Yellow Narcissus / Sarı Nergisler (Eng-Tr

The legs sitting cross-legged, the table full of food, the animal sounds coming from the surroundings, the annoyance of flies, the conversations, sometimes love confessions, and sometimes political conversations with the family suddenly came to my memory.

The gazebo where I spent my childhood and youth was shaped in my eyes, my longing was overpowering. My heart squeezed, my lungs rejected the air, even though it was the one that kept me alive. The fact that there are those who go along with those who stay makes me like this.

This gazebo, where I learnt that everything has a solution, could not find a solution to only one thing, "Content with your memories!" it said. But my memories were not enough. I wanted her to smile in front of me, I wanted her to breathe in front of me and complain about flies. I wanted her smell to be on my nose as it was the first time I hugged her and the last time.

I wanted so much, but no one gave or could give. Its pink glass, which had turned to dust from being broken, was scattered with the departure of the next one, but it did not make me forget you. It won't. I'll ask for things again, I won't be given things again.

I haven't forgotten you who kissed my broken nails, but I had to put my pain on different floors of my life ladder. I went down, up, fell, rolled wherever I needed to be at that moment. Others had many excuses, they couldn't be as much as your absence. Some came back, unlike you, but they could never sit in our gazebo.

I didn't let them in, I didn't even let them see it. My boundaries were sharpened, you were a witness. You even said, "Remove the barbed wire, you'll hurt yourself." They took you before I had a chance to do that. When my purple chrysanthemum was side by side with your yellow narcissus, I always looked at them in our gazebo.

Time passed, the chrysanthemums withered, the daffodils stood still. They always caught my eye as bright as the sun. Then I came to the staircase where you were. I wrote. I just wrote. Some didn't understand, some empathised. They stood by me, and some rolled me down. I was wounded, my leg was broken, but I broke my fingernails leaving marks on the stairs. You couldn't kiss my nails.

It even bled, you know? Did you see? Did you see it through the ivy of our gazebo? I didn't want to colour your narcissus red, but my Berceste insisted. "Go!" she said. "Get well and come back," she added.

So I went, but I couldn't heal or stop bleeding. The narcissus turned red. Then I sat cross-legged for a while with my leg in plaster. I sat cross-legged in your corner despite the cast pulling my leg down.

I remembered you, don't worry, your memories are not wiped out. The daisies you dried for me were there, as were the narcissus I coloured red. Only my purple chrysanthemums were missing, please excuse them. I don't have them anymore either. Dried, withered, trampled.

Bağdaş kurulan bacaklar, masa dolusu yiyecekler, çevreden gelen hayvan sesleri, sineklerin sinir bozuculuğu, yapılan sohbetler, bazen alınan aşk itirafları, bazen de aile ile siyaset konuşmaları hatırama düştü bir anda.

Çocukluğumun, ergenliğimin geçtiği çardak gözümde şekillendi, özlemim ağır bastı. Kalbim sıkıştı ciğerlerim havayı ret etti beni yaşatanın o olmasına rağmen. Herkesin kalanlarının yanında gidenlerinin oluşu beni bu hâle getiren.

Her şeyin çözümün olduğunu öğrendiğim bu çardak sadece bir şeye çözüm bulamadı, "Anılarınla yetin!" dedi. Ama anılarım yetmedi. Gözümün önünde gülsün istedim, gözümün önünde nefes alsın ve sineklerden şikâyet etsin istedim. Kokusu ilk sarıldığımda da sonuncusunda da olduğu gibi burnumda olsun istedim.

Çok şey istedim ama ne veren oldu ne de verebilen. Kırılmaktan toza dönmüş pembe camı ondan sonrakinin gidişiyle savrulmuştu ama seni unutturmadı. Unutturamayacak. Ben yine bir şeyler isteyeceğim, bana yine bir şeyler verilmeyecek.

Kırılan tırnaklarımdan öpen seni unutmadım ama acımı hayat merdivenimin farklı katlarına koymak zorunda kaldım. O an hangi katta olmam gerekiyorsa oraya indim, çıktım, düştüm, yuvarlandım. Diğerlerinin bahanesi çoktu, senin yokluğun kadar olamadılar. Bazıları geri geldi senin aksine ama hiçbir zaman çardağımıza oturamadılar.

Sokmadım onları oraya, hatta görmelerine bile izin vermedim. Sınırlarım keskinleşmişti, sen şahit olmuştun. Hatta "Kaldır şu dikenli telleri kendine zarar vereceksin." demiştin. Benim bunu yapmama fırsat veremeden aldılar seni. Mor krizantemim, senin sarı nergisinle yan yanayken baktım onlara hep çardağımızda.

Zaman geçti krizantemler soldu, nergisler durdu. Güneş kadar parlaklığı gözümü aldı hep. Sonra senin olduğun merdivene geldim. Yazdım. Sadece yazdım. Bazıları anlamadı, anlayan empati duydu. Yanımda oldular, bazıları da beni aşağı yuvarladı. Yara aldım, bacağım kırıldı fakat tırnaklarımı merdivenlere iz bıraka bıraka kırdım. Sen öpemedin.

Hatta kanadı biliyor musun? Gördün mü? Çardağımızın sarmaşıklarının arasından görebildin mi? nergislerini kırmızıya boyamak istemezdim ama Bercestem ısrar etti. "Git!" dedi. "İyileş ve gel." diye de ekledi.

Bende gittim senin yokluğuna ama ne iyileşebildim ne de kanım durdu. Kırmızıya boyandı nergisler. Sonra bir süre bağdaş kurdum alçıda bacağımla. Oturdum senin köşende bacağımı aşağıya çeken alçıya rağmen bağdaş kurdum.

Seni andım, anıların silinmedi merak etme. Benim için kuruttuğun papatyalar da oradaydı, kırmızıya boyadığım nergislerin de. Bir tek mor krizantemlerim yoktu, onları da mazur gör lütfen. Onlar artık bende de yoklar. Kurudular, soldular, çiğnendiler.