ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ က်ဴရွင္ေပၚလာတာၾကာခဲ့ပါျပီ ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ က်ဴရွိဆိုတာတက္ရ ေကာင္း မွန္းမသိခဲ့ပါဘူ။ ၉ တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိဳ႔သူငယ္ခ်င္းေတြသြားတက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာ့ မတက္ပါဘူး။ ဆရာသင္တာေနတာပဲ၊ဘာတက္ေနစရာလိုသလဲေပါ့။ဒါေပမယ့္တကယ္တန္းၾကေတာ့ အဂၤလိပ္ စာနဲ႔ ဓာတုေဗဒဘာသာရပ္ေတြမွာ ဆရာမ,သင္တာေတြနားမလည္ဘူး။ ထပ္ထပ္ေမးေတာ့လည္း ဆရာမ ကိုယ္တိုင္ေတာင္လည္ထြက္ေနတယ္။မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာေမးတဲ့ ဓာတုေဗဒ Titration ပုဒ္စာတစ္ပုဒ္က သင္ရိုးထဲမွာမပါဘူး။ ထြင္ျပီးေမးတာ ဘယ္ေက်ာင္းသားမွမေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ၁၀ တန္း တစ္ႏွစ္က်သြားလို႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ ဆရာမကို ရွင္းျပခိုင္းတာ လည္ထြက္ေနတာပဲ။ မရွင္းႏိုင္ဘူး။ အဂၤလိပ္စာဆရာမလည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဒီေတာ့ဒီ (၂) ဘာသာအတြက္ က်ဴရွင္သင္ဖို႔လို လာတာေပါ့ေနာ္။ က်ဴရွင္က်ေတာ့ ကြာလိုက္တာ တကယ့္ကိုရွင္းသြားေအာင္သင္ေပးႏိုင္ၾကတယ္။၁၉၈၁ ခုႏွစ္မွာ ၁၀ တန္းေအာင္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေတြျပီး အလုပ္ခြင္ေတြေရာက္ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ က်ဴရွင္ဆိုတာ မတက္မ ျဖစ္တဲ့အရာ တစ္ခုဘယ္လိုကေနဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာသာစံုကိုယူေနၾကေတာ့ တယ္။ညံ့တဲ့ဘာသာေရြးျပီးယူတာလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းကလို ဒီဆရာသင္တာနား မလည္လို႔ က်ဴရွင္ယူရတာလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့ဆရာကိုပဲ က်ဴရွင္မွာျပန္သင္ခိုင္းရတာ ဆို ေတာ့ အံ့ၾသစရာေတြပါ။ ေနာက္ပိုင္းၾကားရတာေတြက ေက်ာင္းဆရာ/ဆရာမေတြက သူတို႔က်ဴရွင္လာမတက္ရင္ ေက်ာင္းမွာလည္းသင္မေပးဘူးဆိုတာေတြအထိၾကားလာရေတာ့ ေၾသာ္ နာသံုးနာနဲ႔ဆရာေတြေတာင္က်င့္ဝတ္ေတြ ပ်က္ၾကျပီေပါ့။ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္ရေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္သင္ဖို႔လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းကဆရာ/ဆရာမ မတတ္လို႔ဆိုတာေတာင္လြန္ ေနပါျပီ။တကယ္သင္ယူဖို႔လိုအပ္တဲ့လူေတြက သူမ်ားေတြထက္ နားလည္ႏိုင္စြမ္းခက္ခဲသူေတြ၊ စာမွာအာရံုမစိုက္ ခ်င္ပဲ အျခားကိစၥေတြမွာအာရံုမ်ားေနတဲ့သူမ်ိဳးေတြကိုသာသီးသန္႔က်ဴရွင္တစ္ခုလုပ္ေပးသင္တာပါပဲ။
ဒီက်ဴရွင္သင္ၾကတက္ၾကတာ္ဆိုတာ တို႔ျမန္မာေတြပဲလားလို႔ထင္ခဲ့ေပမယ္။ ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားတစ္ခုၾကည့္ ျဖစ္ေတာ့မွ က်ဴရွင္ဆိုတာဘာလည္းဆိုတဲ့ က်ဴရွင္ရဲ႔အႏွစ္သာရေတြကို နားလည္လာပါေတာ့တယ္။
ဇာတ္လမ္းေလးက ဒီလို…..
ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ေခတ္ကေလးေတြအတိုင္းေပ်ာ္မယ္ပါးမယ္၊ ကာရာအိုေကသီခ်ုင္းဆိုမယ္၊ ဘဝကိုခပ္ေပါ့ေပါ့ ေနတယ္။သူအေဖကလည္း ဆန္ကုန္ေျမေလးဘာညာနဲ႔ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ေျပာေတာ့ ဘဝကိုအရြဲ႔တိုက္ ေနထိုင္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ကေလးမက ခပ္တုန္ုးတုန္းကေလးမေလးျဖစ္လာတယ္။မိခင္ျဖစ္သူကေတာ့ သူ႔သမီး အတြက္ မိခင္စိတ္နဲ႔ ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းတဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ က်ဴရွင္ဆရာနဲ႔ေတြ႔ေပးျပီး က်ဴရွင္သင္ဖို႔စီစဥ္လိုက္တယ္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းအဆင့္ဆိုေတာ့ တို႔ႏိုင္ငံမွာ ၁၀ တန္းဆိုပါေတာ့။သူအမည္က အိဇုမိ။
ဒီေနရာမွာပထမဆံုးေျပာခ်င္တာက က်ဴရွင္ဆရာရဲ႔ သင္ၾကားနည္းစနစ္ပဲ။သူသင္ရမယ့္ တပည့္ရဲ့ အရည္ အခ်င္းကိုအကဲခတ္ဖို႔ပထမဆံုး ေမးခြန္း အခု ၅၀ ေျဖခိုင္းတယ္။ ကေလးမကအကုန္ေျဖထားတယ္ တစ္ပုဒ္ မွေတာ့ အေျဖမမွန္ဘူး။
အဲတာကို ဆရာကစျပီးကိုင္တြယ္ပံုက
“ခ်ီးၾကဴးစရာပဲေနာ္ ေမးခြန္းေတြအကုန္ေျဖထားတယ္”
“ ခုဆရာက သမီးကိုခ်ီးၾကဴးေနတာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ဆရာ တကယ္ေပ်ာ္လိုက္တာဆရာသမီးဘဝမွာ ခုလိုတစ္ခါမွ ခ်ီးက်ဴးမခံရဖူးဘူး”
“ဒါေပမယ့္”
“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာ”
“တစ္ပုဒ္ေတာ့မမွန္ဘူး”
“ရွင္”
ဒုတိယေန႔…
“ကဲဒီေန႔ေတာ႔ ဘယ္တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ရဖို႔ၾကိဳးစားမလဲ”
“ရွင္ သမီးဘယ္တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္မွမမွန္းရဲပါဘူး”
“မဟုတ္ေသးဘူးေလ…တစ္ခုခုေတာ့ရည္မွန္းခ်က္ရွိမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီလိုလုပ္ ကဲအိုတကၠသိုလ္ ေလာက္ေတာ့မွန္းလိုက္၊ အျမင့္ဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္ ကဲအိုတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္လည္းမဆိုးဘူးမို႔လား”
“ကဲအို သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္ေနာ္”
“ထားလိုက္ေတာ့ ကဲအိုပဲ ေလ်ာ့မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး”
တတိယေန႔…..
“ကဲ..ဒီေန႔ေတာ့ ဂ်ပန္သမိုင္းေလးေလ့လာရေအာင္ အရင္ဆံုးဒီစာရြက္အလြတ္ေပၚမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေျမပံုေလး ဆြဲေပးပါလား” သူမက စက္ဝိုင္းပံုတစ္ေရးျခစ္လိုက္သျဖင့္ ဆရာက..
“မဟုတ္ေသးဘူးေလ..ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက အဝိုင္းၾကီးေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကၽြန္းေလးေတြစုေပါင္းေနတဲ့ ကၽြန္းစုႏိုင္ငံဆိုေတာ့ ျပန္ဆြဲၾကည့္ပါဦး”
“ေနဦး သမီးက ရုပ္ျပစာအုပ္ေတြဘာေတြၾကိဳက္လား”
“ဟို ကာတြန္းစာအုပ္ေျပာတာမို႔လား၊ အရမ္းၾကိဳက္တယ္”
“ဟုတ္ျပီေနာက္ေန႔က် ဂ်ပန္သမိုင္းကိုေရးထားတဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ မင္းဖတ္ရမယ္”
ဇာတ္လမ္းအရေတာ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ အခက္အခဲေတြေပါင္းစံုေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ေအာင္ ျမင္မႈရတဲ့အထိ ျပသြားတာေပါ့ေနာ္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ သင္ၾကားနည္းထဲက လူကိုအကဲ ခတ္ျပီး တပည့္အရည္အခ်င္းကိုခန္႔မွန္းတာေပါ့ေနာ္။ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ ကိုယ္တပည့္အေနအထားမသိပဲ သင္ေနတဲ့ ဆရာေတြအမ်ားၾကီးပဲ၊ တကယ္တတ္ေအာင္သင္ေပးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တပည့္ရဲ့ အျခခံပညာအေျခအေနကို ေသခ်ာေပါက္သိထားမွသာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့သင္နည္းစနစ္ေတြကိုရွာေဖြအသံုးျပဳသြားႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ကဲအိုတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ရဖို႔၊ ထားခိုင္းလိုက္တာေနာ္။ လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္ မ်ား မ်ားက ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္ေနၾကတာ၊ ရည္မွန္းခ်က္မွမရွိသူဟာ ပဲ့မပါပဲ သြားေနတဲ့ေလွလို ခရီးေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါကိုဆရာက ရည္မွန္းခ်က္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါကအရမ္းအေရးၾကီးတယ္။ ကဲအိုတကၠသိုလ္ တဲ့။အျမင့္ဆံုးလည္းမဟုတ္ အနိမ္႔လည္းမဟုတ္တဲ့တကၠသိုလ္။ ျပီးေတာ့မွ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို တစ္ဆင့္ ခ်င္းဆြဲေခၚသြားတာ။
သင္ပံုကိုလည္းၾကည့္လိုက္ဦး ဂ်ပန္သမိုင္းေတာင္မသိတဲ့ကေလးမကို ဂ်ပန္သမိုင္းရုပ္ျပဇာတ္လမ္းနဲ႔ဆြဲ ေခၚတာ ပါလာတာေပါ့။ ကေလးၾကိဳက္တဲ့ကာတြန္းဇာတ္လမ္းနဲ႔ေခၚတာေလ။ေနာက္ဆံုး မခံခ်င္စိတ္၊ မနာလိုစိတ္ ေတြအားလံုးကို စာက်က္ဖို႔ခြန္အားေတြအျဖစ္ေျပာင္းေပးသြားတာတကယ့္ကို ေကာင္းလြန္းတယ္။ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနတဲ့တပည့္တစ္ေယာက္ဟာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိလာရံုမွ်မက ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ဘယ္လိုအေရာက္ သြားမလဲ ဆိုတာကိုပါသေဘာေပါက္နားလည္သြားျပီးကဲအိုတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ရသြားပါတယ္။
ခ်ံဳ႔လိုက္ရင္ေတာ့ဇာတ္လမ္းက ဒါပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာေတာ့ အေျပာက်ယ္တဲ့ ပင္လယ္ၾကီးတစ္ခုကို ဘယ္လိုကူးခပ္ရမလဲဆိုတာကိုပါ နားလည္သြားသလိုလို။
ေရးသားသူ-မင္းစိုးနိုင္
MSC 010
Photo – Google