စာသင္ ဦးလူကေလးသည္ မူအားျဖင့္ ကန္႔ကြက္လုိ၏။ ဘုရားပြဲအတြက္ ပြဲမိန္႔ကုိ နည္းနည္းမွ် မေထာက္ခံလုိ။
သုိ႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ ဦးလူကေလးအတြက္ အေတာ္ ခြက်သည္။ အေတာ္ အစဥ္းစားရ က်ပ္သည္။
ဦးလူကေလးသည္ အဂၤလိပ္ အရွင္သခင္ အစုိးရမင္းတုိ႔၏ လက္ေအာက္၌ ပုလိပ္အမႈထမ္း အျဖစ္ျဖင့္ အမႈထမ္း လာခဲ့သည္မွာ ရြာခံတစ္ဦး အေနျဖင့္ အမႈထမ္းလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤရြာတြင္ သူသည္ ရြာ့မိရြာ့ဖ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ရြာလံုး သူႏွင့္ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္ မကင္းသူခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ ရြာလူႀကီးမွာ စာသင္ ကေတာ္ႀကီး၏ ဘက္ကေန ၾကည့္လွ်င္ စာသင္ ကေတာ္ႀကီး၏ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲ ေတာ္စပ္သည္။ ဘုရားလူႀကီးမ်ားမွာကား ငယ္စဥ္ကပင္ ကံ့ေကာ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ လက္ေအာက္၌ အတူတူ ဒုိးထုိးဖက္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးေသာ ဘုရားလူႀကီးမွာ ေယာက္ဖပင္ ေတာ္သည္။ အျခားတစ္ဦးမွာ အေမ့ေမာင္ အရင္းေခါက္ေခါက္၏ သား ျဖစ္သည္။ က်န္တစ္ဦးမွာ အေဖ့ဘက္က စပ္၍ ေတာ္ရေသာ ဘေဒြး ျဖစ္သည္။
ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္ မကင္းသူတုိ႔က စု၍လုပ္ေသာ ထုိ ေညာင္ပင္သာရြာ ဘုရားပြဲကုိ စာသင္ ဦးလူကေလးကမွ မေထာက္ခံလွ်င္ ေဆြမ်ဳိးအမ်ားက ဝုိင္း၍ က်ိန္ဆဲသည္ႏွင့္ပင္ အလုပ္ျပဳတ္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ဦးလူကေလးသည္ အလုပ္ျပဳတ္မည္ကုိ ဤမွ်ေလာက္ မစုိးရိမ္။ ဘုရားပြဲ က်င္းပသည့္ အခါတုိင္းတြင္ ေညာင္ပင္သာရြာရွိ ေလာကမာရဇိန္ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ဝယ္ ရပ္ရြာရွိ သပၸဴရိသ အေပါင္းတို႔က အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္သည့္အခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးဖုိးပန္း၏ ေၾကးေနာင္ဝုိင္းမွ “ဖုိးေခါင္ေႂကြးေက်ာ္၊ ဟုိေတာင္ညိဳေပၚက ေနျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္လုိက္စမ္းပ၊ လမ္းဘယ္မျမင္၊ အုိေလေလ့ ေမာင္ေမာင္ေရ၊ ေမွ်ာ္ကုိးေယာင္မိေသး” ဟူေသာ ေတးသြားကုိ အ႐ုဏ္တက္၌ မၾကားလုိက္ရမည္ကုိ စုိးရိမ္သည္။
ထုိ႔ထက္ကား ဆြမ္းေတာ္ႀကီး ကပ္ပြဲကုိ တစ္ည ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ၾကရာ၌ ဦးလူကေလး ကုိယ္တုိင္ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ပရိတ္မႊန္းကုိ မရြတ္လုိက္ရမည္ကုိ ပုိ၍ စုိးရိမ္သည္။
ဦးလူကေလးသည္ အသက္ႀကီးၿပီ။ “မသကာ ဆက္လက္ၿပီး အမႈထမ္းႏိုင္ရင္ ေလးငါးႏွစ္ေပါ့။ ဒါၿပီးရင္ ပင္စင္ ယူရေတာ့မယ္” ဟူ၍ ဦးလူကေလး ခဏခဏ ညည္းတြားဖူးသည္။ ပင္စင္ယူခါနီး၌ အာပတ္ေျဖဖုိ႔ ကိစၥလည္း ရွိေနသည္။ အာပတ္ ေျဖရန္မွာလည္း ေလးငါးႏွစ္ ဆက္တုိက္ ေျဖ႐ံုမွ်ႏွင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ အတြင္းက က်ဴးလြန္မိေသာ ဒုစ႐ုိက္မ်ား မေျပ့တေျပမွ်သာ ရွိလိမ့္မည္။
ရြာသူရြာသားတုိ႔မွာ အသိဉာဏ္ ေခါင္းပါးသူမ်ားက ပုိ၍ မ်ားျပားသည္။ ေညာင္ပင္သာမွာ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးစုိက္ရာ ဌာနႏွင့္ ေရလမ္းအားျဖင့္ မုိင္ေပါင္း ကုိးဆယ္မွ် ေဝးသည္။ သေဘၤာႏွင့္ ခရီးသြားလွ်င္ တစ္ေနကုန္မွသာ ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္သည္။ သေဘၤာကလည္း တနဂၤေႏြ တစ္ပတ္မွ သံုးႀကိမ္သာ ခုတ္သည္။ ေက်းရြာ၌ လူသတ္မႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေသသူ အေလာင္းကုိ ၿမိဳ႕သုိ႔ ပုိ႔ရသည့္အခါ ေလွသမၺန္ႏွင့္ သံုးေလညအိပ္ သြားပါမွ ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ႏုိင္သည္။ ဤမွ် အစြန္အဖ်ား က်ေသာ ရြာတြင္ အစုိးရ အေထာက္အပံ့ခံ ျမန္မာ စာသင္ေက်ာင္းပင္ မရွိ။ ဤရြာရွိ ေျမရွင္၊ လယ္သမား၊ သူႀကီး၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္း၊ ေျမတုိင္းစာေရး၊ စာသင္အမႈထမ္း စသည္တုိ႔ အားလံုးမွာ ကံ့ေကာ္ေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ တပည့္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္းစုိးရာဇာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေလာကီေရးရာတုိ႔တြင္ ဘာဗဟုသုတမွ် မရွိၾက။ ရြာ၌ အမႈအခင္းရွိလွ်င္ ရြာသူႀကီးႏွင္ စာသင္တုိ႔ အသီးသီး ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ား အတုိင္း လုိက္နာၾကရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤရြာတြင္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ ဦးလူကေလးအတြက္ လာဘ္လာဘ ရႊင္လွသည္။ ခုိးမႈဟူ၍ မရွိ။ လုယက္မႈကုိ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ဓားျပမႈ၊ လူသတ္မႈတုိ႔ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ တစ္ခါဆုိသလုိ ဦးလူကေလးက စံုစမ္းစစ္ေဆး ရသည္။ ရပ္ရြာတြင္ ျဖစ္သမွ် အမႈတုိ႔မွာ ႐ုိက္မႈ၊ ဓားထုိးမႈ၊ ေလာင္းကစားမႈႏွင့္ အရက္ခ်က္မႈမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ယင္းသုိ႔ အမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာလွ်င္ စာသင္ ဦးလူကေလးက အိႏိ္ၵယ ရာဇသတ္ပုဒ္မ တစ္ပုဒ္မလွ်င္ အသျပာေငြ တစ္က်ပ္ႏႈန္းထားကာ လုိတုိးပုိေလွ်ာ့ လုပ္ေပးတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘာမဟုတ္ေသာ အမႈကေလးပင္လွ်င္ အသေရဖ်က္မႈ ပုဒ္မ ၅၀၀ အထိ ႀကီးက်ယ္ သြားတတ္သည္။ ထုိအခါ ဦးလူကေလးအား ေငြမ်က္ႏွာျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆုိႏုိင္လွ်င္ ပုဒ္မ ၅၀၀ သည္ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာဆင္းသြားကာ ၂၉၄ ဆဲမႈ၌ ထစ္၍ ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဦးလူကေလး စိတ္ကြက္ခဲ့ပါလွ်င္ ၅၁၀ မူးၿပီး ဆဲမႈအထိ တက္သြားၿပီးမွ ေငြမ်က္ႏွာေၾကာင့္ အတက္ရပ္ေလ ေတာ့သည္။
သုိ႔ပင္ ျဖစ္ျငားေသာ္လည္း ဘုရားပြဲ၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ၊ မယ္ေတာ္ပ်ံပြဲ စသည့္ ပြဲမ်ား က်င္းပသည့္အခါ လာဘ္ရႊင္သည္ႏွင့္ ထုေခ်လႊာ အေတာင္းခံရသည္က မမွ် ျဖစ္တတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ထုိပြဲေတာ္မ်ား က်င္းပခ်ိန္တြင္ အဆုိပါ ႐ုိက္မႈ၊ ဓားထုိးမႈ၊ ေလာင္းကစားမႈႏွင့္ အရက္ခ်က္မႈတုိ႔သည္ ပုိ၍ မ်ားျပား လာတတ္သည္။ ႐ုိက္မႈတုိ႔တြင္ ဦးလူကေလးသည္ ႐ုိး႐ုိး ထိခုိက္နာက်င္မႈ ျဖစ္ေသာ ၃၂၃ ေလာက္ကုိ အတြက္ရွိသည္ဟု မထင္ေခ်။ ပုလိပ္ အေရးမပုိင္သည့္ အမႈ၌ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစ၊ ဘာမွ် ကိစၥမရွိ။ သူႀကီးက သူ႔ ဒဏ္စာရင္း စာအုပ္ထဲတြင္ သူ ေရးခ်င္ေသာ စီရင္ခ်က္ႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္ကုိ ေရးသြင္းေစဦးေတာ့၊ ဦးလူကေလး၏ အပူ ႏွစ္ျပားသားမွ မပါပါ။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရားပြဲေတာ္မ်ဳိး၌ ျဖစ္ပြားေသာ ရန္ပြဲတုိ႔တြင္ကား မန္က်ည္းႏွစ္တုတ္၊ ထန္းႏွစ္တုတ္၊ ပိေတာက္သားတုတ္ႏွင့္ ဝါးရင္းတုတ္မ်ား ျဖစ္ေလရာ မေတာ္တဆ ဆုိလွ်င္ ေသေလာက္ေသာ လက္နက္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပုဒ္မတုိ႔သည္ ၃၂၄ မွသည္ ၃၂၅ ကုိ ေက်ာ္လြန္၍ ၃၂၆ သုိ႔ ေရာက္လာေသာ အခါ ဦးလူကေလးမွာ အလုပ္လည္း မ်ားသည္။ ထုေခ်လႊာလည္း အေတာင္းခံရ တတ္သည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းခ်င္းရာတုိ႔ကုိ သုံးသပ္ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ ဘုရားပြဲသည္ စာသင္ ဦးလူကေလး အဖုိ႔ အမႈေပြရာ ေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးတတ္ေသာ သေဘာရွိျခင္းေၾကာင့္ ဦးလူကေလးသည္ မူအားျဖင့္ ကန္႔ကြက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူႀကီးကေတာ္ႏွင့္တကြ ေယာက္ဖျဖစ္သူ ဘုရားလူႀကီးမင္း၏ ေက်ာင္းအစ္မကပါ ဝုိင္းဝန္းျပစ္တင္ ေျပာဆုိေလေသာအခါ စာသင္ ဦးလူကေလးသည္ ထုိသံုးေတာင္ဝတ္တုိ႔၏ အၿငိဳအျငင္ကုိ ခံယူႏုိင္ေသာ သတိ္ၱ မရွိ ျဖစ္ေခ်ရကား ဘုရားပြဲမိန္႔ကို ေပးလုိက္ရေလသည္။
ေညာင္ပင္သာရြာ ေလာကမာရဇိန္ ဘုရားမွာ ကုိးေတာင္ျပည့္ဘုရား ျဖစ္သည္။ ရြာ၏ေျမာက္ဘက္ ဇရပ္ႀကီး အလြန္တြင္ ေျမရွင္ ဦးသာဦး၏ လယ္ထိပ္၌ တည္ထားသည္။ မူလက ထုိေနရာတြင္ အုတ္ခံုေဆြးေဆြး တစ္ခံု ရွိသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ဦးသာဦး၏ စာရင္းငွား တစ္ဦးက လယ္ထြန္ရင္း အုတ္ခံုႏွင့္ ဝင္၍ တုိးမိသည္။ အုတ္ခံု ပဲ့က်လာေသာအခါ ေျမအုိးတစ္ခုကုိ ေတြ႕ရသည္။ ထုိေျမအုိးမွာ ယခုေခတ္သံုး ေျမအုိးမဟုတ္။ စလယ္ဝင္ သာသာမွ် ရွိေသာ္လည္း ပံုပန္းသ႑ာန္မွာ ဟင္းခ်ဳိအုိးပံုလည္း မက်တက်၊ ထမင္းအုိးပံုလည္း မက်တက် ျဖစ္သည္။ အုိးမွာ သပိတ္ကဲ့သုိ႔ ေျမနက္ေစးႏွင့္ ဖုတ္ထားဟန္ တူသည္။ ၄င္းအုိးထဲတြင္ ျပာလုိလုိ၊ ေျမေဆြးလုိလုိ ေတြ႕ရသည္။ ၄င္းျပာႏွင့္ ေရာလ်က္ေနေသာ အိမ္ေျမႇာင္ဥ ပမာဏမွသည္ ဆန္ကြဲပမာဏထိ ရွိေသာ အေစ့ကေလးမ်ားကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ ဦးသာဦး၏ စာရင္းငွားက ၄င္းအေစ့ကေလးမ်ားကုိ ေခ်မြၾကည့္၏။ မေၾက။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေျမအုိးကုိ ကံ့ေကာ္ေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံသုိ႔ ယူ၍ ျပသည္။ ကံ့ေကာ္ေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ၄င္းတုိ႔သည္ ဓာတ္ေတာ္ ျဖစ္သည္ဟု အဆံုးအျဖတ္ ေပးသည္။
ဓာတ္ေတာ္ဟူ၍ သိရသည့္ေန႔ ေနာက္တစ္ညဥ့္၌ ကံ့ေကာ္ေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ဂႏၶကုဋီတုိက္ အေပၚတည့္တည့္ရွိ ျပႆာဒ္မွ ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ကြန္႔ျမဴးသည္။ ထုိညတြင္ ရြာသူရြာသား အားလံုးတုိ႔က သဒၵါလွသျဖင့္ လႉဒါန္းၾကရာ ေငြေပါင္း ၃၆၅ိ၊ ၅ဴး၊ ၂ါး ရသည္ဟု ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ စာရင္းအရ သိရသည္။
ထုိေန႔မွစ၍ ကုိးေတာင္ျပည့္ဘုရား တည္ရန္ လုပ္ငန္းကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကိုယ္တုိင္ ဦးစီး၍ လုပ္ခဲ့ရာ ပန္းရန္ဆရာ ႏွစ္ဦး ေငြလိမ္၍ ေျပးေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ဘုရားတည္၍ မၿပီးခဲ့ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ တတိယ ပန္းရန္ဆရာကုိ ငွား၍ စာသင္ ဦးလူကေလး ကုိယ္တုိင္ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္႐ႈ ခါမွပင္လွ်င္ ဘုရားတည္ျခင္း ကိစၥ ေကာင္းစြာ ထေျမာက္ ေလေတာ့သည္။
ကုိးေတာင္ျပည့္ ဘုရားရွင္ အေပၚတြင္ ဤမွ် သံေယာဇဥ္ ႀကီးရွာသူ စာသင္ ဦးလူကေလးသည္ သူ၏ ရြာသူရြာသား တုိ႔ကုိလည္း စိတ္မခ်ေခ်။
ေညာင္ပင္သာရြာ ေျမာက္ဘက္ထိပ္ ဇရပ္ႀကီးမွ တစ္မုိင္ေက်ာ္ခန္႔ ေဝးေသာ ေနရာတြင္ ေျမာက္ေခ်ာကုန္း ရြာကေလး ရွိသည္။ ထုိရြာ၌ အပ်ဳိေခ်ာေခ်ာ ေပါသည္။ ေညာင္ပင္သာမွ လူပ်ဳိတုိ႔သည္ ေျမာက္ေခ်ာကုန္းမွ အပ်ဳိတုိ႔ကုိ ကမၻာ့နိယာမ အတုိင္း ပုိးၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိ အပ်ဳိလူပ်ဳိ၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမွာ ႐ုိက္ပြဲမ်ားႏွင့္ အဆံုးသတ္တတ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားပြဲေဟ့ဟု ဆုိလွ်င္ စာသင္ ဦးလူကေလးသည္ ဦေခါင္း ႀကီးမိသည္။ ယခုမွာမူ ပြဲမိန္႔ေပးမိၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မတတ္သာေတာ့ၿပီ။ ခပ္ေစာေစာကပင္ ပြဲခင္း ရွိရာသုိ႔ သြား၍ ႀကီးၾကပ္မွ ေတာ္လိမ့္မည္။
ဤစိတ္ကူးႏွင့္ ဦးလူကေလးသည္ ပြဲေဈးသုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ညဥ့္ဦး၌ ပြဲေဈးမွာ စည္းကားလွေပသည္။
ပြဲေဈးခင္းသုိ႔ ဝင္လွ်င္ဝင္ခ်င္း မုန္႔ေလေပြဆုိင္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဆုိင္ရွင္ မုဆုိးမႀကီးက မုန္႔ေလေပြ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေလာကြတ္ျပဳေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ ဆုိင္၌ ကာလသားေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း လက္ပံပင္ ဆက္ရက္က်သလုိ က်ေနၾကသည္။ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ ေရာင္းေသာ ေကာင္မကေလးမွာ ဆံရစ္ဝုိင္းကေလးႏွင့္ အေတာ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ အရြယ္ ျဖစ္သည္။ သည္ေကာင္မကေလး အေၾကာင္းကုိ ဦးလူကေလး ေကာင္းစြာသိသည္။ ေကာင္မကေလးက ႐ုိးသည္။ သူ႔မိဘက ပင္ပန္းဆင္းရဲသည္။ အပ်ဳိေဘာ္ဝင္စမွာ ေညာင္ပင္သာက လူပ်ဳိကာလသားမ်ား အဝုိင္းခံေနရလွ်င္ ပ်ားပိတုန္းေတြ ဝုိင္း၍ အစုပ္ခံရေသာ စံပယ္ပန္းကေလးလုိ ေနမညိဳခင္ ႏြမ္းရဖုိ႔ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စာသင္ ဦးလူကေလးသည္ မုန္႔ေလေပြသည္မႀကီး ေလာကြတ္ လုပ္သည္ကုိ ေက်းဇူးတင္စကား တစ္ခြန္းႏွင့္ ျပန္ေခ်ၿပီးေသာ္ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ ဆုိင္သုိ႔ သြားေလသည္။
ေကာင္ကေလးေတြက ဦးလူကေလးထက္ ပါးသည္။ ဦးလူကေလးကုိ ျမင္လွ်င္ပင္ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းစီ ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲကာ ေဈးသည္အား ခပ္သုတ္သုတ္ ပုိက္ဆံ ေပးၿပီးေနာက္ လစ္ၾကေလသည္။
“ဟဲ့ ေကာင္မကေလး၊ နင့္ဆုိင္ လူစည္လွခ်ည့္လား”
ဦးလူကေလးသည္ စကားစပ္ မရွိဘဲ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ ေရာင္းသူ ေကာင္မကေလးကုိ တံုးတိတိ ေမးသည္။ ေကာင္မကေလးက ရွက္သလုိလုိ အမူအယာ ျပသည္။
“ေဈးေရာင္း ေကာင္းတာကုိး ဘႀကီးရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အေႂကြး ေရာင္းရတာ မ်ားပါတယ္”
ေကာင္မကေလးက ေနာက္ဆုံးဝါက်ကုိ မသက္သာေသာ ညည္းတြားသံ ေႏွာ၍ ေျပာသည္။
“ဟဲ့ ဟုိအေကာင္ေတြဟာ နင့္ဆီက အေႂကြးယူသလား။ နင့္ကုိ ဘာစကားေတြမ်ား ေျပာသြားေသးသလဲ” ဟု ဦးလူကေလးက မသကၤာေသာ သေဘာႏွင့္ ေမးျမန္းသည္။
ေကာင္မကေလးသည္ ပုိ၍ ရွက္သြားသည္။
“အုိ သူတုိ႔ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ အားလံုးကုိ ျခံဳဝယ္မယ္ ဆုိၿပီး ေဈးဆစ္ေနတာပါ။ သူတုိ႔ဆီက လက္ငင္း ပုိက္ဆံရပါတယ္။ အေႂကြးက်တာက သူမ်ားဆီမွာပါ”
“အင့္ ဟင္၊ ဒီေကာင္ေတြ ဒီေလာက္ အစားႀကီးေရာ့လားဟယ္၊ ႏုိ႔ ဘာလုိ႔ အကုန္ ဝယ္မသြားတာလဲ”
“ေျပာတတ္ပါဘူး ဘႀကီးရယ္။ ဘႀကီး လာတာျမင္ေတာ့ ခုလုိပဲ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ သြားၾကတာပဲ”
စာသင္ဦးလူကေလးသည္ အထက္ပါ အခ်ီအခ် စကားေျပာၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ သက္သက္ ေနာက္ပုိး ပုိးခ်င္လုိ႔ ေကာင္မကေလးဆီမွာ လာၿပီး ေဈးဆစ္ ေနၾကေလ သေလာ။ သူ လာမိ၍ ေကာင္မကေလး အတြက္ လာဘ္ပိတ္ သြားေလသေလာ။ သည္ ေခြးမသား ေလးငါးဆယ္ေယာက္က ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ အေခ်ာင္းေပါင္း ေလးငါးဆယ္ကုိ ဘယ္ပံု အပင္းဆုိ႔ ၾကမွာလဲ။
စာသင္ ဦးလူကေလးသည္ စိတ္ကူးရင္း ပြဲေဈးတန္းရွိ အုန္းထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားဆုိင္၊ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ဆုိင္၊ ထမင္းသုပ္ဆုိင္၊ သေဘၤာသီး လက္သုပ္ဆုိင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ရွရပတ္ရည္ဆုိင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္၊ လက္ဖက္ ဂ်င္းသုပ္ဆုိင္၊ မုန္႔ကၽြဲသည္းဆုိင္၊ ေက်ာက္ေက်ာဆုိင္၊ ေဆးလိပ္ မီးျခစ္ ကြမ္းယာဆုိင္တုိ႔ကုိ တစ္ဆုိင္ၿပီး တစ္ဆုိင္ ျဖတ္သြားသည္။ ဘာမွ် မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
“ေဟာ စာသင္ႀကီး ႂကြလာၿပီကုိး” ဟု ဘုရားလူႀကီးမ်ားက ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မွ ဦးလူကေလး အစဥ္းစား ရပ္ေတာ့သည္။
ေတာဘုရားပြဲကေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေညာင္ပင္သာရြာမွ အစျပဳ၍ တစ္စတစ္စ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ “ဟမၼရာ ေမာင္ၫြန္႔” ဇာတ္သည္ ယေန႔ညအဖုိ႔ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖတုိ႔အား ရင္ႏွစ္ျခမ္း ျဖန္းျဖန္းကြဲ၍ လဲလုိ႔ပင္ ေသေသ ဝတၱရား ေက်ေအာင္ ကျပမည္ဟု အားခဲထားသည္ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပတ္မႀကီးက “ေဘထိ ေဘထိ” ဟု ခပ္ေစာေစာကပင္ ႀကိဳ၍ ျမည္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးလူကေလးမွာ ညေနစာကုိ အိမ္မွာ မစားခဲ့ရေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ဝမ္းက တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္သည္။
ဦးလူကေလးသည္ ဘုရားလူႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာဆုိေနရာမွ “ငါ ထမင္းစား ျပန္လုိက္ဦးမယ္ေဟ့” ဟု ဆုိသည္။
“ဟာ ခင္ဗ်ား ျပန္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒီပြဲေဈးမွာပဲ ႀကိဳက္ရာ မွာစားပါ၊ က်ဳပ္တုိ႔ ေကၽြးပါ့မယ္” ဟု ဘုရားလူႀကီး တစ္ဦးက ဆုိ၏။
“ေဟ့ ငါ ပြဲၾကပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီ။ မင္းက ငါ အိမ္ျပန္မွာ စုိးရိမ္ေနတယ္ ဟုတ္လား။ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္ရင္ အုပ္မႏုိင္ ထိန္းမရ ျဖစ္မွာ စုိးတယ္ မဟုတ္လား။ ေဟ့ ဝန္ႀကီးေလးပါး ထြက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ ပြဲ ဘယ္ေတာ့မွ မလန္႔ဘူးကြယ့္။ လက္ေထာက္ မင္းသမီး စခန္းထခ်ိန္ ေရာက္ရင္ေတာ့၊ ေအး စုိးရိမ္ရသေဟ့”
ဦးလူကေလးက သူ၏ ဗဟုသုတ အတုိင္း ပြဲလန္႔ခ်ိန္ကုိ ႀကိဳတင္ တြက္ဆ၍ ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရားလူႀကီးမ်ား ရရွိထားေသာ သတင္းစကား အရမွာ ယေန႔ည ေညာင္ပင္သာရြာႏွင့္ ေျမာက္ေခ်ာကုန္းရြာ ႏွစ္ရြာသည္ ခ်ိန္း၍ ႐ုိက္ပြဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဆုိျပန္သည္။
“ဟ ဒီလုိဆုိ ေသာက္က်ဳိး နည္းေရာ့ေပါ့။ ကုိရင္တုိ႔ တစ္ေတြက က်ဳပ္ကုိ ေစာေစာက ဘာလုိ႔ မေျပာသလဲ”
ဦးလူကေလးသည္ အနည္းငယ္ စုိးရိမ္လာ၍ ျပစ္တင္စကား ေျပာၾကားေလ ေတာ့သည္။
“ဟာ စာသင္ႀကီးကုိ ေစာေစာက ေျပာလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေျပာရင္လည္း ခင္ဗ်ားက ပြဲကုိ ပိတ္ပစ္ဦးမယ္။ အမွန္ေတာ့ ေစာေစာက ဒီသတင္းမ်ဳိး မရပါဘူး။ အခုမွ ရြာသားတစ္ေယာက္ လာ သတင္းေပးတယ္”
ဘုရားလူႀကီးက ဤစကားကုိ ေျပာမွ ေကာက္ညႇင္း က်ည္ေတာက္သည္ကုိ ဦးလူကေလးက ျပန္၍ သတိရသည္။
“ေဟ့ ေဟ့၊ ဒီလုိဆုိ မျဖစ္ဘူးလဟ။ ဒီလုိဆုိရင္ ေကာက္ညႇင္း က်ည္ေတာက္သည္ကုိ မေရာင္းရလုိ႔ အမိန္႔ေပးၿပီး သိမ္းရမယ္” ဟု အေလာတႀကီးႏွင့္ ဦးလူကေလးက ေျပာရင္း ဘုရားလူႀကီး ေလးငါးဦးကုိ ေခၚ၍ ထြက္သြားေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေကာက္ညႇင္း က်ည္ေတာက္သည္ ကေလးကား အားလံုးကုိ ေရာင္းခ်၍ အိမ္သုိ႔ ျပန္ေလၿပီ။
“ကုိင္း ေဟ့၊ မျဖစ္ဘူးေဟ့၊ တုတ္ေတြ ဓားေတြ သိမ္းမွပဲ” ဟု စာသင္ ဦးလူကေလးက အေရးေပၚအမိန္႔ ထုတ္ေလသည္။
သိမ္းသမွ် တုတ္ထဲတြင္ ဝါးရင္းတုတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္တိန္တုတ္မွာ အေတာ္ အေရးႀကီးသည္။ ၄င္းသည္ အျပင္းအထန္ နာက်င္ေစမႈ ျဖစ္ေသာ ၃၂၆ မွ လူသတ္မႈ ၃၀၂ သုိ႔ ပုဒ္မ ေျပာင္းေပးရန္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေသာ ေသေလာက္သည့္ လက္နက္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဟန္တိန္တုတ္ကုိ စပါးအဝယ္ေတာ္ တစ္ဦးက သေဘာ႐ုိးႏွင့္ ကုိင္ေဆာင္လာသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ ထုိ စပါးအဝယ္ေတာ္ကုိပါ ပြဲၾကပ္သည့္ လူႀကီးစာရင္းထဲ သြင္းလုိက္ရသည္။
ဝန္ႀကီးေလးပါးကား ထြက္ေလၿပီ။
ဗာရာဏသီျပည့္ရွင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ မင္းႀကီး သက္ေတာ္ရွည္တုိ႔သည္ အမွ်င္မျပတ္ ေလရွည္လ်က္ တစ္ဦးက အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ မွတ္ေတာ္မူစဥ္ အျခားတစ္ဦးက ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ပန္ဆင္လ်က္ ရွိၾကကုန္သည္။ သူတုိ႔ အတုိင္အေဖာက္ ေလရွည္ေလေလ၊ ႐ုိက္ပြဲက်င္းပမည့္ အခ်ိန္နာရီ ေဝးေလေလ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရေလေလဟု ဦးလူကေလးက ေတြးမိ၏။
သုိ႔ေသာ္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ လက္ယာဘက္ ေထာင့္က “ေျဖာင္” ခနဲ ၾကားလုိက္၏။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ အမ်ားပင္ ဝ႐ုန္းသုံးကား ျဖစ္သြားသည္။
“ေဟ့ ထုိင္ၾက၊ ထုိင္ၾက။ ဘာလုိ႔ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနတာလဲ” ဟု ဦးလူကေလးက သူ၏ အသံဝါႀကီးကုိ ဩ၍ ေအာ္ေျပာ၏။ ပရိသတ္ ၿငိမ္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ ၄င္း “ေျဖာင္” ခနဲ ျမည္သံမွာ ကုလားထုိင္ က်ဳိးက်ေသာ အသံျဖစ္၍ ဦးလူကေလးႏွင့္တကြ ဘုရားလူႀကီးမ်ား အပါအဝင္ တစ္ခဲနက္ေသာ ပရိသတ္သည္ တစ္ခဲနက္ေသာ အသံျဖင့္ ရယ္ၾကေလသည္။
အမွန္မွာ ထုိညက လက္ေထာက္ မင္းသမီး စခန္းထသည့္ အခ်ိန္အထိ ပြဲမွာ ၿငိမ္သက္လွသည္။ တုတ္၊ ဓား စသည့္ လက္နက္ကုိ ႀကိဳတင္ သိမ္းထားျခင္း၏ အက်ဳိးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္သက္သာ ရေသာ ဦးလူကေလးႏွင့္ အေပါင္းပါတုိ႔သည္ အုန္းထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားဟင္းကုိ စိတ္ေအးလက္ေအး ျမည္းေနၾကသည္။
“ခ်ဳိးႏွစ္ေကာင္ ေအာင္ ေဝါင္”
“တိန္ တိန္ တိန္”
“ထေနာင္းပင္ ညီေနာင္က”
“ေနာင္ ေနာင္ ေနာင္”
“လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ ဟဲ အဲ အဲ”
ေနာက္ထိုင္က “ဟမၼရာ ေမာင္ၫြန္႔” တုိ႔ ႏွစ္ပါးသြားအတြက္ ခြန္းေထာက္ကုိ ဆုိလုိက္ေလေသာ္ ႏွဲဆရာက လူဆုိသည့္အတုိင္း လုိက္၍ “ခၽြဲ အဲ ဟဲ၊ ခၽြဲ အဲ ဟဲ” ဟု မႈတ္ေနသည္။
“ေဟ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲကြယ့္၊ ေယာက္ဖရဲ႕၊ ဒီညေတာ့ မုိးအလင္း ေအးေအး ၾကည့္ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ေဟ့” ဟု ဦးလူကေလးက အုန္းထမင္းပန္းကန္ လက္စသိမ္းရင္း ေျပာလုိက္ေလသည္။
ဦးလူကေလး၏ စကား ဆံုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဝုန္းကနဲ အသံတစ္ခု ၾကားလုိက္ရသည္။ ပြဲလယ္ေကာင္မွာ ပရိသတ္သည္ ေျမၿပိဳသျဖင့္ ေျပးၾကဘိ သကဲ့သုိ႔ တုိးေဝွ႔ ေျပးၾကသည္။
“ဟဲ့ ဟဲ့၊ ဘာျဖစ္တာလဲဟ”
“ေဟ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾက၊ မဆုိင္သူ အနားမကပ္နဲ႔”
“မိစိန္ေရ၊ မိနက္ေက၊ ဟဲ့ ေသခ်င္းဆုိးမေတြ လာခဲ့ၾက၊ အိမ္ျပန္မယ္”
“ခ်ကုန္ပဟ”
ဦးလူကေလးႏွင့္ အေပါင္းပါတုိ႔သည္ ပြဲထဲသုိ႔ မိနစ္မဆုိင္း ေရာက္လာ ၾကပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ တအုန္းအုန္း အသံကုိ ၾကားရေသာ္လည္း ရန္ျဖစ္ေနေသာ အစုကုိ မေတြ႕ရေခ်။
“ဟဲ့ ေကာင္မေတြ၊ ဘာမွ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ နင့္အေမဂလိန္းမုိ႔ ရြေနၾကတာလားဟင္” ဟု ဦးလူကေလးက ေရရြတ္လုိက္သည္။ ဦးလူကေလး ဆဲသံသည္ ပတ္မ တုတ္ေနေသာ အသံကုိပင္ လႊမ္းမုိးသြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေအာင့္မွ် ပရိသတ္ ၿငိမ္သြားေသာ ဟူ၏။
ထုိအခါမွပင္ ပြဲ၏ေနာက္ဘက္ အလံေလးဆယ္ လယ္တစ္ကြက္ ႏွစ္ကြက္ေလာက္ အကြာတြင္ ရွိေသာ ေရမရွိသည့္ ဖင္လွန္႐ုိးေခ်ာင္းမွ “အုန္း” ခနဲ အသံ၊ “ေျဖာင္” ခနဲ အသံ၊ မေအႏွမ ဆဲသံ၊ ေျပးသံ လႊားသံ၊ “အမယ္ေလးဗ်” အသံ၊ “အုပ္ဆက္ကုိ ထိပဟ” ဟူေသာအသံ၊ “သၾကားသိပ္ေဟ့” ဟူေသာအသံ အစရွိသည့္ အသံမ်ဳိးေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္ဒါဇင္ခန္႔တုိ႔သည္ အရပ္အနားမရွိ ဆက္တုိက္ ေပၚထြက္ လာေလသည္။
ဖင္လွန္႐ုိးေခ်ာင္း ဘက္၌ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ လဝန္းႀကီးသည္ ေညာင္ပင္သာႏွင့္ ေျမာက္ေခ်ာကုန္းရြာ ႏွစ္ရြာအတြက္ အလင္းေရာင္ အင္အားကုိ ေပးေနေသာ ေအာက္လင္း ဓာတ္မီးႀကီး ပမာတမွ် ထိန္ထိန္သာလ်က္ ရွိသည္။ ဦးလူကေလး၏ အဖုိ႔၌ ထုိညက လသာသာထဲတြင္ ရန္ျဖစ္သူအမ်ား ေျပးၾကလႊားၾက၍ ထေသာ ဖုန္ကုိပင္ ျမင္ရသည္ဟု ဆုိေပသည္။
ဦးလူကေလးတုိ႔ လူသုိက္သည္ အျခင္းျဖစ္ပြားရာ ေဒသသုိ႔ အေရာက္ ေျပးၾကသည္။
“ေဟ့ လူမွားကုန္မယ္ေနာ္၊ သတိထားေဟ့။ မီးတုတ္ကုိလည္း ယူခဲ့ၾကေဟ့” ဟု ဦးလူကေလးက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ ျပဳ၍ ေအာ္ဟစ္ကာ ခ်ိန္း႐ုိက္ပြဲ သမားမ်ား ထံသုိ႔ ခ်ီတက္ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ မီးတုတ္မွာ စေလာင္းဖံုးထဲတြင္ ထမင္းေျခာက္ႏွင့္ ေရနံေခ်း ေရာ၍ ထြန္းေသာ မီးတုတ္ျဖစ္ရာ မီးတုတ္ကုိင္သူသည္ စေလာင္းဖံုး က်ကြဲမည္ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ သတိႏွင့္ ကုိင္ေနရ၍ ခရီး မ်ားစြာမတြင္။ ဦးလူကေလးကသာ လေရာင္ကုိ အေဖာ္ျပဳ၍ ေရွ႕မွ သြားၿပီး ရန္ျဖစ္သူတုိ႔ကုိ လုိက္ဖမ္းရသည္။
ခ်ိန္း႐ုိက္ပြဲ သမားမ်ားႏွင့္ ဦးလူကေလးတုိ႔ လူသုိက္ လေရာင္ေအာက္၌ ရာမ သမင္လုိက္ခန္း ဇာတ္ေတာ္မဟာကုိ ခင္းက်င္းျပသ ေနစဥ္ ဖင္လွန္ေခ်ာင္းမွ ကၽြံ၍ ထြက္လာေသာ ေညာင္ပင္သာ ကာလသားတုိ႔ႏွင့္ ေျမာက္ေခ်ာကုန္း ကာလသားတုိ႔မွာ ပြဲရွိရာသုိ႔ ဦးတည္ ေျပးလာၾကသည္။ ပြဲ၌ လူအမ်ား ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ရွိစဥ္ ရန္ျဖစ္သူတုိ႔ကား ပြဲကုိ ပတ္ခ်ာလည္ လွည့္ေျပး၍ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ႐ုိက္၍ ေနၾကသည္။ ၄င္းတုိ႔ ကိုင္ေသာ လက္နက္တုိ႔တြင္ ငါးဆယ္ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ေကာက္ညႇင္း က်ည္ေတာက္မ်ား ျဖစ္သည္။ က်န္လက္နက္တုိ႔မွာ ဝါးရင္းတုတ္၊ ရွားႏွစ္တုတ္၊ ထန္းႏွစ္သားတုတ္၊ ပ်ဥ္းကတုိးတုတ္ႏွင့္ ပိေတာက္သားတုတ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ဇာတ္ခုံေပၚတြင္ “ဟမၼရာ ေမာင္ၫြန္႔” သည္ ေျခဆင္း၍ ထုိင္ေနသည္။ သူ၏ မင္းသမီးက ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ကုိ မီးညိႇၿပီးလွ်င္ “ဟမၼရာ ေမာင္ၫြန္႔” အား ဆက္သေနသည္။ ေနာက္ထုိင္ လူျပက္ ႏွစ္ေယာက္ကား ဇာတ္စင္ေအာက္ရွိ ႏွဲဆရာႏွင့္ လွမ္း၍ စကားေျပာ ေနသည္။
“ဇာတ္ဆရာက မနက္က်ရင္ ခ်ဥ္ေပါင္ကုိ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ ေၾကာ္ၿပီး ေကၽြးလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕” ဟု လူျပက္ တစ္ဦးက ခနဲ႔သည္။
ႏွဲဆရာက “မွ်စ္နဲ႔ ဝါးဟာ အတူတူပါပဲကြာ” ဟု ျပန္ေျပာသည္။
ေရွ႕က ေျပး၍ ေနာက္က လုိက္႐ုိက္ေသာ သူတစ္စုတို႔ ပြဲကုိ အလယ္၌ ထား၍ ပတ္ခ်ာလည္ လွည့္ေျပးရာ ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္မွ် ရွိလွ်င္ ဦးလူကေလးႏွင့္ အေပါင္းပါတုိ႔သည္ ရန္ျဖစ္သူ အခ်ဳိ႕ကုိ ၄င္းတုိ႔၏ ေကာက္ညႇင္း က်ည္ေတာက္မ်ားႏွင့္ တပါတည္း ဖမ္းဆီး၍ ပြဲရွိရာသုိ႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဦးလူကေလးတုိ႔ ေရာက္မွ ပြဲနယ္နိမိတ္ထဲ ဝင္၍ ရန္ျဖစ္သူမ်ားကုိ ဖမ္းၾကရသည္။
ထုိညက ရွရပတ္ရည္ ေရာင္းေသာ ကုလားသည္ အ႐ံႈးႀကီး ႐ံႈးေလသည္။ ရွရပတ္ရည္ ေဖ်ာ္ရန္ သၾကား တစ္ပိႆာကုိ ဦးလူကေလးအား ေပးလုိက္ရသည္။ ဦးလူကေလး၏ အဆုိမွာ ကုလားထံမွ သၾကား ငါးဆယ္သားသာ ရသည္ဟု ဆုိသည္။ လုိေနေသာ တစ္ပိႆာကုိ ရြာထဲရွိ တ႐ုတ္ကုန္စံုဆုိင္မွ ေတာင္းယူရသည္ဟု ေျပာသည္။
သၾကား တစ္ပိႆာငါးဆယ္ ကုန္သည္ဟု ဆုိလွ်င္ ဒဏ္ရာရသူ အနည္းဆံုး သံုးေလးဆယ္မက ရွိေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ နံနက္တြင္ ဌာန၌ စစ္လုိက္ေသာအခါ အေရးႀကီးေသာ တရားလုိ တရားခံတုိ႔မွာ တစ္ဖက္လွ်င္ ေလးငါးဦးမွ်သာ ရွိသည္။
ထုိညက “ဟမၼရာေမာင္ၫြန္႔”တုိ႔ ႏွစ္ပါးသြားကုိ လူႀကိဳက္ အေတာ္မ်ားသည္။ လြမ္းခန္းတြင္ မိန္းမသာမက ေယာက်္ားရင့္မႀကီး ေတြပါ မ်က္ရည္က် ရသည္ဟု ဆုိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ ဆက္၍ ပြဲ ခဏခဏ လန္႔ေသာေၾကာင့္ “ပြဲၾကည့္ရတာ ဇိမ္မရွိပါဘူးေတာ္” ဟု ေဈးထဲက ရွမ္းဖက္သည္ ေဒၚေၾကးအံုႀကီးက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
သုိ႔ေပမင့္ ထုိညက ဦးလူကေလး၏ လံု႔လေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ေသြးထြက္သံယုိမႈ တစ္ခုမွ် မရွိေတာ့ေခ်။ ဦးလူကေလးလည္း ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းေသာ အခ်ိန္က်မွသာ အိမ္သုိ႔ ျပန္ႏုိင္ေတာ့သည္။
အိမ္သုိ႔ေရာက္ေသာ္ တစ္ေရးတစ္ေမာမွ်ပင္ မအိပ္ရေခ်။ ညက အမႈအခင္းအတြက္ တိုင္ခ်က္ ဖြင့္ရေသးသည္။ ႐ုိက္ပြဲမွာ ဘုရားလူႀကီးမ်ား ေျပာသလုိ ခ်ိန္းပြဲျဖစ္သည္။ မည္သူက မည္သူ႔အား မည္သည့္ လက္နက္ႏွင့္ ႐ုိက္သြားသည္ကုိ မည္သည့္ မ်က္ျမင္သက္ေသမွ် ရွိသည္မဟုတ္။ ေညာင္ပင္သာရြာတြင္ ေရွး႐ုိးစဥ္လာအရ ဘုရားပြဲမ်ား အဆက္ဆက္ လုပ္ခဲ့သည္။ ဘုရားပြဲ ျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း ေညာင္ပင္သာႏွင့္ ေျမာက္ေခ်ာကုန္း ႏွစ္ရြာ ခ်ိန္း၍ ႐ုိက္ပြဲ ျဖစ္တတ္သည္။ ဤခ်ိန္းပြဲမ်ဳိးတြင္ ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ လုပ္၍ တရားလုိ တရားခံ သက္ေသကုိ ရေအာင္ ရွာေနလွ်င္ ရြာလည္း နာမည္ပ်က္၊ ဦးလူကေလးလည္း ထုေခ်လႊာ အေတာင္းခံရ၊ ဘာမွ် အက်ဳိးမရွိသည့္ အျပင္ ဘုရားလူႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သူ ေရႊေယာက္ဖက ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္း လုပ္ဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာမန္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေသာ ပုဒ္မ ၁၆၀ အရသာလွ်င္ ကိစၥၿပီးေလာက္သည္။
ဦးလူကေလးသည္ ဤကဲ့သုိ႔ ရာဇသတ္ ပုဒ္မတုိ႔ကုိ လုိတုိးပုိေလွ်ာ့ လုပ္ရန္ အၾကံထုတ္ေနစဥ္ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္မကေလး တစ္ေယာက္သည္ ကင္းဂတ္ထဲသုိ႔ ဝင္လာသည္။
ဦးလူကေလး စာသင္ လုပ္လာသည္မွာ အံတုိေနၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိ ေကာင္ကေလးႏွင့္ ေကာင္မကေလး စံုတြဲကုိ ျမင္ခါမွ်ႏွင့္ပင္ မိန္းမခုိးမႈ ျဖစ္ၿပီဟု သိသည္။ ေကာင္ကေလး ကုိလည္း ျမင္ဖူးသလုိလုိ၊ ေကာင္မကေလး ကုိလည္း ျမင္ဖူးသလုိလုိ၊ အထူးသျဖင့္ ေကာင္မကေလးက ဘယ္သူႏွင့္ တူပါလိမ့္။
“ေအာင္မယ္၊ ဟဲ့ ေကာင္မေလး။ နင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လင့္ေနာက္ လုိက္လာတယ္ မဟုတ္လား။ ဟယ္ ငါက ဘယ္သူမ်ား ပါလိမ့္လုိ႔။ လက္စသတ္ေတာ့ နင္ ေဒၚအုိဇာရဲ႕ သမီး မဟုတ္လား”
ေကာင္မကေလးက ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ ဦးလူကေလး၏ ေမးခြန္းကုိ မွန္ေၾကာင္း ဝန္ခံသည္။
“သယ္၊ နင္ ညကပဲ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ ေရာင္းေနေသးတယ္ မဟုတ္လား”
ဦးလူကေလးက ပုလိပ္စစ္ စစ္ျပန္သည္။
ေကာင္မကေလးက “ဟုတ္ပါတယ္” ဟု ဆုိသည္။ “ကၽြန္မ အလုိတူ အလုိပါ လုိက္လာတာပါ” ဟု သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ သင္ထားသည့္အတုိင္း ထပ္၍ ကြန္႔လုိက္ေသးသည္။
“နင္ ညက ဟုိအေကာင္ေတြကုိ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ အားလံုး ေရာင္းခဲ့တယ္။ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ ေတြလည္း ကုန္ေရာ၊ နင္လည္း လုိက္ေျပးေရာ။ အဲ နင္ေရာင္းတဲ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ ေတြနဲ႔ ဟုိအေကာင္ေတြလည္း ရန္ျဖစ္ကေရာ။ ဒီအတုိင္းပဲ မဟုတ္လား”
ဦးလူကေလးက ေရလာေျမာင္းေပး ေမးေလသည္။
ဦးလူကေလး ေျပာသမွ်ကုိ ေကာင္မကေလးက ေခါင္းညိတ္၍ မွန္ေၾကာင္း ဝန္ခံသည္။
သည္ေတာ့မွ ေကာင္ကေလးက “ဘဘႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကယ္ပါဦး၊ အခု သူ သေဘာတူလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးလာတာကုိ ဘဘႀကီးကလည္း မဖ်က္ပါနဲ႔။ သူ႔ဘက္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ဖ်က္ရင္လည္း ကူညီၿပီး ေျပာေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဦးေရႊက်ဳံးကုိလည္း ဘဘႀကီး နားခ်ေပးပါ။ ဘဘႀကီး ကယ္ႏုိင္မယ္ ဆုိတာသိလုိ႔ ဘဘႀကီးဆီ လာတာပဲ” ဟု အသနားခံေလသည္။
“ေအာင္မယ္၊ မင္းက ဦးေရႊက်ဳံးသား ဆုိေတာ့ ေျမာက္ေခ်ာကုန္း ကေပါ့။ တယ္ဟုတ္ ပါလားေဟ့။ ခါတုိင္းေတာ့ မိန္းမခုိးလုိ႔ ႐ုိက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ခု ဒီတစ္ခါေတာ့ ႐ုိက္ပြဲျဖစ္လုိ႔ မိန္းမခုိးတယ္။ မင္းတုိ႔ ေျမာက္ေခ်ာကုန္းက ေညာင္ပင္သာကုိ ေက်ာသြားၿပီေပါ့ကြာ” ဟု ဦးလူကေလးသည္ တဟားဟား ရယ္ရင္း ေျပာလုိက္ေလသည္။
“ကုိင္း ကုိင္း၊ ေကာင္းၿပီ။ သြား သြား။ ေမာင္ရင္ နင့္နာမည္ ထြန္းခ်ိန္ မဟုတ္လား။ ေအး ေအး၊ ငါ မွတ္မိၿပီ။ မင္း ေကာင္မကေလးကုိ မယားမွတ္မွတ္ သားမွတ္မွတ္ ေပါင္းေနာ္” ဟူ၍ ဦးလူကေလးက ဆံုးမဩဝါဒ ေပးျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သတိရ၍ ဦးလူကေလးက ေကာင္မကေလးကုိ ေမးသည္။
“ဟဲ့ ေနပါဦးဟဲ့၊ နင့္နာမည္ ငါေမ့ေနလုိ႔”
“ကၽြန္မနာမည္ စိန္ေအးပါ”
“အဲ အဲ စိန္ေအး၊ နင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”
“ကၽြန္မ ဆယ့္ေလးႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ”
“ဟဲ့ ဆယ့္ေလးႏွစ္ ျပည့္လုိ႔ လင္ယူေပမယ့္ တရားဝင္တဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေသးဘူး။ နင္တုိ႔ ေသာက္ဒုကၡ မ်ားကုန္လိမ့္မယ္။ ေနာက္ သူမ်ားေမးရင္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီလုိ႔ ေျပာ။ ကုိင္း ကုိင္း ျပန္ၾက ျပန္ၾက။ ငါ အလုပ္ရွိေသးတယ္”
ထြန္းခ်ိန္ႏွင့္ စိန္ေအးတုိ႔သည္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ကင္းဂတ္ထဲမွ ထြက္သြားၾကသည္။
ဦးလူကေလးသည္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ ျပံဳး၍ၾကည့္ရင္း ဂတ္စာေရးကုိ ေအာ္ေျပာသည္။
“ေဟ့ ပုဒ္မ ၁၆၀ နဲ႔ ၿပီးေအာင္ လုပ္ေဟ့”