ေနညိဳရင္ အလြမ္းေတြပိုတယ္တဲ့။အမွန္ပင္ တစ္ေန႔သာျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနညိဳခ်ိန္ဆို ငိုခ်င္လာတယ္။ေန႔ခင္းအခ်ိန္ေတြက လူကပံုမွန္ပဲ ေနညိဳရင္မရေတာ့ဘူး။တာဝန္ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္သြားတဲ့ေနမင္းႀကီး အနားယူေတာ့မယ္ အခ်ိန္က ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ ကြၽန္မကို အလြမ္းေတြပိုေစလဲမသိပါဘူး။ မယ္မယ္ရရ လြမ္းစရာ႐ွိလို႔လားေမးျပန္ရင္ မရိွပါဘူးလို႔ပဲေျဖတယ္။တကယ္လည္း ဘာကိုလြမ္းေနတာလဲ ေရေရရာရာမသိပါဘူး။ ၁၂နာရီၾကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ့္ ေနမင္းႀကီးကိုလြမ္းေနတာလား??အေမ့အိမ္ကိုပဲလြမ္းေနတာလား??ဘာကိုလြမ္းမိေနပါလိမ့္ေနာ္။ ေနမင္းႀကီးကိုၾကည့္ေလေလ အလြမ္းေတြတိုးေလေလ။ တစ္ခဏတာ တိတ္ဆိတ္ သြားျခင္းက ငါ့ကို ၿငိမ္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။
မလႈပ္မယွက္ အလြမ္းဒဏ္ခံေနရတဲ့ငါကလည္း မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲၿပီး ေနမင္းႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာသက္ေရာက္မႈမွမရိွဘဲ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ငါ့ရဲ႕ အခ်ိန္တိုတြင္းေလးက ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ ျပံဳေအာင္လုပ္ႏိုင္ေသးတာပဲ။ အဲ့လိုအလြမ္းကို ေနညိဳခ်ိန္မွာပဲခံစားလို႔ရတယ္ထင္ပါရဲ႕ တစ္ေန႔တာလံုး အလုပ္ေတြေကာင္းေကာင္းလုပ္ေနၿပီမွ ေနညိဳခ်ိန္က်မွ ငါ့ဆီ အလြမ္းေတြအလိုလိုေရာက္လာတယ္။ ေက်းဇူးပါ ေနမင္းႀကီးရယ္။မနက္ျဖန္ခင္ဗ်ား အလင္းေတြနဲ႔ ကြၽန္မကို ႀကိဳဆိုေနမယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိတယ္။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္အလြမ္းေတြျဖစ္ေစသလို ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားတာဝန္ေက်ပါတယ္။
@thithisann
Msc 262