When I was raising money for PS5 a few months ago, I didn't expect my first game to be "Ghost of Tsushima". Before, I didn't pay attention to it, although I saw reviews of my favorite YT channels, I treated them as reviews of many games - as a curiosity that I probably won't play. I'm picky when it comes to games - it's not because I have high expectations or are hard to satisfy. I am also not the type of person who has very little time for games and one game is enough for the whole year, although I have something in common with them - I only buy games that I am sure I will like. I get pissed off when I don't like the game I buy, because I could spend my time and money on something else. Of course, sometimes I buy a title that I don't like at all, but this is an exception to the norm than the rule. I saw at the auction that I could buy this game quite cheaply and asked my friend Krystian what he would compare this title to and if I like it. He said that it is similar to the third part of "The Witcher" and if I really like this gameplay, I should like GoT (especially since I like Japanese atmosphere). I listened to him and I have no regrets, and why? You will find out from the review below.
The plot was inspired by real events, i.e. the Mongol invasion of Japan (more specifically by two attempts - 1274 and 1281). The events of the game are fictional, although this could have been the case if Kublai's attack had been successful. The protagonist is Jin Sakai, a samurai who must save his uncle, retake part of Japan from the invaders' hands, and finally kill their leader - Khotun-khan. The script did not impress me - it is good, I got involved in the story, the fate of the characters, I liked their design, I have no major complaints about them, but the story is too simple for me and has too few twists. I know some people will disagree with me at this point (and some will probably consider me ignorant or heretical) ... Well, the plot didn't impress me. I felt like I was watching good anime (because I didn't watch too many samurai movies, so the game does not remind me, like some of you, of Akira Kurosawa's production), with good, solidly made characters, great atmosphere and music, but excluding the last two technical aspects and qualities that I have not mentioned so far, I cannot say that the plot is very good. It is different about its presentation - in terms of the cinematic and epic nature of the story, I was captivated from the very beginning. Not only because of the voice actors (my favorite Akio Ōtsuka aka Yujiro Hanma from Netflix's "Baki" version and Kazuya Nakai aka Zoro from "One Piece"), but also a strong start. We begin our story with a battle in which samurai try to stop the landing of Mongol troops. Sakai survived her by accident, was saved by Masako Adachi. Then, along with her and the rest of the characters we'll meet, he has to save Japan.
As I have already mentioned, the atmosphere made the biggest impression on me. It consists of sensational and highly atmospheric music, emphasizing the epicness of these events, very good voice actors (who will definitely be recognized by anime fans), great graphics and gameplay, which I will write about in the paragraphs dedicated to them. The game is extremely addictive, I felt the syndrome of "I will discover a piece of the map yet, I will pass another challenge ...", as in the best games. This is largely due to the light, relaxing climate - like the wind that moves the leaves of the Sakura tree (translating into non-otaku - a characteristic cherry tree that you have probably seen more than once in your life on various occasions), which, when needed, hits accurately and hard like a samurai sword. Due to the high temperature, reluctance to work and pollen (for the first time in my life I felt allergies to them, now I understand the pain of some of my colleagues), it is very difficult for me to fall asleep. I tried many methods, but they did not help - luckily, a game came to help. 40 minutes of the night game kills me, especially when I listen to the sound of the wind, music, sounds of a sword, horse's hooves hitting the stone floor, or other sounds - e.g. from arranging Haiku or tracking foxes.
I mentioned that when I play GoT, I feel like watching anime - I have to develop it, I feel like I am an active part of it. The voice actors are on a level like it's a very good anime or under the patronage of a large studio (I look at you "One Piece" - anime sucks in a few fields, but in terms of seiyu it's great). My friend and friend once noticed that the Japanese are among the world's best in this respect. Perfect expression of emotions in every field - anger, peace, relaxation. For a long time I have not felt so much pleasure from listening to conversations between the characters or their monologues, the last time was at the third part of "The Witcher" - I am talking about both the Polish and the American sound version (Charles Dance as Emhyr is the same level of epicness as Shimura aka. Yujiro). I played mainly in the original version, although I did some stages with the Polish and American versions, which fare poorly with the default dubbing. The game also showed the raiders from the west perfectly - I had similar feelings as when I read or listened to my great-grandmother's stories about the Red Army and their atrocities. The Mongols behaved similarly to them. They plundered everything that was of value to them, and if they could not get it, they destroyed religious and cultural goods, if only for their animal satisfaction. It was not a particularly shocking gore, but also made a big contribution to the great climate.
When it comes to gameplay, I don't have much to say - if you liked "Witcher" or "Assassin Creed" (I didn't play this game, I rely on Krystian's opinion), you will feel at home. Murdering Mongols gives great satisfaction, especially during 1vs1 duels - be it with mini-bosses (Khan's generals, our hero's former allies) or more important opponents. The only difference is that the game is a bit more fun, and horseback riding is easier to learn than Comrade Geralt's control. By the way, summoning Sakai's mount is just as fun as in CDPRed - his horse doesn't show up on the roof of the house or other strange places, but has other funny behaviors. For example, he teleports from a high mountain that I left by descending its wall - it is enough to walk away from it a few meters away. I only have two big complaints about gameplay, there are too few things to discover and levels to gain. Perhaps it only bothers me because I love to max out my character. It's not a super-significant flaw, but I won't lie - it pissed me off that at the end of the game all I could do was discover missing artifacts or unfamiliar places on the map. I achieved 100% development before the confrontation with the final boss, which in "The Witcher" I was able to do only in the NewGame + mode. But I can't complain about the activities like "Lisia Burrow", "Creating Haiku", praying in hard-to-reach temples, cutting bamboo sticks - all this gave me a lot of joy. Even if I cursed under my breath and sometimes got pissed off in a positive sense (fans of Souls-like games are probably laughing at me at this point xD). The second thing that pissed me off was that the difficulty level was too low. As you may have read, I'm not a very good player. Rarely when I play on hard difficulty, I have to feel really good to turn it on (except boss fights, that's where I usually switch to easy). Here I had no problem with 95% of the game on medium level, only with a few fragments I had to lower the difficulty level, but I would have completed most of them if I had more time. I will not hide it, I don't want to waste my free time for tediously repeating the same stages. I am not a complete weakness and I do not make the game easier after 2.3 unsuccessful attempts, only after more than 10. I care more about getting to know the story and finishing the title than passing the challenge. From what I read on the Internet, it is not only me who complained about too simple gameplay, so probably something is up. On the other hand, this is not a special disadvantage for me - if someone cares about the challenge, he can pass Tsushima on a high level of difficulty. It won't be the "Sekiro" or "Dark Souls" level, but regular players shouldn't complain.
It's been a long time since I heard such a great game soundtrack! I am talking here both about quiet pieces that blend in perfectly with elements of nature, or animals, sad fragments when we observe the bestiality of the Mongols, or the tragic fate of some victims. I was even more impressed by the battle motives that encouraged us to fight. More than once, I have engaged in combat like combat-focused manga heroes - pissed off, dodging with my samurai (which I only did to such an extent with "Star Fox" on the SNES), beating an opponent with a katana until he left his guard. Summarizing in one sentence, it perfectly complements the story and graphics. Speaking of which, I've often stopped in some beautiful place and watched the work of the developers at Sucker Punch. It rarely happens to me, sometimes I stood for a moment in "The Witcher" to observe beautiful nature, but here there were even more such moments, and they lasted longer than a few or a dozen or so seconds. Anyway, not only me - my girlfriend doesn't really like PS4 games (mainly because everything was loading very slowly and I sometimes get lost in a stupid way), but on PS5 the game itself looks much more often when I play GoT or CP2077. I see that the graphics and gameplay really interest her, she often comments on some things like "oh, that looks nice". The sea of flowers, water, foxes, views from the tops of mountains or temples aroused my sincere admiration almost every time. Incredible attention to detail, just like a Japanese armourer master. If you are interested in anime, Japan or samurai movies, you will definitely appreciate it. The Japanese appreciate it a lot, and as this is a demanding nation, I see it as one of the best compliments.
To sum up, I didn't wait for this game at all, and it gave me more fun than CP2077. Perhaps you feel different after reading this review - maybe I was a bit too critical, but I really recommend you buy this game. This is a very good adventure that you will remember - especially if you like the atmosphere from Akira Kurosawa's movies or anime in the style of "Ruroni Kenshin". I also liked the subtle criticism of the Japanese approach to honor (IMO senseless, too radical and over idealistic), although the creator of the "Baki" manga did it IMO much better. I also went through the supplement. It didn't impress me as a whole (which doesn't mean I didn't like it - it was at least good) and in my opinion it is inferior to the basic version of the game, but some of the new mechanics are a nice addition. The new art elements are great too. In general, I was bothered by this thread with Sakai's opponent, but on the other hand I liked the development of the story of the main character and his family. I rate the game as a whole as a very strong +8/10, maybe 9/10, if I slightly pulled the rating up.
Gdy kilka miesięcy temu zbierałem pieniądze na PS5, to nie spodziewałem się, że moją pierwszą grą będzie "Ghost of Tsushima". Wcześniej nie zwracałem na nią uwagi, widziałem co prawda recenzje moich ulubionych kanałów na YT, ale traktowałem je jak recenzje wielu gier - jako ciekawostkę, w którą zapewne nie zagram. Jestem wybredny jeśli chodzi o gry - nie wynika to z tego, że mam wysokie wymagania lub trudno mnie zaspokoić. Nie jestem też typem człowieka, który ma bardzo mało czasu na gry i jedna mu wystarcza na cały rok, aczkolwiek mam z nimi coś wspólnego - kupuję tylko te gry, które na pewno mi się spodobają. Wkurzam się gdy gra, którą kupię nie przypadła mi do gustu, bo mogłem poświęcić czas i pieniądze na coś innego. Oczywiście, czasem zdarzy mi się kupić jakiś tytuł, który zupełnie nie przypadnie mi do gustu, ale jest to wyjątek od normy niż reguła. Zobaczyłem na aukcji, że mogę kupić dość tanio tę grę i zapytałem mojego przyjaciela Krystiana, do czego porównałby ten tytuł i czy mi się spodoba. Powiedział, że jest podobny do 3 części "Wiedźmina" i jeżeli naprawdę lubię ten gameplay, to GoT powinien mi się spodobać (tym bardziej, że lubię Japońskie klimaty). Posłuchałem go i nie żałuję, a czemu? Dowiecie się z poniższej recenzji.
Fabuła została zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami, tj. próbą inwazji Mongołów na Japonię (a konkretniej dwiema próbami - 1274 i 1281). Wydarzenia z gry są fikcyjne, aczkolwiek tak mogłoby to wyglądać, gdyby atak Kubilaja się powiódł. Bohaterem jest Jin Sakai, samuraj, który musi uratować swojego wuja, odbić część Japonii z rąk najeźdźców, a na końcu zabić ich przywódcę - Khotun-khana. Scenariusz nie zrobił na mnie wrażenia - tzn. jest dobry, zaangażowałem się w historię, losy postaci, spodobał mi się ich design, nie mam wobec nich większych zarzutów, ale historia jest dla mnie zbyt prosta i ma za mało zwrotów akcji. Wiem, że w tym momencie część ludzi się ze mną nie zgodzi (a niektórzy pewnie uznają za ignoranta lub heretyka)... Cóż, fabuła nie zrobiła na mnie wrażenia. Czułem się jakbym oglądał dobre anime (bo nie oglądałem zbyt wielu filmów o samurajach, więc gra nie przypomina mi, tak jak niektórym z Was, produkcji Akiry Kurosawy), z dobrymi, solidnie wykonanymi postaciami, świetnym klimatem i muzyką, ale pomijając te dwa ostatnie aspekty i walory techniczne, o których dotychczas nie wspomniałem, nie mogę powiedzieć, że fabuła, jest bardzo dobra. Co innego, jeśli chodzi o jej przedstawienie - pod względem filmowości i epickości tej historii, zostałem urzeczony od samego początku. Nie tylko ze względu na aktorów głosowych (mój ulubiony Akio Ōtsuka vel. Yujiro Hanma z Netflixowej wersji "Baki" oraz Kazuya Nakai vel Zoro z "One Piece"), ale i mocny początek. Zaczynamy naszą opowieść od bitwy, w której samurajowie próbują powstrzymać desant wojsk Mongołów. Sakai przeżył ją przypadkiem, został uratowany przez Masako Adachi. Następnie wraz z nią i resztą postaci, które poznamy, musi uratować Japonię.
Jak już wspomniałem, największe wrażenie zrobił na mnie klimat. Składa się na niego rewelacyjna i wybitnie nastrojowa muzyka, podkreślająca epickość tych wydarzeń, bardzo dobrzy aktorzy głosowi (którzy na pewno zostaną rozpoznani przez fanów anime), świetna grafika oraz gameplay, o których napiszę w dedykowanym im akapitach. Gra jest wybitnie wciągająca, odczuwałem przy niej syndrom "jeszcze odkryję kawałek mapy, jeszcze przejdę kolejne wyzwanie...", jak przy najlepszych grach. W dużej mierze wynika to z lekkiego, relaksującego klimatu - niczym wiatr poruszający liście drzewa Sakury (tłumacząc na język nie-otaku - charakterystyczne drzewo wiśniowe, które zapewne nie raz widzieliście w swoim życiu przy różnych okazjach), który kiedy trzeba, uderza celnie i mocno, jak miecz samuraja. Z powodu wysokiej temperatury, niechęci do pracy i pyłków roślin (po raz pierwszy w swoim życiu poczułem na nie alergie, teraz rozumiem ból niektórych moich kolegów, czy koleżanek), bardzo trudno przychodzi mi zasypianie. Próbowałem wielu metod, ale niewiele dawały - na szczęście z pomocą przyszła gra. 40 minut nocnej gry mnie dobija, zwłaszcza jak się wsłucham w dźwięk wiatru, muzykę, odgłosy miecza, końskich kopyt uderzających o kamienne podłoże, czy innych dźwięków - np. z układania Haiku, czy śledzenia lisów.
Wspomniałem, że grając w GoT czuję się jakbym oglądał anime - muszę to rozwinąć, czuję się jakbym był jego aktywną częścią. Aktorzy głosowi są na takim poziomie, jakby to było bardzo dobre anime lub będące pod patronatem dużego studia (patrzę na ciebie "One Piece" - anime ssie na kilku polach, ale pod względem seiyu jest świetne). Mój znajomy i przyjaciel, kiedyś zauważyli, że pod tym względem Japończycy znajdują się w światowej czołówce. Doskonała ekspresja emocji na każdym polu - gniewu, spokoju, relaksu. Od dawna nie czułem takiej przyjemności ze słuchania rozmów między bohaterami lub wygłaszanych przez nich monologów, ostatni raz był przy 3 części "Wiedźmina" - mówię tu zarówno o polskiej, jak i amerykańskiej wersji dźwiękowej (Charles Dance jako Emhyr to ten sam poziom epickości, co Shimura aka. Yujiro). Grałem przede wszystkim w oryginale, aczkolwiek niektóre etapy przeszedłem z polską i amerykańską wersją, które kiepsko wypadają wobec domyślnego dubbingu. Gra znakomicie pokazała również łupieżców z zachodu - miałem podobne odczucia, jak w sytuacji gdy czytałem lub słuchałem opowieści mojej prababci o armii czerwonej i ich okrucieństwach. Mongołowie zachowywali się podobnie do nich. Grabili wszystko to, co miało dla nich wartość, a jeżeli nie mogli tego zdobyć, to niszczyli dobra religijne i kulturalne, choćby dla swojej zwierzęcej satysfakcji. Nie było to wybitnie szokujące gore, ale również stanowiło duży wkład do świetnego klimatu.
Jeśli chodzi o gameplay, to nie mam zbyt wiele do powiedzenia - jeżeli podobał się Wam "Witcher" albo "Assasin Creed" (nie grałem w tę grę, opieram się na opinii Krystiana), to poczujecie się jak w domu. Mordowanie Mongołów daje olbrzymią satysfakcję, zwłaszcza w czasie pojedynków 1vs1 - czy to z mini-bossami (generałami Khana, dawnymi sojusznikami naszego bohatera), czy ważniejszymi przeciwnikami. Jedyna różnica jest taka, że gra się nieco przyjemniej, no i jazda konna jest łatwiejsza do nauczenia niż kontrola towarzysza Geralta. Swoją drogą, przywoływanie wierzchowca Sakaia jest równie zabawne, co w grze CDPRed - jego koń co prawda nie pojawia się na dachu domu, czy innych dziwnych miejscach, ale ma inne śmieszne zachowania. Np. teleportuje się z wysokiej góry, którą opuściłem schodząc po jej ścianie - wystarczy tylko odejść od niego kilka metrów dalej. Mam tylko dwa duże zarzuty wobec gameplayu, to zbyt mała ilość rzeczy do odkrycia oraz poziomów do zdobycia. Być może przeszkadza to tylko mi, bo uwielbiam maxować swoją postać. Nie jest to super istotna wada, ale nie będę kłamał - wkurzało mnie to, że pod koniec gry mogłem tylko odkryć brakujące artefakty lub nieznane miejsca na mapie. Osiągnąłem 100% rozwoju jeszcze przed konfrontacją z finałowym bossem, co w "Wiedźminie" udało mi się dopiero w trybie NowaGra+. Nie mogę za to narzekać na aktywności typu "Lisia Nora", "Tworzenie Haiku", modlenie się w trudno dostępnych świątyniach, cięcie kijów bambusowych - wszystko to sprawiło mi dużo radości. Nawet, jeżeli przeklinałem pod nosem, a czasami się wkurwiałem w pozytywnym tego słowa znaczeniu (fani gier Souls-like w tym momencie pewnie się ze mnie śmieją xD). Druga rzecz, która mnie wkurzała, to zbyt niski poziom trudności. Jak mogliście przeczytać, nie jestem zbyt dobrym graczem. Rzadko kiedy gram na wysokim poziomie trudności, muszę się czuć naprawdę dobrze, by go włączyć (pomijając walki z bossami, wtedy zazwyczaj zmieniam na easy). Tutaj bez problemu przeszedłem 95% gry na poziomie średnim, tylko przy kilku fragmentach musiałem obniżyć poziom trudności, ale i tak przeszedłbym większość z nich, gdybym miał więcej czasu. Nie będę ukrywał, szkoda mi wolnego czasu na żmudne powtarzanie tych samych etapów. Nie jestem kompletnym słabeuszem i nie ułatwiam sobie rozgrywki po 2,3 nieudanych próbach, tylko po ponad 10. Bardziej zależy mi na poznaniu historii i ukończeniu tytułu niż przejściu wyzwania. Z tego, co czytałem w internecie, to nie tylko ja narzekałem na zbyt prostą rozgrywkę, więc pewnie coś jest na rzeczy. Z drugiej strony, nie jest to dla mnie jakaś wyjątkowa wada - jak komuś zależy na wyzwaniu, to może przejść Tsushimę na wysokim poziomie trudności. Nie będzie to poziom "Sekiro", czy "Dark Souls", ale zwykli gracze raczej nie powinni narzekać.
Od dawna nie słyszałem tak znakomitego soundtracku w grach! Mówię tu zarówno o spokojnych utworach, które idealnie komponują się z elementami przyrody, czy zwierzętami, smutnymi fragmentami, gdy obserwujemy bestialstwo Mongołów, czy tragiczny los niektórych ofiar. Jeszcze mocniejsze wrażenie zrobiły na mnie motywy bitewne, które zagrzewają nas do walki. Niejednokrotnie angażowałem się w walkę jak bohaterowie mang skupiających się na walkach - wkurzałem się, robiłem uniki wraz z moim samurajem (co robiłem w takim stopniu tylko w przypadku "Star Fox" na SNES), tłukłem przeciwnika kataną dopóki ten nie opuścił swojej gardy. Podsumowując jednym zdaniem, doskonale uzupełnia historię oraz grafikę. A skoro o niej mowa, często zatrzymywałem się w jakimś pięknym miejscu i obserwowałem efekt pracy programistów z Sucker Punch. Rzadko kiedy mi się to zdarza, czasami stanąłem na chwilę w "Wiedźminie" by obserwować piękną przyrodę, ale tutaj takich chwil było jeszcze więcej, jak również trwały one dłużej niż kilka lub kilkanaście sekund. Zresztą, nie tylko ja - moja dziewczyna niespecjalnie przepada za grami na PS4 (głównie dlatego, że wszystko ładowało się bardzo powoli, a ja czasem ginę w głupi sposób), ale na PS5 sama gra, znacznie częściej patrzy jak gram w GoT lub CP2077. Widzę, że grafika i gameplay ją autentycznie interesują, często komentuje niektóre rzeczy w stylu "o, to wygląda ładnie". Morze kwiatów, woda, lisy, widoki ze szczytów gór, czy świątyń niemal za każdym razem budziły u mnie szczery zachwyt. Niesamowita dbałość o szczegóły, niczym u Japońskiego mistrza płatnerskiego. Jeżeli interesujecie się anime, Japonią lub filmami o samurajach, to na pewno to docenicie. Japończycy bardzo doceniają, a że jest to wymagający naród, to postrzegam to jako jeden z najlepszych komplementów.
Reasumując, kompletnie nie czekałem na tę grę, a dała mi więcej radości niż CP2077. Być może wydaje się Wam, że jest inaczej po przeczytaniu tej recenzji - może byłem nieco zbyt krytyczny, ale naprawdę polecam Wam kupno tej gry. To bardzo dobra przygoda, którą zapamiętacie - zwłaszcza, jak lubicie klimat z filmów Akiry Kurosawy lub anime w stylu "Ruroni Kenshin". Podobała mi się również delikatna krytyka Japońskiego podejścia do honoru (IMO bezsensowne, zbyt radykalne i nadmiernie idealistyczne), aczkolwiek twórca mangi "Baki" zrobił to IMO znacznie lepiej. Przeszedłem również dodatek. Nie zrobił na mnie wrażenia jako całość (co nie znaczy, że mi się nie podobał - był co najmniej dobry) i jest wg mnie gorszy od podstawowej wersji gry, ale niektóre nowe mechaniki stanowią przyjemny dodatek. Nowe elementy grafiki też są świetne. Generalnie męczył mnie ten wątek z przeciwniczką Sakaia, ale z drugiej strony podobało mi się rozwinięcie historii głównego bohatera, jak i jego rodu. Grę jako całość oceniam na bardzo mocne +8/10, może 9/10, gdybym delikatnie podciągnął ocenę w górę.