Hello :)) I would like to share how my dnd character, wild magic barbarian - half orc / half elf became a folk hero. This is my backstory before our game.
We started our dnd campaign about a year ago and this was my first character that I've ever played. Her name is Lena Morris. Lena was a half-orc living in the elf city Byseas Tyl in Wildemount.
Here is how she looks. This drawing was made by my friend @ruen .
The creature in the story is a Grimlock. Grimlock is the monster in dnd 5th edition and they are evil. Nobody likes them. They raid towns, kill travellers and attack caravans and hurt lonely flowerpicking children in the forest. So they are evil for sure.
Grimlock
Merhaba :)) Sizinlerle dnd oyunumla alakalı bir hikaye paylaşmak istiyorum. Bir yıl önce, dnd oynamaya ilk başladığım zamanlarda tasarladığım ve canlandırdığım ilk dnd karakterim Lena'ydı. Lena barbarlığın wild magic yolunu seçmiş ve yarı ork/yarı elfti ve bir elf şehri olan Wildemount'taki Byseas Tyl'de ailesiyle yaşıyordu. Birazdan karakterimin geçmişini oluşturan, halk kahramanı olma hikayesini anlatacağım. Lena'nın nasıl göründüğünü yukarıda görebilirsiniz. Çizimini arkadaşım @ruen yapmıştı.
Hikayede yer alan yaratıkta "Grimlock". Grimlock, dnd evrenindeki kötücül canavarlardan bir tanesi. Eğer merak ediyorsanız, resminin üzerindeki link size bu yaratık hakkında daha fazla bilgiye ulaştıracaktır:)) Özetle Grimlock yollarda seyehat edenlere saldıran haydutlar gibidir, ormandaki yalnız insanları öldürür, yerleşim yerlerine saldırır oldukça kötücüldür.
ENG
All rights of this article belong to me.
That day was like any other. I got bored with sitting at home and went to my father's store in the square. The elf customers who came were looking at me with disgust, I was thoroughly bored. I was taking my guns with me and removing the anger and distress that had accumulated in me by cutting trees.
All of a sudden, I started hearing voices. Some shouting. Strange creatures have plagued Byseas Tyl lately. Dead elves and wounded escaped from creatures called Grimlock were seen in the forest. When I heard this news, I had a great curiosity about what these creatures looked like. How did they look? How tall were they? What colors were they? How savage were they?
When I heard the voice, all this sense of wonder filled me again, and I started walking towards the direction the voice came from. After walking a bit, I saw Grimlock attacking the elf family, who were obviously going into the woods for a picnic. He was a young Grimlock, rather ugly, large, rather muscular, dark green. Seeing me approach, Grimlock was starting to approach me, probably seeing me as another meal. Taking the opportunity, the family left me alone with this creature and hid behind the trees. One of the uninjured ones, going to call for help, started running towards the square.
The creature coming toward me didn't scare me at all, it was just a huge filthy creature drooling from its mouth, with dried blood and tissues on its fingernails, and making funny noises. I told him to calm down and stay away from here and not hurt us. I guess he didn't understand me. I was counting how many fangs he had in his slobbering nasty mouth when he began to lift the axe in his hand. At the last moment, I jumped to the side, although I felt a pain in my left arm. For the first time, my heart started to hurt so much, and at the same time, a warm and great feeling arose inside me, ANGER.
I don't remember exactly how I felt at that moment. Suddenly my hand went to the axe hanging from my shoulder. At that moment, it was as if I had forgotten the pain in my arm, my eyes could not see anything else. Picking up the axe, I walked over to him and lunged towards his body. I hurt it, I liked it very much, and I was very surprised by it. The creature staggered back in pain, touched its stomach with its filthy hand, saw the blood, and attacked me again. He missed me this time, but I didn't miss him. I evaded the creature's thrust and struck another axe blow on its back. It was a bigger wound than before, I had split some of his bones in his ribs and his organs had been cut off. I raised my axe to land another frenzied move. I had bursts of energy and the urge to kill like crazy. I forgot all the problems of the day, forgot about the cut on my arm, focused only on killing. But meanwhile, Grimlock had begun to flee. Behind the trees in the direction, he had fled, elves were scattered about.
I jumped right up and started running. It was very exciting, I couldn't let him escape, he couldn't run very fast anyway, he was staggering left and right. I was running behind it as if I was having fun in an amusement park, I was happy. I enjoyed fighting. That's when I realized my strength. I was strong. I had brought the savage, gigantic creature to the brink of death, trying to run ahead of me.
I ran and grabbed him by the throat with my left arm. He tried to block it with his hands, but he couldn't, his wound was opening even more. I put my knee on his back, I dropped it to the ground. I had him down. I moved to the right of the creature. I raised my axe in the air. It was as if he was saying stop with his hands. He was making noises in pain. I lowered my axe.
His head, severed from his body, rolled over and stopped a short distance away. The gushing blood spilled over me and around. It was warm. I hit it again. His skin was as soft as oil, and it had been ripped so much that he could no longer contain his organs. More blood splattered on my legs, still warm. I hit it again. It wasn't dangerous anymore, but I liked cutting things with my axe.
Then I felt that great energy inside me was slowly fading away. There was no need to take it apart anymore, I didn't want that. I stopped. Realizing that I was stagnating, the family ran to me; some of them were holding his arm, some of them couldn't get up and looked at me with admiring eyes. But all of them were uttering words of gratitude, even though they were afraid of me. It wasn't that I was doing it just for them, though I wouldn't have left them and run away after all the voice had drawn me here.
Feeling tired, I went back and sat on the ground. In front of me stood a monster drowning in its own blood. I didn't feel that pain either until someone came and took care of the wound on my arm. Then I went back to the village, but it took me a long time to reflect on these experiences and feelings.
Thanks for reading...
TR
Bu yazının tüm hakları şahsıma aittir.
O gün, yine diğerleri gibiydi. Evde oturmaktan sıkılıp meydana babamın mağazasına gittim. Gelen elf müşteriler bana iğrenerek bakıyorlardı canım iyice sıkılmıştı. Ben de yanıma silahlarımı alıp içimde biriken sinir ve sıkıntıyı ağaçları deşerek çıkartıyordum.
Birden sesler duymaya başladım. Bir takım bağrışmalar. Son zamanlarda Byseas Tyl'de tuhaf yaratıklar musallat olmuştu. Ormanda ölü elfler ve yaralı kaçan Grimlock denilen yaratıklar görülmüş. Bu haberi alınca bu yaratıkların nasıl göründüğüne dair müthiş bir merak uyandı içimde. Acaba nasıl görünüyorlardı? Boyları ne kadar uzundu? Ne renklerdi? Ne kadar vahşilerdi?
Sesi duyunca tüm bu merak duygusu tekrar sardı içimi ve sesin geldiği yöne doğru yürümeye başladım. Biraz ilerledikten sonra, belli ki piknik yapmak için ormana giden elf aileye saldıran Grimlock'u gördüm. Oldukça çirkin, iri, epeyce kaslı ve koyu yeşil renkte genç bir Grimlocktu. Benim yaklaştığımı gören Grimlock herhalde daha fazla yiyecek gözüyle, bana yaklaşmaya başlamıştı. Fırsattan istifade eden aile beni bu yaratıkla baş başa bırakıp ağaçların arkasında saklandılar. Yaralanmayan bir tanesi yardım çağırmak için olacak, meydana doğru koşturmaya başladı.
Üzerime doğru gelen yaratık beni hiç korkutmamıştı sadece ağzından salyalar akıtan, tırnaklarının içi kurumuş kan ve doku parçaları bulunan ve komiklik derecesinde sesler çıkaran devasa pis bir mahlukattı. Sakinleşmesini ve buradan uzaklaşıp bize zarar vermemesini söyledim. Sanırım beni anlamıyordu. Salyalı iğrenç ağzında kaç tane sivri dişi var onu saymaya başlamıştım ki, elindeki baltayı havaya doğru kaldırmaya başladı. Son anda atılarak kenara geçtim, buna rağmen sol kolumda bir acı hissettim. İlk defa canım bu denli çok yanmaya başladı aynı zamanda içimde sıcak ve büyük bir duygu belirdi, ÖFKE.
O anda tam olarak neler hissettiğimi hatırlamıyorum. Birden elim omzumda asılı olan baltama gitti. O anda kolumdaki acıyı unutmuş gibiydim gözüm başka bir şey görmüyordu. Baltayı alıp, üzerine yürüdüm ve gövdesine doğru bir hamle yaptım. Onu kanatmıştım, bu çok hoşuma gitti ve buna çok şaşırdım. Yaratık acı içinde geriye sendeledi pis eliyle karnına dokundu kanı gördü ve tekrar üzerime saldırdı. Bu sefer beni ıskalamıştı ama ben onu ıskalamadım. Yaratığın hamlesinden kurtulup onun sırtına bir balta darbesi daha indirdim. Bu öncekinden daha büyük bir yaraydı kaburgasındaki bazı kemiklerini ikiye ayırmıştım ve organları da kesilmişti. Gözüm dönmüş bir hamle daha indirmek için baltamı kaldırmıştım. İçimde enerji patlamaları ve deli gibi öldürme isteği gelmişti. Günün tüm sorunlarını unutmuş, kolumdaki kesiği unutmuş, sadece öldürmeye odaklanmıştım. Ama bu esnada Grimlock kaçmaya başlamıştı. Kaçtığı yöndeki ağaçların arkasından elfler etrafa saçılmışlardı.
Hemen atıldım, koşmaya başladım. Çok heyecan vericiydi, kaçmasına izin veremezdim, zaten fazla hızlı koşamıyordu bir sağa bir sola yalpa yapıyordu. Arkasında koşuyordum sanki lunaparkta eğleniyor gibi mutluydum. Savaşmak hoşuma gitmişti. Gücümü o an fark etmiştim. Ben güçlüydüm. Önümde koşmaya çalışan, vahşi, devasa yaratığı ölümün eşiğine getirmiştim.
Koştum ve onu sol kolumla boğazından yakaladım. Elleriyle engellemeye çalıştı ama başaramadı, yarası daha da açılıyordu. Sırtına dizimi geçirdim, yere düşürdüm. Onu yere sermiştim. Yaratığın sağına geçtim. Baltamı havaya kaldırdım. Elleriyle dur der gibiydi. Acı içinde sesler çıkarıyordu. Baltamı indirdim.
Kafası, vücudundan ayrılmıştı, yuvarlanıp az ötede durdu. Fışkıran kan üstüme ve etrafa saçıldı. Sıcacıktı. Tekrar vurdum. Derisi yağ gibi yumuşaktı ve artık organları tutamayıp iyice yırtılmıştı. Biraz daha kan sıçradı bacaklarıma, yine sıcaktı. Tekrar vurdum. Artık tehlike arz etmiyordu ama baltamla bir şeyler kesmek hoşuma gidiyordu.
Sonra içimdeki o müthiş enerjinin yavaş yavaş azaldığını hissettim. Daha fazla parçalara ayırmaya gerek yoktu bunu istemiyordum. Durdum. Durağanlaştığımı fark eden aile yanıma koştu; kimisi kolunu tutuyordu, kimisi olduğu yerden kalkamayıp bana hayran gözlerle bakıyordu. Ama hepsi de benden çekinmelerine rağmen şükran cümleleri kuruyordu. Bunu sadece onlar için yaptığım söylenemezdi, gerçi onları bırakıp kaçmazdım da, sonuçta ses, beni buraya çekmişti.
Yorulduğumu hissedip geriye doğru gidip yere oturdum. Önümde kendi kanı içinde boğulan bir canavar duruyordu. Biri gelip kolumdaki yarayla ilgilenmeye başlayana kadar, o acıyı da duyumsamamıştım. Sonra köye geri döndüm ama bu yaşadıklarım ve hissettiklerim üzerine düşünmem epey sürdü.
Okuduğunuz içi teşekkürler...