Gothic Roleplay:
t.me/nocturnalcathedral
O restless souls of the night,
If you seek guidance to create your own Gothic short story, reach out to this vampire:
sadaf.alinia7777@gmail.com
ای ارواح بی قرار شب،
اگر برای خلق داستان کوتاه گوتیک به مشاوره نیاز دارید، با این خون آشام تماس بگیرید:
sadaf.alinia7777@gmail.com
The second option
I remember.
His name was Lucard — bearing a noble and gentle visage, with eyes seemingly crafted for the sole purpose of spreading kindness and love.
I envied him. And for harboring such a feeling, I despised myself.
He showed me kindness; while Seraphine seemed to drift further away from me each night — like a dandelion carried off by the wind — Lucard stayed.
He lingered at my side, sharing blood and wine with me, a balm to my wounded heart.
I did not know then that he himself was the storm that shattered the bridge between me and my love.
That from across the ruins of that fallen bridge, Seraphine was calling out to me — and I could not hear.
That her ocean-blue eyes were gazing at me, pleading — and I could not see.
Lucard’s spell had ensnared me, pouring sand into my ears and my eyes, leaving me deaf and blind.
I awoke — but far too late.
By then, Lucard had already sealed the kiss of death upon Seraphine, stealing her away from me forever.
گزینه ی دوم
به یاد می آورم. اسمش لوکارد بود. با چهره ای نجیب و بخشنده. چشمانی که انگار برای افشاندن مهر و نیکی خلق شده بودند. به او حسادت می کردم و از اینکه چنین حسی داشتم، منزجر بودم از خویشتنم. او به من لطف داشت. در حالی که انگار سرافین هر شب بیش از پیش از من دور می شد، مثل قاصدکی که در باد به پرواز درآمده، لوکارد نزدم می ماند، همراهی ام می کرد، خون و شراب می نوشید با من و مرهمی بود بر قلب زخمی ام.
نمی دانستم که خود او طوفانی بوده که پل بین من و عشقم را شکسته. و سرافین از آن سوی این سازه ی ویران شده مرا صدا می کرد، اما من نمی شنیدم. با چشمان آبی اقیانوسی اش ملتمسانه به من می نگریست، اما من نمی دیدم. افسون لوکارد مرا در خود اسیر کرده بود. شن هایی در گوش ها و چشم هایم ریخته و مرا کور و کر کرده بود.
به خودم آمدم، اما زمانی که دیگر خیلی دیر شده بود. آن هنگام که لوکارد بوسه ی مرگ را بر سرافین حک کرده و برای همیشه او را از من ستانده بود.