So the people decided... Or actually one of my old clan members who called the rest of the old crew to vote on this text. I wrote half of it 4 months ago and finished it a month ago, so the text will be a bit chaotic, which I will try to keep to a minimum. I also tried to mention as little as possible the things I wrote about in previous texts about DotA, LoL and W3. Sorry for the quality of some of the screenshots - I couldn't find better ones while browsing the web.
I'll start from the beginning - it all started with the fact that a former friend, and now a friend from the kage.pl forum, proposed to me to play together, because he and Yoyo (his neighbor, something like Piotr in my case) have Wc3 and would like to play something . Initially, I rarely played with them, but as I wrote in the previous text - I lost my RoC account (it was stolen from me), and FT was too different from its predecessor and required learning the game almost from scratch. Therefore, with growing frustration and reluctance, I decided to start playing "Shinobi Wars". It is a copy of DotA, only in the world of "Naruto". A fan map, similar to the above-mentioned one, before Valve bought the rights to it. I was slow at first, but thanks to my experience with Rc3, I learned quickly. After 10 days, maybe 2 weeks of regular play, I was invited by Alien as a stand-in for a clan match. There I met 385apm, which I had a problem with from the beginning. A few days earlier, Alien told me that he met a cool guy who plays very well, likes anime and generally I will like him. We happened to be playing a public match against each other around the same time, and I got my ass kicked by his team. Mainly because I had 2 noobs (being a half-noob myself), only 1 sane player, and at some point there were only four of us - the fifth player got disconnected from the server for too much lag. And then for the first time I found out why I should like him... I too am an overbearing and unique asshole who insults others without seeing all my own faults. We then had a big fight, I banned him and found out during the game that our carry is 385apm, who plays in this clan... I had a huge motivation to show him that I can really play. I did so well that I was invited to join the clan. However, during the match, both Alien and the head of the clan were telling us to shut up because we were making very biting remarks to each other xD.
Back then, there were a dozen or so clans on the SW scene, and we belonged to the better half. It turned out that HAHC was founded by a girl our age (nickname Neji), but after some time we took it over - she was less and less involved in the game, while we played more and more and strengthened our ties. We wanted to go further, and her inactivity only blocked us. After some time, I don't remember for what reason (probably limitations - the shaman had limited possibilities in relation to the clan leader), we left to our own clan. The leader came back after a few months and we were a bit... Hmm, not scared but curious about her reaction. We expected that it would rather not be a pleasant conversation, because after such situations, they usually look like this. It turned out to be completely different, she said something like - "Oh cool, I expected you to leave anyway, so it's actually nice that it turned out that way." She had too much business in real life or something. The core of the team were people from the old clan and a few new ones. I don't remember all of them, probably my friends will remind me in the comments. I remember our main line-up and the guests who played with us most often - Apm and Alien are already known to you. There was also Venom, who was brought to the clan by Alien, there were also the previously mentioned Yoyo and Gniewny aka. Matthew. Me as me, I've always been a cheeky bastard, I said I don't want him (Venom) because he plays poorly. Alien convinced me it was worth it + we're short on players anyway so no complaints. He said that the boy had potential and he would personally teach him to play SW. I thought cool, let it be. After a while I accepted him when he started beating me 1vs1 in lane and I had to start playing almost seriously. After this match or shortly after, I had a chat with Rafał aka Venom on TeamSpeak and it all went well - I got one of the 2137 lessons of humility, and he got the motivation to try harder. And along the way, I met a very nice friend with whom I talk to this day. Then came 13adler, but I don't remember the beginning of our acquaintance. From what I remember, he was a mix of me, Apma and Alien - he could act like an awful b***er, but he was generally pretty laid back. There was also Mateusz aka. Gniewny, who was also a user of kage.pl - I don't remember if he came to us at the beginning or appeared a bit later, like Badler. He definitely had the best hosting in our gaming group, as Apm often said - "it was even better than my Warsaw internet with an expensive subscription". I remember the rest of the players quite rudimentarily - some were better than me at certain stages (like Ino, less often Moondance, sometimes Arbeit, or whatever his name was), they played with us quite often, but due to the fact that I didn't meet them in I really don't remember them well. Mostly some drama or arguments.
At some point, one of the players started a big tournament (xD) of SW clans from Poland, which involved... 6 teams of 5 players? xD Great Tournament xD. Now I laugh because I see how childish it was, but we were teenagers so whatever. The founder was a player named Pracie, who was outraged when someone (correctly) called him Dick (and lied that it had nothing to do with the penis). Explanation for non-Polish readers - the type had the nickname "Deek" and he was indignant when someone called him "Dick". I don't remember what our team was, it was Apm, Alien, me... Badler, Venom, GT_Ino, Arbeit... I don't remember how many matches there were, I think we won most of them, and probably the final itself (I say that because I'm not 100% sure, but it must have been, because the founder of the tournament insisted that we didn't win against our opponents in the final). I remember only two situations well - the beginning and my duel and the third match. We won 1, lost 2, and cheated a bit on 3. "WarCraft" had strange limitations, because not everyone could set up private game rooms, and even if they could, and the transfer was very good (Filip loved to point out that his internet connection from Warsaw is faster than all our internet connections combined), these were lagi, as if the game was started by someone with a weak transfer. Our friend Mateusz was the only exception - he had fast internet, which had some magical properties - when he turned on the torrent, it was a bit laggy for us (1, sometimes 2-second delay), but the opponents had much more difficulties. It was cute how they got mad in the chat, and we lied like the worst thugs that everything was fine with us. We even made false proofs - Mateusz turned off torrents for a moment, typed the command -ping and -fps to make a screenshot that everything it's ok, and then we showed it to them. In my excuse, it was a common practice in this type of situation (which is why in every major tournament in W3, the hosts were independent of the players) - we just mastered it best. When it comes to duels, every 2 minutes two random players are moved to the arena where they fight until someone dies. I was lucky enough to draw Haku (we were playing in -allrandom mode) and I hit 1 on duel. However, before it happened, I was running away with the rest of my HP, because right before the duel I was almost killed in a 1vs1 or 1vs2 fight. I remember screaming at the monitor "Fuck!!! Lord God help me!!!" or something like that. Apm, Alien and the others were laughing and shouting "Heros, run away...!". And it worked. My opponent was the highest level in the game and if I had any other character I wouldn't be able to beat him. Luckily for me, Haku has the ability to commit suicide. You just have to calculate it perfectly, because the attack has two waves and the first or second must deal us the final blow. I managed to do it and because there was no frag, I won the duel without winning it, and at the same time I got money for First Blood, and my opponent didn't even get experience points for winning xD.
As I wrote in the paragraph below, it was our swan song, because from month to month, there were fewer and fewer players, and we didn't feel like playing anymore. There was also another problem (or rather I had it) - the GT clan and our plans. As I've said many times, since I was a child, I liked to write and then, together with my friends from the kage.pl forum, we decided to create our own website. The project was huge for those times (I was 19 at the time), my friend Starke had a groundbreaking vision - he wanted to make a website that would function within web 3.0. Don't ask for details because I don't know. From what I remember his ideas, most of them were just entering the American Internet. I was responsible for the subpage about NGE (yes, those were the times when I was fascinated by it) and SW. In the end, nothing came of the project - mainly because we would need an army of computer scientists to create it, and we had one who was afraid to inform the boss (like me) that nothing would come of it. For me the problem was different, I didn't feel like writing lyrics, because it was hard for me at the time, which made me lose my position as head of the "Neon Genesis Evangelion" section. The rest of the people weren't particularly motivated to finish their part either. As for the clan, we had ambitious plans to play under the flag of our Genjimaru side, but there was basically no one to play with, so the problem solved itself.
A little later after this tournament, I started to play more often in the so-called. ladder (i.e. normal Rc3 matches, which I wrote about in the previous text), and the guys were looking for new maps. This was due to the fact that less and less players could be found. i.e. they were, but they either got kicked by the server because they were too weak and we had to make arrangements not to hit them too hard to at least get to their base before they left the game or they were on our banlists. More than once, me or Apm, the two worst dicks in the clan, removed players from them at Alien's request. He complained to us "fuck, we don't have 10 players to play anyway, so what's the harm". One day Alien and Yoyo discovered DotA. I used to play it briefly (in the RoC version, and that editor had more limitations than the FT map editor). A nice game for relaxation, but I treated it as a game for children, which had nothing to do with ladder. Apm, on the other hand, played a long time ago, but he had the most experience of us. I remember his most important build - submit Cranium Basher to everyone. Back then the bash chance was stacking so champions like Slardar, Troll Warlord, Spirit Breaker could permanently block you. What is today (I mean the last 10 years) is nothing compared to what was. The character was literally unable to move once the stun effect kicked in. So I started playing with the guys late into the night (I often went to bed at 2am and Alien and Yoyo even later). Apm joined us after a few days, but after a few matches he got pissed that we are still too weak and we lose matches to him too often, which ruins his reputation. He said that only Aliena can be trained, and he doesn't want the two of us. So the three of us trained for a few weeks, and then Filip finally came back to us. He still complained, but less. And I remember his statement - "Alien is the second best player in this clan right next to me, he's almost as good as me, so if Alien told you to do something, then so be it. Well, maybe even from poverty Heros can tell you something, because has some experience, but if Alien says otherwise, ignore what Heros says." Then I became addicted to the game and would often stay up late at night and play. Daily. Only the players changed - Apm, Osiol88, Alien and occasionally other people from the GT clan. Unfortunately, most of them didn't get involved in DotA - for various reasons, either they got bored of W3, or they had more interesting things to do than play on the computer, or they just couldn't get into the vibe.
During the first meeting of our old clan in Shinobi Wars (I explain this in the text about memories of my clan in DotA and beyond, I blogged it a few months ago), Alien and Yoyo showed us the game and what I expected happened - I got addicted to this game. No game so far has addicted me like WoW. I quit it 3 or 4 times, each time feeling withdrawal syndrome (which affected me as much as cigarette addiction many years ago - my bones literally ached and I felt a slight physical pain). Fortunately, with each abandonment of the game, he was getting weaker. All my friends were enjoying the longest holidays of their lives (i.e. those after graduation, a few months of freedom), working or partying, and I was exploring Azeroth. I was sitting in front of the computer all the time - the only breaks I had were when I really needed to step away from the computer or when I was getting a double experience bar (if we were sitting in the city offline, after a while we could get something that gave us double the amount of experience) . It was easy because I also watched One Piece, an anime that already had an absurd amount of episodes. You will say - okay, but you wrote in earlier texts that you spent a little less time on other games. And that's true - only I wasn't just sitting at the game. I also wrote texts, discussed on forums, talked with friends, watched movies, anime, mainly because DotA and WC3 were tiring after a few matches. In WoW, on the other hand, you could play all the time and you didn't get tired very much (which I've already explained several times - tl;dr version - Blizzard hired psychologists who helped design the game so that it didn't get tired too much and that you could sit as long as possible, similar practices are used by e.g. Facebook or large stores).
Once I even visited Piotr to talk to him about DotA2 (which was then shown to the world for the 1st time - just before the first "The International" tournament) and his mother said - "But you still sit at the computer all the time". We replied to her what I had written a moment earlier. Going back to the first GT clan meeting - WoW took our minds so much that we shared our host's PC (he allowed it, we weren't that brazen xD) - I said I wanted to play last. I played all night, I think I stopped at 7.00 or later. I visited the land of the Tauren, learned mining, skinning, farmed a level. Only the reaction of my friend Filip, who woke up first in the group, made me feel tired and went to sleep for a few hours. After that we continued to play all the time until our clan mate (Venom) got mad that he had no one to play Shinobi Wars with because all of us don't give a shit about her and prefer WoW. We played a few quick matches and returned to "World of WarCraft". After returning home, as I said, I stayed in this world even longer. I rarely went to instances or took part in team quests, preferring to explore the world on my own, and I often joked non-ironically that WoW could be a single player game for me - if only all quests worked. In fact, for a long time I considered whether to do so (and apparently it is possible), but I decided that I did not want to - fortunately, because this nightmare would last much longer. Fortunately, WoW did not kill our desire to play DotA (except for two cases - Venom was unable to engage in the game, despite several or a dozen attempts, and Apm accompanied us less and less), although for some time we played W3 together less often.
It wasn't our only meeting - we met Apm, 13adler, Donkey and more on New Year's Eve at my place. The guys met 2 more times, but I wasn't able to get there. Probably due to lack of money. Instead, I went to my friend Venom for his 18th birthday. Sorry Rafał, but I don't remember if it was chronologically before or after "World of WarCraft". We spent a very nice time talking together about various topics and drinking various alcohols. To this day, I remember a surprising amount of that event. As for the other meetings, they went to Yoya's 18th birthday and after party after one of our meetings - I don't remember where and when it was, but no more than a month after our "convent". I would say a little more, but I would violate the right to privacy a little too much.
Coming back to DotA, once we all learned to play at a certain level and we didn't need so much advice from better players, we started playing on Garen. There was a better ping (I don't remember why, but when playing on W3 servers there was an additional delay - in games at a lower level it did not matter much, but in the case of a more demanding opponent or even match, even 1/10 of a second can decide on a successful or failed action), the players presented a higher level, and there were even more of them. GT was joined by Forrest, a little earlier Osioł aka Piotr (SW was boring and trivial for him, DotA was too at first, but after a few matches he changed his mind) and our old friend - Rysik92 and his brother, who had an unusual nickname (a few digits, that's why we called him "The Numbers"). We weren't successful as a clan, but we weren't the worst either - sometimes we managed to win against better players (once I even made First Blood for the best DotA player of his time, who then changed industry and became a professional player in "League of Legends" ). After about 10 clan wars, some sparring and training, we limited ourselves to playing public games. We were slowly entering the age where we were fed up with online games that took too much time and nerves. They could have been used in a much nicer and more developmental way. Besides, team games of this type have one big disadvantage (well, two, apart from the loss of the most important resource in our lives - time) - you can play great in your lane and dominate your opponent, but what if the other lane loses and then You get 1 or 2 gangs and all the hard work goes in the garbage can?
It lasted several months - even though the game annoyed us and we complained about the lack of time, the habit of spending free time was stronger. This does not mean that the game only pissed us off - if it was, we would have ended our adventure a bit earlier. There were days when me, Forrest and Donkey played most of the weekend (once we even played literally all day - from morning to night, with short breaks for a walk with the dog, lunch, a visit to the toilet, some movement to rest the knees from sitting, only people changed apart from the three of us). Month after month, our enthusiasm waned, we had less and less time, and the irritation grew the more often we lost. I don't remember in what order we finished our adventure, but Donkey and I lasted the longest. Unfortunately, due to the fact that we started working at different times, we came to the conclusion that it's not worth waiting for each other and we started playing separately. In the meantime, I found out that my friend, whom I met in a group about politics, also plays DotA2 and I played with her and her friends for 1.5 years (although if I think about it, she played a dozen more matches with my friends...). Our paths parted after that time (in the game sense, because I still know Ania). I decided that I wanted to try one last time to see if I could break the glass ceiling. Spoiler alert, nothing came of it. I tried, but either I made too many mistakes or the opponents were better. There was also another, more important reason, which I will write about in a moment. For a while I thought it wasn't my fault like many silver players, but the fact is that there is no such thing as elo-hell. Besides, you can't win a game with support (which is my main role). As a carry I was weak, as a mid laner I was doing differently, but it could have been better. Solo top similar, but a little better - sometimes I did well with Bristleback, but more often I made mistakes. I was a bit better at "League of Legends", but I didn't feel like reinstalling the game (I would get involved again, and I promised myself that I would either reach a higher rank in a few months or remove DotA2 from hdd). And if someone wants to rise in the ranking, they should learn to play the carry who have the highest win-rate in a given patch. And finally I got pissed - the season started, so the masters of the game (like my younger brother, who is now a professional player, and got interested in the game thanks to me) started playing again. Oh god, it was a massacre. Two pro on sides 1 and 2, each of them had 35:0 in a dozen or so minutes and it was a battle of exhaustion - which team will make more mistakes, lose more towers and collapse faster due to tragic statistics. From what my brother told me, such players sit and play all the time at the beginning and end of the season, so ... well, if someone wanted to play then, he had to have nerves of steel. During one of these matches, I deleted the game and never went back to it. Today I'm not even going to touch it, and neither is W3. There is even less time than 5 years ago, and Aśka and the dog would be very angry if I had to spend time on such an endless game than them. And my stomach + knees, because I'm sure I would find a reason to exercise less or walk with a book. I've already played mine, I won't get any higher, let others get tired.
As a conclusion, I will write about our lineup from DotA1 and 2. It wasn't always the same and sometimes someone else played the role of carry, mid-lane, solo and roaming (I don't know if there is still such a role in this game - it's about semi -carry, who runs around the map and helps in lanes). Starting with me - I only played support because no one else wanted to play it, so Forrest and Donkey would often laugh something like "ok, we have a loser who wants to play the most thankless role... Who do you guys choose?" . Besides, I had a natural predisposition to him - thanks to my experience in W3, it was easier for me to micromilk and block the opponent (the point is to anticipate his moves and prevent him from getting to a more important hero). Besides, I had no problems with sacrificing, which is one of the most important tasks of a support (if a carry or support is to die, a wardbitch would be better to do it) and buying wards. I played CM, Dazzle, AA, VS, WD, and Lich, roughly in that order. Forrest was our best mid player - if no one bothered him + he could see the map thanks to my wards, he usually won most of the skirmishes and only lost them because of our mistakes. Sometimes he did worse, but usually he had more gold and experience than the opponent. And his Pudge was a fucking work of art, especially when he was drunk. The drunker he got, the better he hit the hook. It was cute, we're on skype, we're laughing, generally great vibe, Forrest babbles more than I do (mindset, I don't pronounce R, usually I speak first then think what I said), throws a hook blindly and then we gangbang on bad luck he was pulling. Not once, not twice, but over 10, he had a very high hook count, over 85% success rate. When he was sober, he played it even worse than me more than once, and I was a shitty fat man. Donkey often played with me in lane because we had the best synergy (with Forrest we could be even more effective, but not always). The tactics were usually the same - he would get as much gold and experience as possible, I would double spot the creeps, go defend the lane and he would take the neutrals (or vice versa, whichever was more profitable for him). We repeated this process until the lane situation was relatively calm - if they weren't playing too aggressively and he had a ward in our woods, he told me to go help the others. Donkey was also our captain because he spent the most time analyzing matches, picks, bans, and champion teams. Admittedly, Apm or Stylus were better in some aspects, but considering the knowledge of the whole game, Donkey was the best tactician and strategist. When we didn't have anyone for a solo lane, Donkey took this line, because he was best at playing conservatively and safely. Back then I was playing the lane with 385Apm in more or less the same way. Rysik was the best ganker because he had good timing, could farm fast, and wasn't afraid to take risks. There was no sixth permanent player. We either took Rysik's brother or someone else from our clan who was a "reserve reserve", I think once we used the help of a stand-in when we didn't have 5 players for the match.
I hope you enjoyed reading it despite the chaos. I will try to post all my DotA texts so that you have a full picture of my memories. Phew, it's good that I've probably finally closed this topic in my life and I will come back to it only as part of short memories ...
Unfortunately, I only found one link:
@herosik/my-memories-of-my-beginnings-with-multiplayer-battle-net-warcraft-3-dota-and-lol-my-memories-z -of-my-beginners-with-mu-mode
No to lud zdecydował... Czy w zasadzie jeden z członków mojego dawnego klanu, który zwołał resztę starej ekipy, by ci zagłosowali na ten tekst. Połowę napisałem 4 miesiące temu, a skończyłem miesiąc temu, więc tekst będzie odrobinę chaotyczny, co postaram się ograniczyć do minimum. Starałem się też jak najrzadziej wspominać rzeczy, o których napisałem w poprzednich tekstach dotyczących DotA, LoL i W3.
Zacznę od początku - wszystko zaczęło się od tego, że ówczesny kolega, a obecnie kumpel z forum kage.pl, zaproponował mi wspólną grę, bo on i Yoyo (jego sąsiad, coś jak Piotr w moim przypadku) mają Wc3 chętnie by w coś zagrali. Początkowo rzadko z nimi grałem, ale tak jak pisałem w poprzednim tekście - straciłem konto w RoC (zostało mi skradzione), a FT był zbyt odmienny od poprzednika i wymagał nauczenia się gry niemal od nowa. Dlatego wraz z rosnącą frustracją i niechęcią, postanowiłem zacząć grać w "Shinobi Wars". Jest to kopia DotA, tyle że w świecie "Naruto". Fanowska mapa, podobnie jak w/w, zanim prawa do niej wykupiło Valve. Na początku szło mi słabo, ale dzięki doświadczeniu z Wc3, szybko się uczyłem. Po 10 dniach, może 2 tygodniach regularnej gry, zostałem zaproszony przez Aliena jako stand-in do meczu klanowego. Tam poznałem 385apm, z którym od początku miałem problem. Parę dni wcześniej Alien mi powiedział, że poznał spoko typa, który bardzo dobrze gra, lubi anime i generalnie na pewno go polubię. Tak się złożyło, że mniej więcej w tym samym czasie graliśmy przeciwko sobie public match i dostałem w dupę od jego zespołu. Głównie dlatego, że miałem 2 nooby (samemu będąc pół-noobem), tylko 1 ogarniętego gracza, a od pewnego momentu było nas tylko czterech - piąty gracz dostał disconnect from the server za zbyt duże lagi. No i wtedy po raz pierwszy dowiedziałem się, czemu miałbym go polubić... Ja również jestem apodyktycznym i wyjątkowym dupkiem, który obraża innych, samemu nie dostrzegając wszystkich swoich błędów. Doszło wtedy między nami do dużej sprzeczki, ja go zbanowałem i dowiedziałem się w trakcie gry, że naszym carry jest 385apm, który gra w tym klanie... Miałem gigantyczną motywację by pokazać mu, że naprawdę umiem grać. Poszło mi tak dobrze, że zostałem zaproszony do klanu. Aczkolwiek w trakcie meczu zarówno Alien, jak i szefowa klanu, opierdalali nas byśmy zamknęli mordy, bo rzucaliśmy wobec siebie bardzo kąśliwe uwagi xD.
Wtedy na scenie SW było kilkanaście klanów, a my należeliśmy do tej lepszej połowy. Okazało się, że HAHC założyła dziewczyna w naszym wieku (nick Neji), ale po jakimś czasie przejęliśmy go - coraz mniej się angażowała w grę, zaś my graliśmy coraz częściej i zacieśnialiśmy więzy. Chcieliśmy pójść dalej, a jej brak aktywności jedynie nas blokował. Po jakimś czasie, nie pamiętam z jakiego powodu (zapewne ograniczeń - szaman miał ograniczone możliwości względem lidera klanu), odeszliśmy do naszego własnego klanu. Liderka wróciła po kilku miesiącach, a my byliśmy trochę... Hmm, nie przestraszeni, ale ciekawi jej reakcji. Spodziewaliśmy się, że raczej to nie będzie przyjemna rozmowa, bo te po takich sytuacjach, zazwyczaj tak wyglądają. Okazało się, że było zupełnie inaczej, powiedziała coś w tym stylu - "No spoko, spodziewałam się i tak, że odejdziecie, więc w sumie fajnie że tak wyszło." Miała za dużo spraw w realnym życiu, czy coś w tym stylu. Trzonem ekipy byli ludzie ze starego klanu oraz kilku nowych. Nie pamiętam wszystkich, pewnie koledzy mi przypomną w komentarzach. Pamiętam nasz główny skład i gości, którzy najczęściej z nami grali - Apm i Alien są już Wam znani. Był też Venom, którego do klanu ściągnął Alien, byli też wcześniej wspomniany Yoyo i Gniewny vel. Mateusz. Ja jak to ja, od zawsze byłem bezczelnym gnojkiem, powiedziałem że go nie chcę (Venom), bo słabo gra. Alien przekonał mnie, że warto + i tak brakuje nam graczy, więc nie ma co narzekać. Mówił, że chłopak ma potencjał i on go osobiście nauczy grać w SW. Stwierdziłem że spoko, niech będzie. Po jakimś czasie go zaakceptowałem, gdy zaczął mnie bić 1vs1 na linii i musiałem zacząć grać prawie na poważnie. Po tym meczu lub niewiele później, pogadałem sobie z Rafałem vel Venomem na TeamSpeak i w sumie wyszło dobrze - ja dostałem jedną z 2137 lekcji pokory, a on motywację, by się bardziej starać. No i przy okazji poznałem bardzo fajnego kolegę, z którym rozmawiam po dziś dzień. Potem doszedł 13adler, ale nie pamiętam początku naszej znajomości. Z tego, co pamiętam, to był takim mixem mnie, Apma i Aliena - potrafił zachowywać się jak okropny buc, ale generalnie był dość wyluzowany. Był też Mateusz vel. Gniewny, który również był użytkownikiem kage.pl - nie pamiętam jednak, czy doszedł do nas na początku, czy pojawił się nieco później, jak Badler. Na pewno miał najlepszy hosting z naszej grupy do gier, jak często mówił Apm - "był nawet lepszy niż mój, Warszawski internet z drogim abonamentem". Resztę graczy pamiętam dość szczątkowo - niektórzy byli na pewnych etapach lepsi niż ja (jak np. Ino, rzadziej Moondance, czasami Arbeit, czy jak on się nazywał), grali z nami dość często, ale z uwagi na to, że nie poznałem ich w realu, to słabo ich zapamiętałem. Głównie jakieś dramy lub kłótnie.
W pewnym momencie, jeden z graczy zaczął wielki turniej (xD) klanów SW z Polski, w którym wzięło udział... 6 zespołów po 5 zawodników? xD Wielki turniej xD. Teraz się śmieję, bo widzę jakie to było dziecinne, ale byliśmy nastolatkami, więc whatever. Założycielem był gracz o nicku Pracie, który oburzał się jak ktoś (słusznie) nazywał go Prąciem (i łgał, że nie ma on żadnego związku z penisem). Wyjaśnienie dla czytelników spoza Polski - typ miał nick "Deek" i oburzał się, gdy ktoś wołał na niego "Dick". Nie pamiętam jaki był nasz team, na pewno był Apm, Alien, ja... Badler, Venom, GT_Ino, Arbeit... Nie pamiętam ile było meczy, chyba większość wygraliśmy, jak i prawdopodobnie sam finał (mówię tak, bo nie mam 100% pewności, ale chyba jednak tak było, bo założyciel turnieju upierał się, że wcale nie wygraliśmy z przeciwnikami w finale). Dobrze zapamiętałem tylko dwie sytuacje - początek i mój duel oraz 3 mecz. 1 wygraliśmy, 2 przegraliśmy, a przy 3 trochę oszukiwaliśmy. "WarCraft" miał dziwne ograniczenia, bo nie każdy mógł zakładać prywatne pokoje do gier, a nawet jak mógł i transfer był bardzo dobry (Filip uwielbiał podkreślać, że jego internet z Warszawy jest szybszy niż wszystkie nasze łącza internetowe razem wzięte), to były takie lagi, jakby grę założył ktoś ze słabym transferem. Nasz kolega Mateusz był jako jedyny wyjątkiem - miał szybki internet, który miał jakieś magiczne właściwości - jak włączał torrenta, to nam wprawdzie delikatnie lagowało (1, czasami 2-sekundowy delay), ale przeciwnicy mieli znacznie większe trudności. To było urocze, jak oni się wściekali na chacie, a my kłamaliśmy jak najgorsi bandyci, że u nas jest wszystko ok. Nawet zrobiliśmy fałszywe dowody - Mateusz wyłączył na chwilę torrenty, wpisaliśmy komendę -ping i -fps, by zrobić screena, że wszystko jest ok, a potem go im pokazaliśmy. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że to była powszechna praktyka w tego typu sytuacjach (dlatego w każdym liczącym się turnieju w W3, hosty były niezależne od graczy) - my po prostu opanowaliśmy to najlepiej. Jeśli chodzi o duel, co 2 minuty dwóch losowych zawodników, zostaje przeniesionych na arenę, gdzie walczą dopóki ktoś nie zginie. Miałem to szczęście, że wylosowałem Haku (graliśmy w trybie -allrandom) i trafiłem jako 1 na pojedynek. Nim jednak do niego doszło, to uciekałem z resztką HP, bo tuż przed duelem zostałem prawie zabity w walce 1vs1 albo 1vs2. Pamiętam jak krzyczałem do monitora "Kurwa!!! Panie Boże pomóż!!!" czy coś w tym stylu. Apm, Alien i reszta śmiali się i krzyczeli "Heros, uciekaj...!". No i się udało. Mój przeciwnik miał najwyższy poziom w grze i gdybym miał jakąkolwiek inną postać, to nie byłbym w stanie go pokonać. Na moje szczęście Haku ma umiejętność, dzięki której może popełnić samobójstwo. Trzeba tylko idealnie wyliczyć, bo atak ma dwie fale i pierwsza lub druga musi nam zadać ostateczny cios. Udało mi się to zrobić i z racji, że nie było żadnego fraga, to wygrałem duel nie wygrywając go, a jednocześnie dostałem pieniądze za First Blood, a mój przeciwnik nie dostał nawet punktów doświadczenia za wygraną xD.
Jak napisałem w akapicie poniżej, to był nasz łabędzi śpiew, bo z miesiąca na miesiąc, graczy było coraz mniej, a my nie mieliśmy już takiej ochoty do grania. Był też inny problem (czy raczej ja go miałem) - klan GT i nasze plany. Jak mówiłem wiele razy, od dziecka lubiłem pisać i wtedy wraz z kolegami z forum kage.pl, postanowiliśmy zrobić własną stronę WWW. Projekt był jak na tamte czasy wielki (miałem wtedy z 19 lat), mój kolega Starke miał przełomową wizję - chciał zrobić stronę, która funkcjonowałaby w ramach web 3.0. Nie pytajcie o szczegóły, bo się nie znam. Z tego co pamiętam jego pomysły, to większość z nich dopiero wchodziła i to w amerykańskim internecie. Ja byłem odpowiedzialny za podstronę o NGE (tak, to były te czasy, gdy byłem nim zafascynowany) oraz SW. Ostatecznie z projektu nic nie wyszło - przede wszystkim dlatego, że do jego stworzenia potrzebowalibyśmy armii informatyków, a mieliśmy jednego, który bał się poinformować szefa (jak ja), że nic z tego nie wyjdzie. U mnie problem był inny, nie chciało mi się pisać tekstów, bo wtedy ciężko mi to szło, przez co straciłem stanowisko szefa działu o "Neon Genesis Evangelion". Reszta ludzi też była niespecjalnie zmotywowana by skończyć swoją część. Jeśli chodzi o klan, to mieliśmy ambitne plany by grać pod banderą naszej strony Genjimaru, ale nie było w zasadzie z kim grać, więc problem sam się rozwiązał.
Nieco później po tym turnieju, ja zacząłem częściej grać w tzw. laddera (czyli normalne mecze Wc3, o których pisałem we wcześniejszym tekście), a chłopaki szukali nowych mapek. Wynikało to z tego, że coraz rzadziej można było znaleźć graczy. Tzn. ci byli, ale albo dostawali kicka z serwera, bo byli zbyt słabi i musieliśmy się umawiać, by nie bić ich za mocno, by chociaż dojść do ich bazy, zanim wyjdą z gry albo byli na naszych ban-listach. Niejednokrotnie ja albo Apm, dwa najgorsze chuje w klanie, usuwaliśmy graczy z nich na prośbę Aliena. Narzekał na nas "kurwa, i tak nie mamy 10 graczy do gry, więc co wam szkodzi". Pewnego dnia Alien i Yoyo odkryli DotA. Ja w to kiedyś krótko grałem (w wersji na RoC, a tamten edytor miał więcej ograniczeń niż edytor map z FT). Fajna gra dla relaksu, ale traktowałem ją jako zabawę dla dzieci, która nijak się miała do laddera. Apm z kolei grał dawno temu, ale miał z nas największe doświadczenie. Pamiętam jego najważniejszy build - składajcie każdemu Cranium Basher. Wtedy szansa na bash stackowała się, więc tacy bohaterowie jak Slardar, Troll Warlord, Spirit Breaker, mogły ciebie permanentnie zablokować. To co jest dzisiaj (mam tu na myśli ostatnie 10 lat), to nic względem tego, co było. Postać nie mogła się dosłownie ruszyć, jak już raz wszedł efekt ogłuszenia. Zatem zacząłem grać z chłopakami do późnej nocy (często kładłem się o 2, a Alien i Yoyo jeszcze później). Apm po kilku dniach do nas dołączył, ale po paru meczach się wkurwił, że jesteśmy jeszcze za słabi i zbyt często przegrywamy mu mecze, przez co psujemy mu reputację. Powiedział, że tylko Aliena da rady wyszkolić, a na naszą dwójkę nie ma ochoty. Zatem trenowaliśmy we trójkę przez kilka tygodni, a potem Filip do nas w końcu wrócił. Nadal narzekał, ale mniej. No i pamiętam jego wypowiedź - "Alien jest drugim najlepszym graczem w tym klanie zaraz ze mną, jest prawie tak dobry jak ja, więc jak Alien kazał wam coś zrobić, to tak jest. No może jeszcze od biedy Heros może wam coś podpowiedzieć, bo ma jakieś doświadczenie, ale jeżeli Alien mówi inaczej niż on, to zignorujcie to co mówi Heros". Wtedy zacząłem się uzależniać od tej gry i siedziałem często do późnej nocy i graliśmy. Codziennie. Tylko gracze się zmieniali - Apm, Osiol88, Alien i okazyjnie inni ludzie z klanu GT. Większość z nich niestety nie zaangażowała się w DotA - powody były różne, albo W3 im się znudziło, albo mieli ciekawsze rzeczy do robienia niż gra na komputerze albo po prostu nie byli w stanie się wkręcić w ten klimat.
Podczas pierwszego spotkania naszego starego klanu w Shinobi Wars (tłumaczę tę kwestię w tekście o wspomnieniach z mojego klanu w DotA i nie tylko, parę miesięcy temu wrzuciłem go na bloga), Alien i Yoyo pokazali nam tę grę i stało się to, czego się spodziewałem - uzależniłem się od tej gry. Żadna dotychczasowa gra nie uzależniła mnie tak, jak WoW. Rzucałem ją 3 albo 4 razy, za każdym razem czując syndrom odstawienia (który działał na mnie równie silnie, co uzależnienie od papierosów wiele lat temu - dosłownie bolały mnie kości i odczuwałem delikatny, fizyczny ból). Na szczęście wraz z każdym porzuceniem gry był on coraz słabszy. Wszyscy moi znajomi cieszyli się najdłuższymi wakacjami w życiu (tj. tymi po maturze, kilka miesięcy wolności), pracowali albo imprezowali, a ja zwiedzałem Azeroth. Siedziałem przed kompem cały czas - jedyne przerwy jakie miałem, to tylko wtedy jak naprawdę musiałem odejść od komputera lub nabijałem sobie pasek podwójnego doświadczenia (jak siedzieliśmy w mieście w trybie offline, to po pewnym czasie mogliśmy zdobyć coś, co dawało nam podwójną ilość doświadczenia). Było to łatwe z uwagi na to, że oglądałem również "One Piece" - anime, które już wtedy miało absurdalną ilość odcinków. Powiecie - no dobra, ale pisałeś we wcześniejszych tekstach, że przy innych grach spędzałeś niewiele mniej czasu. I to jest prawda - tylko że nie siedziałem wyłącznie przy grze. Pisałem też teksty, dyskutowałem na forach, rozmawiałem ze znajomymi, oglądałem filmy, anime, głównie dlatego że DotA i WC3 męczyły po kilku meczach. W WoW natomiast, można było grać cały czas i człowiek bardzo mało się męczył (co już kilkukrotnie tłumaczyłem - wersja tl;dr - Blizzard zatrudnił psychologów, którzy pomagali przy projektowaniu gry, by ta nie męczyła za bardzo i by człowiek mógł siedzieć jak najdłużej, podobne praktyki stosuje np. Facebook albo duże sklepy).
Kiedyś nawet odwiedziłem Piotra, by pogadać z nim o DotA2 (która wtedy została po raz 1 pokazana światu - tuż przed pierwszym turniejem "The International") i jego mama powiedziała - "Ale przecież Wy i tak siedzicie cały czas przy komputerze". Odpowiedzieliśmy jej to, co napisałem chwilę wcześniej. Wracając do pierwszego spotkania klanu GT - WoW tak zawładnął naszymi umysłami, że dzieliliśmy PC naszego gospodarza (sam na to pozwolił, nie byliśmy aż tak bezczelni xD) - ja powiedziałem, że chcę grać jako ostatni. Grałem całą noc, przestałem chyba o godzinie 7.00 lub jeszcze później. Zwiedzałem krainę Taurenów, uczyłem się miningu, skinningu, farmiłem level. Dopiero reakcja mojego przyjaciela Filipa, który obudził się jako pierwszy z grupy, sprawiła że poczułem zmęczenie i poszedłem spać na kilka godzin. Potem nadal graliśmy cały czas, aż kumpel z naszego klanu (Venom) wkurwił się, że nie ma z kim grać w "Shinobi Wars", bo wszyscy z nas mają ją w dupie i preferują WoW. Zagraliśmy kilka szybkich meczy i powróciliśmy do "World of WarCraft". Po powrocie do domu, jak już mówiłem, siedziałem w tym świecie jeszcze dłużej. Rzadko kiedy chodziłem na instancje lub brałem udział w drużynowych questach, wolałem samemu zwiedzać ten świat i często nieironicznie żartowałem, że WoW dla mnie mógłby być grą single player - byleby tylko wszystkie questy działały. W sumie przez długi czas rozważałem, czy by tak nie zrobić (a podobno jest to możliwe), ale stwierdziłem, że mi się nie chce - na szczęście, bo ten koszmar trwałby o wiele dłużej. Na szczęście WoW nie zabił u nas chęci grania w DotA (pomijając dwa przypadki - Venom nie był w stanie zaangażować się w grę, mimo kilku lub kilkunastu prób, a Apm coraz rzadziej nam towarzyszył), aczkolwiek przez jakiś czas rzadziej graliśmy wspólnie w W3.
To nie było nasze jedyne spotkanie - raz spotkaliśmy się na Sylwestrze u mnie z Apmem, 13adlerem, Osłem i nie tylko. Chłopaki spotkali się jeszcze ze 2 razy, lecz ja nie byłem w stanie dojechać. Chyba z powodu braku pieniędzy. Za to pojechałem do mojego kumpla Venoma na jego 18 urodziny. Przepraszam Rafał, ale nie pamiętam czy było ono chronologicznie przed czy po "World of WarCraft". Spędziliśmy bardzo miło czas na wspólnych rozmowach na różne tematy i piciu różnych alkoholi. Do dziś pamiętam zaskakująco wiele z tej imprezy. Jeśli chodzi o pozostałe spotkania, to pojechali na 18 urodziny do Yoya oraz afterparty, po którymś z naszych spotkań - nie pamiętam gdzie i kiedy to było, ale nie dłużej niż miesiąc po naszym "konwencie". Powiedziałbym trochę więcej, ale naruszyłbym nieco za bardzo prawo do prywatności.
Wracając do DotA, gdy już wszyscy nauczyliśmy się grać na pewnym poziomie i nie potrzebowaliśmy już tylu porad od lepszych graczy, to zaczęliśmy grać na Garena. Był tam lepszy ping (nie pamiętam z jakiego powodu, ale grając na serwerach W3 był dodatkowy delay - w grach na niższym poziomie nie miało to większego znaczenia, ale w przypadku bardziej wymagającego przeciwnika lub wyrównanego meczu, nawet 1/10 sekundy może zadecydować o udanej lub nieudanej akcji), gracze prezentowali wyższy poziom, no i było ich jeszcze więcej. Do GT dołączył Forrest, nieco wcześniej Osioł vel Piotr (SW było dla niego nudne i banalne, DotA początkowo też, ale po paru meczach zmienił zdanie) oraz nasz stary znajomy - Rysik92 i jego brat, który miał niezwykły nick (kilka cyfr, dlatego nazywaliśmy go "Cyferki"). Nie odnieśliśmy sukcesu jako klan, ale nie byliśmy też najgorsi - czasem udało nam się wygrać w walce z lepszymi graczami (raz nawet zrobiłem First Blood na swego czasu najlepszemu graczowi w DotA, który potem zmienił branżę i został zawodowym graczem w "League of Legends"). Po około 10 Clan Warach, kilku sparingach i treningach, ograniczyliśmy się do grania gier publicznych. Powoli wchodziliśmy już w ten wiek, że mieliśmy dość gier online, które zabierały za dużo czasu i nerwów. Można je było spożytkować w zdecydowanie przyjemniejszy i bardziej rozwojowy sposób. Poza tym, gry zespołowe tego typu mają jedną, dużą wadę (no dwie, pomijając stratę najważniejszego surowca w naszym życiu - czasu) - możesz świetnie zagrać na swojej linii i zdominować swojego przeciwnika, ale co z tego, jeżeli inna linia przegra, a potem Ty dostaniesz 1 lub 2 gangi i cała ciężka praca idzie do kubła na śmieci?
Trwało to kilkanaście miesięcy - mimo, że gra nas wkurzała i narzekaliśmy na brak czasu, to przyzwyczajenie do tej formy spędzania wolnego czasu było silniejsze. Nie oznacza to, że gra nas tylko wkurzała - gdyby tak było, to zakończylibyśmy naszą przygodę nieco wcześniej. Bywały dni, że ja, Forrest i Osioł graliśmy przez większość weekendu (raz nawet graliśmy dosłownie cały dzień - od rana do nocy, z krótkimi przerwami na spacer z psem, obiad, wizytę w toalecie, jakiś ruch, by kolana mogły odpocząć od siedzenia, tylko ludzie się zmieniali poza naszą trójką). Z miesiąca na miesiąc nasz zapał słabł, mieliśmy coraz mniej czasu, a irytacja była tym większa, im częściej przegrywaliśmy. Nie pamiętam w jakiej kolejności skończyliśmy naszą przygodę, ale ja i Osioł utrzymaliśmy się najdłużej. Niestety, z uwagi na to, że zaczęliśmy pracować o różnych porach, to doszliśmy do wniosku, że nie warto czekać na siebie i zaczęliśmy grać osobno. Międzyczasie dowiedziałem się, że moja koleżanka, którą poznałem na grupie o polityce, również gra w DotA2 i grałem z nią i jej znajomymi przez 1.5 roku (choć jak tak w sumie pomyślę, to zagrała jeszcze kilkanaście meczy z moimi znajomymi...). Nasze drogi się rozeszły po tym czasie (w sensie w grze, bo z Anią nadal się znam). Stwierdziłem, że chcę spróbować po raz ostatni, czy jestem w stanie przebić szklany sufit. Spoiler alert, nic z tego nie wyszło. Starałem się, ale albo popełniałem za dużo błędów albo przeciwnicy byli lepsi. Był też inny, ważniejszy powód, o którym zaraz napiszę. Przez jakiś czas myślałem, że to nie moja wina, jak wielu graczy z dywizji srebrnej, ale fakty są takie, że coś takiego, jak elo-hell nie istnieje. Poza tym, supportem (czyli moją główną rolą) nie da się wygrać gry. Jako carry byłem słaby, jako mid laner szło mi różnie, ale mogło iść lepiej. Solo top podobnie, ale trochę lepiej - czasami ładnie mi wyszło Bristlebackiem, ale częściej popełniałem błędy. Troszkę lepiej szło mi w "League of Legends", ale nie chciało mi się instalować tej gry znowu (zaangażowałbym się znowu, a obiecałem sobie, że albo osiągnę wyższy ranking w ciągu kilku miesięcy albo usuwam DotA2 z hdd). A jak ktoś chce się wybić w rankingu, to powinien nauczyć się grać carry, którzy mają najwyższy win-rate w danym patchu. No i w końcu się wkurwiłem - zaczął się sezon, więc mistrzowie gry (jak np. mój młodszy brat, który obecnie jest zawodowym graczem, a zainteresował się grą dzięki mnie) zaczęli znowu grać. O Boże, to była masakra. Dwóch pro po 1 i 2 stronie, każdy z nich miał po 35:0 w ciągu kilkunastu minut i to była walka na wyczerpanie - który zespół popełni więcej błędów, straci więcej wież i się szybciej załamie z powodu tragicznych statystyk. Z tego co mi mówił brat, to tacy zawodnicy siedzą i grają cały czas na początku i końcu sezonu, więc... no jak ktoś chciał wtedy grać, to musiał mieć stalowe nerwy. W trakcie jednego z takich meczy, skasowałem grę i nigdy do niej nie wróciłem. Dzisiaj nie zamierzam jej nawet dotknąć, tak samo zresztą jak W3. Czasu jest jeszcze mniej niż te 5 lat temu, a Aśka i pies by się bardzo wkurzyli, gdybym miał poświęcać czas takiej niekończącej się grze niż im. No i mój brzuch + kolana, bo jestem pewny, że znalazłbym powód, by mniej ćwiczyć lub spacerować z książką. Swoje już zagrałem, wyżej nie dojdę, niech się inni męczą.
W ramach zakończenia, napiszę jeszcze o naszym składzie z DotA1 i 2. Nie zawsze był taki sam i czasem kto inny pełnił rolę carry, mid-lane, solo i roamingu (nie wiem, czy nadal jest taka rola w tej grze - chodzi o semi-carry, który biega po mapie i pomaga na liniach). Zaczynając ode mnie - grałem tylko supportem, bo nikt inny nie chciał nim grać, przez co Forrest i Osioł często się śmiali w mniej więcej taki sposób "ok, mamy frajera, który chce pełnić najbardziej niewdzięczną rolę... Kogo wybieracie, panowie?". Poza tym, miałem do niego naturalne predyspozycje - dzięki doświadczeniu w W3, łatwiej mi się microwało i blokowało przeciwnika (chodzi o to, by przewidzieć jego ruchy i uniemożliwić mu dostanie się do ważniejszego bohatera). Poza tym nie miałem problemów z poświęcaniem się, co jest jednym z ważniejszych zadań supporta (jeżeli ma zginąć carry lub support, to lepiej by to zrobił wardbitch) oraz kupowaniem wardów. Grałem CM, Dazzle, AA, VS, WD i Lichem, mniej więcej w tej kolejności. Forrest był naszym najlepszym mid playerem - jeżeli nikt mu nie przeszkadzał + widział mapę dzięki moim wardom, to zazwyczaj wygrywał większość potyczek i przegrywał je tylko przez nasze błędy. Czasem szło mu gorzej, ale zazwyczaj miał więcej golda i doświadczenia niż przeciwnik. No i jego Pudge to było pierdolone dzieło sztuki, zwłaszcza jak się napił. Im bardziej był pijany, tym lepiej trafiał hakiem. To było urocze, siedzimy na Skype, śmiejemy się, generalnie super atmosfera, Forrest bełkocze bardziej niż ja (natłok myśli, nie wymawiam R, zazwyczaj najpierw mówię, a potem myślę co powiedziałem), rzuca hakiem na ślepo, a potem my robiliśmy gangbang na pechowcu, którego ściągał. Nie raz, nie dwa razy, a ponad 10, miał bardzo wysoką ilość trafionych haków, ponad 85% skuteczności. Jak był trzeźwy, no to nie raz grał nim jeszcze gorzej niż ja, a ja byłem gównianym grubasem. Osioł często grał ze mną na linii, bo mieliśmy najlepszą synergię (z Forrestem potrafiliśmy być jeszcze skuteczniejsi, ale nie zawsze). Taktyka zazwyczaj była taka sama - zdobywał jak najwięcej złota i doświadczenia, ja robiłem double spot creepów, szedłem bronić linii, a on zajmował się neutralnymi (lub na odwrót, w zależności od tego, co mu się bardziej opłacało). Powtarzaliśmy ten proces, póki sytuacja na linii była w miarę spokojna - jeżeli nie grali zbyt agresywnie i miał warda w naszym lesie, to kazał mi iść pomóc innym. Osioł był też naszym kapitanem, bo poświęcał najwięcej czasu na analizowanie meczów, picków, banów i zespołów bohaterów. Co prawda Apm albo Rysik byli lepsi w niektórych aspektach, ale biorąc pod uwagę znajomość całej gry, to Osioł był najlepszym taktykiem i strategiem. Jak nie mieliśmy nikogo na solo lane, to Osioł brał tę linię, bo najlepiej szło mu zachowawcze i bezpieczne granie. Wtedy grałem na linii z 385Apm w mniej więcej podobny sposób. Rysik najlepiej sprawdzał się jako ganker, bo miał dobre wyczucie czasu, potrafił szybko farmić i nie bał się podejmować ryzyka. Szóstego, stałego zawodnika nie było. Albo braliśmy brata Rysika albo kogoś innego z naszego klanu, który był "rezerwą rezerwy", raz chyba skorzystaliśmy z pomocy stand-ina, gdy nie mieliśmy 5 graczy do meczu.
Mam nadzieję, że mimo lekkiego chaosu, czytało się Wam w miarę przyjemnie. Postaram się wrzucić wszystkie moje teksty z DotA byście mieli pełny obraz moich wspomnień. Uff, dobrze że już chyba ostatecznie zamknąłem ten temat w swoim życiu i będę do niego wracał tylko w ramach krótkich wspomnień...
Niestety, znalazłem tylko jednego linka: