.
Plan na sobotę zakładał regenerację po piątkowym bieganiu.
Nikt mi jednak nie powiedział, że mam leżeć i nic nie robić.
Spokojny rodzinny spacer powinien idealnie wspomóc proces regeneracji.
Wybraliśmy się więc na light'owy trekking po okolicznych górkach.
.
Ruszamy z Przełęczy Salmopolskiej.
Spacer jest rodzinny (zabraliśmy z Tomkiem żony i dzieci), więc nie idziemy ostro w górę czerwonym szlakiem, tylko wybieramy boczną drogę (po prawej stronie od szlaku). Droga ta prowadzi do Wisły, i w sezonie zimowym służy amatorom do uprawiania narciarstwa biegowego.
.
Widoki są piękne, tempo spokojne. Wydawałoby się, że trasa prowadzi "po płaskim". Przekrój trasy (co zobaczycie na końcu) pokazał jednak, że trasa to nieustanne góry i doliny.
.
Za jednym z zakrętów dostrzegliśmy nasz pierwszy punkt podróży. Pod tą górą na wprost, w oddali, znajdziemy źródło Wisły.
.
Ekipa dziarsko rwała do przodu. Śnieg był totalnie miękki, rozmoczony słońcem, więc niestety musieliśmy iść po torach narciarskich, ale staraliśmy się ich nie zniszczyć.
Pogoda była piękna, i zaskoczyło nas, że na środku, pomiędzy torami narciarskimi, nie ma wydeptanej ścieżki. Widocznie wszyscy turyści wybierają szlak czerwony, i nikt nie zapuszcza się pieszo na tą drogę.
Cóż, my mieliśmy wyznaczony cel, i tą drogą było nam do niego dojść najłatwiej, a że zabraliśmy ze sobą młodych, to chcieliśmy im pokazać piękno górskich wycieczek bez nadmiernego wysiłku, by ich nie zniechęcić ( takie czasy - jeśli chcesz walczyć z pożerającym dziecięcy czas youtubem, to musisz iść na ustępstwa).
Idąc czerwonym szlakiem zapewne dzieciaki zrezygnowałyby po pierwszych stu metrach ostrego podejścia w górę.
.
Kilkadziesiąt metrów przed symbolicznym źródłem Wisły dostrzegłem łącznik, którym zamierzaliśmy wyjść w górę, i ruszyć do drugiego punktu wycieczki, czyli do Malinowskiej Skały.
Kilka metrów powyżej linii drogi (patrząc na wprost) można dostrzec linię ścieżki - łącznika, o którym myślałem.
.
.
Symboliczna tablica oznajmia nam, że spod tej skały wypływa pierwsze (jedno z trzech) źródło Wisły.
.
A tak prezentuje się dolina, w której Wisła rozpoczyna swój bieg.
.
Ekipa przysiadła w pobliżu źródła na kawę i posiłek, a ja ruszyłem na rekonesans dalszej części trasy.
.
Niestety łącznik był zasypany i totalnie nie przetarty, a śniegu było nawiane do kolana. Dla nas z Tomkiem byłoby to ciekawe wyzwanie, ale mając "nadbagaż" wiedziałem, ze nie uda nam się przejść tą trasą, więc sytuacja wyglądała "słabo".
Odszedłem dość daleko od całej ekipy.
.
.
.
Nastawiony na powrót tą samą drogą zadzwoniłem do Tomka, mówiąc mu jak się sprawy mają. Powiedziałem, że wracam, i niech już ruszają, a ja ich dogonię. Tomek jedynie rzucił "na żarty", że padło hasło, by iść w górę, i skrótem przez las wyjść szybko na szlak, ale znając go, pomyślałem, że "robi mnie w konia".
.
Jakież było moje zdziwienie, gdy na miejscu wcześniejszego postoju dostrzegłem jedynie ślady stóp prowadzące w górę, prostu w las.
Spodziewałem się, że dzieciaki zaczną marudzić, i ekipa ruszy drogą z powrotem, a tu czekała mnie fajna wspinaczka.
Do tej pory jestem zaskoczony, i zarazem mega zadowolony, że ekipa podjęła taką decyzję.
.
.
Wspinając się prosto na azymut przez las, bardzo szybko dotarłem do zielonego szlaku, prowadzącego z Malinowskiej Skały na Baranią Górę.
Idąc wymyślonym przeze mnie łącznikiem, dojście do tego punktu zajęłoby wiele więcej czasu.
W czasie mojej wspinaczki ekipa złapała dwa oddechy, i mogliśmy wspólnie ruszyć w stronę drugiego punktu wycieczki.
.
.
.
.
Na Malinowskiej Skale , jak zwykle, "turystów jak mrówków". Nie było więc opcji by porządnie obfotografować ten sporych rozmiarów kawał zlepieńca kwarcowego.
.Wiało dość mocno (jak zawsze w tym miejscu), ale posiedzieliśmy chwilę w pobliżu. Dzieciaki miały frajdę i satysfakcję, że udało im się osiągnąć te dwa trudne dla nich cele. Fajnie było widzieć ich uśmiech, gdy siedzieli na skale i nie chcieli zejść.
Posiedzieliśmy, pojedliśmy, wypiliśmy resztę kawy z termosu, i przyszedł czas, by ruszyć w drogę powrotną.
.
.
.
.
Ostatnie zdjęcie zrobiłem na ostatnim podejściu, w drodze na Malinów.
Szlak był rozmoknięty i błotnisty, ale piękna pogoda zachęcała tłumy turystów do spaceru. Widziałem sporo poślizgów, i kilka upadków na tym fragmencie drogi.
Dzieciaki były totalnie wykończone. Ja (idąc w raczkach) częściowo holowałem, a częściowo wypychałem swojego syna do góry na tym podejściu.
Dalsza część trasy, od szczytu Malinów, to już tylko spokojne zejście do Przełęczy Salmopolskiej, skąd wyruszaliśmy.
.
.
.
Jako że jest to raport BfObD, to wypada wspomnieć o statystykach.
Niecałe 9 kilometrów przeszedłem w czasie ponad 2 i pół godziny, zaliczając prawie 400 metrów przewyższenia, i spalając przy tym 1123 kalorie.
.
Wspominałem wcześniej o lekkim początku trasy. Powyższy przekrój pokazuje pierwsze 5 kilometrów jako góry i doliny, a nie odczuliśmy tego praktycznie w ogóle.
Kolejne dwa podejścia za 5tym kilometrem to wejście na Malinowską Skałę, i podejście na Malinów. Tutaj robiłem częściowo w roli holownika, więc troszkę odczułem w nogach te dwie górki.
.
Podsumowując - spacer był przyjemny, do połowy totalnie regeneracyjny.
Ciekawe czy dzieciaki zechcą się wybrać z nami na kolejną wycieczkę?
p.s.
Nie wiem jak dzieciaki, ale Tomek wspomniał, ze następna górska wycieczka "rodzinna" nie wcześniej niż za rok ;)