မိုးသည္း (အပိုင္း-၃)
အပိုင္း (၁) အားဤေနရာအားႏိွပ္ၿပီးဖတ္ရန္
အပိုင္း (၂) အားဤေနရာအားႏိွပ္ၿပီးဖတ္ရန္
2010 ခုႏွစ္ ၊ ဇူလိွဳင္လ (၁) ရက္ေန႔
ဒီေန႔ဟာ ေက်ာင္းတက္တာ ၁ လျပည့္ခဲ့ျပီ။ ေနရာေဒသသစ္၊ ေက်ာင္းေတာ္ျကီးသစ္မွာ ပညာသင္ျကားရင္းနွင့္
ညီထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားနွင့္ ရင္းနွီး
သိကြ်မ္းလာေသာေျကာင့္ အရာအားလံုးဟာ အစိမ္း
သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္
တြင္ အစအေနွာက္သန္သူက သန္႔စင္ျဖစ္၏။
သန္႔စင္သည္မည္မွ်အစေနွာက္သန္သည္မသိ ပ်င္းေနလွ်င္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကလိယားထိုးျပီးရယ္မည့္သူမ်ိဳး
ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာ္ဂ်ာ ျဖစ္ျပီး ကခ်င္တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေအးတိေအးစက္ေန
တက္ျပီး စကားပင္ေလလံုးကြဲေအာင္မေျပာတက္ေပ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေ၀ယံျဖစ္၏ သူကေတာ့
၃ ေယာက္လံုးထဲတြင္ ရုပ္ရည္အသန္႔ဆံုးျဖစ္ျပီး မိန္းခေလး
ကိစၥ ေပြရွဴပ္သူျဖစ္၏။ သူတို႔ေလးေယာက္လံုးက
အမူအက်င့္တစ္ယာက္တစ္မ်ိဳးစီဆိုေပမဲ့ အနားလည္မွဳရွိရွွိနွင့္ ေပါင္းသင္းလာခဲ့ျကသည္။
Image credit >>>pexel free photos
ေန႔လည္ခင္းထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၏။
သံုးေယာက္သား ထမင္းစားျပီး၍ ေက်ာင္းအလယ္ရွိ အရိပ္
ေကာင္းေသာ စိန္ပန္းပင္ျကီးေအာက္မွ ခံုတန္းေလးေပၚတြင္ အနားယူေနျက၏။
" ေဟ့ေယာင္… သန္႔စင္ ေနခင္းသခ်ာၤဆရာမ ေဒၚခင္သဇင္ဦး အခ်ိန္ပါတယ္ေနာ္။ ဟိုေန႔က အိမ္စာေတြေပးထားတာ
လုပ္ျပီးပလား…။"(ညီထြဋ္က ေ၀ယံအားေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏)
"မျပီးပဲဘယ္ေနမလဲကြ ။ ဆရာမခင္သဇင္ဦးက ဒီေလာက္
အရိုက္ျကမ္းတာ ျပီးေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။"
"ဘယ္သိမလဲကြာ မင္းကရည္းစားစာေတြနဲ႕ပဲ နဗန္းလံုးေနတာလားလို႔ ။"
"ရည္းစားကရည္းစား။ စာကစာ ငါခြဲတက္ပါတယ္ကြ။"
"ေအး..အဲ့ဒီလိုအေျပာျကီးလို႔ မႏွစ္က ကိုးတန္းတုန္းက
အသည္းကြဲခဲ့တာေရာ မွတ္မိေသးသလား ဟားဟား
( သန္႔စင္က၀င္ေနွာက္သည္)"
သန္႔စင္နွင့္ ေ၀ယံမွာ အနီးစခန္းေက်ာင္းတြင္ သူငယ္တန္း ကတည္းက ခင္မင္လာျကရာ ေျပာမနာဆိုမနာျဖစ္ျက၏။
"အဲဒီကိစၥ မေျပာစမ္းပါနဲ႕ကြာ … ရင္နာလြန္းလို႔ အသည္းစားဘီလူးမကိုမွ သြားျကိုက္ခဲ့မိတာကိုးကြ။"
"အဲ့တုန္းက ငါတားခဲ့ေသးတာပဲ … မင္းဟာမင္းမြန္ေနျပီးေတာ့"
"ေဟ့ေယာင္… ေျမြေတြ… ေျမြေတြ…"
(ရုတ္တရက္ ေနာ္ဂ်ာက ထေျပာေတာ့ အားလံုးလန္႔ကာ
ထခုန္ျက၏)
အမေလး… ေျမြတဲ့ ဘယ္မွာလည္းဟ။ ( သန္႕စင္က ထခုန္ျပီးေျပာသည္။ )
"ဟာ… ဘယ္ကေျမြရမွာလည္း မိုးသည္း လို႔ေျပာတာ ။
ေဟာဟိုမွာ ေတြ႔လား။"
"မင္းကလည္း စကားကိုဘယ္ေတာ့မွ ပီေအာင္မေျပာနိုင္ဘူး ။
ေျမြေတြနဲ႕ မိုးသည္း ဘာမွမဆိုင္ဘူး။"
(ညီထြဋ္က ေဒါသထြက္ထြက္နွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ေနာ္ဂ်ာသည္ တိုင္းရင္းသားျဖစ္ျပီး စကားက ဘယ္ေတာ့မွမသည္းကြဲ။)
ျပီးေနာက္ ေနာ္ဂ်ာညြန္ျပရာသို႔ သံုးေယာက္သား တစ္ျပိဳင္တည္း
ျကည့္မိျကသည္။ ေ၀ယံကေတာ့ တီေကာင္ဆားနွင့္
ပက္လိုက္သလို ရွံဳ႕တြသြားသည္။ တစ္ခုခုကို သတိရ
လြမ္းဆြတ္သြားသည့္ပံုမ်ိဳး။
"အဲ့တာ … ေ၀ယံကို အသည္းခြဲခဲ့တဲ့ ေဆာ္ပဲကြ ညီထြဋ္ရ"
( သန္႔စင္က ေျပာျပသည္။)
"မေျပာပါနဲ႔ ကြာ သူ႔နာမည္ျကားတာနဲ့ ငါ့စိတ္ေတြမခိုင္ခဲ့ဘူး ။
အခုလို အရွင္လတ္လတ္ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ငါ့အသည္းေတြ
တစ္စစီကြဲေျကကုန္ပါျပီကြာ… ။"
( ေ၀ယံက သူ႔ခံစားခ်က္ကို လူစံုတုန္း ေဖာက္သည္ခ်လိုက္၏)
သူတို႔ေျပာေနေသာ "မိုးသည္း"ဆိုေသာ မိန္းခေလးသည္ တေျဖးေျဖး ရုပ္လံုးေပၚကာ အနားမလွမ္းမကမ္းသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။
ညီထြဋ္" ေတာက္ "ေခါက္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဒင္းနဲ႕ငါ ေတြ႔ျပီဆိုကာ ထို္မိန္းကေလးဆီသို႔ သြားကာ ေရွ႔တြင္ပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ က်န္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လံုးက ညီထြဋ္ ၏ လုပ္ရပ္ကို
နားမလည္နိုင္စြာျဖင့္ ေျကာင္ျပီးျကည့္ေနျက၏။
"ဒီမယ္ မင္းငါ့ကို မွတ္မိလား း"
ညီထြဋ္ အသံခပ္မာမာျဖင့္ ေမးလိုက္ေသာေျကာင့္ မိုးသည္ဟုေခၚေသာ ထိုမိန္းကေလးမွာ ရုတ္တရက္ေျကာင္သြားျပီး ေနာက္မွ အေျခေနကို ရိတ္မိသြားဟန္ရွိသည္။
"ေအာ္…. နင္ကိုး။"
"ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီနင္ပဲ။ စက္ဘီးခ်င္း ခ်ိတ္မိတာေတာင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ လာေမးေဖာ္မရပဲ ျကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေျပးသြားတာ ။ "
"မဟုတ္ပါဘူးဟာ … အဲ့ဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းဆီ အရးတျကီးသြားစရာရွိလို႔ပါ။ တမင္ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေျကာင့္ ဒဏ္ရာ ရသြားတာကို မေမးရေလာက္ေအာင္ ငါ မရိုင္းဘာဘူး။ ဒါနဲ႔ နင္ဒဏ္ရာေတြရသြားေသးလား။ ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
ယခုေတာ့ ဒီမိန္းကေလးသည္ ထိုေန႔က ညီထြဋ္အား စက္ဘီးနွင့္ တိုက္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ ။ ထို႔ေနကလိုမ်ိဳး တည္ျကည္ေသာမ်က္နွာ ေအးစက္စက္ အျကည့္မ်ားမေတြ႔ရေတာ့ပဲ ။ အရမ္းကိုႏူးညံ့ျကင္နာတက္ေသာ မ်က္နွာေဘးနွင့္ ခ်ိဳသာေသာ အျပံဳးလွလွေလးေတြကို တန္ဆာဆင္ထား၏။
သူမဘက္က စကားကို ေျပရာေျပေျကာင္း ေျပာေနေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က ဆက္တင္း၍ မသင့္ေတာ္ေသာေျကာင့္ ညီထြဋ္ေဒါသကို ျပန္ထိမ္းလိုက္သည္။
"ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး လက္ပဲနာသြားတာ ။ အခုေတာ့ သက္သာသြားပါျပီ။"
" ဟုတ္လား… ျပစမ္းပါဦး ဘယ္နားခိုက္မိသြားတာလဲ။"
ရုတ္တရက္ ညီထြဋ္လက္အား လွမ္းကိုင္၍သူမကဂရုတစိုက္ျကည့္၏။ ညီထြဋ္သည္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိ ။ တစ္ကုိယ္လံုးေအးစက္သြားသည့္ ခံစားမွဳမ်ိဳးခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႔တစ္သက္ ဘယ္မိန္းခေလးတစ္ေယာက္၏လက္နွင့္မွ မထိခဲ့ဖူး။ အျငိဳ႕ခံေနရေသာ လူတစ္ေယာက္လို ျငိမ္သက္ကာ ေက်ာက္ရုပ္လို ရပ္ေနမိ၏။
"ေအာ္ .. သက္သာသြားျပီပဲ ။ အဲ့ေန႔က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥအတြက္
တကယ္ေတာင္းပန္ေနာ္။ "
( ညီထြဋ္ ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ပဲ ငူငူျကီးရပ္ေနသည္)
"ဟိတ္ဟိတ္ .. ။"
( ထိုမိန္းခေလးက အသံျပဳလိုက္မွ ညီထြဋ္သတိျပန္ကပ္လာသည္။)
"ေအာ္… ဟုတ္ရပါတယ္။ အခုလို အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္
သိလိုက္ရေတာ့ နားလည္းေပးရမွာေပါ့"
"ငါ့နာမည္က မိုးသည္းပါ။ နင္တို႔ အိမ္နဲ႕သိပ္မေ၀းဘူး။
ေတာင္ကြ်န္းေျမာက္ပိုင္းကပါ။ နင္တို႔အိမ္က
အေနာက္ပိုင္းကမို႔လား ။"
"ဟုတ္တယ္ … င့ါနာမည္က ….။"
"နင့္နာမည္က ညီထြဋ္ေခါင္မို႔လား။"
"ဟင္…" (ညီထြဋ္ အံ့ျသသြားသည္။)
"ဟုတ္ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္…။"
သူမသည္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပီး
အျပံဳးေလးတစ္ပြင့္ေခြ်ကာ ထြက္ခြာသြား၏။ သူမ၏ေက်ာျပင္ကိုေငးကာ ညီထြဋ္တစ္ေယာက္ ေတြးေပါင္းစံုတို႔ျဖင့္ က်န္ခဲ့၏။
သူ႔ရင္ထဲတြင္ ျမားတစ္စင္း စူးစူးနစ္နစ္ စိုက္၀င္သြားမွန္း
သူသိလိုက္၏။ ဘာျမွားျဖစ္မလဲ ။ အခ်စ္ၿမွားေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႕။
ေအာ္… မိုးသည္းေရ … မင္းဟာ မိုးစက္ေတြလိုပဲ
ကိုယ့္ရင္ထဲကို ျငင္သာစြာ ခုန္၀င္ခဲ့ျပီကြယ္။ ခုန္၀င္ခဲ့ျပီ။
အပိုင္း - ၄ ဆက္ရန္>>>
.......................................................
ဖတ္႐ွဴေပးပါေသာ စာဖတ္သူ စတီးမစ္ မိသားစုဝင္မ်ားအား
အထူးေက်းဇူးတင္လွ်က္
ကိုကိုမိုးဟိန္း
သစ္အယ္သီး
Author - KoKoMoeHein @myanmarkoko