Ah benim güzel, özlediğim çocukluğum.. 90’lar.. benim için her zaman yeri bende ayrıdır.. hele bakkal amcalardan aldığımız sakızlarımız, meşelerimiz, sokak oyunlarımız, büyüklerle olan ilişkimiz. Çocukluğum en çokta.. annemin kıyafetleri, babamın bıyıkları.. babaannemin bakkaldan veresiye her şeyden 250 gram alması.. evimizin çatısından su damladığı için hep beraber oturma odasında döşek üstünde uyumamız.. abimin okula gitmesini kıskanmam. Friends dizisi.. yüksek bel kotlar, Amerika, Levent Yüksel, 3310,3200.. ne kadar da çok şey varmış, ne kadar da çok özlemişim hepsini..
Koyu renk rujlar, tamamen dağınık özensiz duran dalgalar ve tepeden kalın lastikle toplanan saçlar ...
boynu saran choker adındaki sarmal kolyeler, kısa üstler, Oduncu gömlekleri ve deri ceketler… farkında mısınız bunların hepsi şimdide moda :)
yonca evcimiğin aboneyim abone'sini dinleyerek hayatlarını daha önce hiç görmedikleri dans figürleri ile renklendirmiş çocuklardık biz....
mahalle maçları yapmak, ayrıca akşama kadar sokakta taso oynamaktı.
Pazar günü banyo yapmaktır.
çocukluk denen evreyi güzel şekilde yasamış dünyada ki son nesil olmaktı bence.
‘Ülke olarak daha huzurlu mutlu günler geçirdiğimiz zamanlara şahitlik yapmıştır 90'larda çocuk olanlar. sokak kültürünü iliklerine kadar hissetmişlerdir aynı zamanda. arkadaşlıkların, dostlukların en temizini yaşamışlardır.’
mahallede bisiklet yarışı yapmaktır. kan ter içinde eve gidildiğinde anneden azar işitmektir. doya doya meybuz yemektir.
tarihe altın harflerle adını yazdırmış çizgi filmleri vaktinde izlemektir 90'larda çocuk olmak. güzel günlerdi 90'larda çocuk olmak..
en asil duyguların insanı olmaktır. Bir efsaneydi, efsaneydi o yıllar...