ဘဝဆိုတာ ေလာကဓံ ၈ ပါးနဲ႔ လူတိုင္း ႐ုန္းကန္ၾကရတာေပါ့ ...
သက္ရွိသတၱဝါမွန္သမွ် ခႏၶာဝန္ထမ္းၾကရတယ္ ...
ခႏၶာဝန္ထမ္းေနၾကရသူခ်င္းအတူတူ ...
တစ္ပါးသူေၾကာင့္ ...
ေျခထိုးခံရလား ?
တိုက္ခိုက္ခံရလား ?
ထိုးႏွက္ခံရလား ?
ကုန္းေခ်ာခံရလား ?
ေထာင္ေျခာက္ဆင္ လုပ္ၾကံခံရလား ?
ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ...
ကိုယ့္ဦးတည္ရာ ' အာရံုစိုက္မႈ ' မပ်ံ႕လြင့္ဘဲ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့.
လိုသူရွိမယ္ ...
မလိုသူရွိမယ္ ...
လိုလို မလိုလို ဒါ ကိုယ့္အေၾကာင္းတရားမွ မဟုတ္တာ.
သူတို႔စိတ္နဲ႔ သူတို႔မို႔ ...
' စိတ္ ' ေတြကိုလိုက္ခံစားရင္ ကိုယ္ေမာရံုဘဲရွိမယ္ေလ. §
ငယ္ငယ္က စာက်က္တဲ့အခါ ...
အိမ္က TV ဖြင့္ရင္ စာက်က္မရဘူး ...
အသံေတြဆူတယ္ေပါ့ ...
အဲဒီ့အသံေတြကို ' background noise ' အျဖစ္ ခံစားလိုက္ၿပီး ကိုယ္ၾကည့္ေနတဲ့စာအေပၚ ' အာရံုစိုက္ ' ရင္ ...
သိပ္ထူးျခားတာေတြ႕ရတယ္ ...
စိတ္ရဲ႕တန္ခိုးအရ ဆူညံသံေတြ ေဝးသြားတယ္ ...
ကိုယ့္စာအေပၚမွာဘဲ စိတ္အာရံုရွိေတာ့တယ္ ...
စိတ္ ရဲ႕ စြမ္းအားသိပ္ဆန္းၾကယ္တာေနာ္.
ဘဝမွာလည္း ...
ခ်ီးမြမ္း ၇ ရက္ ... ကဲ့ရဲ႕ ၇ ရက္ ... ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုက ေျပာၾကမွာဘဲ ...
ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ ...
ကိုယ္ယိမ္းယိုင္သြားေအာင္ ...
ထိုးႏွက္တဲ့အခါ ထိုးႏွက္ၾကမွာဘဲ.
ဘယ္ေတာ့မွ ...
ၾကားရသမွ် ျမင္ရသမွ် အေျပာခံရသမွ် လိုက္မခံစားဘဲ
' Background noise ' အျဖစ္ထားသင့္တာေပါ့.
ဘယ္ေတာ့မွ ...
ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ေျခထိုးခံရတိုင္း ယိမ္းယိုင္ၿပိဳလဲ မသြားဘဲ
' Backgrounf noise ' ေတြအျဖစ္ခံယူသင့္တာေပါ့.
ကိုယ့္ဦးတည္ရာပန္းတိုင္ ...
မယိမ္းမယိုင္ မၿပိဳလဲဘဲ ...
ၾကံ့ၾကံ့ခံစြာဆက္ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့ ...
စိတ္ၾကံ့ခိုင္မႈအားနဲ႔ ' Background noise ' ေတြကို ...
မၾကားေအာင္ေနရင္း ... တြန္းဖယ္ရင္း ...
ေရွ႕သို႔ေရြ႕ၾကမယ္ေလ ... 
ဦးတည္ခ်က္မေပ်ာက္ လမ္းခရီးမေထာက္ဘဲ ...
ကိုယ့္ရည္မွန္းရာပန္းတိုင္ဆီ လွမ္းလို႔ခ်ီၾကရေအာင္ေလေနာ္. 