The moment a vampire forgets they are immortal.
I had seen it in a dream.
The moment I lose my life.
A head gently resting on hard ground, no longer attached to its body.
Flames waiting for me—not chasing, but open-armed, as if some dark enchantment has rooted itself inside me, urging me to leave life behind and lay my head upon the breast of death.
Can I still call myself immortal, now that oblivion has grown closer to me than my own skin?
My hands are bound with thick chains.
They march me through crowds of humans and vampires alike,
and I do not dare raise my head and look around.
I'm afraid I will see you among them,
your gaze drowned in sorrow—
and that would tear this heart of mine to shreds.
But that is not the only fountain of my fear.
I fear even more that you are not here.
That you’ve left me behind.
That your face has turned to stone and your heart has shut its doors to love.
That you stand in the robes of your monastic order,
in that temple where I first saw you—
a place I still cannot decide was my soul’s damnation or its redemption.
Dominic Morn! I ask you this:
What is it that draws me toward death?
No—what is it that has already slain me?
Does my sin coil in my heart or my soul?
Was the blood I drank from the vein of a human or from a chalice of poison?
And was it you who prepared this cup for me,
with gentle eyes and merciful hands?
Tell me, my beloved—
before the venomous thorns of mortality pierce deeper into my soul,
before I feel even more that I am no longer deathless.
O restless spirits of the night,
Step through this gate for gothic roleplay: t.me/nocturnalcathedral
And if you seek counsel in crafting your gothic short tale, write me a letter in blood and entrust it to this bat: sadaf.alinia7777@gmail.com
لحظه‌ای که خون‌آشام فراموش می‌کند جاودان است.
در خواب دیده بودم. لحظه ای که جانم را از دست می دهم. سری که آرام روی زمین سخت آرمیده و به جسم متصل نیست. شعله هایی که در انتظارم هستند. به دنبالم نمی آیند، بلکه من به آغوششان می دوم. طوری که انگار افسونی تاریک در وجودم ریشه دوانده و مرا وامی دارد هر چه زودتر زندگی را پشت سر بگذارم و سر بر سینه ی مرگ نهم.
آیا می توانم بگویم که یک جاودانه ام، حالا که نیستی از خودم به من نزدیک تر شده؟
دستانم را با زنجیرهایی قطور به هم بسته اند. مرا از میان خیل انسان ها و خون آشام ها عبور می دهند و من جرات ندارم سرم را بالا بیاورم و اطرافم را بنگرم. می ترسم که تو را بین جمعیت ببینم، نگاهت را که در غم غرق شده و این قلبم را تکه پاره خواهد کرد.
اما این تنها چشمه ی وحشتم نیست. من می ترسم که تو اصلا اینجا نباشی. که دیگر مرا پشت سر گذاشته باشی. با چهره ای به سختی سنگ و قلبی که درهایش را به روی عشق بسته. با ردای مخصوص راهبی ات و در جایگاهی که برای اولین بار تو را دیدم. در آن معبد، که نمی دانم آن را نفرینی بر روحم بدانم یا مایه ی رستگاری ام.
دومینیک مورن! از تو می پرسم. این چیست که دارد مرا به سمت مرگ می برد؟ نه، این چیست که انگار همین حالا هم مرا کشته؟ گناهم در قلبم چمبره زده یا در روحم؟ خونی که نوشیده ام، از رگ یک انسان بوده یا از جام زهر؟ و آیا تو این جام را برایم مهیا کرده بودی؟ با نگاهی نرم و دستانی بخشنده؟ به من بگو، محبوبم. قبل از اینکه خارهای سمی فانی بودن بیش از این در روحم فرو روند و بیش از پیش حس کنم که دیگر نامیرا نیستم.
ای ارواح بی قرار شب،
برای رول پلی گوتیک از این دروازه عبور کنید:
t.me/nocturnalcathedral
و برای دریافت مشاوره جهت خلق داستان کوتاه گوتیک، نامه ای با خون برایم بنویسید و به دست این خفاش بسپارید:
sadaf.alinia7777@gmail.com