Aslında, bu bir çiçek değil. "Farmers Market" kelimesine yakından bakarsanız ve bir zamanlar prego domates sosu aldığınızı görürseniz, "önceki" bir tada sahip bir Mason kavanozu alacaksınız. Ondan nefret ediyorum ama hepsini çiçeğe koymak zorunda kaldım. Adil olmak gerekirse, iş yaparken, sadece bir cam kap değil, daha saf göründüğü gerçeğini ortadan kaldırmak çok ucuzdu.
Bu sabah sarkan çiçeklerin buketine bakıyordum ve bu sabah duştan sonra vücuduma bakıyordum. Her PETA'nın canlı rengini veya hoş kıvrımlarını ve kıvrımlarını göremiyorum. Yaprak ve çiçeklerin kaynağı ve zengin yeşil, dikkatimi göz kamaştırıcı kusurların arkasında görünmez kılıyor. Yapışkan "vazo" gibi kusurlar. Kahverengi semptomlar yaşlandıkça bükülme eğilimindedir. Başkasının evinde görülmüşlerse onlara hayranım. Sadece bir buketin varlığı, onu tutan kişinin ruhuna ışık tutar - bu kişi küçük şeyleri sever, dünyanın bize verdiği gerçeğinden güzel olan hayat yönlerini sever.
Aynısı başkalarının bedenleri için de söylenebilir. Estetik olarak çirkin birini bulmak benim için nadirdir. Özellikle, en sık, sadece kadınlar fiziksel biçimlerinin en kritik olanlarıdır. Her çukurun ve etin güzelliğini ve cildin bütünlüğünü bozan tüm dal ve kranzileri görüyorum. Bazı kadınların kalçalarına ve karnına bir çift toza sarılmaya hayranım. Veya bir omuz grubu atletik ve güçlü, yumuşak ve üretken veya hassas ve kuş gibi bir kalite olabilir. İnsan formunun tüm tezahürlerinde bir tatlılık var, ama ben kendim görmedim (ve hiç görmedim).
Bu sabah vücuduma baktığımda, parlak renkler veya hoş kıvrımlar görmedim. Yeme bozukluğumu iyileştirmek için yapılan profesyonel rehabilitasyon sonrası deneyimlerin doğrudan bir sonucu olarak solgun, hareketli, şişkin topaklar gördüm. Kalçalarımın, kalçalarımın ve omuzlarımın ağırlığı beni boğuyor, bir kadının saçma nedeni. Vücudumun rastgele bir meselesi ve daha fazla ayrıntı olmadan size bırakacağım: Gerçekten kendimden bıktım. Aksi takdirde, neyin iyi olabileceğini belirleyen yarı ölü çirkin nitelikler göz kamaştırıyor ve ben onun utancında boğuluyorum.
Acaba kapılar açıp açamayacağımızı (ve bu topluluğu çeşitli şekillerde kullanıp kullanamayacağımızı), başkalarının bedenlerine hayran olduğumda, Stark ve kendim için yürekten nefret ediyorum. Kendimizden nefret etmeye hazırım. Neden bu kadar çok erkek ve kadın tamamen olumsuz yönlere odaklanıyor? İnsanın en büyük yüklerinden biri. Kim olduğunu bilen radikal bir savunma mekanizması, bu yüzden bazı insanların bunu yaptığını anlamaktan daha içgüdüsel. Bu diz reaksiyonunun öz eleştirisi beden imajı ile sınırlı değildir, aksine bireysel tutku ya da çalışma bedeni tarafından hissedilen rastgele bir başarıya uygulanır. Bu iyi bir örnek, buradaki hemen hemen herkes orta düzeyde. Yayınlarımıza büyük önem veriyoruz ve çalışmalarımızın eleştirel yorumları, onlardan önce veya sonra ortaya çıkabilecek olan onaylamaları gölgede bırakıyor. Bu eleştiri kötü bir şey değildir (genellikle memnuniyetle karşılanır), ancak çok çalıştığımız bir şey olumsuz bir ışıksa, başkaları tarafından olumlu görünse bile her şeyi mahvedecektir.
Bu, özellikle kişi zihinsel hastalığa açıksa, kendinden nefreti tahriş ve tetikleyen kapıyı açabilir. Her şey gerçekten bağlantılı. Ancak, derin özeleştiri eğiliminin sadece düzensizliğe özgü olmadığını, aynı zamanda çoğu insanın bir dereceye kadar acı çektiğini söylemek için çok fazla olduğunu düşünmüyorum. Yeme bozuklukları açısından, bu eğilim diğerlerinden daha az akut olma olasılığını ifade eder. Bu sadece halkımızın bir özelliği değil, bedenlerimize uygulandığında ruhlarımıza zarar verme eğilimidir.
Başkalarıyla ilgilendiğimi söylediler. En azından düşündüğüm kadar kötü değilim. Bir parçam inanıyor, çünkü yeme bozukluğunun temel belirtilerini bulduğumda, tıpkı herkes gibi olduğumu biliyorum - kendilerini diğerlerinden daha fazla eleştiren birçok kadın ve erkekten biriyim. Hala aynaya bakıyorum ve çiçeğe dokunan, kenarlarını nemlendiren ve çiçeğe zarar verebilecek çirkin bir çiçek gibi görünen bir çiçek kavanozundan başka bir şey göremiyorum.