ခုထိ ေရးစရာခက္ခက္နဲဲ႔မို႕ အေတာ္ စဥ္းစားရေလသည္ ။ စဥ္းစားရင္း အေတြးမ်ားက ငျဖိဳးဆိုေသာ သူေဌးကေလးထံသို႕ ေရာက္သြားျပန္ေလသည္ ။ က်ႊန္ေတာ္ေျပာလိုေသာ ငျဖိဳးမွာ ေဂြးျမင္ကုန္းရႊာမွ ျဖိဳးသာျဖစ္ေလသည္ ။ ငလွိဳင္ရႊာ မဟုတ္ပါ ။ ထို ငျဖိဳးဆိုေသာသူ သူေဌးျဖစ္လာပံုမွာ အေတာ္ထူးဆန္းသည္ ။ အျခားသူမ်ားလို ေမွာင္ခို တစ္ခုခုေၾကာင့္ မဟုတ္သလို မိဘ အေမႊေၾကာင့္ ထီေပါက္ေသာ ေၾကာင့္လဲ မဟုတ္ပါ ။ ထီမေျပာေလႏွင့္ ေျမႊပင္သူ႕ကိုေပါက္မည္မဟုတ္ ရႊံ၍ လွည္႔ေျပးသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္ ။ ထိုမ် ေကာင္းေသာ ကိုျဖိဳးပင္ျဖစ္သည္ ။ သူဟာ မ်ိဳးရိဳးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာသူ မဟုတ္ဖဲ အသီးအႏွံစိုက္ပ်ိဳးသည္႕ အလုပ္တး္ခုသာ လုပ္ျပီး ခ်မ္းသာလာပါသတဲ႔ ။
ကိုျဖိဳးရဲ႕ သီးႏွံစိုက္ပံုက ထူးျခားမွဳ သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ျဖင့္ မရွိခဲ႔ပါဘူး ။ ဒါေပမဲ႕ သူက ေစတနာထားတယ္ ေရာင္းရမွ မဟုတ္ပါ ။ အခ်ိဳ႕ မရွိဆင္းရဲသူမ်ားဆိုလ်ွင္ အလကား ေပး၍ ေထာက္ပံ႕တတ္ပါတယ္ ။ သူကိုယ္တိုင္ မခ်မ္းသာေပမဲ႔ သူ႔မွာရွိတဲ႔ အရာေလးနဲ႔ သူတစ္ပါးအဆင္ေျပပါေစဆိုတဲ႔ စိတ္ကေလးနဲ႔ေပါ့ ။ သူ႔ေစတနာေၾကာင့္ထင္ သူ႕ရဲ႕ စိုက္ခင္းေလးမွာလဲ ပိုပိုျပီးျဖစ္ထြန္းပါသတဲ႔ ဒါေပမဲ႔ ဆင္းရဲသားအမ်ားစုေနတဲ႔ရႊာဆိုေတာ့ သူက အလကားေပးသည္သာမ်ားျပီး ျမိဳ႕တက္ေရာင္းေသာသူမ်ားအား အနည္းငယ္သာ ေရာင္းနိုင္သတဲ႔ ။ ဒါေၾကာင့္ ထိုရႊာကေလးကလည္း ငျဖိဳးဆိုလ်ွင္ လြန္စြာမွ ခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္ ။
ဒီလိုေနရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေစတနာေတြေၾကာင့္ သၾကားမင္းေက်ာက္ဖ်ာတင္းလာတာလား ေစာင့္ၾကည္႔ေနသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္လား စြမ္းအားရွင္ရဲ႕ အကူအညီလားေတာ့ မသိရပါ ။ သိရသည္က သူ႔အိပ္မက္ထဲတြင္ျဖစ္သည္ ။ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ခပ္နုနု အသက္ႀကီးေသာ္လည္း နုသည္ စကားေျပာခက္ထန္မည္ထင္ရေသာ္လည္း ႏုညံ႕သည္႔လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာေလသည္ ။ ထို အိမ္မက္အတြင္း ျမင္ရသည္႔သူ႔မွာ အလြန္ခ်စ္ခင္ဖြယ္ က်ားႀကီးႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္႔ အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္ ။ ထိုသူမွ သူ၏ ေရခ်ိဳးစင္မွ ေရတစ္ပုန္းကို ယူ၍ မန္းမွဳတ္သည္ ။ ထိုသို႕မန္းမွဳတ္ျပီးသည္ႏွင့္ သူ႕အား ထိုေရျဖင့္ အပင္စိုက္ရန္ ေျပာသြားေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ထိုေရ ကုန္သြားပါက ေရထပ္ျဖည္႔ျပီး "ဘာဂြီးလတ္ဂိန္ " ဟူေသာစကာားလံုးအား ရႊတ္ဆို၍ အပင္ေရေလာင္းရန္ အမွာေတာ္ ထားခဲ႔ေလသည္ ။ ေနာက္တစ္ေန႔မိုးလင္းေသာ္ ထိုအိပ္မက္အား သူ႔မွာ မယံုခ်င္ေသး ။ ထို႔ေနာက္ ထိုေရပံုး အတြင္းမွ ေရျဖင့္ မ်က္ႏွာ သစ္ရန္ လက္ေဆးခ်လိုက္ေလသည္ ။ ထိုေဆးခ်လိုက္ေသာေနရာတြင္ အုန္းပင္ေပါက္ငယ္ကေလး ရွိေနေလသည္ ။ ထိုသို႔သူ ေဆးျပီးျပီးခ်င္းမွာပင္ ထို အုန္းပင္ေပါက္ကေလးမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ သူ႕ အရပ္ထက္ ေင်ာ္လြန္ကာ ႀကီးသြားေလသည္ ။ ဒါနဲ႔ သူလဲ ေနာက္ထပ္နည္းနည္း ျပန္ေလာင္းၾကည္႔ရာ နည္းနည္း ပိုႀကီးသြားေလသည္ ။
အပင္မ်ား ထိုကဲ႔သို႕ ႀကီးထြားသြားရာ သူ႕ ခရမ္းပင္ အခင္းရွိရာသို႔သြား၍ ထိုေရျဖင့္ ေလာင္းႀကည္႔ဘိုက္သည္ ။ ခရမ္းပင္ေပါက္မ်ားမွာ အသီးပင္ ထသီးလာေလသည္ ။ ထို႕ေနာက္ ထိုပံုးထဲ ေရအကုန္ေလာင္း၍ ဂါထာအား စဥ္းစားသည္ ။ ဘာဂီးလာကြာ ဟာ မရေသး ။ ဘာကီးဝုတ္အဝူးးး ၾကားရာအရပ္မွ ေခြးမ်ား အေျပး လာေရာက္ၾကသည္ ။ သူေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္ ။ ေရအသစ္ထပ္မရေသး ။ ထို႔ေနာက္ စဥ္းစားရင္းမွ ျပန္သတိရလိုက္သည္ ။ "ဘာဂြီးလတ္ဂိန္ " ေအာ္ ေနာက္ဆံုးက ခဲမွန္ရင္ ထြက္ရတဲ႔အသံဘဲ သူသတိရသြားသည္ ။ ဂါထာအားလည္း ေသခ်ာ မွတ္ထားေလသည္ ။ အေပ်ာ္လြန္ကာ သူတစ္ပတ္တစ္ခါ သစ္ေနက်ျဖစ္သည္႕ မ်က္ႏွာပင္မသစ္ျဖစ္ေတာ့ ။
ထို ေရ အေၾကာင္းမွာ အျခားသူမ်ားကိုေျပာျပမရသျဖင့္ ငျဖိဳးတိတ္တိတ္သာ ေနေလသည္ ။ ေရေလးေလာင္းရံုျဖင့္ အသီးမ်ား တစ္ခဏ အတြင္းရေလရာ ကိုျဖိဳးမွာ အျခားျမိဳ႕နယ္မ်ားသို႔ သီးႏွံမ်ား ကားႀကီးကားငယ္ ကားလတ္ ကားေသးေသးျဖင့္ တစ္ရက္ျခား တိုက္ေရာင္းေနရသည္ ။ တစ္ရက္မွာ ေရေလာင္း၍ တစ္ရက္မွာ အသီးႏွံေရာင္းေလသည္ ။ ထိုသို႕ျဖင့္ အခင္းမ်ားလဲ တိုးခ်ဲ႕ကာ စိုက္ခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေဂြးျမင္ကုန္းရႊာတြင္သူ႕ေလာက္ ခ်မ္းသာသူ မည္သူမွ မရွိေတာ့ပါ ။ ထိုမ်ွေလာက္ ခ်မ္းသာရန္လည္း မေမ်ာ္မွန္းရဲၾကပါ ။ ကိုျဖိဳးမွာ ေန႕စဥ္ေန႔တိုင္း ေဂြးျမင္ကုန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ ထမင္းဟင္း အျခားပစၥည္းမ်ား မျပတ္လွဴဒါန္းျပီး ။ ဥပုဒ္ေန႕တိုင္းလဲရႊာမွ ကေလးလူႀကီးလူငယ္မေရႊး ဥပုဒ္ ေစာင့္နိုင္ရန္ ရည္ရႊယ္ျပီး ထိုအဖိတ္ ဥပုဒ္ေန႕တိုင္း ထမင္းဟင္း အခမဲ႔တစ္ရႊာလံုးအား ေက်ႊးေသးသည္ ။ ထို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ စာေပပညာ သင္ယူေနၾကေသာ ကေလးမ်ားအတြက္လည္း စာအုပ္ ေဘာပင္ အဝတ္အထည္မွစ အခမဲ႔ ျဖစ္ေစသည္ ။ သူ႔ေရပံုးႏွင့္ ဂါထာမွာေတာ့ လိုအပ္မွသာ မသိမသာ သံုးေတာ့ျပီး လူအမ်ား လယ္အမ်ားျဖင္႔ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္ ။
MSC . 9
Photos credit; Google Image
@domelay (အေတြးမ်ွင္ေလးမ်ား)