စာေရးမယ္ ေရးမယ္ႏွင့္ မေရးျဖစ္ခ့ဲပါ။ လူမႈေရး စီးပြားေရး ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ စာေရးရန္ ေႏွးေကြးက်န္႔ၾကာေနခ့ဲရသည္။ လံုမေလး pageမွ မွားတက္ေသာ ျမန္မာစာေရးနည္းမ်ားကို ေန႕စဥ္ ျဖစ္ျဖစ္ အပတ္စဥ္ ျဖစ္ျဖစ္ တင္သြားမယ္လို႔ ရည္မွန္းထားပါတယ္။ ပထမဆံုး ျမန္မာစာရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကေန စ ေျပာက်ရေအာင္ပါ။
ျမန္မာစာ အေရးအသားဟာ ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီ ဘီစီ ၃၀၀ေလာက္က စတင္ခ့ဲတာျဖစ္တယ္လို႕ ပညာရွင္ေတြက လက္ခံထားက်ပါတယ္။ ျမန္မာစာ အေရးအသားဟာ အိႏၵိယအႏြယ္ ျဗာဟီၼတို႔ရဲ႕ အေရးအသားနဲ႕ အေျခခံအားျဖင့္ ဆင္တူပါတယ္။ သမိုင္းသုေတသီ တစ္ဦးမဟုတ္တ့ဲအတြက္ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေပမ့ဲ ေလ့လာမိသေလာက္ ျမန္မာစာေပ အဆင့္ဆင့္ကို အက်ဥ္းေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ေရွးေခတ္ျမန္မာစာမွာ ေက်ာက္စာ မင္စာ ေပစာ ပ်ဴ စာ စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာရွိခ့ဲပါတယ္။
ကၾကီးကစလို႕ အ အထိ မွားတက္ေသာ ျမန္မာစာလံုးမ်ားကို ေရးသားသြားမွာ ျဖစ္တ့ဲအတြက္ က ကေနစလို႔ အလ်ဥ္းသင့္ရာ ေရးသားခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႕မွာေတာ့ ျမန္မာလိုျဖစ္ေပမ့ဲ အဓိပၸါယ္သိပ္နားမလည္တ့ဲ စာလံုးေပါင္းေတြကို ရွင္းလင္းေျပာျပသြားခ်င္ပါတယ္။ ပထမဦးစြာ
ကစိမ္းကဝါး ဆိုတ့ဲ စကားနဲ႕ စတင္ခ်င္ပါတယ္။ ကစိမ္းကဝါးဆိုတာကေတာ့ စူးစူးစိုက္စိုက္လို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို အာရံုစူးစိုက္တာကိုဆိုလိုတာပါ။
ကေတာက္ကဆက္ ဆိုတ့ဲစကားကေတာ့ စိတ္သေဘာထား မညီညႊတ္တာကို ဆိုလိုပါတယ္။
ကမ ကထ ဆိုတာကေတာ့ ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္တာကို ဆိုလိုပါတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါဘဲရွင့္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ပါအံုးမယ္။
