အခန္း (၃)
ညနက္တေစၦ
ဒီေန႔ည ညစာစားၿပီးေတာ့ သိုးျခံမွာညအိပ္ေစာင့္မယ့္အေၾကာင္း ရူဘီကိုေျပာတယ္။ အေဖျဖစ္သူ နီးလ္မန္းကလည္း သူပါလိုက္အိပ္မွာမို႔ ညေတာ့ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားေနဖို႔အေၾကာင္း မွာေနတယ္။ ရို႕စ္က ညစာစားၿပီးတာနဲ႔ ပင္ပန္းလို႔ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားၿပီ။ အန္တီဆက္ဖိုင္းယားက သူပါရွိေနတာမို႔ ကိစၥမရွိေၾကာင္း တစ္ခုခုထူးရင္သာ လွမ္းေခၚဖို႔၀န္မေလးနဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေမွာ္ႏွင္တံမွာထြန္းထားတဲ့မီးကိုအားျပဳရင္း အိပ္ယာလိပ္ကိုယ္စီနဲ႔ ျခံဖက္ကိုထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ဒီေန႔ညက လဆန္းပိုင္းညမို႔ လကအေစာႀကီးကတည္းက ၀င္သြားၿပီ။ လကြယ္ညနဲ႔မထူးဘူး အားလံုးေမွာင္မိုက္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔ေ၀းတဲ့ရြာျဖစ္တဲ့အျပင္ ည ၈ နာရီေလာက္ဆိုလူေျခတိတ္သြားတာေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ခ်က္ အေရွ႕ဖက္ကလာတဲ့ ေလေအးတိုက္တဲ့အသံ၊ အေနာက္ဖက္ထင္းရွဴးေတာထဲက ဇီးကြက္ေအာ္တဲ့အသံေလာက္ပဲ ၾကားေနရတယ္။ ျခံအျပင္ယာခင္းထဲက ညပိုးေကာင္ေအာ္တဲ့အသံေတြကေတာ့ ၾကားေနက်မို႔ မထူးေတာ့ပါဘူး။
“ဒီေန႔ည သူတို႔ထပ္လာမယ္လို႔အေဖထင္သလား။”
“အင္း မေျပာတတ္ဘူး။ လာၾကမယ္လို႔ေတာ့မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိနဲ႔ေနတာမမွားဘူး။ ညႏိုးႏိုးၾကားၾကားေနေနာ္။ ရြာလူႀကီးက ညကို သူတုိ႔ကင္းလွည့္ပါ့မယ္လိုေတာ့ေျပာတယ္။”
နီးလ္က သိုးျခံရဲ႕ေတာင္ဘက္ေဘးမွာ ကြပ္ပ်စ္တစ္ခုကို ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ဒီေပၚမွာ ပါလာတဲ့အိပ္ယာလိပ္ကိုျဖန္႔ခင္းၿပီး လွဲလိုက္ၾကတယ္။ ဟိုးရပ္စ္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းစတက္ခါစက ကင္းခေရာ့စ္ဘူတာကိုလိုက္ပို႔တဲ့အမွတ္တရေလးကို သားအဖႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေျပာင္းေျပာေနၾကရင္း ညကအေတာ္နက္လာၿပီ။ သိုးျခံထဲကသိုးေတြဆီက ေခ်းပါခ်တဲ့အသံရံဖန္ရံခါၾကားရတာကလြဲလို႔ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ တစ္ေန႔ခင္းလံုးယာထဲမွာ အလုပ္လုပ္လာတဲ့နီးလ္မန္းက အိပ္ခ်င္ေနပံုရတယ္။ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ သမ္းေနေတာ့ ဟိုးရပ္စ္က သူ႔အေဖ့ကို …
“အေဖအိပ္ခ်င္အိပ္ေတာ့ေလ။ သားဆက္ေစာင့္ေနလိုက္မယ္။”
“ေအးေအး… တစ္ခုခုဆို ႏိႈးလိုက္ေနာ္။ ဒါမွမဟုတ္ မနက္ ၂ နာရီေလာက္ႏိႈးလိုက္ အဲ့အခ်ိန္မွအေဖဆက္ေစာင့္မယ္။”
ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားၿပီး ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေႏွးေကြးတဲ့အသက္ရွဴသံ နီးလ္မန္းဆီကထြက္လာတယ္။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ဟိုးရပ္စ္က မ်က္လံုးကိုဖြင့္ထားၿပီး ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။ ေတာက္ပတဲ့ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းတုန္းကသင္ရတဲ့ နကၡတၱေဗဒခ်ိန္ေတြကို သတိရမိလိုက္တယ္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္သြားေတာ့ ရြာလယ္ေလာက္ဆီကေန ေခြးအူသံကိုသူၾကားရတယ္။ ေအးျမတဲ့ေလတစ္ခ်က္ကေ၀ွ႕လာတာေၾကာင့္ ေက်ာထဲစိမ့္သြားသလိုပဲ။ သန္းေခါင္ခ်ိန္မွာ အျပင္မွာအိပ္ရတဲ့သူေတြေတြးမိတတ္တဲ့အတိုင္း ေျခာက္ျခားစရာအေတြးေတြက သူ႔ဆီကို၀င္လာတယ္။ ေဟာ့ဂ္၀ပ္မွာ တေစၦေတြကိုျမင္ေနက်ဆိုေပမယ့္လို႔ ခင္မင္စရာမေကာင္းတဲ့ သရဲသဘက္ေတြအေၾကာင္းေတြးေနမိတယ္။ ဒီလိုအိပ္ေနတုန္း ရုတ္တရတ္သူ႔ေရွ႕မွာ ဗြားကနဲေပၚလာရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
“ဂၽြတ္”
သိုးျခံရဲ႕ေျမာက္ဖက္ေနထြက္လာတဲ့အသံ။ ဟိုးရပ္စ္မွာေခါင္းတစ္ခုလုံးႀကီးသြားၿပီး ၾကက္သီးထသြားတယ္။ လွဲေနရာကေနထလိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ေမွာ္ႏွင္တံကို မီးထြန္းလိုက္တယ္။
“လူးမို႔စ္”
ႏွင္တံထိပ္ဖ်ားကေန ရုတ္တရတ္ထြက္လာတဲ့အလင္းေၾကာင့္ သူ႔ေရွ႕ ၅ ေပေလာက္လင္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ နီးလ္မန္းက အိပ္ေမာက်ေနတာ ေဟာက္ေတာင္ေနၿပီမို႔ မႏိုးေတာ့ပဲ သူကြပ္ပ်စ္ေပၚကေနထလာခဲ့တယ္။ သိုးျခံထဲကို ေမွာ္ႏွင္တံေျမွာက္ၾကည့္တဲ့အခါ ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ၀ပ္ေနၾကတဲ့သိုးေတြကလြဲလို႔ဘာမွမေတြ႔ရဘူး။ အသံလာရာဆီိကုိ သြားၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္း ဘာမွမေတြ႔ရဘူး။ အနီးအနားကို ေမွာ္ႏွင္တံကအလင္းနဲ႔ေသခ်ာၾကည့္ေသးတယ္။ ဘာမွမေတြ႔ရတာမို႔ သူျပန္လာခဲ့တယ္။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚကိုတက္မယ္အလုပ္မွာ သူတစ္ခုခုကိုသတိထားမိသြားတယ္။
ကြပ္ပ်စ္ေပၚကဆင္းလာတုန္းက သူ႔အေဖဘာေစာင္မွျခံဳမထားတာကို သတိရမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက် ေစာင္အမည္းႀကီးကို တစ္ကိုယ္လံုးျခံဳထားတာ။ ဘယ္ကေစာင္ကပါလာတာပါလိမ့္။ သူတုိ႔ယူလာတုန္းက ေစာင္မပါပါဘူး။ အိပ္ယာခင္းခ်ည္းပါပဲ။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚကိုတက္ၿပီး သူ႔အေဖကိုႏိႈးမယ္အလုပ္မွာ ေစာင္အမည္းကိုကိုင္မိတာနဲ႔ သူထခုန္ရင္း ေအာ္လိုက္တယ္။ သူကိုင္မိတာ ေစာင္မဟုတ္ဘူး။ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔ အသက္ရွိတဲ့အရာႀကီး။
“အေဖ အေဖ… ရီဒပ္တို ရီဒပ္တို”
ေမွာ္ႏွင္တံထိပ္ဖ်ားကေန အနီေရာင္အလင္းတန္းႏွစ္ခုျဖာထြက္လာၿပီး အသက္ရွိတဲ့ေစာင္လိုသတၱ၀ါႀကီးကိုသြားမွန္တယ္။ သူေအာ္သံေၾကာင့္ နီးလ္မန္းႏိုးလာတဲ့အခါ ေစာင္လိုသတၱ၀ါႀကီးက သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးနီးပါးကို လႈပ္မရေအာင္ပတ္ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ရုတ္တရတ္လႈပ္မရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ခံစားခ်က္က နီးလ္မန္းကိုအေတာ္ေလးတုန္လႈပ္ေစတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ အသက္ရွဴလို႔မရေအာင္ျဖစ္လာၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးခရမ္းေရာင္သန္းလာတာကို ဟိုးရပ္စ္ရဲ႕ေမွာ္ႏွင္တံက အလင္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရတယ္။
“စတူပီဖိုင္း”
ဟိုးရပ္စ္ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ်ဂါထာေတြကို ရြတ္ေနတယ္။ သူ႔အေဖရဲ႕ခရမ္းေရာင္သန္းလာတဲ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူ႔မွာ စိုးရိမ္စိတ္ကအေတာ္ျမင့္လာၿပီ။
“အင္ဆန္ဒီယို အင္ဆန္ဒီယို”
မီးေတာက္ေတြဖြားကနဲျဖာထြက္လာၿပီး ေစာင္လိုသတၱ၀ါေပၚကိုက်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုေမွာ္ဂါထာကမွ ဒီအေကာင္ႀကီးကို တိုးေပါက္ပံုမရဘူး။ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး သူ႔အေမဆီကို သတင္းပို႔ဖို႔ ပက္ထရိုးနပ္စ္ကိုဖန္ဆင္းလိုက္တယ္။
“အိတ္စပက္တို ပက္ထရိုးနမ္”
ေငြေရာင္မီးခိုးမ်ား ဟိုးရပ္စ္ရဲ႕ေမွာ္ႏွင္တံထိပ္ဖ်ားမွထြက္လာၿပီး လွပတဲ့သိုးတစ္ေကာင္ပံုေျပာင္းသြားတယ္။ သိုးက အရွိန္နဲ႔ အိမ္မႀကီးဆီကုိေျပးထြက္သြားတယ္။
ထူးဆန္းတာက ပက္ထရိုးနပ္ေငြေရာင္သိုး ျဖာထြက္လာတဲ့အခါ ေစာင္လိုသတၱ၀ါဆီကေန စူးရွတဲ့ေအာ္ဟစ္သံထြက္လာၿပီး ပတ္ထားတဲ့အင္အားေလ်ာ့သြားပံုရတယ္။ နီးလ္မန္းရဲ႕အသက္ကိုျပင္းစြာရိႈက္တဲ့အသံၾကားရၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္ျပန္သန္းလာၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ထဲကေနေျပးထြက္လာတဲ့ ရူဘီ၊ ဆက္ဖိုင္းယားနဲ႔အတူ ရို႕စ္ပါပါလာတယ္။ ေစာင္လိုသတၱ၀ါႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ အန္တီျဖစ္သူ ဆက္ဖိုင္းယားက ပက္ထရိုးနပ္ဂါထာကို အက်ယ္ႀကီးရြတ္လိုက္တယ္။
သူမရဲ႕ေမွာ္ႏွင္တံထိပ္ဖ်ားကေန ႀကီးမားတဲ့ေငြေရာင္ၾကံ့ႀကီးပြင့္ထြက္က်လာတယ္။ ႀကံ့ႀကီးကသူ႔ရဲ႕ခ်ိဳကို ေစာင္လိုသတၱ၀ါႀကီးဆီဦးတည္ၿပီး အရွိန္နဲ႔၀င္ေစာင့္လိုက္တယ္။ ဟိုးရပ္စ္က ရုတ္တရတ္၀င္ခ်လာတဲ့ႀကံ့ကိုေရွာင္လိုက္တာေၾကာင့္ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္ကိုျပဳတ္က်သြားတယ္။ ေစာင္လိုသတၱ၀ါဆီကေန ေနာက္ထပ္နားစူးစရာအသံႀကီးထြက္လာၿပီးေနာက္ နီးလ္မန္းကိုရစ္ပတ္ထားတာကို လံုး၀ေလ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ေျပးသြားရာတစ္ေလွ်ာက္မွာ စြပ္ေၾကာင္းႀကီးကက်န္ခဲ့လို႔။
နီးလ္မန္းမွာ ခရီးအေ၀းႀကီးေျပးလာတ့ဲလူလို အသက္ကိုျပင္းျပင္းရိႈက္ရွဴေနရတယ္။ ဟိုးရပ္စ္က ျပဳတ္က်သြားလို႔ ပြန္းသြားတဲ့ေနရာကို ပြတ္ရင္းျပန္ထလာတယ္။ ရူဘီက ေျပးလာၿပီး နီးလ္မန္းကိုဖက္ရင္းငိုတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘုရားသိၾကားမစလို႔ဆိုတာကိုမခ်ဘူး။ ရို႕စ္သူ႔အေမနားကမခြာပဲ ကပ္ေနတာကို ဟိုးရပ္စ္ျမင္ရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ အိမ္ေရွ႕ကေန မီးေရာင္တစ္လက္လက္နဲ႔လူသံုးေယာက္ ၀င္လာတာကိုသူတို႔ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကင္းလွည့္ေနတဲ့ရြာသူႀကီးျဖစ္မယ္။
သူတို႔ဆီကိုေရာက္လာေတာ့ ရြာသူႀကီးကဆူညံဆူညံအသံၾကားလို႔၀င္လာခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပရင္း ျဖစ္ပ်က္ပံုကိုေမးတယ္။ နီးလ္မန္းမွာ ခုထိဘာမွမေျပာႏိုင္ရွာေသးဘူး။ ဟိုးရပ္စ္ကလည္း ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ အန္တီျဖစ္သူဆက္ဖိုင္းယားက…
“ရွင္တို႔ရဲ႕သူခိုးကို ကၽြန္မသိၿပီ မစၥတာရြာသူႀကီးရွင့္။ အဲ့တာ ညနက္တေစၦလို႔ေခၚတဲ့ လက္သီဖိုးပဲ။”
ေနာက္မနက္ခင္းမွာ တစ္ရြာလံုးကို ထိုသတင္းကပ်ံ႕သြားတယ္။ သူတို႔နဲ႔အိမ္နီးခ်င္း မစၥစ္တြန္႔ခ္လည္း သတင္းေမးလာတယ္။ မစၥတာအိုလီဗီယားတုိ႔လည္းလာတယ္။ အန္တီဆက္ဖိုင္းယားက မေန႔ညကျဖစ္တဲ့ကိစၥက လက္သီဖိုးျဖစ္ေၾကာင္းကို ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ရင္းရွင္းျပေနတယ္။
“ကၽြန္မတို႔ကအိမ္ထဲမွာအိပ္ေနတာ။ ဟိုးရပ္စ္ရဲ႕ပက္ထိရိုးနပ္ဆီကသတင္းစကားကိုၾကားၾကားခ်င္း ရူဘီက ကၽြန္မကိုလာႏိႈးတယ္။ အိမ္ျပင္ကုိသံုးေယာက္သားေျပးထြက္လာေတာ့ အဲ့ဟိုသတၱ၀ါကို ကၽြန္မျမင္လိုက္တာနဲ႔တန္းသိတယ္။ ေစာင္လိုသတၱ၀ါႀကီး နီးလ္ကိုလည္းရစ္ေနတာ ေသေတာ့မလို႔။”
နားေထာင္ေနတဲ့ မစၥစ္တြန္႔ခ္နဲ႔ မစၥတာအိုလီဗီယားတို႔က မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းဆိုၿပီးေျပာလိုက္ၾကတယ္။ မစၥစ္တြန္႔ခ္က
“ရွင္က အဲ့သတၱ၀ါကို လက္သီဖိုးမွန္းဘယ္လိုသိသတုန္း”
ကိုယ့္ကိုယ္ေက်နပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အန္တီဆက္ဖိုင္းယားက…
“ကၽြန္မက ေမွာ္၀င္သတၱ၀ါေတြကိုစိတ္၀င္စားတဲ့သူဆိုေတာ့ အျမဲေလ့လာေနတာေလ။ ဒီမယ္ျပဦးမယ္… ဟိုးရပ္စ္ေရ မေန႔ကမင္းကိုေပးတဲ့စာအုပ္ယူလာခဲ့ဦးခဏေလာက္”
ဟိုးရပ္စ္က ေမွာ္၀င္သတၱ၀ါဆန္းမ်ားေပ်ာ္စံရာစာအုပ္ကို သူ႔အခန္းထဲကေနယူလာေပးတယ္။ သူကမေန႔ညကတည္းက သိၿပီးသြားၿပီ။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လက္သီဖိုးအေၾကာင္းပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္းမမွတ္မိရေကာင္းလားဆိုၿပီးအျပစ္တင္လို႔မဆံုးေသးဘူး။ မေန႔ေန႔လည္က တစ္ေနကုန္ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ေနခဲ့တဲ့ဟာ။ သူ႔အန္တီသာ ထြက္မလာခဲ့ရင္… အေမသာ အန္တီဆက္ဖိုင္းယားကိုမႏိႈးပဲ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့ရင္… ဒါမွမဟုတ္ အန္တီဆက္ဖိုင္းယားတို႔သာ လာမလည္ခဲ့ရင္… သူမစဥ္းစားရဲေတာ့ဘူး။
ဆက္ဖိုင္းယားက တြန္႔ခ္နဲ႔အိုလီဗီယားတို႔ကို စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ လက္သီဖိုးအေၾကာင္းအခန္းကိုျပတယ္။ ဒီအခန္းမွာ လေရာင္ေအာက္မွာ ေကာ္ေဇာ္တစ္ခ်ပ္လိုတြားသြားေနတဲ့ လက္သီဖိုးအေကာင္ပံုပါတယ္။
“ဒီမွာေလ ေတြ႔လား။ ညနက္တေစၦဆိုတာ ဒီအေကာင္ေပါ့။”
ပံုကိုျမင္ေတာ့ ဟိုတစ္ရက္ညေနက ယာခင္းထဲကေကာ္ေဇာစုတ္ကို ဟိုးရပ္စ္သြားသတိရမိတယ္။
“သူတုိ႔က ညနက္သန္းေခါင္မွာပဲ အစာရွာၾကတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တိရိစာၦန္ေတြကိုသာၿမိဳတတ္ေပမယ့္ လစ္ရင္လစ္သလို လူကိုလည္း ျမိဳတတ္တယ္။ သူတို႔သြားတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ ေျမေပ်ာ့ေနရင္ တစ္ခါတစ္ေလစြပ္ေၾကာင္းႀကီးက်န္ေနတတ္တယ္ေလ။”
“ဒါဆို ငါတို႔အိမ္ကၾကက္ဆင္ေတြလည္း ဒီေကာင့္လက္ခ်က္ပဲေနမွာ။” မစၥတာအိုလီဗီးယားက ေဒါသနဲ႔ေျပာတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာလည္း ၾကက္ဆင္ျခံနားမွာ စြပ္ေၾကာင္ႀကီးေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။
မစၥစ္တြန္႔ခ္က…
“ေၾကာက္စရာႀကီးပဲ။ သူတို႔ႏိုင္မယ့္ဂါထာမရွိဘူးလား။ ဟိုုးရပ္စ္ေျပာေတာ့ သူမေန႔ညကရြတ္တဲ့ဂါတာေတြက မတိုးဘူးဆို။”
ဟိုးရပ္စ္က ဟုတ္ေၾကာင္းေခါင္းျငိတ္ျပတယ္။ အန္တီဆက္ဖိုင္းယားက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး…
“ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြရဲ႕အေရျပားက သိပ္ထူတယ္။ ဘယ္ေမွာ္က်ိန္စာမွမတိုးဘူး။ ဒီေကာင္ေတြကရွားတဲ့အျပင္ သူတို႔အမဲလိုက္တဲ့အခါ ေျခရာလက္ရာမခ်န္တတ္တာမ်ားလို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြဆို သူတို႔လက္ခ်က္ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မ်ားတယ္။ ေတြ႔ဖူးတဲ့လူလည္းရွားတဲ့အျပင္ အသက္ရွင္ရက္နဲ႔ျပန္ေျပာျပႏုိင္တဲ့လူလည္းမရွိသေလာက္ပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြက တစ္ေနရာတည္းမွာ က်က္စားတာမ်ိဳးမလုပ္ဘူး။ တစ္ခါေနၿပီးတဲ့ေနရာကို ေနာက္ ၃ ၄ ႏွစ္ေလာက္မွ တစ္ေခါက္ျပန္လာၾကတာမ်ိဳးေတြ။”
“ဒါဆုိ ဟိုးအရင္ကတည္းက ဒီေကာင္လာစားေနတာေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ငါတုိ႔ဆီမွာခဏခဏၾကက္ဆင္ေတြေပ်ာက္တယ္။” ဆိုၿပီး မစၥတာအိုလီဗီးယားက ေျပာတယ္။
“ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ခုဏကဟာကိုဆက္ေျပာရရင္ ဒီမွာေတြ႔လား လူတစ္ေယာက္က လက္သီဖိုးကိုႏိုင္တဲ့ဂါထာကို မေတာ္တဆေတြ႔ထားတယ္လို႔ပါတယ္။ ၾကည့္…” ဆိုၿပီး အန္တီဆက္ဖိုင္းယားက စာအုပ္ကိုထိုးျပတယ္။
မစၥတာအိုလီဗီယားက စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့အေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ၾကည့္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ရွိဖူးသမွ်မွတ္တမ္းေတြထဲက အေစာဆံုးတစ္ခုကို လက္သီဖိုးတိုက္ခိုက္ရာမွ အသက္ရွင္လြတ္လာခဲ့တဲ့ ဖလာဗီးယပ္ ဘဲလ္ဘီက ၁၇၈၂ ခုႏွစ္မွာေရးခဲ့တာပါ။ သူဟာ ပါပူ၀ါနယူးဂီနီဖက္မွာ အားလပ္ရက္ခရီးထြက္တုန္း အတိုက္ခံခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
“မနက္အေစာႀကီးတစ္ခ်က္တီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေလးအိပ္ခ်င္လာခဲ့ၿပီ။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တရႊတ္ရႊတ္အသံတစ္ခုကို အနီးအနားတစ္ေနရာကေနၾကားလိုက္ရတယ္။ အျပင္ဖက္သစ္ပင္က သစ္ရြက္ေလးတိုးသံပဲလို႔ ယံုၾကည္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာဖက္ကိုလွည့္ကာ ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာခုိင္းလိုက္ေတာ့ ပံုသ႑ာန္အတိအက်မရွိတဲ့ အနက္ေရာင္အရိပ္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အိပ္ခန္းၾကမ္းျပင္မွာ ေရြ႕လ်ားေနတာကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေနရာမွာျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲ ရပ္ေနၿပီး ျပတင္းေပါက္ကျဖာခ်ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ဒီလုိပံုရိပ္မ်ိဳးျဖစ္ေစတာ ဘာျဖစ္မလဲလို႔ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ စဥ္းစားတယ္။ ကၽြန္ေတ္ာဒီလိုၿငိမ္ေနလိုက္တာက လက္သီဖိုးကို သူရဲ႕သားေကာင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေစပံုရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တအားကိုလန္႔ေနၿပီ။ ဒီအရိပ္ကအိပ္ယာေပၚကိုတြယ္တက္လာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေပၚကို လႊားတက္လိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ေပါ့ပါးပါးအေလးခ်ိန္ကို ခံစားမိတယ္။ တဖတ္ဖတ္ခပ္ေနတဲ့ ေကာ္ေဇာအနက္နဲ႔ အေတာ္ေလးကိုတူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီကို အိပ္ယာကေနတစ္ဆင့္တက္လာေနေတာ့ အနားသတ္ေတြ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ သာသာေလးခပ္ေနတာ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ လႈပ္မရေတာ့ေအာင္ကိုျဖစ္ေနတယ္။ ေမ့ေစ့ကို ၎ရဲ႕ေအးစက္စက္ကိုယ္နဲ႔ထိလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထထိုင္လိုက္တယ္။
၎ကကၽြန္ေတာ့္ကိုညွစ္သတ္ဖို႔လုပ္တယ္။ မ်က္ႏွာထိ လိမ္တြန္႔တက္လာၿပီး ပါးစပ္ေတြ၊ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြကိုပါပိတ္တဲ့အထိ ရစ္ပတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကအတင္းရုန္းေတာ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးက ၎ရဲ႕ေအးစက္စက္အထိအေတြ႔ကို ခံစားေနရတယ္။ အကူအညီေတာင္းဖို႔ေတာင္ အသံထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ေမွာ္ႏွင္တံကို စမ္းတစ္၀ါး၀ါးနဲ႔ရွာတယ္။ ၎ကမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို အေသရစ္ထားေတာ့ အသက္ရႈမ၀ေတာ့ဘူး။ မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခြန္အားရွိသေလာက္ အာရံုစိုက္လိုက္ၿပီး ေက်ာက္ရုပ္က်ိန္စာကိုရြတ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီသတၱ၀ါဆိုးကို ဖယ္ရွားမပစ္ႏိုင္ပဲ တံခါးေပါက္ကိုသြားမွန္တာေၾကာင့္ ပြင့္ထြက္သြားတယ္။ အတားအဆီးအထပ္ထပ္ဂါထာကို ရြတ္ေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကိုသာေဆာင့္မွန္သလိုျဖစ္ၿပီး ရင္ထဲေအာင့္တက္သြားတယ္။ အရူးအမူးကိုရုန္းကန္ေနရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚကို က်သြားေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ လက္သီဖိုးကပတ္ၿပီးသားျဖစ္သြားေရာ။
ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေလးကို မြန္းေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ မၾကာခင္ကၽြန္ေတာ့္ သတိေမ့ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ လက္က်န္စြမ္းအင္ေလးကို အသံုးခ်လိုက္တယ္။ နယ္တြင္းေဂါ့ပ္စတုန္းကလပ္ရဲ႕ဥကၠ႒ျဖစ္ရတဲ့ေန႔ကို ျပန္စဥ္းစားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမွာ္ႏွင္တံကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေ၀းရာဖက္ကို ခ်ိန္ရင္း အေစာင့္အေရွာက္ဂါထာကို ရြတ္ဆိုလိုက္တယ္။
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပဲ ေအးျမလန္းဆန္းတဲ့ေလေတြကို တစ္၀ႀကီးရႈလိုက္ရတယ္။ ထိုအရိပ္လိုအေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္အေစာင့္အေရွာက္ရဲ႕ဦးခ်ိဳနဲ႔ အေကာ္ခံလိုက္ရလို႔ ေလထဲေျမာက္တက္သြားတာကို ျမင္ရတယ္။ ၎အေကာင္က အခန္းထဲကေန အျမန္ထြက္သြားၿပီး အေ၀းကိုေျပးသြားေတာ့တယ္။”
ဘဲလ္ဘီက ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ေဖာ္ျပထားသလိုပဲ အေစာင့္အေရွာက္ဂါထာတစ္ခုတည္းကသာ လက္သီဖိုးကို အႏိုင္ယူႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိထားရပါတယ္။”
မစၥတာအိုလီဗီယားဖတ္ျပၿပီးေတာ့ မစၥစ္တြန္႔ခ္က…
“ဒါဆို ပက္ထရိုးနပ္ဂါထာေပါ့။ ကၽြန္မျဖင့္ခုထိအဲ့ဂါထာကို မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။” ဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္သလိုေျပာတယ္။
“အင္း ဒီအေကာင္ေတြကို ပက္ထရိုးနပ္ဂါထာနဲ႔တစ္ခါတုိက္ၿပီးသြားရင္ အတိုက္ခံရတဲ့ေနရာကိုျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္မမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာျပဖူးတယ္” ဆိုၿပီး အန္တီဆက္ဖိုင္းယားက ေျပာျပတယ္။
“ဒါဆို ေကာင္းတာေပါ့” မစၥတာအိုလီဗီယားက ေတာ္ေသးတာေပါ့ဆိုတဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။
အဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုးရပ္စ္က တစ္ခုခုကိုသတိရသြားသလိုနဲ႔…
“ေနဦးဗ်… မစၥတာအိုလီဗီယား… ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ တိရိစာၱန္ေတြေပ်ာက္တာက တစ္ညတည္းမဟုတ္လား။”
“ဟာ ဟုတ္တယ္။ မစၥစ္ဆက္ဖိုင္းယား ဒီေကာင္ေတြက တစ္ညတည္းကို ႏွစ္ေနရာသြားႏိုင္လားဗ်။”
“ဟင့္အင္း ဒီေကာင္ေတြကတစ္ခါမ်ိဳၿပီးသြားရင္ တစ္ေနကုန္အိပ္တာ။ တစ္ခါတစ္ေလဆို လခ်ီၿပီးေနတာ။ ေျမြေတြလိုပဲ။”
“ဒါဆို…” ဟိုးရပ္စ္ေျပာလို႔မွမဆံုးေသးခင္ မစၥစ္တြန္႔ခ္က… “ႏွစ္ေကာင္ရွိေနတာေပါ့” လို႔ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီအေၾကာင္းကုိ ရြာလူႀကီးသိေစဖို႔ရာ မစၥတာအိုလီဗီယားက သူသြားေျပာမည့္အေၾကာင္းေျပာရင္း ျပန္သြားတယ္။ မစၥစ္တြန္႔ခ္ကေတာ့ အကူအညီလိုရင္လွမ္းေခၚလိုက္ပါလို႔ေျပာၿပီး သူ႔အိမ္ဖက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ေျပးသြားတယ္။ ၾကည့္ရတာ လက္သီဖိုးမ်ား ခုခ်က္ခ်င္း သူ႔ကိုလာစားေတာ့မလားလို႔ ေတြးမိလို႔ေနမယ္။ ဒီေန႔ညေတာ့ မစၥတာအုိလီဗီယားတို႔ဆီ သြားကူေပးဦးမယ္လို႔ ဟိုးရပ္စ္က သူ႔အေမနဲ႔အေဖကိုေျပာတယ္။ မစၥတာအိုလီဗီယားကလည္း ပက္ထရိုးနပ္ဂါထာကို ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာသြားတယ္ဆိုၿပီး ေျပာျပလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီရက္ညမွာေတာ့ ရြာလူႀကီးရယ္ ဟိုးရပ္စ္ရယ္ မစၥတာအိုလီဗီးယားရယ္က ၾကက္ဆင္ျခံမွာေစာင့္ေနၾကတယ္။ လက္သီဖိုးေပၚလာတဲ့အခါ ဘယ္လိုတိုက္ၾကမယ္ ဘယ္လုိေမာင္းထုတ္ၾကမယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပေနစရာမလိုေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ေနာက္ကတည္းက ဟဲဗန္းရိႈင္းယားမွာ ၾကက္ဆင္ေပ်ာက္သံ၊ သိုးေပ်ာက္သံမၾကားရေတာ့ဘူး။ အရင္လိုပဲ ျပန္ေအးခ်မ္းသြားသလို ရို႕စ္လည္း ၿမိဳ႕ကိုအျပန္မွာ စမ္းေခ်ာင္းဖယ္ရီတစ္ေကာင္ကိုလိုက္ခဲ့ဖို႔ေခၚသြားႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ အိုလီဗီယားကေတာ္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး အန္တီဆက္ဖိုင္းယားကို လက္ေဆာင္ေတြကားေပၚအတင္းထိုးထည့္ေပးတယ္။ ျငင္းေနရဲ႕ၾကားက အားနာတာနဲ႔ယူလာခဲ့ရတယ္။ ရြာထိပ္ကို ဟိုးရပ္စ္ေရာရူဘီေရာလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ကားကအျမန္လမ္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ဟိုးရပ္စ္နဲ႔ရူဘီတို႔ဆင္းေနခဲ့ၿပီး တာ့တာျပက်န္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေနာက္ေက်ာဖက္မွာေတာ့ မည္းမည္းျပားျပားအရာႀကီးႏွစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတာကို ဘယ္သူမွသတိမထားမိလိုက္ၾကဘူး။
JK Rowling ၏ Wizarding World ကို မွီျငမ္းပါသည္။
Photo credit to google image