یکی از سؤالاتی که اکثر والدین ممکن است با آن روبرو شوند این است که آیا از زمانی که کودک خردسال نیاز به تغذیه با مواد غذایی پیدا می‌کند—یعنی حدود ۶ ماهگی—بدن او نیاز به دریافت مکمل غذایی دارد یا نه؟ در مجموع، مصرف مکمل‌های ویتامین برای کودکانی که از غذاهای متنوع استفاده می‌کنند، به‌ندرت مورد نیاز است.
Image source: ostevit.com.au
همان‌طور که در پست قبل گفته شد، استفاده از چهار گروه مواد غذایی اصلی—شامل گوشت، مرغ، ماهی، تخم‌مرغ؛ لبنیات: شیر، ماست، کره؛ مصرف میوه‌جات و سبزیجات؛ و حبوبات و غلات و سیب‌زمینی—در صورتی که به نحو هماهنگ با هم استفاده شود، می‌تواند از کمبود انواع مواد غذایی در بدن شیرخوار جلوگیری نماید.
به هر حال، در صورتی که کودک گوشت یا سبزیجات را که از منابع سرشار آهن هستند، کمتر می‌خورد، ممکن است دادن مکمل آهن لازم شود. مصرف مقدار زیادی شیر یعنی بیش از حدود یک لیتر روز، نیز می‌تواند با جذب مقدار آهن مورد نیاز بدن تداخل کند و موجب بروز کم‌خونی فقر آهن شود. بهتر است مقدار شیری که کودک در این سنین مصرف می‌کند، بین نیم تا یک لیتر باشد. این مقدار شیر می‌تواند مقدار کلسیم مورد نیاز برای رشد استخوان‌ها را تأمین کند و نیز اشتهای کودک را برای خوردن سایر مواد غذایی، به خصوص مواد غذایی که حاوی آهن هستند، از بین نمی‌برد.
مصرف مکمل‌های ویتامین حاوی ویتامین D به طور روزانه، به خصوص برای کودکانی که در معرض نور آفتاب نیستند و شیر غنی شده با این ویتامین مصرف نمی‌کنند، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. مقدار ویتامین D موجود در رژیم غذایی از این نظر حائز اهمیت است که در صورتی که این ویتامین در بدن دچار کمبود شود، باعث بروز راشیتیسم یا نرمی استخوان در کودک می‌شود، و با توجه به اهمیتی که کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی دارند، باید سعی شود که مقدار کافی کلسیم و ویتامین D به بدن کودک برسد. در صورت کمبود این مواد برای جلوگیری از ایجاد راشیتیسم یا نرمی استخوان باید با پزشک متخصص اطفال مشورت شود.