ကြၽန္ေတာ္မိဘေတြငယ္ငယ္ ကတည္းကပညာဘက္ကိုဦးစားေပးသင္သည္။ဒါနဲ႔
႐ိုး႐ိုး႐ွဴေနရတဲ့ေလနဲ႔၊ မြန္းက်ပ္ေနခ်ိန္မွာ ေတာင့္တတဲ့ေလ မတူဘူးကြ။ သိပ္မြန္းက်ပ္ရင္ သိပ္ၿပီး ေလလိုတယ္။ သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ တန္ဖိုးကို ေပးမွရတယ္။ ဘာမွ အလကားမရဘူး။၊ စာအုပ္ေတြ အလကားေပးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ပညာကို အလကား ရႏိုင္သလား ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာမ်ားမ်ားလိုခ်င္ရင္
မ်ားမ်ားေလးကိုယ့္ဘက္က ျပန္ေပးရတာေတြရွိတယ္။ မ်ားမ်ားစိုက္ထုတ္ႏိုင္သူေတြ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းထားတယ္။ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္ အရင္းအႏွီးေတြ စိုက္ထုတ္ၾကတာေတြလုပ္ၾကတယ္။ပညာကိုဦးစာေပးပါ။
အရင္းအႏွီးကို မ်ားမ်ားေပးၿပီး မ်ားမ်ား ျပန္ယူေနသူေတြရွိသလို၊ ပညာေရးမွာ အရင္းအႏွီးေတြ မစိုက္ထုတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထမင္းဆိုင္၊ စက္႐ံုေတြထြက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ လုပ္ခိုင္းေနရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေရန ဆိုကေရးတီးေျပာသလိုပဲ။ မ်ားမ်ားလိုခ်င္ မ်ားမ်ား႐ွဴရမယ္။ သူမ်ားထက္ ေခါင္းတစ္လံုးေက်ာ္ၿပီး ပို႐ွဴႏိုင္ရမယ္။ ပိုၿပီး ႀကိဳးစားရမယ္။ ပိုၿပီး ေလ့လာႏိုင္ရမယ္။ ႐ုန္းထြက္ၿပီး ႐ွဴႏိုင္ရမယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ။ ဘယ္ေလာက္႐ွဴဖို႔ ဆႏၵရွိခဲ့ ေက်ာင္းတက္မွရတာဆိုတဲ့ေခတ္က ကုန္ေနၿပီေလာက္ၾကည့္ၿပီး၊ အြန္လိုင္းက တကၠသိုလ္ကိုတက္၊ အဂၤလန္မွာ ဘြဲ႔သြားယူတဲ့ တ႐ုတ္ေက်းလက္က ေကာင္ေလးေတြ၊ အေမရိကမွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနတဲ့ အိႏၵိယေတာသားေလးေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွေရးဦးမယ္ေနာက္ဆက္မယ့္ဟာပညေျၾကာင့္ျႀကီးပြားမယ္ေေျၾကာင္းတင္ေပးမယ္။...
credit photo-google photo