" ခ်စ္သူ၏သမီး " ခ်စ္သူ၏သမီး "
#ဂ်ဴး
သူ႔ကို ကြၽန္မ စၿပီး ျမင္ဖူးသည္က လူနာကေလးမေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ပါ။
ကြၽန္မအိမ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္အိမ္က ပညာေရးေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဆိုေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြေရာ၊ မိန္းကေလးေတြေရာကို ျခံဝင္းထဲမွာ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေတြ႕ေနက်။ စာသင္သံေတြ၊ စာရြတ္သံေတြကို ၾကားေနက် ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းႀကီးေသာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ျဖစ္သျဖင့္ ရယ္ေမာစေနာက္သံမ်ားကိုေတာ့ မၾကာခဏ ၾကားရတတ္သည္ မဟုတ္ေပ။ အဲသည္ ျခံဝင္းဘက္မွ ရယ္သံကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရၿပီဆိုလွ်င္ အဲဒါ စာသင္ခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္၏။ ဇီဝေဗဒစာသင္ခ်ိန္မွာ ရယ္ေမာသံမ်ား ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဘာ္ဒါေဆာင္ကို ဦးစီးသူ အမ်ဳိးသမီးက ကြၽန္မအား ရွင္းျပဖူးသည္။ ကြၽန္မအံ့ၾသရပါသည္။ ဇီဝေဗဒ၏ ကိုးတန္း ဆယ္တန္း သင္ခန္းစာမ်ားကို ကြၽန္မအား သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီး ေဒၚႏြယ္ႏြယ္အား သတိရ ေအာက္ေမ့ရင္း ကြၽန္မတို႔ စာသင္ခ်ိန္မွာ ဘယ္ႏွခါျပံဳးရယ္ခဲ့ရလို႔လဲဟု စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ထို႔အတူ ျပံဳးရယ္စရာမပါေသာ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို ေက်ာင္းသားေတြ တဝါးဝါး ရယ္ေမာရေအာင္ သင္ၾကားျခင္းမွာ ဆရာ၏ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ အရည္အခ်င္းျဖစ္ေလမလားဟု သံသယဝင္ခဲ့ရပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဤေဘာ္ဒါေဆာင္သည္ နာမည္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါသည္။ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းသည္။ အဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ဝင္သည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြမ်ားသည္ စသည့္ သတင္းစကားမ်ားကို ကြၽန္မ၏ လူနာမ်ားထံမွ ၾကားရေလ့ရွိသည္။
ဤေဘာ္ဒါေဆာင္မွ ကေလးမ်ား ေနမေကာင္းလွ်င္ ကြၽန္မပဲ ေဆးကုသေပးရ၏။ မ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေဆးခန္းသို႔ လာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံသာ ေဘာ္ဒါေဆာင္အထိ လိုက္သြားရတတ္သည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ကိုမွ ကြၽန္မသြားရၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ လူနာကို ကုသေပးၿပီးသည့္ေနာက္ က်န္သည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို ၾကံဳလွ်င္ၾကံဳသလို က်န္းမာေရးပညာ အသိတခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပေပးခဲ့သည္က ကြၽန္မ၏က်င့္တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ကို ဘာေၾကာင့္ ေရွာင္သင့္သလဲဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိး၊ မ်ဳိးပြားျခင္းဆိုင္ရာ က်န္းမာေရးဗဟုသုတ ဘာေၾကာင့္လိုအပ္သလဲ၊ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ သိထားသင့္သလဲဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိး၊ HIV/AIDS ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လူငယ္ေတြႀကံဳ ေတြ႕ႏိုင္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ရလဒ္မ်ားဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုတစ္ရက္ကေတာ့ ကြၽန္မေျပာေနက် စကားဝိုင္းကို ပ်က္ကြက္သြားခဲ့၏။ သူ႔ကို ေဆးကုသေပးၿပီးသည့္ေနာက္မွာ ကြၽန္မ၏ စိတ္အာရံုမ်ား လြတ္လပ္မႈမရွိပဲ တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ေႏွာင္ဖဲြ႕ တင္းက်ပ္မိသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကြၽန္မ တစ္ခါမွ် သတိမထားမိခဲ့၊ မျမင္ဖူးခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မ ျမင္ဖူးေနသလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးကို မွတ္မိေနသည္မွာလည္း ေသခ်ာသည္။
ေတာက္ပရႊန္းလက္ေသာ မ်က္ဝန္းနက္မ်ား၊ မည္းနက္ၿပီး မ်က္လံုးႏွင့္ ေဝးေဝးျမင့္ျမင့္ မ်က္ခံုးမ်ား၊ ေသးသြယ္ခြၽန္ျမသည့္ ႏွာတံစင္းစင္း၊ ေနာက္ၿပီး လံုးဝန္းေသာ မ်က္ႏွာက်မွာ သြယ္ခြၽန္းေသာေမးေစ့။
“သမီးကို တစ္ေနရာရာမွာ ျမင္ဖူးသလိုပဲ၊ သမီး ေမာ္ဒယ္လ္မ်ားလုပ္သလား”
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ စေနာက္ေသာ စကားျဖင့္ ငိုမဲ့ေနေသာ ကေလးမကို ေမးမိသည္။ သူက မေျဖပါ။ ကြၽန္မ၏ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကိုသာ အသည္းအသန္ ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္လွ်က္ သူ႔ကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ေတာ့မွာကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနဟန္ရွိ၏။
“ေဆးမထိုးခ်င္ဘူး”
သူက မ်က္ရည္စိုစြတ္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ကြၽန္မအား စိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ ျငင္းဆိုပါသည္။
“ေကခိုင္... ဆရာမကို အဲသလို မဆိုးနဲ႔ေလ၊ ဆရာမက သမီးေနေကာင္းေအာင္ ကုေပးမွာ”
ေဘာ္ဒါေဆာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ အမ်ဳိးသမီးက ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
“သမီးက အဖ်ားသိပ္ႀကီးၿပီး ေခါင္းကိုက္လို႔ ငိုေနရတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းသက္သာေအာင္ ေဆးထိုးမွ ေကာင္းမယ္ေလ”
ကြၽန္မ အျပံဳးျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့မိ၏။
“ဟင့္အင္း ... မထိုးရဘူး”
“ေကာင္းၿပီ၊ သမီးမထိုးခ်င္ရင္ အန္တီ မထိုးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အဖ်ားနဲ႔ ေခါင္းကိုက္ျမန္ျမန္က်ေအာင္ တျခားနည္းလမ္းတစ္ခုနဲ႔ေတာ့ သမီးကိုယ္ထဲ ေဆးေရာက္ေအာင္ လုပ္ရလိမ့္မယ္။”
ကြၽန္မက တျခားကေလးေတြ မၾကားရေအာင္ သူ႔နားနားကိုကပ္ၿပီး ပါရာစီတေမာလ္ ေဆးေတာင့္ေလးတစ္ခု သူ႔ကိုယ္ထဲသို႔ ဘယ္နည္းျဖင့္ ထည့္ေပးႏိုင္သည္ဆိုတာ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ပန္းေသြးေရာင္ရဲသြား၏။
“ဟင့္အင္း ... ဟင့္အင္း”
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူမေလးသည္ ထိုနည္းကို အသည္းသန္ ျငင္းျပန္ပါသည္။
ဒါျဖင့္ သမီးေရြးေလ၊ ဆရာမ ဘယ္နည္းနဲ႔ သမီး အဖ်ားျမန္ျမန္က်ေအာင္ လုပ္ေပးေစခ်င္သလဲ”
ကေလးမ ခဏေတြေဝသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ မပြင့္တပြင့္ အသံျဖင့္ ခပ္ဆဆေျပာသည္။
“သမီးကို ေဖေဖကလဲြလို႔ ဘယ္သူမွ ေဆးထိုးေပးတာ မခံရဖူးဘူး”
ထိုစကားေၾကာင့္ ကြၽန္မ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ဖ်တ္ခနဲေသအခ်ာ ငံု႔ၾကည့္မိ၏။ သူ႔ေဖက ဆရာဝန္လား။ ဒါျဖင့္
ဘုရားေရ ...
“သူ႔ေဖက ဆရာဝန္ပဲ ဆရာမရဲ႕”
ေဘာ္ဒါေဆာင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အမ်ဳိးသမီးက ကြၽန္မအား ရွင္းျပသည္။ ကြၽန္မ ကေလးမကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္သူ႔သမီး ျဖစ္ႏိုင္သည္ဆိုတာ ေတြးမိသြားပါသည္။
“သမီးအေဖက ပင္ေလာင္းကမ်ားလား”
“ဟုတ္တယ္”
ကေလးမ၏ မ်က္ဝန္းမ်ား လင္းလက္သြား၏။
“ေဖေဖ့ကို သိလားဟင္” သိသလား၊ ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ ထိပ္ခနဲ ခုန္သြားသည္။ သိသလားတဲ့၊ ကြၽန္မ ျပံဳးလိုက္ပါသည္။
“သိတာေပါ့၊ သမီးေဖေဖနဲ႔ အန္တီနဲ႔က တစ္တန္းတည္း ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေလ၊ သိပ္ခင္တာေပါ့၊ သမီး အိမ္ျပန္တဲ့အခါ အန္တီ ဆရာမအေၾကာင္း သမီး ေျပာျပလိုက္ေပါ့”
သူ႔ေဖႏွင့္ တစ္တန္းသား ဆရာဝန္ဟု သိသြားရံုျဖင့္ ကြၽန္မအေပၚ သူအားကိုးသြားေလသလား မသိ၊ သူ႕အား မနာေအာင္ ေဆးထိုးေပးရန္ဟူေသာ ျခြင္းခ်က္ျဖင့္ ေဆးထိုးခြင့္ေပးလိုက္သည္။
ထိုေန႔က ကြၽန္မ အိမ္သို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားခဲ့မိပါသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သူသည္ စာေတာ္ေသာ ကေလးမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ျမန္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ရွန္းေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။
သူ႔ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္အေျဖမ်ားကို ကြၽန္မေတာင္းယူၾကည့္သည့္အခါ ေပါ့ဆေသာ အမွားေသးေသးေလးမ်ားကို သတိထားမိသည္။
ေမးခြန္းတစ္ခုခုကို သူ႔အားေမးလိုက္လွ်င္ အေျဖကိုတစ္ခုတည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရတတ္။ ပထမအေျဖ ၿပီးသည့္ေနာက္ ကြၽန္မ၏ မ်က္ႏွာထားမေျပာင္းလဲသည္ကို သတိထားမိလွ်င္ ဒုတိယအေျဖကို ေျပာင္းလဲေပးတတ္သည္။
“ဟင္ ... မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ ပိုတက္စီယမ္ပါမင္းဂနိတ္” ဆိုေသာ အေျဖမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ပထမအေျဖက အမွန္၊ ဒုတိယအေျဖက အမွား။
သူ႔မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ နည္းသည္ဟု ကြၽန္မ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
သူထမင္းမစားခ်င္ဘူးဆိုလွ်င္ ကြၽန္မကအိမ္မွာတစ္ခုခုလုပ္ၿပီး သူ႔ကို သြားပို႔ေပးရန္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးမိသည့္အခါမ်ဳိးေတြ ရွိသည္။
“သမီး ေကခိုင္၊ ေၾကးအိုးေသာက္ခ်င္သလား၊ ဖက္ထုပ္ေပါင္း ေသာက္ခ်င္သလား” ဟူေသာ ေမးခြန္းအတြက္ ပထမအေျဖကို ခ်က္ခ်င္းရ၏။
“ေၾကးအိုးေသာက္ခ်င္တယ္ အန္တီ”
ထို႔ေနာက္ ႏွစ္စကၠန္႔အတြင္း ဒုတိယအေျဖကို ေျပာင္းေပးျပန္၏။
“ဟင္ ... မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး၊ ဖက္ထုပ္ပဲ ေသာက္ခ်င္တယ္”
ကြၽန္မက အနည္းငယ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိရာက ေလးေလးနက္နက္ေလသံျဖင့္ ေမးမိ၏။
“သမီး ... ေသခ်ာတယ္ေနာ္၊ ဖက္ထုပ္ေသာက္ခ်င္တာ ဟုတ္ရဲ ႔လား”
ထိုခါ သူသည္ ႏွစ္စက ၠန္႔ေလာက္အတြင္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ပထမ အေျဖဆီ ျပန္ေရာက္သြားျပန္၏။
“ေၾကးအိုးပဲ ေသာက္ပါေတာ့မယ္ အန္တီ”
သူဘာျဖစ္လို႔ တစ္ခုခုအေပၚမွာ စိတ္မျပတ္သားရတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။
ထိုခါမ်ဳိးတြင္ ကြၽန္မသည္ သူ႔အေဖကိုျပန္ၿပီး သတိရေအာက္ေမ့သြားရတတ္ပါသည္။ ဒါအေဖ့ ဗီဇအေမြေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔အေဖသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုခုကို ျပဳလုပ္ရန္ ဘယ္တုန္းကမွ ေႏွာင့္ေႏွးတြန္႔ဆုတ္မႈမရွိခဲ့။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘဝမွာ မျပတ္သားခဲ့သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ျပႆနာမွာ ကြၽန္မ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မကို သူ႔ဘဝထဲ ေခၚသြင္းရမလား၊ ထားရစ္ခဲ့ရမလားဆိုတာကိုေတာ့ သူလေပါင္းမ်ားစြာ ေတြေဝခဲ့ဖူးတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူျပတ္သားခဲ့တာပါပဲ။ ကြၽန္မကို အခုအခ်ိန္အထိ ထီးက်န္ဘဝေပၚ တြယ္တာနစ္ဝင္ဆဲ ျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ပင္ သူျပတ္သားခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္မသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္အေပၚထပ္ ဝရန္တာမွ ဟိုဘက္ျခံဝင္းဆီသို႔ လွမ္းရွာၾကည့္မိ တတ္လာသည္။ ညေနခင္း ခဏအနားယူခ်ိန္၌ ကေလးေတြ ပန္းျခံထဲမွာ ဟိုေနရာ စုစု၊ သည္ေနရာ စုစု စကားေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အဲသည္လို ညေနခ်မ္း အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သူဘာလုပ္ေနတတ္သလဲဟု ကြၽန္မ ေမးၾကည့္ဖူး၏။
“အခန္းထဲမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ေနတာ” ဟု ေျဖပါသည္။
သူ႔ေဖက သူ႔အား နားၾကပ္ျဖင့္ နားေထာင္ရေသာ ေဝါ့လ္ခ္မင္းကက္ဆက္ကေလးတစ္ခုႏွင့္ စီဒီဓာတ္ျပားဖြင့္စက္ေလးတစ္ခု ေပးလိုက္သည္။ ဂီတကို အာ႐ံုနစ္ဝင္ႏိုင္ေတာ့ ေကာင္းသည္။ တျခားအာ႐ံုေတြ နည္းသြားႏိုင္တာေပါ့ဟု ကြၽန္မ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
“သမီး ဘယ္သီခ်င္းကို ႀကိဳက္သလဲ”
ကေလးေတြကိုေတြ႕တိုင္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေမးခြန္းေတြေမးတတ္သည့္ ကြၽန္မသည္ သူ႔ကိုေတာ့ သာမာန္ထက္ ပိုကဲသည့္ စိတ္ဝင္စားမႈျဖင့္ စပ္စုေမးျမန္းမိေလ့ရွိပါသည္။
“ဘရစ္တနီစပီးယားႀကိဳက္တယ္၊ အမ္တူးအမ္ႀကိဳက္တယ္၊ ဗနက္ဆာကာလ္တန္ ႀကိဳက္တယ္”
သူက မ်က္လံုးေလး ေထာင့္ကပ္စဥ္းစားရင္း ေျဖလွ်င္ ကြၽန္မလႊတ္ခနဲ အာေမဋိတ္သံျဖင့္ ရယ္ေမာလိုက္မိဖူး၏။
“အလို ပင္ေလာင္းသူေလးက အလာၾကီးပါလား”
ထိုခါ သူအနည္းငယ္ ႏႈတ္ခမ္းစူသြား၏။
“ေဖေဖက သမီးကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္း တပ္ေပးထားတာဥစၥာ”
သူ႔ေဖကိုေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးအားကိုးဟန္ ရွိသည္။ ဘာစကားပဲ ဦးတည္ေျပာေျပာ ထုိစကားလံုးႏွင့္တူ သူ႔အေဖပါသည္။ ဤကေလးမကို သူ႔အေဖ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္လိုက္မလဲ။ ကြၽန္မ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ကို ေငးေမာရင္း မွန္းဆၾကည့္မိသည္။ သူႏွင့္ ႐ုပ္ရည္ဆင္တူေသာ ကိုယ္ပြားသမီးငယ္ ေလးကို သူ႔အသက္တမွ် ျမတ္ႏိုးတြယ္တာေပလိမ့္မည္။
ထိုသမီးငယ္ေလးကို ေမြးဖြားေပးေသာ သူ႔ဇနီးကိုလည္း အထပ္ထပ္အခါခါ ေက်းဇူးတင္ရင္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမဆံုး ျဖစ္ရလိမ့္မည္။
ထိုသမီးငယ္ေလးကို ဘဝမွာ ဘာျဖစ္ေစခ်င္ပါလိမ့္။ သူ႔လိုပဲ ဆရာဝန္ျဖစ္ေစခ်င္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္သာ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာ သူႏွင့္အတူ ရင္ခြင္မွာ ထားခြင့္ရပါလွ်က္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းထား ေဘာ္ဒါေဆာင္ လာထားျခင္းျဖစ္မွာေပါ့။
“သမီးအသက္ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ” ေမးမိသည္။
“ဆရာဝန္ လုပ္ခ်င္တယ္” ဟုေျဖပါသည္။
“ဆရာဝန္ဘာလို႔လုပ္ခ်င္တာလဲ” ဟု ထပ္ေမးမိ၏။
ထိုခါ သူခဏ ေတြေဝသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ဆဆ ေျဖသည္။
“ေဖေဖ့လို ျဖစ္ခ်င္လို႔”
“ေဖေဖ့လို လူနာေတြနဲ႔ခ်ည္းေနရတာကို သမီး ႀကိဳက္တာလား”
“ေဖေဖ သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ”
ကေလးမက အမွန္ကို ယခုမွ စဥ္းစားမိသည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးျဖင့္ စဥ္းစားေျဖပါသည္။
“ေဖေဖက ေဆးခန္းကို တနဂၤေႏြပိတ္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပိတ္လို႔မရဘူးလို႔ေျပာတယ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ လူနာဆိုတာ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးကုခံခ်င္တာေပါ့၊ ဆရာဝန္ဆိုတာလဲ အဲဒီ လူနာေတြအတြက္ အျမဲ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနရတာပဲ”
သူ႔ကို ရွင္းျပသလိုႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်မိပါသည္။
“ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ေဖေဖကေျပာတယ္၊ လူေတြကို ေဝဒနာကေန သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးရတာ ေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္တဲ့” သူ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သည္ဟူေသာ ဆႏၵမွာ သူ႔အေဖ၏ လႊမ္းမိုးခံရမႈက ေတာ္ေတာ္အေရးပါေသာအေၾကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“သမီး ၿမိဳ႕မွာပဲေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ရင္ ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္ရေလာက္ေအာင္ ေအာင္မွတ္ေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ မထင္လို႔ ဒီကိုလာတာလား”
ကြၽန္မ သူ႔ကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးမိသည္။
“သမီး မသိဘူး”
ကေလးမက မ်က္လံုးကေလးဝိုင္းလ်က္ ကြၽန္မအား ဇေဝဇဝါၾကည့္လာပါသည္။
“ေဖေဖက ပို႔လို႔လာတာလား”
“ေဖေဖက ဒီကို မပို႔ခ်င္ပါဘူး၊ ဘိုးဘိုးကပို႔တာ”
ကြၽန္မ အနည္းငယ္ အ့ံၾသသြားသည္။
“ဘိုးဘိုးဆိုတာ ...”
“ေဖေဖ့ရဲ႕ အေဖ”
“ေၾသာ္ ...”
ကြၽန္မ ဘာမွမေျပာႏိုင္။
“ေဖေဖနဲ႔ ဘိုးဘိုးနဲ႔ စကားေတြမ်ားၾကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖက ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္၊ ဒီတစ္ႏွစ္ပဲ ထားမွာတဲ့၊ တကယ္လို႔ ဘိုးဘိုးထင္သလို မျဖစ္လာရင္ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ သမီးကို ေဖေဖ့ဆီမွာပဲ ထားမွာတဲ့”
“ဒါျဖင့္ သမီး စာေမးပြဲက်သြားႏိုင္တယ္လို႔ သမီးအေဖ ထင္ေနတာလား”
သူအနည္းငယ္ မ်က္ႏွာညိႇဳးသြားသည္။
“အိမ္နဲ႔ခဲြရရင္ သမီးငိုေနလိမ့္မယ္လို႔ ေဖေဖက ဘိုးဘိုးကိုေျပာတာပဲ”
“တကယ္ေရာ သမီး ငိုေနတာပဲလား”
ကြၽန္မေမးမိေတာ့ သူခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲရာမွ ျပည့္လွ်ံသြားသည္။ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ညိတ္လိုက္ေသာခါ ျပည့္လွ်ံေနေသာ မ်က္ရည္တို႔ လြင့္စဥ္က်သြားေလသည္။ ကြၽန္မသည္ ကေလးမေလး၏ ႏုငယ္လွေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ကာ ရင္ထဲမွာ စစ္ခနဲ နာက်င္သြားသည္။
“သမီး ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို အရမ္းသတိရတာပဲ အန္တီ”
“ေၾသာ္ ... သမီးရယ္”
ကြၽန္မ သူ႔ပါးျပင္မွ မ်က္ရည္စတို႔ကို လက္ျဖင့္ အသာအယာပြတ္သပ္ေပးမိသည္။
“အန္တီ ေဖေဖ့ကို ေခၚေပးမလားဟင္”
ဘုရားေရ ... ။
“အန္တီ့စကားဆို ေဖေဖ နားေထာင္ခ်င္နားေထာင္မွာေပါ့၊ သမီးဆီကို အလည္လာဖို႔ ေခၚေပးပါလား”
ကြၽန္မ၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူ႔အေဖလိုက္ေလ်ာမည္ဟု သူထင္ေနခဲ့သည္။ ကြၽန္မက သူ႔အေဖအေပၚမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာကိုမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးသည္ကို ကေလးမ မသိ။ ေတာင္းယူမွေပးမည့္ အရာမ်ဳိးကို သအူ႔ေဖထံမွ ကြၽန္မ မလိုခ်င္ခဲ့ပါ။
သူမေပးႏိုင္တာတစ္ခုကို ေတာင္းမိသြားမွာ ကြၽန္မ စိုးရိမ္သည္။ ကြၽန္မကို လိုက္ေလ်ာခ်င္စိတ္ႏွင့္ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔အၾကားမွာ သူေတြေဝမွာကို ကြၽန္မေၾကာက္သည္။
“သူမလာႏိုင္တာကို လာပါလို႔ေခၚရင္ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ံုပဲ ရွိမွာေပါ့ သမီးရဲ႕၊ သူလာႏိုင္ရင္ လာမွာေပါ့”
ကြၽန္မ ေဖ်ာင္းဖ်မိသည္။ သူလက္မခံပါ။
“သူမလာႏိုင္ဘူးလို႔ အန္တီ ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ၊ သူလာႏိုင္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေတာ့ ေဆးခန္းခဏပိတ္လို႔ ရခ်င္ရမွာေပါ့။”
“ရရင္လာမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား၊ မရလို႔ မလာတာေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး၊ လာလို႔ေတာ့ ရခ်င္ရေနမယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမီးေဖေဖ့ကို ရမ္းသတိရေနတယ္ဆိုတာ ေဖေဖမသိရင္ ေဖေဖဘယ္လာမလဲ၊ သမီး အရမ္းခံစားေနရတာကို ေဖေဖသိမွ လာဖို႔ ႀကိဳးစားမွာေပါ့၊ အဲလိုသိေအာင္ အန္တီက ေျပာေပးရမွာေပါ့၊ ေျပာျပမွ သိမွာေပါ့ အန္တီရဲ႕၊ ေနာ္ ... ေနာ္”
ကြၽန္မ ကေလးမကို ေငးေမာသြားမိသည္။ ဟုတ္သလား။ သူေျပာတာ မွန္သလား။ ေျပာမျပဘဲ လာႏိုင္ရင္ လာမွာေပါ့ဟု ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိသိပ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနရမွာႏွင့္ စာလွ်င္ ေအာက္ေမ့ တသစိတ္ကို ဖြင့္ဟၿပီး ေတာင္းဆိုလိုက္တာက ပိုၿပီး သဘာဝက်သလား။ ကြၽန္မ မသိပါ။
“ေနာ္ ... အန္တီ၊ ဒီမွာ ေဖေဖ့သမီးက အရမ္းငိုေနတယ္လို႔ ေဖေဖ့ကိုေျပာေပါ့”
ကေလးမက ခြၽဲႏြဲ႕စြာ ပူဆာ၏။ ကြၽန္မ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသည္။
“အရမ္းမွ မငိုပဲနဲ႔၊ သမီးက တစ္ခါတစ္ခါမွ ငိုမိတာ မဟုတ္လား၊ အန္တီနဲ႔သမီး ခဏခဏ စကားေျပာမိ ရယ္မိၾကတာပဲဥစၥာ”
“ေၾသာ္ ... အန္တီကလဲ တစ္ခါတစ္ခါ ငိုတာလဲ အရမ္းခံစားတာပဲ ဥစၥာ၊ အဲလိုေျပာမွ ေဖေဖ သမီးကို သနားၿပီး လိုက္ေလ်ာမွာေပါ့”
“ၾကည့္စမ္း ... သမီး ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား”
ကြၽန္မ မခ်င့္မရဲ ျပံဳးမိသည္။
“ဒါ ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး အန္တီရယ္၊ တစ္ခုခုဆိုတာ ေတာင္းမွရတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ အဲဒါေၾကာင့္ပါ”
ကြၽန္မ သူ႔ကို ကတိေတာ့ မေပးခဲ့ပါ။
“အန္တီ စဥ္းစားမယ္ေလ” ဟုသာ ေျပာခဲ့သည္။
ကြၽန္မ တကယ္ စဥ္းစားရပါဦးမည္။
ကယ္၍သာ သူလက္ထပ္သူမွာ ကြၽန္မျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေကခိုင္သည္ ကြၽန္မ၏ သမီးေလး ျဖစ္လာမလား။ ထိုအေတြးသည္ ကြၽန္မကို အတိတ္ကာလ၏ ေဝဒနာေတြၾကားမွာ ေႏွာင္ဖြဲ႕တင္းက်ပ္သြားေစခဲ့သည္။ သမီး၏ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္ မ်က္ႏွာေလးသည္ သူ၏ သက္ ၂၂ ႏွစ္ အရြယ္ မ်က္ႏွာႏွင့္ အတူတူပဲ ျဖစ္သည္မို႔ သမီးကို စကားေျပာေနရင္း လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားစြာက သူ႔ကို ကြၽန္မအနီးမွာ ျပန္လည္ရရွိလိုက္သလိုပဲ ခံစားလိုက္ရသည္။
အဲသည္တုန္းက ကြၽန္မ မွားယြင္းခဲ့သလားဟု ခုအခါမွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေသာအခါ ကြၽန္မ အနည္းငယ္ေတာ့ ေတြေဝသြားခဲ့သည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိ၏။ လိုခ်င္တာတစ္ခုကို သနားခံေတာင္းဆိုမွ၊ ပိုပုိကဲကဲေလး ဖြင့္ဟဝန္ခံမွ ရမည္ဆိုလွ်င္ ေနပါေစေတာ့ဟု ကြၽန္မ ခံယူခဲ့မိသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔ကို ဘာမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးသည့္အတြက္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်င္မႈအၾကားမွ ေက်နပ္ခဲ့မိသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေလာက္ၾကာသည္အထိ ကြၽန္မ၏ အတိတ္ကို ကြၽန္မ ျပန္ေနာင္တမရခဲ့ပါ။
အခုေတာ့ သမီး၏ စကားတစ္ခြန္းက ကြၽန္မ၏ ႏွလံုးသားကို စူးစူးနစ္နစ္နာက်င္ေအာင္ ထိုးေဖာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ထိုအခါ ကြၽန္မသည္ ထိုညခ်မ္းတစ္ခုလံုးကို သူ႔အေၾကာင္းေတြးေတာရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမိသြားေတာ့သည္။
ကြၽန္မ မွားသြားသလား။ မွားခဲ့သည္ဆိုလွ်င္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ျပင္၍ မရေတာ့မည့္ အမွားပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ျပန္စဥ္းစားေနေတာ့မလဲ။ မစဥ္းစားနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရႈတ္ခ်မိသည္။
ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မ မွန္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူ႔ကို ကြၽန္မေတာင္းဆိုၾကည့္ေပမယ့္လည္း သူ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္မည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္ႀကီး ျဖစ္ေနႏိုင္ခဲ့တာပဲ။ သူ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္တာ ေသခ်ာသည့္ အခြင့္ေရးတစ္ခုကုိ ကြၽန္မ ေတာင္းဆိုမိခဲ့လွ်င္ ကြၽန္မကို သူမေပးလို႔ သူ႔ကို ကြၽန္မ စိတ္ကြက္မိေကာင္း ကြက္မိမည္။ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ရွက္မိေကာင္း ရွက္မိႏုိင္သည္။ သူလည္း ယခင္ထက္ပို၍ စိတ္ရႈပ္ေထြး ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မကို သူသနားခ်င္ သနားမိသြားႏိုင္သည္။
ခုအတိုင္းေလးက မလွဘူးလား။ ကြၽန္မ မသိပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ထံသို႔ ကြၽန္မ စာတစ္ေစာင္ေရးရလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ တယ္လီဖုန္း ဆက္ရလိမ့္မည္။ သမီး ေျပာေစခ်င္ေသာ သမီးအလြမ္းကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ သူသိေအာင္ ေျပာျပရပါလိမ့္မည္။
ကြၽန္မ အျမဲအလြတ္ရလ်က္ ဘယ္တုန္းကမွ မဆက္သြယ္မိခဲ့ေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကေလးကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ စာပဲ ေရးလိုက္ရမလား။ စာေရးတာက အႀကိမ္ႀကိမ္ သစ္ေရးလို႔ ရသည္။ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ဆိုလွ်င္ စကားအသံုးအႏႈန္း စကားလံုးတစ္ခုခု ခြၽတ္ေခ်ာ္ေျပာမိလွ်င္ ျပန္ႏႈတ္ယူလို႔မရ။ စာႏွင့္ပဲ ေျပာျပပါေတာ့မည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မျမင္ရသည့္ လက္ေရးကို စာအိတ္ေပၚမွာ ျမင္ရလွ်င္ သူဘယ္လို တုံ႔ျပန္မွာလဲ။ ၾကည္ႏူးသြားမလား။ အ့ံၾသသြားမလား။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသြားမလား။ သို႔မဟုတ္ ကြၽန္မ လက္ေရးကို သူမမွတ္မိေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဂ်ဴး
၁ဝႏွစ္ ျပည့္ေဆးတပ္ဖဲြ႕မဂၢဇင္း။
ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာႏွင့္ဝတၱဳတိုမ်ားစာအုပ္။
#Kyaw Thura
https:/