Het eerste artikel van mijn blog staat online!
Er zullen nog wel wat dingetjes aan de layout veranderen, maar vanaf nu zal er met regelmaat een stuk geplaatst worden.
http://ilse.rebelz.online/2018/03/20/vaarwel-nederland/
Links zijn terug terug te vinden de blog link, hieronder de tekst.
Vaarwel Nederland
In deze blog zal ik jullie meenemen in het dagelijks leven in de Donetsk People`s Republic.
Hierbij zal ik jullie ook een kijk geven in mijn gedachtes over actuele nieuwszaken, maatschappelijke onderwerpen en mijn eigen interesses.
Maar eerst zal ik me even voorstellen en een uitleg geven over waarom we naar de DPR zijn afgereisd.
Ik hoop dat jullie me een beetje kunnen volgen in dit verhaal, er zullen nog grote stukken in ontbreken.
Een leven lang is niet in een stukje tekst te proppen, ik hoop op jullie begrip hiervoor.
Sommige delen ontbreken bewust, omdat dit een heel verhaal op zich is.
In de verdere blogs zullen er nog wel andere stukjes naar voren komen die hier misschien ontbreken.
Ik ben Ilse Kraamwinkel, vriendin van Pascal Hillebrand en moeder van 2 kinderen.
Al vanaf jongs af aan heb ik overheidsbeleidsvormingen nooit begrepen, als tiener zijnde was het erg moeilijk om te begrijpen dat er zoveel mensen geen toegang hadden tot medicijnen, terwijl fabrikanten miljarden winsten maakten. Dat ziektes als aids en malaria zich zo snel konden verspreiden, terwijl maatregelen vrij simpel zijn.
Mijn gedachtes waren simpel, bouw een aantal grote fabrieken in bv. Afrika, beheerd door de overheid en deel deze producten uit aan de mensen die het nodig hebben.
Weg grote winsten, goedkoop te realiseren, dan is het probleem een redelijk eind opgelost. Het leek zo kinderlijk eenvoudig.
Hierop terugkijkend was deze gedachtegang het zelfde systeem als men in de Sovjet Unie toepaste, hier had ik toen alleen nog geen flauw benul van.
In deze tijd maakte ik ook de steeds verdergaande privatisering in Nederland mee, ‘vrije handel is beter voor concurrentie en leid zo dus tot betere en goedkopere producten en dienstverleningen’ was het motto van de overheid.
Echter zagen we het tegenovergestelde gebeuren.
Onze zorg werd elk jaar duurder, openbaar vervoer werd duurder, post werd duurder, alles werd duurder in plaats van goedkoper.
Iets klopte er niet aan de stelling die de overheid ons had voorgeschoteld.
Door de jaren heen drong het langzaam aan tot me door waarom.
Waarom problemen die zo simpel op te lossen leken, alleen maar groter werden, waarom ons leven steeds duurder werd.
Waarom onze planeet 1 grote infectiehaard van haat en oorlogen lijkt te zijn.
De ontdekking dat geld overgeheveld wordt van overheid naar bedrijven waarbij er gigantische bedragen aan de strijkstok blijven hangen.
En dat veel van deze bedrijven er baat bij hadden om problemen in stand te houden.
Dat deze bedrijven een sterke invloed hebben op overheidsbeleidsvormingen wereldwijd.
Ik kwam erachter hoe de landen door hun uitstaande schulden eigenlijk in bezit zijn van banken, die op hun beurt weer in particuliere handen zijn. Hoe de mensen met geld met 1 handeling een beursgang weten te beïnvloeden.
Hoe de verhalen van mensen ter plaatse niet strookte met het algemene nieuws.
Stukje bij beetje kwam ik tot de conclusie dat we in een verknipte wereld leven, een zeer tegenstrijdige wereld. Waar aan de ene kant zoveel mensen het goede proberen te doen en aan de andere kant deze zelfde mensen om de tuin geleid worden, of gewoonweg gedwarsboomd.
Ik ben altijd een vrij rechtvaardig persoon geweest en hoewel we ook toen genoeg verhalen hoorden in het nieuws was de werkelijke omvang van dit alles best een schok in mijn twintiger jaren.
Pascal heeft zich altijd veel verdiept in de oorlogen. Van de Arabische lente hebben we na zijn begin, de rest van het verloop op voorhand kunnen voorspellen.
De vernietiging van Libië na de no fly zone, de vluchtelingenstroom die erna op gang kwam.
Als Pascal het er met mensen over had werd hij voor gek verklaard, zo een vaart zou het allemaal niet lopen.
Jaren later heeft iedereen hem gelijk moeten geven.
Ik heb een moment gehad dat ik er niet meer tegen kon, ik was, zoals zovelen, nieuwsmoe.
De frustrerende gedachten ‘je kunt er toch niets aan doen’ en ‘de hele wereld is toch 1 corrupte bende’ bleven maar spelen en ik had het simpelweg gewoon opgegeven om me er nog druk over te maken.
Dit zal zo rond 2014 geweest zijn. Het begin van de Oekraïne oorlog heb ik dan ook niet actief mee gekregen.
Ondertussen groeide bij Pascal de wanhoop, de gedachte dat hij door het betalen van belastingen meebetaalde in alle oorlogen was voor hem niet te verteren.
Op een gegeven moment attendeerde Pascal me op een boek dat hij gekocht had, dit ging over synchronisatie, het leven naar intentie. Kort gezegd houd dit in dat als je doet wat goed voelt voor je, het juiste vanzelf op je pad komt.
Na het lezen van dit en de andere bijbehorende boeken is onze gedachte veranderd.
Veranderd in de zin dat we wisten dat we niet langer weg konden kijken, maar moesten handelen.
Hierna begon alles langzaam op zijn plaats te vallen.
Bepaalde berichtgeving heeft mij doen twijfelen aan mijn gedachten over Rusland.
Ik was altijd, net zoals mening Nederlander, van mening dat het toch allemaal 1 corrupte bende was.
Toen ben ik me eens werkelijk goed in het huidige Rusland en Poetins standpunten gaan verdiepen.
Deze zoektocht was een schok, ik besefte me dat ondanks mijn kritische media blik, ook ik was beïnvloed.
De drang om weg te gaan uit Nederland groeide met de dag, hoewel we ook veel momenten hadden dat we er ons in berusten dat we gevangen zaten in het systeem en maar gewoon het beste ervan probeerde te maken.
Terwijl Pascal contacten had met “pro Russen” in het Oekraïne conflict verdiepte ik me wat meer in wat er hier nu eigenlijk gebeurd was. De documentaire die ik in 2013 al eens gezien had over dit gebied sloot aan bij het verhaal wat ik tegenkwam. De mensen werden hier gewoon behandeld als 2e rangs burgers omdat ze Russische roots hadden. Men voorzag de ellende die de EU en de IMF leningen met zich mee zouden brengen en zag tegelijk de haat tegen hun groeien, dit konden ze gewoonweg niet accepteren.
Na alles wat ik te weten was gekomen over het westerse beleid, het IMF, de invloeden van de grote coöperaties en het huidige beleid van Rusland wat zich stukje bij beetje hier juist tegen aan het verzetten is, kon ik niet anders dan ze gelijk geven.
Ik begon met ze mee te voelen, het was een gebied wat zich los aan het maken was van alle ellende, haar stem had gevonden en deze heeft laten klinken.
De prijs was echter groot, maar men was bereid deze te betalen voor hun vrijheid.
De vrijheid in het maken van eigen keuzes, weg van het westerse invloedssysteem wat al zo veel ellende heeft veroorzaakt op de wereld.
Het voelde als onze strijd.
Lesboek thema`s maatschappijleer VMBO
De gedachtes om hier naar toe te vertrekken rezen, echter met 2 kinderen naar een conflictzone afreizen,
dat leek idioot, totaal onbezonnen. Echter leek de gedachte in Nederland te blijven dat ook.
Wat voor een toekomst gaven we de kinderen hier?
Een leven vol indoctrinatie van het nieuws en scholing,
klaargestoomd voor de deelname in de consumptiemaatschappij.
En met een beetje pech, startend met een flinke studieschuld.
Dit als er geen 3e wereld oorlog uit zou breken tenminste.
En deze kans achten wij toen en vandaag de dag nog steeds niet onwaarschijnlijk.
Toen al was de ram(p)koers met Rusland duidelijk en afgelopen jaar hebben we hier alleen maar meer bewijzen van gezien. Dat men het niet zo nauw neemt met de waarheid was na Iraks massavernietigingswapens al wel duidelijk, Timmermans VN speech over de gestolen trouwringen van de MH17 was een overduidelijk voorbeeld dat Nederland de waarheid met een staalhard gezicht heel makkelijk totaal weet te verdraaien.
En het aandeel van het westen op de Maidan liet zien dat men geen oren had voor de problemen waarvan men toen al geweten moest hebben dat die er zouden komen.
Hoe meer ik me hier in verdiepte, des te meer de zaken me duidelijk begonnen te worden.
Het westen heeft aangestuurd op de verdeeldheid in Oekraïne om zo op ram(p)koers met Rusland te kunnen komen te liggen.
Een Rusland die in zijn huidige beleidsvorming niets anders wou dan gewone handelsbetrekkingen is gedwongen keuzes te maken dankzij het associatieverdrag.
Een Rusland die opkwam voor zijn etnische burgers, iets waarvan men wist dat Rusland dit zou doen, dit hadden ze in Georgië immers ook al gedaan. Het verloop was zo voorspelbaar als ik er nu op terug kijk.
Het is net als een potje schaak, door bepaalde zetten te doen dwing je de tegenstander tot bepaalde andere zetten.
Na dit alles beseft te hebben was de keuze een stuk minder moeilijk, hier konden we gewoonweg niet langer deel van uitmaken.
Het voelde alsof we zelf iedere kogel afgevuurd hadden, wij waren verantwoordelijk voor iedere dode die er viel zolang we deel uitmaakte van dat systeem.
We wisten dat de linies al een tijdlang statisch waren en dat het vanaf een bepaalde afstand van de linies veilig was om te wonen.
We beseften ons ook dat na de oorlog er voor onze kinderen een hoop kansen zouden liggen.
Deel uit te maken van een nieuw op te bouwen systeem, waar men het beste van zowel het kapitalisme als het communisme nog kan implementeren.
Wat de toekomst ons gaat brengen weet ik niet, de weg voor ons moet nog gebouwd worden.
We kunnen enkel ons pad bewandelen met de juiste intentie, de toekomst zal moeten uitwijzen waar dit ons naar zal leiden.
