Een keer per jaar is het feest, nou ja feest.
Op de bank liggen, naar een bepaalde houding zoeken waarbij het hoesten even stopt. Proppen in de neus, zodat het vocht niet in mijn keel zakt en het hoesten laat aanzwellen tot ribben kneuzende proporties. En dan daarbij dat intense verlangen om heel even te kunnen slapen.
Vanwege een chronische gezondheid uitdaging is mijn natuurlijke weerstand wat minder sterk tijdens de dagen met minder zonlicht. Tijdens COVID-93, of RHINO-93, ging voor mij een zware verkoudheid over in een stevige longontsteking. Het waren bare tijden waarin men keihard doorging.
Hoesten, proesten en snotteren waren absoluut geen reden om een ziekmelding te doen. Zeker als er een contract verlenging aan de horizon zichtbaar was, dan was thuisblijven echt geen optie. Doorzetters werden gezocht en voor jou 10 anderen.
In die tijd wilde een arts nog wel eens binnen komen waaien als iemand half van de wereld was, als gevolg van een zware longontsteking. Zelf weet ik nog hoe ik halucineerde, dacht dat ik mijn rechter long uit moest hoesten. Terwijl ik dat beleefde waande ik mijzelf ondersteboven staande met mijn hoofd in een emmer.
Ja, dat waren nog eens tijden. Waarbij lieve medemensen een oogje in het zeil hielden. En bijvoorbeeld eten brachten. Ze kwamen gewoon binnen, dat mocht toen nog zonder mondkapje. Ook de dokter deed daar niet aan. Gekke tijden waren het, dat we dat nog overleefden. We vertrouwden zomaar op ons immuunsysteem. En wie wel extra zorg nodig had, die kreeg het, zomaar, zonder gezeur.
Ja, voor de privatisering van de zorg was het zo gek nog niet. Ziekenhuizen gingen niet dicht omdat ze geen winst maakten. We hadden nu absoluut genoeg bedden met handen daar aan gehad. Maar ja, privatisering zou de zorg beter en goedkoper maken. Afijn, des te minder ik er gebruik van hoef te maken, des te beter.
Helaas zijn er heel veel medemensen die zich dat niet kunnen veroorloven. Dat zij zoveel mogelijk hun leven kunnen leiden, zoals ze zich daar het meest prettig in voelen, hangt af van de zorg die zij kunnen krijgen. En ik word zeer onpasselijk als ik mensen hoor zeuren over de zogenaamde hoge kosten van de zorg.
Van ooit zo gedreven voorstanders van de collectieve zorg voorziening, zijn het nu de vleesgeworden winst-verlies rekening predikanten. Nee, we moeten de rem zetten op meer Intensieve Zorg bedden. Want straks staan ze leeg, moet je niet willen. Zal de verveling onder het medisch zorg personeel vast toeslaan. Ze zouden het eens wat minder druk kunnen krijgen, meer aandacht per patiënt. Wat kost zoiets wel niet... Zucht.
Overal een prijskaartje op, zelfs op het leven. Zo wordt het ineens vooruit strevend om te gaan filosoferen of het wel nut heeft om nog zorg te verlenen. Want, de kosten-baten analyse weet u wel, niks is gratis. Inmiddels lijkt het neo-liberalisme richting bruine kleur te gaan en is dat virus bij veel politieke partijen binnen geslopen.
De zorg ontzien? Of de winst uitkering van investeringsgroepen veilig stellen? Wat mij betreft de zorg nationaliseren en ophouden met zeuren over wat-dat-niet-allemaal-wel-kost. Een prijskaartje op iemands leven drukken, nog even en we krijgen een dringend 'voltooid leven' advies. Waarbij we op de hoek een euthanasie pilletje kunnen halen. Want we willen anderen toch niet tot last zijn?
Ja, soms verlies ik mijn vertrouwen wel in een deel van de mensheid. Geld is niks waard, het is slechts een ruilmiddel. Het zouden ook toilet rollen kunnen zijn. Uiteindelijk telt alleen productie en diensten, waarbij vrijwilligers en de Open-Source gemeenschap aantonen dat dit ook prima werkt zonder 'geld'.
Wie heeft hun kinderen ooit een rekening gestuurd voor het opvoeden en verzorgen? Geld is een concept een idee, het wordt voor mij eng als dat als weging gebruikt wordt om een waarde toe te kennen aan een mensenleven, of dat van andere diersoorten.
Afijn, de jaarlijkse verkoudheid (soms zelfs twee keer) kondigt zich bij mij meestal aan met benauwdheid. Vooral mijn rechter long voel ik dan nadrukkelijk. Waarschijnlijk overgehouden aan mijn COVID-93, of RHINO-93, longontsteking.
Alle voorgaande jaren hoorde het er bij voor mij. Leuk is anders, want het duurt een aantal weken voor ik er volledig van hersteld ben. Ook daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Maar dit jaar denk ik steeds als ik het benauwde gevoel krijg: "Nee, nu niet, nu niet, doe maar broekhoest dan, of zoiets, maar niet wat ik ieder jaar tenminste 1 keer krijg. Nu even niet!"
Gisteren liep ik langs een zaak die normaliter geopend zou zijn. En ik was verbaast dat het gesloten was. Op het raam hing een papier met daarop handgeschreven: "Wegens ziekte gesloten. GEEN CORONA!"
En ik hoop toch echt dat de standaard hoest nachtmerrie weken dit jaar aan mijn huis voorbij gaan. Want het lijkt er op dat er niets anders meer op aarde kan bestaan dan Corona.
Wellicht helpt het als ik mijn adem even 10 minuten in houd...
Het is weer de tijd van het jaar.
Afbeelding cc-by-sa @niwrah.