ညဟာ အေအးဓာတ္ပါေသာ ေသြးေအးသတၱဝါမ်ား၏ စားက်က္ကြင္းျပင္ထည္းသို႔ ၀င္ေရာက္ရန္ ဖိတ္ေခၚလိုက္ေသာ ခရာသံကဲ့သို႔ျဖစ္ေစ၏။ ေမွာင္မိုက္ျခင္းမ်ားသည္လည္း ဤညအား
လြမ္းမိုးလွ်က္ရိွသည္။ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ေတာက္ပျခင္းမဲ့တဲ့
ဤညအား ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းရန္ ရင္ေလးလာခဲ့၏။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ရက္ ၀ရံတာတြင္လမ္းေလ်ာက္ထြတ္၏။ထူးဆန္းသည္ကား လတြင္ တိမ္ဖုန္းေန၏ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ေမွာင္မိုက္၍၊
တိတ္၏။ခက္ေ၀းေ၀းတြင္ ေရးေရးေလးသာျမင္ရ၏။ အေမွာင္ကို
ေဆာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ သတၱဝါတစ္မ်ဳိးသည္ ေပ်ာ္ရြင္စြာ
ျမဴးေနေလသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ လက္သည္ေအးစက္လာသည္
ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ေသြးေအးလာသကဲ့သို႔ ခံစားလာရသည္။
ေၾကာက္စိတ္သည္ကား ခံစားလာရသည္၊ႏွလံုးခံုသံမ်ားျမန္ဆန္လြန္း၍
အရိတ္တုတစ္ခုအား ေျပးျမင္လာမိသည္။ ၏အရာသည္ကား မရိွႏိုင္ပါ
ဟူ၍ ထင္မက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျပန္လည္အိပ္စက္ရန္ႀကံစဥ္ခဲ့သည္။
ေနာက္သုိ့လွဲ့လိုက္ေသာ္အခါတြင္...(ႏွစ္လံုးခံုသံ... ဒုတ္ဒုတ္..... ဒုတ္ဒုတ္.. ) အၾကင္နာမဲ့ကင္းမဲ့၍နီရဲေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုျဖင့္
ေဆာင့္ၾကည့္ေနသည္။ေျခႏွင့္လက္မ်ားသည္လည္း ဆိုးဝါးစြာတုန္လႈပ္ေန၏။ အသားမ်ား တုန္ရီ၍ ေအာ္သံနက္ျဖစ္
အသံတစ္ခုအေတြးထည္း၀င္လာ၏။ “ကူညီပါ....ငါ့ကိုကူညီပါ..
......”ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း အလြန္အမင္းေၾကာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဘာမွသာမေျပာႏိုင္ေတာ့ေခ်။မ်က္စိကို မိွတ္၍သာၿငိမ္သက္ေနမိသည္
ခနအၾကာတြင္ ထိုအရာသည္ မရိွေတာ့ေခ် ။ စိတ္၏ထင္ေရာင္ ထင္မွား ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ယူစကာ အိပ္ခန္း ထည္းသို႔၀င္ခဲ့၏။
အိပ္ဆက္ရန္အသင့္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေဆာင္ကိုေခါင္းထိတိုး၍ အိပ္
စက္ရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပီးခနအၾကာတြင္ ေသြးစက္မ်ားဟု
ယူစရေသာ အနီေရာက္ရင့္ရင့္ ေရစက္ငယ္မ်ားသည္ မ်က္ႏွာက်တ္မွ
မ်က္ႏွာေပၚသို႔ စီးက်ေန၏။ မ်က္လံုးအားဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းက ႏွလံုးခံုသံရက္ေအာင္ကို ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ေစေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ယူဆလိုက္သည္
ဤအရာသည္ သရဲျဖစ္သည္။ 
သ.... သ.... သရဲ... ကယ္ၾကပါအံုး..... ကယ္ၾကပါအံုး
သရဲဗ်ဳိ႕ သရဲ..... သရဲ
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဘးအခန္းတြင္ေနေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အခန္းထည္းသို႔၀င္လာသည္။
“ဘာျဖစ္တာလည္း ညီေလး”
“သ... သ.. သရဲ အကို အခန္းထည္းမာ သရဲရိွတယ္ ”
“ႀကိပါအံုးဟ ေဘးကို ဘာမွမရွိပါဘူး”
“ဟုတ္တာပဲ ေဘးမ်ာ ဘာမွမရွိဘူးပဲ”
“ အိပ္ေရး ျပတ္သြားရင္”
“ညီးေလး အဆင္မေျပရင္ အကိုနဲ႔ လာအိပ္ပါလား တစ္ေရာက္ထည္းဆိုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ လာ”
ထို႔ေနာက္ သူ႕အခန္းထည္းသို႔ေရာက္သြားသည္ ။ ကြၽန္ေတာ့အား
သူ႕၏အိပ္ယာခင္းအားအသံုးျပဳရန္ ေျပာသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ သည္လည္း သူႏွင့္အတူ အိပ္ရန္ အိပ္ယာကို ျပင္လိုက္သည္ ။
မအိပ္ေသးတာေၾကာင့္ သူနဲ႔စကား ေျပာျဖစ္၏ ။
“ငါ့မိန္းမလည္း မနက္ကမွ သူ႕အေမ ေနမေကာင္းလို႔ ၿမိဳ႕ကို တက္သြားတာကြ”
“ အကို႔မာ ဇနီးရိွတာကိုး မထင္ရဘူးေနာ္ ႏုေသးတယ္ ငါ့အကိုက”
“ထင္လို႔ပါညီေလးရာ”
“ဒါနဲ႔ အကိုကဒီမာေနတာျကာပီလား”
“ အကိုဒီမာေနတာ ၃နွစ္ေလာက္ရွိျပီ”
ဒီလိုနဲ႔ စကားေျပာၿပီးေသာအခါ အိပ္စက္ရန္ အတြက္ မီးကိုမိွတ္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း အိမ္ေမာက်သြသားည္။
နာရီျပန္ ၃ခ်က္ ေရာက္ခ်ိန္တိတိတြင္ ေနလံုးသည္ ထြက္ဟန္ရိွေနၿပီျဖစ္သည္ ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေအးဓာတ္သည္ ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း ထိုလူႏွင့္ စကားေျပာေသာ အခါကထည္းကပင္မူ ႏွလံုးခံုသံမွာပံုမွန္မဟုတ္ေသးေခ်။ ေၾကာက္စိတ္သည္ ကား မေပ်ာက္ေသးေခ် ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ကား
မ်က္ႏွာက်က္တြင္ေခ်သံမ်ားၾကားေနရသည္။ စိတ္ထည္းမထားဘဲ မ်က္လံုးကိုမွတ္၍ ဆက္အိပ္ရန္ျကိဳးစားခါမွသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ မနက္သို႔အေရာက္ ေနအထြတ္မွ ႏိုးလာသည္။ေဘးပတ္၀န္းက်န္တြင္ သစ္ကိုင္းမ်ားသာရိွ၏။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၍ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ဆက္ေနေသာေနရာ မွာလည္း အိမ္ႏွင့္ မိုင္၀က္ေ၀းေသာ သုသာန္ တစ္ခု၏ ထိုလူ၏ ဂူေပၚတြင္ျဖစ္သည္ ။ ေဘးတြင္လည္း သူ႕၏ဇနီး အုပ္ဂူ ကိုေတြ႕ရေသာအခါ လယ္ေခ်ာင္းသံပါေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ထ၍ေအာ္လိုက္သည္ ။ ထိုက္ေနာက္ ထိုေနရာႏွင့္ အေ၀းဆံုးကိုေျပးခဲ့သည္ ။ ထိုညမ်ဳိးႏွင့္လည္း ေနက္ေႏွာင္ မႀကံဳရေစေအာင္ အၿမဲဆုေတာင္းခဲ့ရသည္။ ထိုလင္မယားအတြတ္လည္း နတ္လူသာဓုေခၚႏိုင္ေအာင္ အလွ်ဴ လုပ္ေပးခဲ့သည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ ထိုေၾကာင့္ ညကိုေၾကာက္ သည္။ ၿပီး......
ေရးသားသူ--ရဲေကာင္းဆက္သုန္
MSC-213