Solgun, Kimyasal Bahçe üçlemesinün ilk kitabı. Seriye güzel bir giriş... Romantik, Genç-Yetişkin Distopya'nın güzel bir örneği ve iyi bir başlangıç kitabı. Özellikle türdeşi olarak nitelendirebileceğimiz Kurucunun Kızı ve Beni Seç gibi serilerden çok daha başarılı buldum ben. Distopyaların her türlüsünü severim ama bu iki seriyle yıldızım pek barışmamıştı. Solgun'u da romantik yönü çok baskın olmadığı ve karakterler anlam veremediğim davranışlardan uzak durduğu için bu kadar sevdim sanırım. Kitap, hastalıklara ve genetik problemlere çözüm bulunduktan sonra mükemmel düzeye ulaşan insanlığın sonrasındaki bir evrende geçiyor. İlerleyen teknolojiyle günlük hayatın yapaylaştığı gelecekte doğallıktan uzak bu mükemmel neslin erkek çocukları 25, kız çocukları ise 20 yaşına kadar yaşayabiliyor. Başlarda kafamda farklı olasılıklardan sorular doğsa da ilerledikçe yazar cevaplarını verebildi bu soruların. Karakterlerin tavır ve bilinçlerini kurguladığı gelecek düzenine iyi adapte edebilmiş ki bu, gelecekte geçen kitaplar için çok önemli olmakla birlikte genç yetişkinlerde ne yazık ki ihmal edilen bir durum. Bir iki kez bu cümle bu gelecek senaryosunda geçer mi dedim yine de. Bir diğer artı puan karakterlerinin kişiliklerini iyi anlayabilmem ve iç hallerini hissedebilmem oldu. Şimdiki zamanla yazılan kitaplar beni daha çok etkiler zaten. En sevdiğim özellik ise sanırım Rhine'ın iç sesi. Oldukça acımasız bir gerçekçiliği var olaylara karşı. Finali için gidişattaki hissiyat olayların daha karmaşık ve zor olmasını gerektirmişti bence ama yine de 2. kitabı bir an önce alıp okuma isteği doğacak kadar iyi bağlandı.