---

Hello, everyone!

I hope you are well or are trying to be well. I'm fine. After playing that wonderful game, I have a feeling of "I wish I could forget this game and start again". I felt the same way with Hollow Knight, even though I didn't finish it, and I feel it now. Split Fiction is over...

---

Honestly, I don't want to tell you the story of this game as I started before. In general, I wanted to write with the feelings of having finished the game.

I mentioned that I loved this game and I can say that I praised the design of the game. I must say that it deserves it to the very end. I can even say that I liked it even more than ‘It Takes Two’ because when my character's personality and my personality matched, I suddenly put myself in the place of Zoe. I felt as if I was the one who wrote those stories and I was trying to protect them.

In general, as far as I have written before, my writing style is very similar to Zoe's, so these feelings must be there. On top of that, when our personalities were similar, I was in a good mood. I felt as if this play was made for me.

---

---

---

Whether it was the mini-games or the main story, it was a very full time. Pravesh and I danced together against a monkey, then we became cyber ninjas and fought against bad guys and became pigs. They blended seriousness and humour in a great way.

It's as if they did it to bring both soft and hard lovers together in the middle. Although I like both sides of this game, it's hard for me to say something definite for Pravesh. Maybe he will say something later.

---

In the meantime, we also fought against trolls in Zoe's world, and it told me a story I had written before but hadn't shared. It's like the game makers took a look at my life and decided on this game.

---

---

---

As the game progressed, you will agree that the puzzles became a bit more difficult. There were situations that required more skill, and while these were happening, there is a great job that does not compromise the image.

As we got closer to the end of the chapter, I couldn't predict the ending because we saw such extreme stories that for a moment I even thought that one of the stories would have an ending where we would be captured and the bad guys would win.

You know, it is easy for me to predict the endings and elements of most TV series/films and story-based games, not because I am smart but because I have seen similar ones before, but it was not the same in this game.

---

The death of Mio's father was definitely something I expected, but I didn't expect that they would turn the game into a book at the end. I mean, I didn't expect an ending that was a little closer to reality. For example, if something like this were to happen to me, I would definitely write a book about it, and I think my daily blogs here are not much different because I talk about what happened to me again.

As you can see, I really liked this game. I wish I could forget it and play it again. I would like to relive the same action-packed scenes, our little arguments with Pravesh because I couldn't find something, and my excitement in mini-games.

Although it will be at the end of my blog, I must add that I had a great time playing this game with my partner, I had fun and most of the time I didn't realise the time and the clock. This game got 10/10 from me. Not just for all the technical stuff I don't understand and don't care about, but for the way it made me feel.

Yes, I think I should continue with the tree house we built in Luanti to get rid of this happy sadness. It is almost finished and I want to think about what can be done in the future. I want to do a few things that will benefit not only me but also the community. Maybe I will build a huge castle and everyone will have a space. I think it's a great idea.

That's all from me for today. Now I must go to bed and curl up and get this happy sadness out of my system. I'll see you later. Take care of yourself in advance, stay in health and love, and please remember that;

You are the only one of you.

Herkese merhabaaa!!

Umarım iyisinizdir ya da iyi olmaya çalışıyorsunuzdur. Ben iyiyim. Üzerimde ise o harika oyunu oynadıktan sonra gelen "Keşke unutsam bu oyunu ve tekrar başlasam." diye bir his var. Aynısını, bitirmesem bile, Hollow Knight'ta hissetmiştim ve şimdi de hissediyorum. Split Fiction bitti...

---

Açıkçası size bu oyunun hikâyesini birebir anlatmak istemiyorum daha önce başladığım gibi. Genel olarak, oyunu bitirmiş olmanın verdiği duygular ile birlikte bir yazı yazmak istedim.

Bu oyunu sevdiğimden bahsetmiştim ve oyunun dizaynı konusunda da övgüler yağdırmıştım diyebilirim. Sonuna kadar hak ettiğini söylemeliyim. Hatta "It Takes Two"'dan daha fazla sevdiğimi söyleyebilirim çünkü karakterimin kişiliği ile benim kişiliğim uyuşunca kendimi bir anda Zoe yerine koyuverdim. Sanki o hikâyeleri yazan benmişim ve onları korumaya çalışıyormuşum gibi hissettim.

Genel olarak benim, önceden yazdığım kadarıyla, yazım tarzım Zoe ile çok benzer olduğundan olsa gerek bu duyguların varlığı. Bir de üzerine kişiliklerimiz de benzeyince keyfime diyecek yoktu. Bu oyunu sanki benim için yapılmış gibi hissettim.

---

---

---

Gerek mini oyunları olsun gerekse ana hikâye olsun oldukça dolu dolu geçen bir zamandı. Pravesh ile birlikte dans ettik bir maymuna karşı, sonra ise cyber ninja olup kötü adamlara karşı dövüştük ve domuz da olduk. Ciddiyet ve şakayı harika bir şekilde harmanlamışlar.

Sanki biraz hem soft hem de hard sevenleri ortada buluşturmak için yapmışlar. Ben iki tarafını da sevsem de bu oyunun Pravesh için kesin bir şey söylemek benim adıma zor. Belki o bir şeyler söyler sonra.

---

Bu arada Zoe'nin dünyasında trollere karşı da savaştık ve bu bana daha önceden yazdığım ama paylaşmadığım bir hikâyeyi anlattı. Sanırım oyun yapımcıları benim hayatıma bir göz atmış da bu oyuna karar vermişler gibi.

---

---

---

Oyun ilerledikçe hak verirsiniz ki biraz bulmacalar zorlaştı. Daha fazla yetenek gerektiren durumlar yaşandı ki bunlar olurken görüntüden ödün vermeyen harika bir iş var ortada.

Bölüm sonuna yaklaştıkça, sonunu tahmin edememe beni sardı çünkü o kadar uç noktalarda hikâyeler gördük ki bir an aklımda hikâyelerin birisinde bizi tutsak edecekler ve kötü adamlar kazanacak şeklinde bir son olacak diye bile düşündüm.

Bilirsiniz, zeki olduğumdan değil de daha önce benzerlerini gördüğümden dolayı çoğu dizi/film ve hikâye bazlı oyun sonunu, elementlerini tahmin etmek benim için kolaydır fakat bu oyunda aynısı yaşanmadı.

---

Mio'nun babasının ölümü kesinlikle beklediğim bir şeydi fakat en sonuna oyunu kitap hâline getirebileceklerini beklemiyordum. Yani gerçekliğe biraz daha yakın bir son beklemiyordum. Mesela bu tarz bir şey benim başıma gelmiş olsa kesinlikle hakkında kitap yazardım ki günlük olarak buradaki yazılarımın da bence çok büyük bir farkı yok çünkü yine başıma gelenler hakkında konuşuyorum.

Anlayacağınız ben bu oyunu pek bir sevdim. Keşke unutabilsem de yeniden oynayabilsem. Aynı aksiyon dolu sahneleri, Pravesh ile birlikte bir şeyi bulamadığım için minik tartışmalarımızı ve mini oyunlardaki heyecanımı yeniden yaşamak isterdim.

Yazımın sonunda olacak olsa da eklemeliyim ki partnerim ile birlikte bu oyunu oynarken harika zaman geçirdim, eğlendim ve çoğu zaman saatin, zamanın farkına varmadım. Benden bu oyun 10/10 aldı. Sadece teknik anlamadığım ve umursamadığım onlarca şey için değil de bana hissettirdiklerinden dolayı.

Evet, sanırım üzerimdeki bu mutlu hüznü atabilmek için Luanti'de inşaa ettiğimiz ağaç evimize devam etsem iyi olacak. Onun da bitmesine az kaldı ve ilerleyen dönemde neler yapılabilir diye düşünmek istiyorum. Sadece bana değil aynı zamanda da topluluğa yararı dokunacak birkaç şey yapmak istiyorum. Bakarsınız kocaman bir kale yaparım ve herkesin bir alanı olur. Bence harika bir fikir.

Benden bugünlük bu kadar. Şimdi yatağıma geçip kıvrılıp içimdeki bu mutlu üzüntüyü geçirmeliyim. Sonra görüşmek üzere. Kendinize dikkat edin, sağlık ve sevgiyle kalın ve lütfen unutmayın ki;

Bu dünyada sizden başka bir tane daha yok.