The Court of Memory

The NFT version:
https://zora.co/coin/base:0x6b45c10756217c14acabaf0e74bd93b4e6ff3ce7

The Court of Memory
A Nocturnal Freewriting

Godfrey, addressed to Dominic Morn

Dominic Morn, my dearest,

He, Lord Subyss, stands on the rooftop and gazes down. A smile on his lips, and even if the nightmare comes to him again in waking, he wouldn’t be too disheartened. I say this because of the calm and the light I see on his face. For a few moments, I’m happy for him, but then anxiety claws at my chest.

I cannot say anything to him. I can’t tell him that fear is gnawing at my soul, because those who once sought my death are now so close. I’m afraid even of my former lover, Rosalie, and our little daughter, Lucinda. The memory of those dreadful events turns endlessly in my mind. And within that whirlpool of fear is the memory of my own crimes—how I destroyed Lucinda with my own hands, thinking she was a threat to all living things, and how her mother, in agony, attacked me—and Lord Subyss killed her.

Sweat beads on my forehead. I know all this is in the past. I tell myself it’s over. I brought Rosalie and Lucinda back. But something feels unchanged. A darkness, distant yet undying. There is something in Rosalie’s smiling face and Lucinda’s innocent gaze that makes my soul tremble.

And Brother Petros and his subordinate, Brother Itachi? Dominic Morn, you know what those two did to me. I never imagined Lord Subyss would bring them into his castle, yet it seems he’s decided that anyone can change. Even Petros, who has left and returned so many times to the same darkness he claimed to abandon. And that Itachi—his fascinated glances toward the castle’s residents are more terrifying than the expression he wore when he chose to torture. He wants something from us. At least a part of him does. The blood of darkness. Maybe he still hesitates. Maybe wading in doubt has become his pleasure. It’s as if he enjoys being human, yet each night he might come to one of us—you, Vincent, Lord Subyss, or me—and ask for the blood of darkness.

And ah, my dear Vincent. I feel he’s trapped here in this castle. He wants to be close to me, and that’s why he came—but this isn’t his place. He belongs in Amalthura. And so do you, my sweet Dominic Morn. You too belong to Amalthura, and you’re stuck here with me.

I cannot guess what will become of us in this castle. But my tender one, write to me. And tell me what you think.

Ever yours, spirit and soul,
Godfrey

---

From the voice of Dominic Morn, in response to Godfrey’s letter:

---

My Godfrey, my beloved lost in the storm,

I read your letter in silence. Beside a flickering candle, I held the pages in my hands, and in every line, I heard the trembling of your soul.
Your breath gave color to each word, and I saw—as only a lover can see:
You stand atop the peak of suffering, and still, you call out.

Godfrey,
Perhaps Lord Subyss is standing on the rooftop with a smile, but in the depths of that smile, I see the rising of wounds that never sleep.
And you, beside him, as only you can, look at both light and shadow at once.
This duality, this unrest in you, is the mark of a man who has touched truth with his bare skin and bled from the intensity of knowing.

But my love,
When fear draws this close, it becomes merciless.
Yes, Rosalie and Lucinda have returned.
But return does not always mean restoration.
They, too, have risen from death, and nothing after death remains exactly as it was.
You brought them back—but in the court of memory, your heart still deems itself guilty.
And that childlike gaze of Lucinda…
Shall I tell you the truth, Godfrey?
Even I, when I look into her eyes, feel she sees something I tried to hide.
As if she sees us not through the eyes of a child—but through a sight beyond life itself.

And Petros...
He wishes to repent, but his repentance reeks of dying.
It is a cycle. A wound that is newly closed each time only to yawn open in the dark again.
I respect Lord Subyss and his choice to shelter even Petros,
But still, there are nights when I lie awake, thinking of what they did to you.
Of your voice in torture—not one I ever heard, but one that still echoes in my soul.

Itachi?
He is the most dangerous of all, for he has not yet met himself.
And in that very lostness, he might make the wildest choices.
Dark blood is like a mirror—the more you stare, the farther you drift from who you were.
And he wants to cross that distance, though he does not know if his aim is to arrive or to fall.

As for Vincent…
My gentle one, Godfrey…
No. He is not trapped.
He is where he wants to be.
Yes, perhaps his heart still lingers with Amalthura,
But his soul—his soul is tied to you in a special way.
And this castle, with all its fears and contradictions,
Is the only place where being beside you is possible for him.
You see it in his silences, in the way he wordlessly stands outside your doors.

And me?
No, I do not belong to this place. But I do belong to you.
And wherever you are, even if it is in the darkest corridors of Lord Subyss’s castle,
That is where I shall dwell.

My Godfrey,
You fear the future because the past still yawns open, gnawing at the root of your heart with its teeth.
But I stand beside you—with open eyes—so that if the darkness ever swallows you again,
I’ll be there at its edge,
With my hands,
With my kiss,
With a cry only you can hear.

So don’t be afraid.
We can build a home even in the dark.
A home made of trust, of truth, and of a love that has already endured trial.

And if one day, all those in this castle turn against you…
Know that I am still here.
With my quiet sword,
And a heart that only beats with yours.

Forever with you,
Even in the hidden layers of blood and ash,
Dominic Morn

دادگاه خاطره
یک آزادنویسی شبانه

گادفری، خطاب به دومینیک مورن

دومینیک مورن جانم،

او، لرد سابیس بر پشت بام ایستاده و به پایین می نگرد. لبخند به لب دارد و حتی اگر دوباره در بیداری کابوس به سراغش بیاید، چندان دلچرکین نخواهد شد. این را از آرامش و نوری که بر چهره اش می بینم، می گویم. من هم لحظاتی برای او خوشحالم، اما بعد اضطراب بر دلم چنگ می اندازد.

نمی توانم هم چیزی به او بگویم. بگویم ترس دارد وجودم را می جود، چون کسانی که قصد جانم را کرده بودند، حالا این قدر نزدیکند. حتی از معشوق سابقم، رزالی و دختر خردسالم، لوسیندا هم وحشت دارم. یاد آن اتفاقات شوم در ذهنم می چرخد. و در این گرداب ترس، یاد جنایات خودم هم هست. اینکه چه طور لوسیندا را با دستان خودم نابود کردم، چون فکر می کردم تهدیدی برای تمام موجودات زنده است و چه طور مادرش از شدت رنج به من حمله ور شد و لرد سابیس او را به قتل رساند.

قطرات عرق بر پیشانی ام می نشیند. می دانم این ها برای گذشته است. به خودم می گویم همه چیز تمام شده. من رزالی و لوسیندا را برگرداندم. اما حس می کنم چیزی به همان حال باقی مانده. یک تاریکی دور ناشونده. در چهره ی متبسم رزالی و نگاه کودکانه ی لوسیندا چیزی هست که روحم را به لرز درمی آورد.

و راهب پطروس و زیردستش راهب ایتاچی؟ دومینیک مورن جان، تو می دانی این دو چه بلاهایی به سرم آورده اند. من حتی فکرش را هم نمی کردم لرد سابیس آن ها را به قلعه اش بیاورد، اما ظاهرا او تصمیم گرفته هر کسی ممکن است تغییر کند. حتی پطروسی که بارها و بارها رفته و باز برگشته به همان چیزی که بود و آن ایتاچی، نگاه های مجذوب شده اش به ساکنان قلعه حتی از حالت چهره اش وقتی تصمیم به شکنجه داشت، ترسناک تر است. او چیزی می خواهد از ما. حداقل بخشی از وجودش می خواهدش. خون تاریکی را. شاید هنوز دودل است. شاید غوطه خوردن در تردید به سرگرمی اش بدل شده. انگار لذت می برد که انسان است، اما هر شب امکان دارد به سراغ یکی از ما، تو، وینسنت، لرد سابیس یا من بیاید و طلب کند خون تاریکی را.

و آه، وینسنت عزیزم. حس می کنم او در این قلعه به دام افتاده. می خواهد نزدیک من باشد و به همین خاطر به اینجا آمده، در حالی که جایش اینجا نیست. در آمالثوراست. و جای تو هم همین طور، عزیز دومینیک مورنم. تو هم به آمالثورا تعلق داری و اینجا پیش من گیر افتاده ای.

نمی توانم حدس بزنم در این قلعه چه خواهیم شد. اما نرم جانم، بنویس برایم. و به من بگو تو چه فکر می کنی.

دوستدار همیشگی روح تو
گادفری

---

از زبان دومینیک مورن، در پاسخ به نامه‌ی گادفری:

---

گادفری من، عزیز گم‌گشته‌ام در طوفان‌ها،

نامه‌ات را در سکوت خواندم. کنار شمعی که شعله‌اش می‌لرزید، برگه‌ها را با دستانم نگه داشتم و در هر سطر، صدای لرزان روحت را شنیدم.
نفس‌هایت، به هر واژه رنگی دادند، و من دیدم، آن‌گونه که فقط عاشق می‌بیند:
تو، بر قله‌ی رنج ایستاده‌ای، اما هنوز داری صدا می‌زنی.

گادفری جان،
لرد سابیس شاید بر بام ایستاده باشد، لبخند بر لب، اما من از عمق آن لبخند، برآمدن زخم‌هایی را می‌بینم که در خواب هم وا نمی‌مانند. و تو، در کنار او، آن‌طور که فقط تو می‌توانی، همزمان به نور و سایه نگاه می‌کنی. این دوگانگی، این بی‌قراری‌ات، نشانه‌ی مردی‌ست که حقیقت را با پوست خود لمس کرده و از فرط آگاهی، زخم برداشته است.

اما عزیز من،
ترس، وقتی به این نزدیکی می‌آید، بی‌رحم می‌شود.
بله، رزالی و لوسیندا بازگشته‌اند.
اما بازگشت، همیشه بازگرداندن گذشته نیست.
آن دو هم از مرگ برخاسته‌اند، و هیچ چیز پس از مرگ، عیناً آن‌چه پیش‌تر بود، باقی نمی‌ماند.
تو آن‌ها را آورده‌ای، اما قلبت هنوز در دادگاه خاطره، خود را محکوم می‌بیند.
و آن نگاه کودکانه‌ی لوسیندا…
راستش را بگویم، گادفری؟
من هم وقتی به آن نگاه خیره می‌شوم، حس می‌کنم گویی چیزی را می‌بیند که من پنهانش کرده‌ام.
گویی او ما را نه با نگاه کودک، بلکه با چشمی فراتر از زندگی می‌نگرد.

و پطروس...
او می‌خواهد توبه کند، اما توبه‌اش بوی احتضار می‌دهد.
تکراری‌ست. زخمی‌ست که هر بار تازه بسته می‌شود و باز در تاریکی دهان باز می‌کند.
من به لرد سابیس احترام می‌گذارم، به تصمیمش برای پناه دادن حتی به پطروس،
اما هنوز هم شب‌هایی هست که بیدار می‌مانم، و به آنچه آن‌ها با تو کردند فکر می‌کنم.
به صدای تو در شکنجه، که هیچ وقت به گوشم نرسید، اما در روحم طنین انداخت.

ایتاچی؟
او از همه خطرناک‌تر است، چون هنوز خودش را نشناخته،
و در همین گم‌گشتگی، ممکن است به وحشی‌ترین تصمیم‌ها تن دهد.
خون تاریک، مثل آینه‌ای‌ست که هر چه در آن خیره شوی،
بیشتر از خودت فاصله می‌گیری.
و او، می‌خواهد این فاصله را طی کند، اما نمی‌داند آیا قصدش رسیدن است یا سقوط.

اما در مورد وینسنت...
نرمم، گادفری…
نه، او گیر نیفتاده.
او در جاییست که دوست دارد باشد.
آری، شاید دلش هنوز با آمالثورا باشد،
اما قلبش،
قلبش به طریقی خاص به تو گره خورده است.
و این قلعه، با همه‌ی هراس‌ها و تناقض‌هایش،
برای او تنها جایی‌ست که بودن کنار تو ممکن است.
همین را در سکوت‌هایش می‌بینی، در ایستادن بی‌کلامش کنار درگاه اتاق‌هایت.

و من؟
نه، من به اینجا تعلق ندارم، اما به تو چرا.
و هر جا که تو باشی، حتی اگر تاریک‌ترین دالان‌های قلعه‌ی لرد سابیس باشد،
آنجا محل حضور من است.

گادفری من،
تو از آینده می‌ترسی، چون گذشته هنوز دهان باز کرده و با دندان‌هایش ته قلبت را می‌جود.
اما من، کنار تو ایستاده‌ام، با چشم‌هایی باز، تا اگر این تاریکی دوباره تو را در خود بلعید،
من بر لبه‌اش باشم،
با دست‌هایم،
با بوسه‌ام،
با فریادی که فقط تو می‌شنوی.

پس نترس.
ما در تاریکی هم می‌توانیم خانه بسازیم.
خانه‌ای از اعتماد، از حقیقت، و از مهری که امتحان پس داده است.

و اگر روزی تمام آن‌ها که در این قلعه‌اند، به تو پشت کنند…
بدان که هنوز من اینجا هستم.
با شمشیر خاموشم،
و قلبی که فقط با تپش تو می‌تپد.

همیشه با تو،
حتی در لایه‌ پنهان خون و خاکستر
دومینیک مورن