Music is my everything. The only legacy I have left and will be left to those who come after me. It was taken from me a short time ago. It was like my soul was pulled out of my body. I giggled and laughed at everything, my cheerful moods were meaningless. Most importantly, I was reluctant.
The notes that my voice wasn't enough were stuck in my vocal cords like arrows. Even the last song I sang turned its back on me and I couldn't say "Don't get offended at me!" I couldn't say; "I couldn't give you what you deserve, please, forgive me."
Those notes were the only window to my light for me. The only light to see a little bit of hope...
Maybe I should go back to the beginning, to my factory settings. I'll let the music be my life again and the notes will still be on the papers. And I'll try to read those notes illogically, without rules, will let myself press those keys filled with tears.
It's nice to share them in a place like this. It's so beautiful that it makes my head spin. Then I ask myself if I deserve it. Those who came to me saying again; "What did you deserve?" Were they gone for real? Weren't they always there? Wasn't it just me fighting them with little strength I could barely gain? Well, wasn't I getting that help with my meds?
No. Yes. I couldn't fight, I was just trying. Yes, with meds that I should have stopped using already.
And I've never really wanted to go back to the past this much.
Müzik benim her şeyim. Elimde kalan ve benden sonrakilere kalacak olan tek mirasım. Kısa zaman önce de elimden alındı. Ruhum çekildi sanki bedenimden. Her şeye kıkırdar, güler oldum, anlamı kalmadı şen hallerimin. En önemlisi isteksiz kaldım.
Sesimin zaten yetmediği notalar birer ok gibi saplandı ses tellerime. En son söylediğim şarkı bile bana sırtını döndü ve ben; "Bana küsme!" diyemedim. "Beni affet, hak ettiğini sana veremedim." diyemedim.
O notalar benim için ışığıma açılan tek pencereydi. Biraz umut görebilmek için tek ışık...
Belki de en başa dönmeliyim. Fabrika ayarlarıma. Müzik yine hayatım olsun, notalar da hâlâ kağıtlarda. Ve ben boş boş okuyamadan o notaları mantıksızca, kuralsızca o gözyaşlarımla dolu tuşlara basayım.
Böyle bir yerde bunları paylaşmak güzel. Öyle güzel ki başımı döndürüyor varlığı. Sonra da kendime hak ettim mi diye soruyorum ince ince. "Sen neyi hak ettin?" diye soruyor yeniden gelenler. Gerçeği gitmişler miydi? Hep orada değiller miydi? Yalnızca ben az olan zorla kazanabildiğim güçle onlarla savaşmıyor muydum? Peki o yardımı ilaçlarımla almıyor muydum?
Hayır. Evet. Savaşamıyordum, deniyordum sadece. Evet, çoktan bırakmam gereken ilaçlarla.
Ve ben gerçekten, hiçbir zaman geçmişe dönmeyi bu kadar istememiştim.
P.S. If you know English AND Turkish, I do that too... If you see a translation discrepancy that was on purpose. I did think this is as proper as I could do. Because there are many differences between these languages.
Not: Hem Türkçe hem de İngilizce biliyorsanız, ben de biliyorum... Eğer çeviri farklılığı görürseniz bunun bilinçli olduğunu bilin lütfen. Bunu yapabileceğim en uygun şekilde yaptığımı düşünüyorum. Çünkü bu iki dil arasında çok fazla fark var.