A long time ago, when I had a second break from anime (it's about the so-called "fatigue of the material", i.e. longer breaks from watching Japanese cartoons), I asked a friend to recommend a series. Netflix was just getting started at that time and nothing foreshadowed the abundance of average, good, sometimes good series, which today we have plenty to choose from. I don't remember what it was like back then, because I don't know much about that period, but I don't think I'm lying when I say that it was the beginning of the era of big series with international popularity. I wasn't a fan of "Lost" myself, but I remember how popular it was and that friends from school only talked about it, so there was no other topic than "Lost" the day after the new episode premiered. Two years later, "Heroes" came out, which was such a "progenitor" of Marvel (not in the sense of the genre). Another 2 years later, we got "Breaking Bad". I think I heard about him around 2009-2011, but I don't remember if it was universal praise or recommendation from one friend. A few years later, the voices praising the show were much louder, and then I couldn't ignore them. I started watching the series in my 1st or 2nd year in Maidstone. I don't know when it was, but the show was either ending or ended relatively recently. I had finished all the previous seasons of House of Cards early and needed something new. I don't remember how I rated the beginning, but I remember that the whole series was only good for me - the best of the 2-league series. Today I'm watching the series for the second time, because again we didn't have anything to fill our free time and I know that I rated it too critically. I still don't think it was a great show, but now I see that it was better than I thought, and my judgment at the time was clouded by the fact that I had watched an excellent HoC before. Besides, despite all my comments, I will give him one thing for sure - most series (and this also applies to the very good ones - see "Boardwalk Empire" after season 2) have a different level, like Japanese battle-shounens. One season can be awesome, the second good, the third shitty, the fourth good... And so on, in various and arbitrary configurations. The BB level, on the other hand, increases from season to season. This does not mean that they do not have flaws or the change is felt in every aspect, but I can honestly say that each subsequent season is slightly better than the previous one. I haven't seen any series, whether animated or live-action, that has managed to do so (or at least I don't remember, can someone remind me?).
The script, as in the case of "Death Note", is as old as man. Okay, I'm exaggerating a bit (because the human desire to become a better God is a bit older), but the comparison is good, so I won't change it - a man lives day to day, thinks he "still has time to change his fate", but with each year there is less and less of it, just like health. I guess each of us has experienced it, and if you are very young and you don't feel it yet, don't worry - the older you get, the more your subjective perception of the passage of time will change. The awakening came at a time when health had deteriorated so much that it was no longer possible to pretend that this temporary weakness and 2.3 months of a quieter life would improve our form. Walter White has cancer and has little time left. The hero stated that he would no longer deceive himself - two poorly paid jobs would not provide him with the means for a peaceful life, not to mention recovery or ensuring a stable future for his children and wife. He bet everything on one card and used his main assets (genius in science and specialization in chemistry) to earn a lot of money - he started creating drugs. Some say it's impossible for a mere chemist to create drugs, which is total bullshit. Contrary to appearances, some have a simple chemical formula, e.g. amphetamine. I once talked to a friend of mine who studied very well and could do a PhD in his learned field if he wanted to. We made drinks to the movies (a movie marathon with "Captain Bomb" on the occasion of the premiere of the 2nd movie, sober we would lose half the fun) diluting the moonshine with water and juice. It so happened that we started talking about creating drugs and whether it is difficult. A friend said that if we provided him with all the ingredients, he would make us chemically pure stuff like Walter (he was talking about amphetamines). He immediately said that there is no way to do it, because 3-4 key ingredients are monitored by the government (which makes sense - it's much easier to guard a few places than several dozen). I told him that I knew because I heard it from another series with a similar theme as "Breaking Bad" (by the way, it was also shown in this series).
However, mere knowledge of drug manufacture is not enough. It is an illegal commodity that can be severely punished, so you need to find a way to distribute it. He decided to start cooperation with his former student - Jessie is responsible for sales, Walter for production. Most of the time, it's typically a rough friendship - they annoy each other, they take offense, but they're stuck with each other. I'm not surprised, Jessie for a long time, he's a playboy junkie who can't control himself and makes very stupid mistakes. And a junkie is very hard to work with - he has even less respect for money than an ordinary person, he is unreliable, and if he's running out of money for drugs, he'll do anything to get it. It changes only more or less in the middle of the series, as his girlfriend's body poisoned with another dose of the drug, and thus - she choked during the natural cleansing process (in this case - vomiting). By the way, this is the so-called "golden shot" - we take a slightly higher dose than usual, which is the final hit that dramatically weakens the body. Continuing, the duo climbs to the next level, managing to stop the next threat (usually with gigantic luck), until finally they reach a level that allows them to produce methamphetamine freely, incomparably greater than street level.
One of my biggest surprises is that I rate the characters much better than I did almost a decade ago. I still don't think it's on the level of "House of Cards", "Boardwalk Empire" or "Daredevil" (although in this case, it's thanks to the trio of Kingpin, Matt Murdock and Bullseye), but I don't have much to complain about. Most BB heroes are of a sufficiently high level, the worse characters are survivable (although I will not say that Skyler and Hank's wife are extremely annoying at times), and the best ones are not much worse than the characters from the above-mentioned production. I mean Walter, Jessy, Hank, Gustavo and Mike. I'll start with the least important ones. So Mike is just a regular dirty worker, just like Doug Stamper in HoC. It is supposed to silence inconvenient people, observe important things and shout the alarm when it sees something disturbing, solve problems that cannot be solved "with white gloves" and deal with other tasks that require force or direct action. Like Underwood's right-hand man, Mike is a 100% professional who approaches his work methodically. He doesn't talk about unimportant nonsense, doesn't ask unnecessary questions, he just makes sure when he's not sure about something or asks about money for an assignment. I liked him from the beginning, and now that I know more about the world + know more or less the plot and can devote more attention to watching him, I like him even more. A very consistent creation from debut to the end. Same as Gustavo Fring... By the way, I was very surprised when I saw him for the first time during the re-watch. I don't know how it happened, but while watching "The Mandalorian", I didn't associate Gustavo with Moff Gideon. I was even more shocked when I just turned on a video on YT with scenes with his participation. I don't know if he had a slightly worse time in his life, whether it was Disney's approach to creating new content, or maybe the director's fault and a bad script, but comparing both roles, I can see how much they differ. Watching Gustavo I see a great actor in front of me, who works at least well in dramatic or comedic moments. Both as a good, warm man, a firm and principled head of the company, and a ruthless gangster who won't even blink an eyelid when he issues a death sentence or a chess player who is 5 moves ahead of others. He works very well with facial expressions as well as the rest of the body, and his voice is even better. I'm absolutely not surprised he's so popular as a voice actor - I'll have to watch "Cyberpunk: Edgerunners" again. I listened to Faraday's conversation with Maine on YT and it was pure pleasure, for the first time in a long time I felt that an American voice actor is as good as his Japanese counterpart. But let's get back to BB... Gustavo is one of the best antagonists I've seen in the series. The perfect opponent for someone like Heisenberg. The bomb scene or any other where he sets his people upright is pure gold (especially "Don't look at him, look at ME!")!
Before I move on to the duo of the main characters, I will devote a paragraph to Hank, because he deserved it very much. From what I remember, I criticized him the most, while he completely did not deserve criticism, especially so unfounded. Yes, he is an annoying chatterbox who talks too often about topics he doesn't know about (probably that's why I don't like him - I hate neither 1 nor 2 groups since I was a child), but ... these are his only flaws. Okay, he still has a big boiler instead of a belly, but that's only because he likes booze and eating cheap food + that's his wife's concern, not ours. This belly, however, does not hinder his work in the slightest. He is not a warrior like in "Banshee", but if he appeared in that universe, he would find himself in it rather easily. He can focus, is surprisingly agile and smart. He can also think and hit the head very hard, Walter's partner found out about it. I will dwell on his intelligence for a moment - recently I read an interesting observation of one of the Internet users. He said that Hank thinks better in a stressful situation than the protagonist BB. Admittedly, both of them had such situations, but Hank usually struggled with more stress and did not have plot-armor. For example, this action with one minute, a sensational plot that was equally well implemented. Besides, I liked him mostly for his character and personality. Yes, his behavior is annoying, but today I can say that it is bearable (especially since, unlike Skyler and his wife, Hank does not exaggerate his behavior) and I have met much worse counterparts of Hank. It is clear from the beginning that he is not a brainless lover of donuts in uniform, but he has his own mind, which he likes to use. I really like looking at his face, you can see beautifully in his eyes that the cogs in his head are working when he thinks hard about something. I love him for his action scenes (killing those hit-men with advance warning, that was world championship), drinking with his family and his candid conversation with Walter. Whatever to say about BB, (apart from its growing level) the strong actions from this series are still very effective and have aged well ... Well, it doesn't feel like they came out almost 15 years ago! Even my girlfriend was very impressed, and I rarely see her like this when watching something.
I was equally critical of Pinkman. During the first screening, I saw him as an ordinary clown who doesn't know what to do with his life, except to stink other people's lives and get high. Today, I still see him that way, but this time I see how well written the character is. I lacked humility and (in a way) self-criticism at that time, so I only looked at one side of the coin. Yes, Jessie made too many mistakes, some of them unforgivable (forcing colleagues to sell drugs to people who want to close this stage in their lives, contributing to the death of his beloved), but to some extent I can defend him. Don't get me wrong, he deserved to be punished for what he'd done, but he wasn't here by choice (which doesn't account for his gravest sins at all) and he needed someone to see him as a human rather than a degenerate. The more that he wasn't a complete idiot and a loser - once he started detox, he started to think more, and he also had the balls to stand up to his poker-faced boss. Generally a well-drawn and internally consistent character. I think he's the most human of all the characters in BB. Such a typical, gray personality who tries to change his life, but due to inappropriate parents, lack of role models and more and more delving into life's cesspool, it is very difficult for him to come out straight. I liked him even more when Mike and Gustavo did what Walter couldn't - they straightened out Pinkman and changed him. They taught him how to behave in the gangster world, and at the same time he did not lose his humanity and human compassion. The fact is, if White hadn't shaken his hand first and started taking him seriously, it wouldn't have happened (even if he did it for purely cynical reasons - he needed him). I felt very sorry for him at the end of the series, I even shed a tear twice (in both screenings) - I do not wish such a fate on my worst enemy. The more that the mafiosi from those areas are as fucked up as the Russians torturing people.
After the first screening, I was no less critical of the protagonist. I don't remember exactly what caused it, but I can say with high probability that it was my attitude at the time - I was more critical of mainstream series + I knew little-known titles that, in my opinion, presented this type of hero better. Today I know that my perspective was unfair - I exaggerated the flaws and slightly ignored its strengths and really good character design. I still don't think it's a great performance, but I wouldn't call it a good one either, I guess I can put it somewhere in between. He's intelligent, important scenes with him or his one-liners have aged as well as those with Hank or Gustavo. What's more, he is driven by a sick ambition and exceptional cynicism. I appreciate these features, especially since the creator showed us their good and bad sides. There are at least three important lessons to be learned from Walt's example - it's worth aiming high and working hard for success if given the chance. We are often too self-critical of ourselves (sometimes through our own fault and, above all, previous experiences) and do not see our possibilities and the opportunities that life gives us. Equally often, we do not know our capabilities and do not notice that we can be very good in a given field, and thus earn better money. In an ordinary situation, we should also be ambitious and develop, because you never know when we will get a unique chance from fate (and contrary to what many people say, this is what makes some people successful). I do not deny the importance of hard work, but it is worth remembering that for 1 man who succeeded, there are many more who tried to succeed, but failed and more or less painfully fell on their ass. Therefore, in my opinion, instead of working hard but pointlessly, it is better to develop your strengths and just wait for a chance (not avoiding chances and not being afraid of calculated risks when we have a real chance to raise our status). As a supplement to this point, I will add the fact that it is worth knowing your worth and defending your achievements, like the independence of your country. As shown by Walter, who sold his shares to an expensive company for the equivalent of a bucket of pears. No matter how much pressure is put on you, no matter who forces you to do it - never give up. Well, unless it is an absolute necessity and there is really no way out, and you have a knife at your throat.
The second lesson is over-ambition, and thus - an even more painful fall from a higher ceiling. Sometimes it's not worth listening to your inner voice and it's better to let go, as Saul advised him. This is also proven by a lot of examples from our lives - a lot of stories of people who did not see the wall or did not want to see it. As Roman Warszawski (Polish YouTuber, RedPillowiec) said recently, it is better to give up "sunk profits" than to lose what we have, family, health and time. Or another wise quote - everything likes to break down at the least opportune moment. We can still recover the assets (especially since they are usually pennies compared to the price we will have to pay for a bad decision) or build anew, even if it will be harder at the beginning. It will be even harder when we lose things that cannot be regained - health and time. Not to mention the life we can't return either. This was exactly the case with Walt, who could have resigned from this job after liquidating the evidence incriminating him. Nay! He could have taken $5 million, which beat his plan x6 times (at the beginning of the series, he was enough about 750,000) and he would have had an easy life until the end. Had he done so, he would have avoided a horrific finale and perhaps even got his family back - while convincing Skyler might be difficult, convincing his son shouldn't be difficult (especially if he told him frankly as in confession what had been going on for the past year). This example was extremely catastrophic, but it shouldn't surprise anyone (illegal, hard drugs, which make marijuana ridiculous shit for children). Too many times have I seen such a thing fail despite great faith and resources. Sometimes it worked, I won't say, but it was always due to luck - a lot of luck or just luck, and every successful person advises against relying solely on it (which does not mean that it is not useful). The third lesson is a supplement to points 1 and 2 - it is worth thinking soberly and knowing WHY we want something. Of course, it is often difficult - digging through your own head and looking for answers to some questions is like looking for fish in murky water (and even if Walt is not traumatized, he is tired of life, he was treated unfairly by an old colleague and he works in a very stressful conditions). As I mentioned in one of the recently published texts, problems accumulate over the years and interact with each other, so it is not always possible to precisely locate them. On the other hand, having children (unless we are mentally scarred people who have not solved their problems too much) often sobers up a person and allows him to understand priorities faster and better. I don't know how to end this paragraph, so I'll say this - it's worth watching this series, because it contains many life lessons. Very well and wisely presented lessons.
Speaking of family, I'll end this segment with three characters. They don't have much to play (especially Hank's partner), but Walter Jr. and his mother perfectly show how much the relationship inside their family has broken down. At first they were full of life and hope, but as Walter and his partner's "company" grew, they became increasingly frustrated. Especially the son, because Skyler is not a saint, so she accepted her husband's work to some extent. Besides, she's an adult, so she knows what's going on, and their son is young, too young to understand adult life. Besides, he was ignored by everyone around him, except for his buddy. His parents did not pay him any attention, they treated him like a child, even though he was closer to an adult than a child of several years old. Uncle and aunt recognize the problem of parents and him, but did slightly more for the youngster than dad and mom. There were questions in his head, doubts about himself, which grew with each day and ignorance on the part of his parents. In his case, I have not changed my opinion and I see him more or less the same as the first time - his storyline, relationship with his family could have been developed, generally given a bit more space. I just feel more sorry for him and understand him better. For example, Skyler was given enough time - we saw more scenes that showed Walt's destructive influence on her person. Even in the form of a release through sex with an old "friend". Admittedly, she used to be annoying, but in my opinion the internet perceives her too critically. Ok, in the case of the early seasons, I can understand the criticism, because it did not say anything important, but only took time for more interesting threads. However, I cannot agree with some people when it comes to the later ones. Put yourself in her place - your husband is becoming more and more selfish, and his cynicism and cruelty do not stay at work, but penetrate into the family (unlike Mike - we do not know how he is, but after relations with granddaughter, one can suspect that it is definitely better). The man you love shows you less and less tenderness and appears less and less at home. Not only that, you have to take part of the guilt of your other half and lie to your own child, thereby losing not only your husband, but also the trust of your own son. I can understand some of her "stupid" movements, living in such stress, not being sure of tomorrow, you can genuinely go crazy. As for Marie Schrader, I have nothing to say about her. Just as Walter and Skyler's son represents untapped potential in my opinion, so Marie... What was she doing on this show besides being the wife of a DEA agent and occasional hype? I liked her (except last season, when she started to annoy me on both screenings), but the fact is that she didn't do much. Well... that's it.
Saul... I'll be honest, I hated it the first time I saw it. To be honest, he pissed me off. He seemed to me to be an infantile fool whose only "strengths" are insolence and the ability to talk his opponent to death. Fortunately, on the second screening, I had a different experience. I can't say they're completely different because Saul is still not a character I like very much, but I've grown to like him. He is no longer such a clown for me and I can see that despite his eccentric character, he can sometimes surprise with wise conclusions, knowledge, experience and good sense. It is true that I drew attention to this a few years ago, but I paid even more attention to subjective feelings. As before, I didn't even want to touch "Better Call Saul" (then it was supposed to debut season 2, if I remember correctly), now I will definitely watch it when we take a break from this universe. And it's not because there are BB heroes - I want to see more of Saul, because I'm curious how Vince Gilligan and Peter Gould (especially the 1st one) managed to develop such a character. Besides, I liked him in "Nobody" (recommend, pretty good movie - a little different "John Wick"), where he showed his acting skills on a better side, so it will probably be the same at BCS.
To sum up... I still can't classify this series as one of my favorites (and the best), but I can say that it is the best of the good ones. Perhaps it would be in my top 10 list, but it would rather be in the lower five. Today I wonder where I had my eyes and what I was looking at that I did not see the advantages of BB. Maybe there are not many very good elements, but if you combine these few with great foundations (every aspect important to the series is done at least well), then I can't judge it differently. Vince Gilligan behaved like a solid craftsman and builder who was commissioned to build a house. He prepared a detailed plan and started to implement it, a bit like Eiichiro Oda (the author of the "One Piece" manga) - he refined his work, he was not afraid of challenges, because he knew that his idea was at least good, but he had to sell it well. Looking at BB after years, I see that it was for sure. One of the factors that makes a product age better is its refinement. Apparently, e.g. That's why "Terminator 2" has aged so well. So, I rate BB as a whole 8/10 - I still see a dozen better series, but apart from "Boardwalk Empire", it's the best series I've seen in this respect. I heartily recommend it if, like my girlfriend, you haven't met him yet.
Dawno temu, gdy miałem drugą przerwę od anime (chodzi o tzw. "zmęczenie materiału" tzn. dłuższe przerwy od oglądania japońskich kreskówek), to poprosiłem kolegę o polecenie jakiegoś serialu. Netflix w tamtym czasie dopiero się rozkręcał i jeszcze nic nie zapowiadało obfitości przeciętnych, niezłych, czasem dobrych seriali, których dziś mamy mnóstwo do wyboru. Nie pamiętam, jak to wtedy było, bo nie znam się na tym okresie, ale chyba nie skłamię, gdy powiem, że to był początek ery dużych seriali o międzynarodowej popularności. Sam nie byłem fanem "Lost", ale pamiętam jak bardzo był popularny i że znajomi ze szkoły gadali tylko o nim, przez co nie było innych tematów niż "Lost" dzień po premierze nowego odcinka. 2 lata później wyszło "Heroes", które było takim "protoplastą" Marvela (nie w sensie gatunku). Kolejne 2 lata później, dostaliśmy "Breaking Bad". Chyba słyszałem o nim już w okolicach 2009-2011, ale nie pamiętam czy były to powszechne zachwyty, czy polecanie od jednego kumpla. Parę lat później, głosy chwalące serial, były znacznie głośniejsze i wtedy nie mogłem ich zignorować. Zacząłem oglądać serial w 1 lub 2 roku mojego pobytu w Maidstone. Nie wiem, kiedy to było, ale serial albo się kończył albo skończył się relatywnie niedawno temu. Skończyłem wcześniej wszystkie dotychczasowe sezony "House of Cards" i potrzebowałem czegoś nowego. Nie pamiętam jak oceniłem początek, ale pamiętam że całokształt był dla mnie serialem tylko dobry - najlepszy z 2-ligowych seriali. Dziś oglądam serial po raz 2, bo znowu nie mieliśmy czegoś do zapchania wolnego czasu i wiem, że oceniłem go zbyt krytycznie. Nadal nie uważam, by był to wybitny serial, ale teraz widzę, że był lepszy niż myślałem, a moja ówczesna ocena, została zaburzona przez fakt, że obejrzałem wcześniej doskonały HoC. Poza tym, mimo wszystkich moich uwag, to jedno mu oddam na pewno - większość seriali (i dotyczy to również tych bardzo dobrych - patrz "Boardwalk Empire" po 2 sezonie) ma różny poziom, jak Japońskie battle-shouneny. Jeden sezon potrafi być zajebisty, drugi dobry, trzeci gówniany, czwarty niezły... I tak dalej, w przeróżnej i dowolnej konfiguracji. Poziom BB natomiast rośnie z sezonu na sezon. Nie oznacza to, że nie mają one wad lub zmiana jest odczuwalna w każdym aspekcie, natomiast mogę uczciwie powiedzieć, że każdy kolejny sezon jest nieco lepszy od poprzedniego. Nie widziałem jeszcze żadnego serialu, nie ważne, czy animowany czy z aktorami, któremu by się to udało (a przynajmniej nie pamiętam, ktoś zechce mi przypomnieć?).
Scenariusz, podobnie jak w przypadku "Death Note", jest równie stary, co człowiek. Dobra, nieco przesadziłem (bo ludzka chęć by zostać lepszym Bogiem, jest trochę starsza), ale porównanie jest dobre, więc go nie zmienię - człowiek żyje z dnia na dzień, myśli że "ciągle ma czas, by odmienić swój los", ale z roku na rok jest go coraz mniej, tak samo jak zdrowia. Chyba każdy z nas tego doświadczył, a jeżeli jesteście bardzo młodzi i tego jeszcze nie czujecie, to spokojnie - im będziecie starsi, tym bardziej Wasze subiektywne postrzeganie upływu czasu się zmieni. Przebudzenie nastąpiło w momencie, gdy zdrowie popsuło się tak bardzo, że już nie można udawać, że to tymczasowe osłabienie i 2,3 miesiące spokojniejszego życia poprawi naszą formę. Walter White zachorował na raka i zostało mu niewiele czasu. Bohater stwierdził, że nie będzie już oszukiwał sam siebie - dwie słabo opłacane prace nie zapewnią mu środków na spokojne życie, nie wspominając o wyzdrowieniu, czy zapewnieniu stabilnej przyszłości dzieciom i żonie. Postawił wszystko na jedną kartę i wykorzystał swoje główne atuty (geniusz w przedmiotach ścisłych i specjalizację w chemii), by zarobić mnóstwo pieniędzy - zaczął tworzyć narkotyki. Niektórzy twierdzą, że to niemożliwe, by zwykły chemik był w stanie stworzyć narkotyki, co jest totalną bzdurą. Wbrew pozorom, niektóre mają prosty wzór chemiczny, np. amfetamina. Kiedyś rozmawiałem ze swoim przyjacielem, który uczył się bardzo dobrze i gdyby chciał, to mógłby zrobić tytuł doktora w swojej wyuczonej dziedzinie. Robiliśmy sobie drinki do kina (filmowy maraton z "Kapitanem Bombą" z okazji premiery 2 filmu, na trzeźwo stracilibyśmy połowę zabawy) rozcieńczając bimber z wodą i sokiem. Tak się złożyło, że zaczęliśmy rozmawiać na temat tworzenia narkotyków i tego, czy jest to trudne. Przyjaciel powiedział, że gdybyśmy mu dostarczyli wszystkie składniki, to zrobiłby nam chemicznie czysty towar, jak Walter (mówił o amfetaminie). Odrazu powiedział, że nie ma możliwości, by to zrobić, bo 3-4 kluczowe składniki są obserwowane przez rząd (co jak najbardziej ma sens - znacznie łatwiej jest pilnować kilka miejsc niż kilkadziesiąt). Odpowiedziałem mu, że wiem, bo usłyszałem to z innego serialu o podobnej tematyce, co "Breaking Bad" (zresztą, w tym serialu też to zostało pokazane).
Jednakże sama wiedza o wytwarzaniu narkotyków nie wystarczy. Jest to nielegalny towar, za który można dostać dotkliwą karę, więc trzeba opracować sposób na jego dystrybucję. Postanowił nawiązać współpracę ze swoim dawnym uczniem - Jessie odpowiada za sprzedaż, Walter za produkcję. Przez większość czasu jest to typowo szorstka przyjaźń - wkurzają się nawzajem, obrażają się, ale są na siebie skazani. Nie dziwi mnie to, Jessie przez długi czas, jest ćpunem-lekkoduchem, który nie jest w stanie się ogarnąć i popełnia bardzo głupie błędy. A z ćpunem bardzo ciężko się pracuje - ma jeszcze mniejszy szacunek wobec pieniędzy niż zwykły człowiek, nie można na nim polegać i jeżeli zaczyna mu brakować pieniędzy na narkotyki, to jest w stanie zrobić wszystko, by je zdobyć. Zmienia się dopiero mniej-więcej w połowie serialu, jak organizm jego dziewczyny zatruł się kolejną dawką narkotyku, a co za tym idzie - zadławiła się podczas naturalnego procesu oczyszczania (w tym przypadku - wymiotowania). Swoją drogą, na tym polega tzw. "złoty strzał" - bierzemy sobie nieco większą dawkę niż zwykle, która jest finałowym uderzeniem dobijającym dramatycznie osłabione ciało. Kontynuując, duet wchodzi na kolejne poziomy, udaje im się powstrzymać kolejne zagrożenia (zazwyczaj przy gigantycznym szczęściu), aż w końcu osiągają poziom, który pozwala im na nieskrępowaną produkcję metamfetaminy, nieporównywalnie większą od poziomu ulicznego.
Jednym z moich największych zaskoczeń, jest fakt, że oceniam postacie znacznie lepiej niż prawie dekadę temu. Nadal nie uważam, by był to poziom "House of Cards", "Boardwalk Empire", czy "Daredevila" (choć w tym przypadku, to zasługa trio Kingpin, Matt Murdock i Bullseye), ale nie mam większych powodów do narzekań. Większość bohaterów BB prezentuje odpowiednio wysoki poziom, te gorsze postacie są do przeżycia (choć nie powiem, Skyler i żona Hanka momentami są wybitnie irytujące), a te najlepsze nie są wcale dużo gorsze od postaci z w/w produkcji. Mam tu na myśli Waltera, Jessy'ego, Hanka, Gustavo i Mike'a. Zacznę od tych najmniej ważnych. Zatem Mike jest zwykłym człowiekiem od brudnej roboty, tak jak Doug Stamper w HoC. Ma uciszać niewygodnych ludzi, obserwować ważne rzeczy i krzyczeć na alarm, gdy zobaczy coś niepokojącego, rozwiązywać problemy, których nie da się rozwiązać "w białych rękawiczkach" i zajmować się innymi zadaniami wymagającymi siły lub bezpośredniego działania. Podobnie jak prawa ręka Underwooda, Mike jest 100% profesjonalistą, który podchodzi metodycznie do swojej pracy. Nie rozmawia o nieistotnych bzdurach, nie zadaje zbędnych pytań, jedynie się upewnia, gdy nie jest czegoś pewny lub pyta o pieniądze za zlecenie. Polubiłem go od początku, a teraz gdy mam większą wiedzę na temat świata + znam mniej-więcej fabułę i mogę poświęcić więcej uwagi na obserwowanie go, polubiłem go jeszcze bardziej. Bardzo spójna kreacja od debiutu aż do końca. Tak samo jak Gustavo Fring... Swoją drogą, byłem bardzo zdziwiony, gdy zobaczyłem go po raz pierwszy w trakcie re-watchu. Nie wiem jak do tego doszło, ale przy oglądaniu "The Mandalorian", nie skojarzyłem że Gustavo to Moff Gideon. Byłem w jeszcze większym szoku, gdy sobie włączyłem przed chwilą filmik na YT ze scenami z jego udziałem. Nie wiem, czy miał nieco gorszy okres w swoim życiu, czy to zasługa podejścia Disneya do tworzenia nowego contentu, a może wina reżysera i kiepskiego scenariusza, ale porównując obie role, to widzę jak wiele je różni. Oglądając Gustavo widzę przed sobą świetnego aktora, który sprawdza się co najmniej dobrze w dramatycznych, czy komediowych momentach. Zarówno jako dobry, ciepły człowiek, stanowczy i zasadniczy szef firmy, jak i bezwzględny gangster, któremu nawet nie drgnie powieka, gdy wyda na kogoś wyrok śmierci albo szachista, który jest 5 ruchów przed innymi. Bardzo dobrze operuje mimiką twarzy, jak i resztą ciała, a jeszcze lepiej gra głosem. Absolutnie nie dziwię się, że jest tak popularny jako voice actor - będę musiał obejrzeć "Cyberpunk: Edgerunners" jeszcze raz. Przesłuchałem na YT rozmowę Faradaya z Maine i była to czysta przyjemność, po raz pierwszy od bardzo dawna poczułem, że Amerykański aktor głosowy, jest równie dobry, co jego Japoński odpowiednik. Ale powróćmy do BB... Gustavo to jeden z najlepszych antagonistów, jakich widziałem w serialach. Idealny przeciwnik dla kogoś takiego, jak Heisenberg. Scena z bombą albo jakakolwiek inna, w których ustawia swoich ludzi do pionu, to czyste złoto (zwłaszcza "Nie patrz na niego, patrz NA MNIE!")!
Nim przejdę do duetu głównych bohaterów, to poświęcę akapit Hankowi, bo ten bardzo sobie na to zasłużył. Z tego co pamiętam, to najbardziej skrytykowałem jego, podczas gdy kompletnie nie zasługiwał na krytykę, zwłaszcza tak bezpodstawną. Tak, jest wkurzającą gadułą, która za często wypowiada się na tematy, na których się nie zna (pewnie dlatego go nie lubię - nie cierpię od dziecka ani 1 ani 2 grupy), ale... to są jego jedyne wady. No dobra, ma jeszcze duży bojler zamiast brzucha, ale to tylko dlatego, że lubi alkohol i żreć tanie żarcie + to zmartwienie jego żony, nie nasze. Ten brzuch jednak w najmniejszym stopniu nie utrudnia mu pracy. Nie jest to wojownik, jak w "Banshee", ale gdyby pojawił się w tamtym uniwersum, to raczej bez problemu by się w nim odnalazł. Umie się skupić, jest zaskakująco zwinny i sprytny. Potrafi też myśleć oraz bardzo mocno przypierdolić w głowę, partner Waltera się o tym przekonał. Zatrzymam się na chwilę przy jego inteligencji - niedawno temu przeczytałem ciekawe spostrzeżenie jednego z internautów. Mówił on, że Hank lepiej myśli w stresującej sytuacji niż protagonista BB. Co prawda obaj mieli takie sytuacje, ale Hank zmagał się zazwyczaj z większym stresem i nie miał plot-armoru. Np. ta akcja z jedną minutą, rewelacyjny wątek, który został równie dobrze zrealizowany. Poza tym, polubiłem go przede wszystkim za charakter i osobowość. Tak, jego zachowanie jest irytujące, ale dzisiaj mogę powiedzieć, że można z tym wytrzymać (tym bardziej, że w przeciwieństwie do Skyler i jego żony, Hank nie przesadza ze swoim zachowaniem) i poznałem znacznie gorsze odpowiedniki Hanka. Już od początku widać, że nie jest bezmózgim miłośnikiem pączków w mundurze, tylko ma swój rozum, z którego lubi korzystać. Bardzo lubię patrzeć na jego twarz, pięknie widać po oczach, że trybiki w jego głowie pracują, gdy się nad czymś mocno zastanawia. Uwielbiam go za sceny akcji (zabicie tych hit-manów po wcześniejszym ostrzeżeniu, to było mistrzostwo świata), wspólne picie z rodziną i jego szczerą rozmowę z Walterem. Co by nie mówić o BB, to (pomijając jego rosnący poziom) mocne akcje z tego serialu są nadal bardzo efektowne i świetnie się zestarzały... Ba, w ogóle nie czuję jakby wyszły prawie 15 lat temu! Nawet moja dziewczyna była pod dużym wrażeniem, a rzadko kiedy ją widzę w takim stanie podczas oglądania czegoś.
Byłem równie krytyczny względem Pinkmana. W trakcie pierwszego seansu, widziałem go jako zwykłego pajaca, który nie wie, co zrobić ze swoim życiem, poza zasmradzaniem innym życia oraz ćpaniem. Dziś nadal tak go postrzegam, ale tym razem widzę, jak dobrze jest to napisana postać. Brakowało mi wówczas pokory i (w pewnym sensie) samokrytyki, przez co patrzyłem tylko na jedną stronę medalu. Owszem, Jessie popełnił zbyt wiele błędów, parę z nich było niewybaczalnych (zmuszanie kolegów do sprzedawania narkotyków u ludzi, którzy chcą zamknąć ten etap w swoim życiu, przyczynienie się do śmierci swojej ukochanej), ale do pewnego stopnia mogę go obronić. Nie zrozumcie mnie źle, zasłużył na karę za to, co zrobił, ale nie znalazł się w tym miejscu z własnego wyboru (co absolutnie nie tłumaczy jego najcięższych grzechów) oraz brakowało mu kogoś, kto by dostrzegł w nim człowieka, a nie degenerata. Tym bardziej, że nie był kompletnym idiotą i frajerem - jak rozpoczął detoks, to zaczął więcej myśleć, jak również miał jaja, by się postawić swojemu szefowi o kamiennej twarzy pokerzysty. Generalnie dobrze wykreowana i wewnętrznie spójna postać. Wydaje mi się, że jest najbardziej ludzki ze wszystkich bohaterów występujących w BB. Taka typowa, szara osobowość, która próbuje zmienić swoje życie, ale przez nieodpowiednich rodziców, brak wzorców i coraz większe zagłębianie się w życiowym szambie, bardzo trudno wyjść mu na prostą. Polubiłem go jeszcze bardziej, gdy Mike i Gustavo zrobili to, czego nie udało się osiągnąć Walterowi - wyprostowali Pinkmana i zmienili go. Nauczyli go, jak ma się zachowywać w gangsterskim świecie, a jednocześnie nie stracił swojego człowieczeństwa i ludzkiego współczucia. Fakt, gdyby nie to, że White podał mu rękę jako pierwszy i zaczął go traktować poważnie, to by do tego nie doszło (nawet jeżeli zrobił to z czysto cynicznych powodów - potrzebował go). Było mi go bardzo szkoda pod koniec serialu, wręcz dwukrotnie poleciała mi łza (w obu seansach) - najgorszemu wrogowi nie życzę takiego losu. Tym bardziej, że mafiozi z tamtych terenów są równie popierdoleni co Rosjanie torturujący ludzi.
Po pierwszym seansie byłem niemniej krytyczny względem protagonisty. Nie pamiętam dokładnie z czego to wynikało, ale z dużym prawdopodobieństwem mogę powiedzieć, że to wina mojego ówczesnego podejścia - byłem bardziej krytyczny względem mainstreamowych seriali + znałem mało znane tytuły, które wg mnie lepiej przedstawiły ten rodzaj bohatera. Dzisiaj wiem, że moja perspektywa była nieuczciwa - wyolbrzymiałem wady i trochę ignorowałem jego zalety oraz naprawdę dobry character design. Nadal nie uważam, by była to wybitna kreacja, ale nie nazwałbym go też dobrą, wydaje mi się, że mogę go umieścić tak pomiędzy. Jest inteligentny, ważne sceny z jego udziałem lub jego one-linery, zestarzały się w równie dobrym stylu, co te z Hankiem lub Gustavo. Co więcej, kieruje nim chora ambicja i wyjątkowy cynizm. Doceniam te cechy, zwłaszcza że twórca pokazał nam ich dobre i złe strony. Z przykładu Walta można wyciągnąć co najmniej trzy ważne lekcje - warto mierzyć wysoko i ciężko pracować na sukces, jeżeli tylko dostanie się taką szansę. Często jesteśmy zbyt samokrytyczni wobec siebie (niekiedy z własnej winy oraz przede wszystkim, wcześniejszych doświadczeń) i nie dostrzegamy naszych możliwości oraz szans, jakie daje przed nami życie. Równie często nie znamy swoich możliwości i nie dostrzegamy tego, że w danej dziedzinie możemy być bardzo dobrzy, a co za tym idzie, zarabiać lepsze pieniądze. W zwykłej sytuacji również powinniśmy być ambitni i się rozwijać, bo nigdy nie wiadomo, kiedy dostaniemy od losu unikalną szansę (i wbrew temu co twierdzi wielu ludzi, to dzięki temu ludzie osiągają sukces). Nie neguję znaczenia ciężkiej pracy, warto jednak pamiętać, że na 1 człowieka, któremu się udało, przypada znacznie więcej, którzy próbowali osiągnąć sukces, ale im się nie udało i mniej lub bardziej boleśnie, upadli na dupę. Dlatego moim zdaniem, zamiast ciężko ale bezsensownie pracować, lepiej jest rozwijać swoje atuty i po prostu czekać na szansę (nie unikając szans i nie bojąc się skalkulowanego ryzyka, gdy mamy realną szansę na podniesienie swojego statusu). Jako uzupełnienie do tego punktu dodam fakt, że warto znać swoją wartość i bronić swoich osiągnięć, jak niepodległości kraju. Jak pokazał Walter, który sprzedał swoje udziały drogiej firmy za wiadro gruszek. Nie ważne jak duże jest parcie na ciebie, nie ważne kto zmusza cię do tego - nigdy z tego nie rezygnuj. No chyba, że jest to już absolutna konieczność i naprawdę nie ma wyjścia, a ty masz nóż na gardle.
Druga lekcja to przerost ambicji, a co za tym idzie - jeszcze boleśniejszy upadek z wyższego pułapu. Czasem nie warto słuchać swojego wewnętrznego głosu i lepiej jest odpuścić, jak to mu radził Saul. Udowadnia to również bardzo wiele przykładów z naszego życia - mnóstwo historii ludzi, którzy nie dostrzegli ściany lub nie chcieli jej dostrzec. Jak to niedawno temu powiedział Roman Warszawski (polski YouTuber, RedPillowiec), lepiej jest porzucić "utopione zyski" niż stracić to, co mamy, rodzinę, zdrowie i czas. Albo inny mądry cytat - wszystko lubi się zepsuć w najmniej odpowiednim momencie. Majątek jeszcze możemy odzyskać (tym bardziej że zazwyczaj są to grosze w porównaniu do ceny, jaką nam przyjdzie zapłacić za złą decyzję) lub zbudować na nowo, nawet jeśli na początku będzie ciężej. Będzie jeszcze trudniej, gdy przez niepotrzebną walkę stracimy rzeczy, których odzyskać się nie da - czyli zdrowie i czas. Nie wspominając o życiu, którego również nie możemy zwrócić. Dokładnie tak było w przypadku Walta, który mógł zrezygnować z tej pracy po likwidacji obciążających go dowodów. Mało tego! Mógł wziąć 5 milionów dolarów, co x6 krotnie przebiło jego plan (na początku serialu, wystarczyło mu około 750 tysięcy) i miałby lekkie życie do samego końca. Gdyby tak zrobił, to uniknąłby przerażającego finału, a być może nawet odzyskał rodzinę - o ile przekonanie Skyler mogłoby być trudne, o tyle przekonanie syna nie powinno być trudne (zwłaszcza gdyby powiedział mu szczerze jak podczas spowiedzi, co się działo przez ostatni rok). Ten przykład był wyjątkowo katastroficzny, ale nikogo nie powinien dziwić (nielegalne, ciężki narkotyki, przy których marihuana to śmieszne gówienko dla dzieci). Zbyt wiele razy widziałem, jak takie coś się nie udawało, mimo dużej wiary i poświęconych środków. Czasami się udawało, nie powiem, ale zawsze była to zasługa szczęścia - dużego szczęścia lub po prostu szczęścia, a każdy człowiek, który osiągnął sukces, odradza bazowanie wyłącznie na nim (co nie znaczy, że nie jest przydatne). Trzecia lekcja, to takie uzupełnienie punktu 1 i 2 - warto trzeźwo myśleć i wiedzieć DLACZEGO czegoś chcemy. Oczywiście, często jest to trudne - grzebanie w własnej głowie i poszukiwanie odpowiedzi na niektóre pytania, jest jak szukanie ryb w mętnej wodzie (a nawet jeśli Walt nie ma traumatycznych przeżyć, to jest zmęczony życiem, został niesprawiedliwie potraktowany przez dawnego kolegę oraz pracuje w bardzo stresujących warunkach). Jak wspominałem w jednym z niedawno opublikowanych tekstów, problemy przez lata się nawarstwiają i wzajemnie na siebie oddziałują, przez co nie zawsze można je precyzyjnie zlokalizować. Z drugiej strony, posiadanie dzieci (o ile nie jesteśmy okaleczonymi psychicznie ludźmi, którzy nie rozwiązali swoich zbyt dużych problemów), często otrzeźwia człowieka i pozwala mu na szybsze i lepsze zrozumienie priorytetów. Nie wiem, jak zakończyć ten akapit, więc powiem tak - warto obejrzeć ten serial, bo zawiera w sobie wiele życiowych lekcji. Bardzo dobrze i mądrze przedstawionych lekcji.
A skoro mowa o rodzinie, to zakończę ten segment na trójce bohaterów. Ci co prawda nie mają zbyt dużo do grania (zwłaszcza partnerka Hanka), ale Walter jr. i jego mama świetnie pokazują, jak bardzo relacje wewnątrz ich rodziny się zepsuły. Na początku byli pełni życia i nadziei, ale wraz z rozwojem "firmy" Waltera i jego partnera, zaczęli być coraz bardziej sfrustrowani. Zwłaszcza syn, bo Skyler święta nie jest, więc do pewnego stopnia akceptowała pracę męża. Poza tym, jest dorosła, więc wie, co się dzieje, ich syn natomiast, jest młody, zbyt młody, by zrozumieć życie dorosłym. Poza tym był ignorowany przez całe otoczenie, pomijając jego kumpla. Rodzice nie poświęcali mu uwagi, traktowali go jak dziecko, mimo że bliżej mu do dorosłego niż kilkuletniego dziecka. Wujek i ciocia dostrzegają problem rodziców i jego samego, ale zrobili w sprawie młodego nieznacznie więcej niż tato i mama. W jego głowie pojawiały się pytania, wątpliwości wobec samego siebie, które nakręcały się wraz z każdym dniem i ignorancją ze strony rodziców. W jego przypadku nie zmieniłem swojej oceny i postrzegam go mniej więcej tak samo, jak za 1 razem - można było rozwinąć jego wątek, relację z rodziną, generalnie dać mu nieco więcej przestrzeni. Jedynie bardziej mu współczuję i lepiej go rozumiem. Na ten przykład, Skyler dostała odpowiednio dużo czasu - zobaczyliśmy więcej scen, które pokazywały destrukcyjny wpływ Walta na jej osobę. Choćby w postaci odreagowywania poprzez seks z dawnym "przyjacielem". Co prawda bywała irytująca, ale wg mnie internet postrzega ją zbyt krytycznie. Ok, w przypadku początkowych sezonów, jestem w stanie zrozumieć krytykę, bo nie mówiła nic istotnego, a jedynie zabierała czas ciekawszym wątkom. Nie mogę się natomiast zgodzić z częścią ludzi, jeśli chodzi o te późniejsze. Postawcie się na jej miejscu - Wasz mąż staje się coraz bardziej egoistyczny, a jego cynizm i okrucieństwo nie zostaje w pracy, a przenika do rodziny (w przeciwieństwie do Mike'a - co prawda nie wiemy, jak u niego jest, ale po relacjach z wnuczką, można podejrzewać, że jest zdecydowanie lepiej). Mężczyzna, którego kochacie, okazuje Wam coraz mniej czułości i coraz rzadziej pojawia się w domu. Mało tego, musicie przyjąć część winy swojej drugiej połówki i okłamywać własne dziecko, tym samym tracąc nie tylko męża, ale i zaufanie własnoręcznie urodzonego syna. Jestem w stanie zrozumieć część jej "głupich" ruchów, żyjąc w takim stresie, nie będąc pewnym jutra, można autentycznie zwariować. Jeżeli chodzi o Marie Schrader, to nie mam nic do powiedzenia na jej temat. Tak jak syn Waltera i Skyler stanowi wg mnie niewykorzystany potencjał, tak Marie... Co ona robiła w tym serialu poza byciem żoną agenta DEA i okazyjnym robieniem szumu? Polubiłem ją (pomijając ostatni sezon, wtedy zaczęła mnie wkurzać przy obu seansach), ale faktem jest, że niewiele zrobiła. No... i to tyle.
Saul... Będę szczery, nie cierpiałem go podczas 1 seansu. Powiem wprost, wkurwiał mnie. Wydawał mi się być infantylnym głupcem, którego jedynymi "atutami" są bezczelność i umiejętność zagadania oponenta na śmierć. Na szczęście przy drugim seansie miałem inne wrażenia. Nie mogę powiedzieć, by były kompletnie inne, bo Saul nadal nie jest bohaterem, którego bardzo lubię, ale zacząłem go darzyć sympatią. Nie jest już dla mnie takim clownem i widzę, że mimo ekscentrycznego charakteru, potrafi czasem zaskoczyć mądrymi wnioskami, wiedzą, doświadczeniem i dobrym zmysłem. Co prawda zwróciłem na to uwagę już parę lat temu, ale jeszcze bardziej przykładałem uwagę do subiektywnych odczuć. Tak jak wcześniej nawet nie chciałem tknąć "Better Call Saul" (wtedy miał chyba zadebiutować 2 sezon, jeśli dobrze pamiętam), tak teraz na pewno go obejrzę, gdy nieco odpoczniemy od tego uniwersum. I to nie ze względu na to, że pojawiają się tam bohaterowie BB - chcę obejrzeć więcej Saula, bo ciekawi mnie, jak Vince Gilligan i Peter Gould (a zwłaszcza ten 1), poradzili sobie z rozwinięciem takiej postaci. Poza tym, polubiłem go w "Nobody" (polecam, całkiem niezły film - taki trochę inny "John Wick"), gdzie pokazał swoje umiejętności aktorskie z lepszej strony, więc w BCS pewnie będzie tak samo.
Reasumując... Nadal nie mogę zaklasyfikować tego serialu jako jeden ze swoich ulubionych (i najlepszych), ale mogę powiedzieć, że jest najlepszy z tych dobrych. Być może znalazłby się w mojej liście 10 najlepszych, ale raczej znalazłby się w tej gorszej piątce. Dziś zastanawiam się, gdzie ja miałem oczy i na co patrzyłem, że nie dostrzegłem zalet BB. Może nie ma dużo bardzo dobrych elementów, ale jeśli połączyć te kilka z nich wraz ze świetnymi fundamentami (każdy istotny dla serialu aspekt, jest wykonany co najmniej dobrze), to nie jestem w stanie ocenić go inaczej. Vince Gilligan zachował się jak solidny rzemieślnik i budowniczy, któremu zlecono budowę domu. Przygotował dokładny plan i go zaczął realizować, trochę podobnie jak Eiichiro Oda (autor mangi "One Piece") - dopracował swoje dzieło, nie bał się wyzwań, bo wiedział że jego pomysł, jest przynajmniej dobry, tylko musi go dobrze sprzedać. Patrząc na BB po latach, widzę że tak było na pewno. Jednym z czynników, który sprawia, że produkt się lepiej starzeje, jest jego dopracowanie. Podobno m.in. dlatego "Terminator 2" zestarzał się w tak dobrym stylu. Zatem, oceniam BB jako całość na 8/10 - nadal widzę kilkanaście lepszych serii, ale pomijając "Boardwalk Empire", to najlepszy serial pod tym względem, jaki widziałem. Serdecznie polecam, jeżeli podobnie jak moja dziewczyna, jeszcze go nie znaliście.