Dziś trochę osobiście, ale co tam. Potrzebuję wrócić do pisania, a żadne podróżniczo-spacerowe błahostki nie chcą przejść przez klawiaturę. Myślałam, że to przez dłuższą przerwę, przepracowanie albo brak materiału, ale nie. Po prostu coś musi ze mnie wyjść, zanim wrócę do lekkich tematów. Mam trochę zdjęć i mogłam je wrzucać chociaż raz na dwa tygodnie, ale to mi się nie sklejało ze stanem wewnętrznym.
Jakiś czas temu grunt zaczął mi się palić pod nogami. Świadomość upływu czasu uderzyła we mnie z siłą tajfunu. W sumie trochę dziwnie, bo przecież wszyscy wiemy, że nasz czas jest ograniczony, prawda? Niby tak, ale wiedzieć to jedno, a odczuć to w przytłaczający, niemal fizyczny sposób, to zupełnie inna sprawa. Na szczęście nie dotknęła mnie choroba czy wypadek, które mogłyby spowodować taką reakcję. To tylko klasyczny syndrom pustego gniazda, tak myślę. Moje chłopaki dorosły jakiś czas temu, młodszy się wyprowadził, starszy prawie. I tak se zostałam, Matka Polka Bezrobotna. Na zewnątrz nieźle to znoszę, ale w środku dopadł mnie kryzys. Myślałam, że opuściłam matrix na dobre, ale moje życie to jedna wielka incepcja. Z jednego snu obudziłam się parę lat temu, ale okazało się, że wciąż tkwiłam w innym. Co więcej mam pewność, że czekają mnie kolejne poziomy, ale na razie zajmuję się bieżącym.
Z niektórych snów wychodzimy łagodnie, tym razem otworzyłam oczy w sekundzie, szeroko, w szoku. Tak to właśnie wyglądało. I te pytania: gdzie ja jestem, dlaczego wciąż tu jestem, jak mogłam nie widzieć, gdzie jestem? Jakie to było brutalne! Ale właśnie tego potrzebowałam, bardzo.
I chyba pod wpływem tego szoku podjęłam pewne decyzje. W lipcu wyjeżdżam do Islandii na minimum trzy miesiące, co będzie dalej - zobaczymy. Znalazłam pracę dorywczą w małym hostelu w miasteczku na północ od Rejkiawiku. Obawiam się, że ze zleceń będzie mi się trudno utrzymać mając polskich klientów. Poza tym nie chcę już, żeby to było jedyne źródło dochodu i mam dość pracy przy kompie. Już od dawna o tym myślę. Półtora roku poszukiwałam alternatywy. Robiłam kursy, próbowałam ekstremalnie nowych rzeczy, ale jakoś nic nie chciało zaskoczyć. Co rusz pojawiała się myśl, żeby jednak się poddać. Że może ta grafika nie jest taka zła i trzeba przy niej pozostać. Już nawet podjęłam pewne kroki... Ale mdlące uczucie w kiszkach nie odpuszczało. To było głębokie przekonanie, że jeśli zostanę w tym miejscu na kolejne 10-15 lat, to umrę za życia. Zwiędnę i uschnę. I ta Islandia przyszła do mnie w styczniu nagle. Dosłownie. Na fb wpadłam na komentarz o Islandii i porwało mnie tornado. Po podróży w 2019 roku chciałam tam wrócić, ale wybuchła afera kowidowa i na marzeniach się skończyło. Potem jakoś ugrzęzłam... spałam po prostu. Nie wiem, ile tam zostanę. Chciałabym podróżować, poznawać. Pół roku tutaj, pół roku tam. A jak mi się gdzieś spodoba, to dłużej. Być może okaże się, że taki styl życia mi jednak nie odpowiada i osiądę gdzieś na stałe. Daję sobie czas.
Teraz oczywiście, gdy decyzja podjęta i machina poszła w ruch, mam cykora. Mój najgorszy doradca szepcze mi do uszka, że po co mi to w tym wieku. Że zwariowałam. Że przecież zlecenia się sypią i jak to - chcę z tego zrezygnować? Co ciekawe, zlecenia sypnęły się tuż po tym, jak dogadałam pracę na wyspie i zrobiłam plan finansowy na następne pół roku. Prognozy nie były optymistyczne. Wyszło, że potrzebuję zarabiać dużo więcej niż do tej pory, żeby pokryć zapotrzebowanie związane z wyjazdem. Takie jak dobry laptop do zleceń (komputera i wielkiego monitora nie dam rady zabrać) czy porządna poduszka finansowa. Często doświadczam takiej synchronizacji ze światem. Gdy wreszcie odważam się na jakiś milowy krok, to pojawiają się okoliczności, które pomagają mi w realizacji. I tak na przykład mogłabym czekać z decyzją o wyjeździe do momentu, gdy zarobię odpowiednią kwotę. Ja to odwróciłam. Decyzja podjęta, pieniądze muszą się znaleźć. Zrobiłam plan, wypisałam konkretną kwotę na kartce i choćbym się miała zesrać, to ją zarobię.
Po prostu mam zbyt mało czasu, żeby się bać. To znaczy boję się, ale jadę.
I żeby nie było, że to zawsze działa. Że sobie coś wypiszę na kartce i cyk, wszechświat podsuwa rozwiązania. Ostatnie półtora roku zaczynałam nowe rzeczy i nic, zero odzewu, zero wsparcia. Były miesiące bez zleceń i bałam się, że znowu będę musiała wrócić na etat. A tu pyk, jedna decyzja i ludzie sobie o mnie przypomnieli. Uwielbiam to, chociaż w międzyczasie bywa trudno.
No i tak. Do lipca muszę spakować skromny dobytek i rozdysponować do przechowania, bo wyprowadzam się na zawsze z miejsca, w którym mieszkam od 3 roku życia (z przerwą pięcioletnią). Jeśli wrócę do Krakowa, to już nie tutaj. Niewiele posiadam, a jeszcze mniej zabieram. Z drugiej strony - nie mam ani złotówki długu czy kredytu, więc czuję się wolna. Muszę też od nowa nauczyć się jeździć samochodem, bo w pracy będę musiała się nim posługiwać. Poza tym w Islandii bez samochodu jak bez ręki. Prawo jazdy zrobiłam 10 lat temu w wielkich bólach, nienawidziłam jeżdżenia od pierwszej lekcji. Po zdaniu egzaminu próbowałam przez kilka miesięcy przekonać się do samochodu, ale rzuciłam to w cholerę. Teraz jestem gotowa, by zrobić podejście numer dwa. To wiele mówi o tym, ile dla mnie znaczy ta podróż. Ale odwlekam na potęgę ten moment, czas się skurczył z 6 do 3 miesięcy, a ja jeszcze ani razu nie usiadłam za kółkiem. Oj będę płakać, czuję to.
No, teraz mogę wrócić do spacerów i podróży. Parę dni temu wróciłam z Korfu, gdzie udało mi się spotkać z Ewą 💚. To było jak spotkanie po latach, a nie pierwsze widzenie ever :) Oczywiście były też inne atrakcje i napiszę więcej, jak tylko ogarnę zdjęcia. Ale już teraz mogę powiedzieć, że oprócz (za)krótkiej wizyty w Pagoi najbardziej podobały mi się cyprysy, stare wioski, koty i baklawa.
Grecja na wiosnę jest idealna dla mnie, temperatura w sam raz. Już wiem gdzie przyjadę po islandzkiej, ciemnej zimie ;)
🌺