္လည္း …
"ေဟာ … သုံးနာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ၊ ဆရာမ ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ေနာ္၊ ဆရာမ မနက္ျဖန္လည္း လာခဲ့ေနာ္၊ သမီး မရွိေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဆက္ၿပီး ဒီလက္က်န္ ကေလးေတြ ဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့"
ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ရင္ထဲ ေအာင့္သက္ ခါးသီးသြားသည္။
အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လုံး စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္။ ငါ ဘာလဲ ... ငါ ဘာလဲ။ ငါ့ကို ဆရာမ တစ္ေယာက္လိုမွ ျမင္ရဲ႕လား၊ ငါ့ကို ဘယ္လိုအဆင့္ ထားၿပီး ဆက္ဆံ လိုက္တာလဲဟု ေတြးၿပီး ခံျပင္းစိတ္ေတြ ဆူေဝ လာခဲ့သည္။
တစ္လမ္းလုံး ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ လာရေသာ ေဒါသတို႔က အိမ္က်မွ ဖိတ္လွ်ံ ပြင့္ထြက္ကုန္ ေတာ့သည္။ မ်က္ရည္တို႔က အလိုလို ဘယ္က ဘယ္က ေဝ့ဝိုက္ ထြက္လာသည္ မသိ။ တိုင္တည္စရာလည္း အေမ တစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္မို႔ အေမ့ကို နားပူနားဆာ လုပ္ရသည္။
"စိတ္ညစ္တယ္ အေမ၊ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ၾကာရင္ ကၽြန္မ ေမာၿပီး ေသလိမ့္မယ္ သိလား၊ ဒီေလာက္ စီးပိုးတဲ့ လူေတြကို ကၽြန္မ မေတြ႕ဖူးဘူး၊ သိပ္စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ"
သည္တစ္ခါေတာ့ အေမ ငိုင္၍ ၿငိမ္မေန။ ဣေႁႏၵ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေနေသာ ကၽြန္မေရွ႕တြင္ ဆတ္ခနဲ ထရပ္၍ ခါးေထာက္လိုက္သည္။ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားေသာ ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္မကို စိန္းစိန္းၾကည့္ကာ သည္းမခံ ႏုိင္ေတာ့ေသာ ေလသံျဖင့္ …
"တိတ္စမ္း၊ ဒီေလာက္ ကိစၥေလးေတြကို စိတ္ညစ္တယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္နဲ႔ ေအာ္မေနနဲ႔၊ ငါ မၾကားခ်င္ဘူး။ တစ္ခါလာလည္း စိတ္ညစ္တယ္၊ တစ္ခါလာလည္း စိတ္ညစ္တယ္နဲ႔၊ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း မေျပာနဲ႔၊ ဘာစိတ္ညစ္တာလဲ၊ ညည္းတို႔ စိတ္ညစ္တာက စိတ္ညစ္ခ ရေသးတယ္"
ကၽြန္မ အေမ့ကို အံ့ဩ ေငးေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သေဘာေပါက္ သလုိလုိ ဘာလုိလုိ၊ အေမ့ စကားတစ္ခြန္း …
"စိတ္ညစ္ခ …" တဲ့။
