A long time ago I promised one of my blog followers that I would write a separate, long text about GTO someday. I don't know if he still follows my blog today, but if so, I dedicate it to you. Unfortunately, this is the first case so far when I discuss the title without refreshing it myself. I should do it, but on the other hand, I have inspiration to write this text, and I don't think I will find time for it in 2024. As I've written several times, I want to watch AoT, a few animes, series, play a few games, read a dozen or so books by the end of 2024 (if anyone asks - I don't have a list, I have these titles in my head, and in the case of books, the list is broken down into several smaller) + do other things. Even though the lists plan 2 watch, plan 2 play etc. shortening more and more, I might not have such an opportunity in the future.
"Great Teacher Onizuka" is a very important series for me, although I rarely show it. The reason is simple - if the work is not finished, I suffer a lot when I can't get to know it to the end (that's why I don't touch the HxH manga beyond the anime and the same with "Nana"). It is true that GTO has been completed, but since we haven't gotten a sequel for so many years, we probably won't get it anymore. Well, unless one day we get information about the return of the series, as in the case of "Initial D" (its spiritual successor will be released this year), "Shaman King", "Spriggan", "Slam Dunk" or another popular classic of its time. I pray for it a lot. Why is this anime important to me? Because, like FMA, it accompanied me in an important period of my life - when my mother died in an accident. Both of these anime fit my situation perfectly, even one of my friends asked me if I was joking (you know, I like black and provocative humor). The FMA tells, among other things, about dealing with the grief of losing your mom, and GTO is an excellent story about the life of a single guy who has made too many mistakes in his life and is trying to be a good person. I say that because Eikichi Onizuka was a member of a biker gang. While we haven't seen him do any really bad things (at least in the anime), we know from his stories that he wasn't a saint, and he didn't mean peeking up girls' skirts or using slot machines.
So, a 22-year-old virgin spying on schoolgirls and accidentally bumps into one of them. He starts flirting with her, asks if she'll go on a date with him and... she agrees. Onizuka thinks that tonight she will lose her virginity and experience pleasure between the young girl's legs... And here comes her ex, who is an old and ugly teacher, but he has "that something" that makes the student still love him. Eikichi, seeing how they feel for each other, decided to become a teacher himself. He tries very hard, but unfortunately - you can see his deficiencies in education and teaching experience, but he makes up for it with his skills that he acquired during his turbulent youth - he knows how to talk to children who also had or still have problems and has a high emotional intelligence. And besides, despite his bad-boy style, he is conscientious about his work and is moral. After he finished his "probationary period" (or should I say, it was the only school that would accept him after he failed the state exam) at the first school, he went to the next one, where he will teach until the end of the anime. Perhaps this story does not bode well for you, but it is only an appearance. At the beginning I thought it would be a stupid comedy, but the plot of this romance perfectly shows that the author can (just like the creator of "City Hunter", Hiromu Arakawa, or Akira Toriyama, how he still cared about DB) perfectly convey emotions through with black and white comics. What's more, just like Tsukasa Hojo and the author of FMA, she can show the full spectrum of emotions in ... a non-standard way? I don't know if this term is adequate, but it definitely stands out against this background. It is true that today I do not remember most of these scenes, but it stuck in my head that many of them I was moved and delighted with the skills of the manga creator. GTO is a damn good and life Spice of Life.
I will not use adjectives to say how well it turned out, because as I wrote, I saw GTO a long time ago (however, if I refresh this anime in the future, if possible, I promise that I will write a sequel to this text). I guess I'd say GTO deserves a +8/10 rating on this. Starting with the teaching profession - although I have some minor reservations about Onizuka (the biggest ones being the lack of education and too little emphasis on developing students in terms of imparting knowledge to them), they are not very big. Of course, the lack of knowledge is a bit disturbing, but as my old friend once said, who has a doctorate in history and experience in martial arts, technique and knowledge can be made up, worse with natural talent, reflexes and the right mentality, without which we will be much better off. harder. Because the teacher is not only for teaching, he can influence the upbringing of the child (I know it's a theory, especially when the classes are too overloaded with students, but still, the teacher has some possibilities) and be an authority. Similarly, a priest is not only a priest, but he can also be a psychologist, spiritual support or teacher, if he has the appropriate competences. A teacher, like a Priest or a parent, must balance being a senior colleague (or someone he can confide in if the word "mate" in this context bothers you) to turn to with a problem, and a disciplined mentor. The knowledge and passion for the profession that Onizuka has can't be given by any school in the world, it can be gained through life experience and direct contact with people, and in the case of passion... It has to come straight from your heart. Maybe I exaggerated a bit with the fact that no school will give this knowledge, I mean that the teacher, due to his profession (or rather his limitations), will take more time. I don't remember exactly what the headmistress of the school where Eikichi worked the longest said (it's about the situation when Onizuka's colleagues once again wanted to throw him out), but I think she meant, among others, what I wrote earlier. Especially in the context of difficult youth, who sent many teachers to a faster retirement or to a closed institution (e.g. in my city, at least one teacher became very detached from reality, so much so that she had to go to a closed institution. The class that led to this, was the hotbed of one of the worst pathologies in my area.), and in this field Onizuka is great! Each of his classes was described as problematic, he also got one that rejected every teacher and Onizuka was the only one who could tame them and gain their respect.
Expanding on the previous paragraph, the anime also shows another aspect very well. I will deliberately simplify it because the details may vary from profession to profession, but the general mechanism is the same. The best defender of the company's network (or its essential element) is the hacker. The best terrorist or counter-terrorist is the counter-terrorist or terrorist (or a person who can think like him - because in this case, expert skills are not so important, they are more general issues that can be acquired in other ways). The best forum moderator will be a guy who used to troll himself. As I said, it's about mental-state and know-how, which are supposedly basic things, supposedly very obvious to every person, but just like in the case of martial arts, such things should be part of a person's personality. They should flow with the blood in the veins, a man should live by them, which does not mean that he must mindlessly devote himself to work, like a workaholic. And without daily practice, it is impossible to do. Of course, there are other ways to be good, but if you want to be really good at this, what I mentioned earlier is essential.
The series also shows very well that responding to aggression with aggression (even in verbal form) is wrong. Except when a peaceful attempt to solve a problem is certain to fail, which was also demonstrated to us by the teacher. I noticed this after listening to an interview with a prison guard some time ago. He said that even if a person is problematic, calmness combined with discipline works much better than yelling and authority resulting from a higher position. Of course, sometimes it needs to be used, but it's better to try other methods first - then we can get an ally, not an enemy or (at best) a person who will respect us only because of the possibilities that authority has, not because of his attitude or authority position occupied by him. Even the most recalcitrant students, whether it's the classic bully or the more intelligent ones who can influence other students or work undercover. Such someone is Urumi Kanzaki, an extremely intelligent, beautiful and charismatic girl. From the beginning, she made cruel jokes about her teacher, but at some point, she changed her attitude. She stated non-ironicly (although I think she wasn't entirely sure of it at first) that spending time with Onizuka was quite enjoyable. Her attitude changed so much that at one point, you could get the impression that she was infatuated with him. I didn't see this action, because I don't know the comic, but from what my old friend told me, after Onizuka saved her life, she put his hand on her breasts as a thank you.
I also really liked the suicide plot at the very beginning of the anime. Noboru wanted to kill himself because he was so small that even women could beat him in a 1vs1 fight. He was fed up with people making fun of him, so he decided to end his supposedly miserable life. I don't remember the exact context of this situation, and I understood Onizuka's attitude 100% relatively recently, mainly thanks to one thread from "Steins; Gate" and a later conversation with my friend Kamil about it (thank you and Maciek for recommending this anime) - it's about this thread with that effeminate boy. We may not like things about people, but as long as they are not harmful to others, we should ignore such behavior and have a basic respect for the other person. If only because most of us exhibit some behavior or behaviors that may be funny to those around us. Onizuka showed his young friend that no matter what, you have to act like a man, even if you don't look like a pumped-up bruiser. Because masculinity is a character trait, not a visual issue. He also proved to him that everyone has both strengths and weaknesses. There are even more such "life lessons" in GTO, but unfortunately I forgot about them.
As for the art and CGI, GTO was already ugly on release day. I was too young and inexperienced at the time to verify this, so I decided to check it out now. I don't know all the titles that came out in 1999. I've seen some of them, some I know from word-of-mouth reports from trusted colleagues, others I know only by name. Of the anime I've seen, I think every one looked better than GTO. I omit here "Ebichu", which is a simple comedy for adults, and "Excel Saga" (I don't know it, but if I remember correctly, my friends complained about its quality). It's not the level of "Berserk" season 2 (the one in CGI), which looks extremely disgusting, but I had a hard time not laughing at some episodes. And that was back in the days when I knew much less about line art, animation and CGI (I'm speaking as if I knew anything now...). It's different with music. It may not be an outstanding OST, but it fits the atmosphere of this story very well and generally maintains a good level. I won't tell you my favorite song, because while writing the text, I didn't like any of them enough to mention it (as usual, I listen to the soundtrack while writing the lyrics). I'm omitting the openings and endings here, because I listen to them very pleasantly to this day.
It's a pity that I'll never know the end of this story, unless someone comes up with a brilliant idea to remake it, as in the case of "Sailor Moon" (+ it will also earn money and enjoy high viewership). I plan to buy the whole comic someday, when I have excess cash that I won't have anything to do with. This is one of those titles that in my opinion did not deserve to be forgotten and I recommend watching it. I don't know if the pacing will be irritating these days, but even if it is, it's a comedy, so it'll be easier to live with.
Dawno temu obiecałem jednemu z obserwatorów mojego bloga, że napiszę kiedyś osobny, długi tekst o GTO. Nie wiem, czy dzisiaj nadal obserwuje mojego bloga, ale jeżeli tak, to dedykuję go Tobie. Niestety, jest to pierwszy dotychczas przypadek, gdy omawiam tytuł bez odświeżenia go sobie. Powinienem to zrobić, ale z drugiej strony, mam wenę na napisanie tego tekstu, a nie sądzę bym w 2024 znalazł się na niego czas. Tak jak kilka razy pisałem, chcę do końca 2024 obejrzeć AoT, kilka anime, seriali, zagrać w kilka gier, przeczytać kilkanaście książek (jakby ktoś pytał - nie mam listy, mam te tytuły w głowie, a w przypadku książek, lista jest rozbita na kilka mniejszych) + zrobić inne rzeczy. Nawet mimo faktu, że listy plan 2 watch, plan 2 play etc. skracają się coraz bardziej, to mógłbym nie mieć takiej możliwości w przyszłości.
"Great Teacher Onizuka" jest dla mnie bardzo ważną serią, choć rzadko kiedy to pokazuję. Powód jest prosty - jeżeli dzieło nie jest skończone, to bardzo cierpię, gdy nie mogę go poznać do końca (dlatego też nie dotykam mangi HxH wykraczającą poza anime i to samo w przypadku "Nana"). Co prawda GTO zostało zakończone, ale skoro przez tyle lat nie dostaliśmy kontynuacji, to już raczej jej nie dostaniemy. No chyba, że pewnego dnia dostaniemy informację o powrocie serii, jak w przypadku "Initial D" (jego duchowy następca wyjdzie w tym roku), "Shaman King", "Spriggan", "Slam Dunk" lub innego, popularnego swego czasu klasyka. Bardzo się o to modlę. Czemu to anime jest dla mnie ważne? Bo podobnie jak FMA, towarzyszyło mi w ważnym okresie mojego życia - jak moja matka zginęła w wypadku. Oba te anime idealnie wpasowały się w moją sytuację, nawet jeden z kolegów pytał się, czy nie robię sobie żartów (wiecie, lubię czarny i prowokacyjny humor). FMA opowiada m.in. o radzeniu sobie z żałobą, gdy stracisz mamę, a GTO to doskonała opowieść o życiu samotnego faceta, który popełnił w swoim życiu zbyt wiele błędów i próbuje być dobrym człowiekiem. Mówię tak, bo Eikichi Onizuka był członkiem gangu motocyklowego. Co prawda nie widzieliśmy, by robił jakieś naprawdę złe rzeczy (przynajmniej w anime), ale z jego opowieści wiemy, że nie był święty i nie miał tu raczej na myśli zaglądaniu panienkom pod spódnicę lub wykorzystywanie automatów z grami.
Zatem, 22-letni prawiczek podgląda uczennice i przypadkowo trafia na jedną z nich. Zaczyna z nią flirt, pyta czy pójdzie z nim na randkę i... zgadza się. Onizuka myśli że tej nocy straci cnotę i zazna rozkoszy między nogami młodej dziewczyny... A tu pojawia się jej były, który jest starym i brzydkim nauczycielem, ale ma "to coś", co powoduje, że uczennica nadal go kocha. Eikichi widząc jakim uczuciem się darzą, zdecydował że sam zostanie nauczycielem. Bardzo się stara, ale niestety - widać jego braki w edukacji i doświadczeniu pedagogicznym, ale nadrabia to swoimi zdolnościami, które nabył podczas burzliwej młodości - wie, jak rozmawiać z dziećmi, które również miały lub nadal mają problemy oraz ma wysoką inteligencję emocjonalną. A poza tym, mimo stylu bad-boya, sumiennie podchodzi do swojej pracy oraz jest moralny. Po tym, jak zakończył swój "okres próbny" (czy raczej powinienem powiedzieć, to była jedyna szkoła, która chciała go przyjąć po tym, jak nie przyszedł na egzamin państwowy) w pierwszej szkole, to poszedł do kolejnej, w której będzie już uczył do końca anime. Być może ta historia nie zapowiada się dla Was zbyt dobrze, ale to tylko pozory. Sam na początku myślałem, że to będzie głupia komedia, ale już wątek tego romansu świetnie pokazuje, że autor potrafi (podobnie, jak twórca "City Hunter", Hiromu Arakawa, czy Akira Toriyama, jak jeszcze zależało mu na DB) świetnie przekazać emocje za pomocą czarno-białego komiksu. Mało tego podobnie jak Tsukasa Hojo i autorka FMA, potrafi pokazać pełne spektrum emocji w... niestandardowy sposób? Nie wiem, czy to określenie jest adekwatne, ale zdecydowanie wyróżnia się na tym tle. Co prawda dzisiaj nie pamiętam większości tych scen, ale mocno mi się wbiło w głowie to, że przy wielu z nich byłem wzruszony oraz zachwycony umiejętnościami twórcy mangi. GTO jest cholernie dobrym i życiowym Spice of Life.
Nie będę używał przymiotników, by powiedzieć jak dobrze to wyszło, bo jak napisałem, GTO widziałem dawno temu (jednakże gdybym w przyszłości odświeżył sobie to anime, o ile pojawi się taka możliwość to obiecuję że napiszę sequel tego tekstu). Wydaje mi się, że mógłbym powiedzieć, iż GTO zasługuje na ocenę +8/10 w tej kwestii. Zaczynając od zawodu nauczyciela - choć mam pewne, drobne zastrzeżenia wobec Onizuki (największa z nich, to braki w edukacji i zbyt mały nacisk na rozwijanie uczniów w kwestii przekazywania im wiedzy), to nie są one zbyt wielkie. Oczywiście, braki w wiedzy trochę przeszkadzają, ale jak to powiedział kiedyś mój dawny kumpel, który ma tytuł doktora historii oraz doświadczenie w sztukach walki, technikę jak i wiedzę można nadrobić, gorzej z naturalnym talentem, odruchami i odpowiednią mentalnością, bez której będzie nam znacznie trudniej. Bo nauczyciel jest nie tylko od uczenia, może on wpływać na wychowanie dziecka (wiem, że to teoria, zwłaszcza gdy klasy są za bardzo przeładowane uczniami, ale mimo wszystko, nauczyciel ma pewne możliwości) oraz być autorytetem. Tak samo ksiądz, nie tylko jest kapłanem, ale może być również psychologiem, duchowym wsparciem, czy nauczycielem, o ile ma ku temu odpowiednie kompetencje. Nauczyciel, podobnie jak Kapłan, czy rodzic, musi równoważyć bycie starszym kolegą (lub zaufanego człowieka, któremu może się zwierzyć, jeżeli boli Was słowo "kolega" w tym kontekście), do którego można się zwrócić z problemem, jak również zdyscyplinowanym mentorem. Wiedzy i pasji do zawodu, jakie ma Onizuka, nie da żadna szkoła na świecie, można je zdobyć przez doświadczenie życiowe i bezpośrednie obcowanie z ludźmi, zaś w przypadku pasji... To musi wynikać prosto z Twojego serca. Może trochę przesadziłem z tym, że tej wiedzy nie da żadna szkoła, chodzi mi o to, że nauczycielowi z racji jego zawodu (czy raczej jego ograniczeń), zajmie to więcej czasu. Nie pamiętam, co dokładnie powiedziała dyrektorka szkoły, w której Eikichi pracował najdłużej (chodzi o sytuację, jak po raz kolejny koledzy z pracy Onizuki, chcieli go z niej wyrzucić), ale wydaje mi się, że miała na myśli m.in. to, o czym wcześniej napisałem. Zwłaszcza w kontekście trudnej młodzieży, która wysłała niejednego nauczyciela na szybszą emeryturę lub do zakładu zamkniętego (np. u mnie w mieście, co najmniej jedna nauczycielka bardzo mocno się odkleiła od rzeczywistości, tak bardzo, że musiała trafić do zakładu zamkniętego. Klasa która ją do tego doprowadziła, była siedliskiem jednej z gorszej patologii w mojej okolicy.), a na tym polu Onizuka jest świetny! Każda jego klasa była określana jako problematyczna, dostał też taką, która odrzucała każdego wychowawcę i Onizuka jako jedyny potrafił ich poskromić oraz uzyskać ich szacunek.
Rozwijając poprzedni akapit, anime bardzo dobrze pokazuje też inny aspekt. Celowo go uproszczę, bo szczegóły mogą się różnić w zależności od zawodu, ale ogólny mechanizm jest niezmienny. Najlepszym obrońcą sieci firmy (lub jej istotnym elementem), jest haker. Najlepszym terrorystą lub antyterrorystą, jest antyterrorysta lub terrorysta (lub osoba, która umie myśleć jak on - bo w tym przypadku umiejętności eksperckie nie są tak istotne, są to bardziej ogólne kwestie, które można nabyć inną drogą). Najlepszym moderatorem forum, będzie facet który sam kiedyś trollował. Jak już mówiłem, chodzi o mental-state oraz know-how, czyli rzeczy niby podstawowe, niby bardzo oczywiste dla każdego człowieka, ale podobnie jak w kwestii sztuk walki, takie rzeczy powinny być elementem osobowości danego człowieka. One powinny płynąć wraz z krwią w żyłach, człowiek powinien tym żyć, co nie oznacza, że musi się bezmyślnie oddać pracy, jak pracoholik. A bez codziennej praktyki nie da się tego zrobić. Oczywiście, są inne drogi do bycia dobrym, ale jeżeli chce się być naprawdę dobrym w tej kwestii, to to o czym wcześniej wspomniałem, jest niezbędne.
Serial bardzo dobrze pokazuje też, że odpowiadanie agresją na agresję (nawet w słownej formie), jest złe. Za wyjątkiem sytuacji, gdy pokojowa próba rozwiązania problemu na pewno się nie uda, co zostało nam zaprezentowane również przez nauczyciela. Zwróciłem na to uwagę po tym, jak jakiś czas temu, po wysłuchaniu wywiadu ze strażnikiem więziennym. Powiedział, że nawet jeżeli jakaś osoba jest problematyczna, to znacznie lepiej działa spokój połączony z dyscypliną niż krzyk i autorytet wynikający z wyższej pozycji. Oczywiście, czasem go trzeba zastosować, ale lepiej wcześniej spróbować inne metody - wówczas możemy uzyskać sojusznika, a nie wroga lub (w najlepszym razie) osobę, która będzie nas respektować tylko z powodu możliwości, jakie posiada autorytet, a nie przez jego postawę lub autorytet zajmowanej przez niego pozycji. Nawet najbardziej krnąbrni uczniowie, nie ważne czy chodzi o klasycznych bully, czy tych bardziej inteligentnych, którzy umieją wpływać na innych uczniów lub działających w ukryciu. Kimś takim jest Urumi Kanzaki, wybitnie inteligentna, piękna i charyzmatyczna dziewczyna. Od początku żartowała w okrutny sposób ze swojego nauczyciela, ale w pewnym momencie, zmieniła swoje podejście. Stwierdziła nieironicznie (choć wydaje mi się, że na początku nie była do końca tego pewna), że spędzanie czasu z Onizuką jest dość przyjemne. Jej podejście zmieniło się tak bardzo, że w pewnym momencie, można było odnieść wrażenie, że się w nim zauroczyła. Nie widziałem co prawda tej akcji, bo nie znam komiksu, ale z tego co mi mówiła dawna koleżanka, po tym jak Onizuka uratował jej życie, to ta położyła jego dłoń na swoich piersiach w ramach podziękowań.
Bardzo podobał mi się również wątek dotyczący samobójstwa na samym początku anime. Noboru chciał się zabić, bo był tak mały, że nawet kobiety mogłyby go pobić w walce 1vs1. Miał już dosyć tego, że ludzie z niego drwią, więc postanowił przerwać swoje rzekomo marne życie. Nie pamiętam dokładnie kontekstu tej sytuacji, a postawę Onizuki zrozumiałem w 100% stosunkowo niedawno temu, głównie dzięki jednemu wątkowi ze "Steins; Gate" oraz późniejszej rozmowie z kumplem Kamilem na ten temat (dziękuję Tobie oraz Maćkowi za polecenie tego anime) - chodzi o wątek z tym zniewieściałym chłopcem. Mogą nam się nie podobać różne rzeczy w ludziach, ale tak długo jak nie są one szkodliwe dla innych, tak długo powinniśmy ignorować takie zachowania oraz mieć elementarny szacunek względem drugiej osoby. Choćby dlatego, że większość z nas, przejawia jakieś zachowanie lub zachowania, które mogą być śmieszne dla otoczenia. Onizuka pokazał swojemu młodemu koledze, że niezależnie od wszystkiego, trzeba się zachowywać jak mężczyzna, nawet jeśli wizualnie nie przypominamy napompowanego osiłka. Bo męskość to cecha charakteru, a nie kwestia wizualna. Udowodnił mu również, że każdy ma zarówno słabe, jak i mocne strony. Takich "życiowych lekcji" jest w GTO jeszcze więcej, ale niestety zapomniałem o nich.
Jeśli chodzi o kreskę i CGI, to GTO było już brzydkie w dniu premiery. Byłem wtedy zbyt młody i zbyt mało doświadczony, by to zweryfikować, więc postanowiłem to teraz sprawdzić. Nie znam wszystkich tytułów, które wyszły w 1999. Widziałem niektóre z nich, część kojarzę z ustnych relacji zaufanych kolegów i koleżanek, inne kojarzę tylko z nazwy. Z tych anime, które widziałem, to chyba każde wyglądało lepiej niż GTO. Pomijam tutaj "Ebichu", które jest prostą komedią dla dorosłych oraz "Excel Saga" (nie znam, ale jeśli dobrze pamiętam, to moje koleżanki narzekały na jego jakość). Nie jest to poziom 2 sezonu "Berserka" (tego w CGI), który wygląda wybitnie obrzydliwie, ale przy niektórych odcinkach trudno mi było się nie zaśmiać. A to było w czasach, gdy wiedziałem znacznie mniej o kresce, animacji i CGI (mówię tak, jakbym teraz cokolwiek wiedział...). Co innego w przypadku muzyki. Nie jest to może wybitny OST, ale bardzo dobrze pasuje do klimatu tej opowieści i generalnie trzyma dobry poziom. Nie przytoczę Wam mojego ulubionego utworu, bo podczas pisania tekstu, żaden nie spodobał mi się na tyle mocno, by o nim wspomnieć (jak zwykle słucham soundtracku przy pisaniu tekstu). Pomijam tu openingi i endingi, bo te słucha mi się bardzo przyjemnie po dziś dzień.
Szkoda, że nigdy nie poznam zakończenia tej historii, no chyba że ktoś wpadnie na genialny pomysł, by zrobić jej remake, tak jak np. w przypadku "Sailor Moon" (+ dodatkowo zarobi na siebie i będzie się cieszył wysoką oglądalnością). Planuję kiedyś kupić cały komiks, jak będę miał nadmiar gotówki, z którą nie będę miał co zrobić. Jest to jeden z tych tytułów, który w moim mniemaniu nie zasłużył na zapomnienie i polecam go obejrzeć. Nie wiem, czy pacing w dzisiejszych czasach będzie irytujący, ale nawet jeśliby tak było, to jest to komedia, więc łatwiej będzie to przetrwać.