ထိုေန႔ကမွတ္မွွတ္ရရ ပိေတာက္႐ႈခင္းေတြကို ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခါမွ မဆိုဘူးသည့္ စကားေတြကို
အေမဆိုသည္။
“ဂ်ပန္ေတြကို ေတာ္လွန္တာ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ သား”
“ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ အေမ”
“ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီလား”
ထို႔ေနာက္ အေမ စကားျပတ္သြားသည္။ အေမက သူ႔အခန္းထဲကို ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့
ရင္ဘတ္ကေသာ့ကိုျဖဳတ္ကာ အေမ အပ်ိဳဘဝကတည္းက ပါလာေသာ သံမဏိ ေသတၱာႀကီးကို
ဖြင့္သည္။ အဝတ္အစားေတြေအာက္က ေက်ာက္ကာေသတၱာ အနက္ကေလးတစ္လံုး ထုတ္သည္။
ေက်ာက္ကာေသတၱာကေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ေငြဖလားေလးေတြ၊ ေငြကြမ္းဘူး၊
ေငြထံုးဘူးကေလးေတြ၊ ေနာက္ အေမငယ္ငယ္တုန္းက ဇာပန္းထိုသည့္ ဇာထိုးမပ္ေတြ၊
ပန္းထိုးအပ္ေတြလည္း ပါသည္။ ေရာင္စံုခ်ည္လံုးကေလးေတြ ေငြဒဂၤါးကေလးေတြ၊ ေၾကးနီျပား
ညိဳညိဳကေလးေတြ၊ ေနာက္ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕။
သည္ေက်ာက္ကာ ေသတၱာအနက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေခ်။ အေဖပင္
ျမင္ဖူးလိမ့္မည္ မထင္။ ေသတၱာကေလးက အလ်ား ရွစ္လက္မ၊ အနံ ငါးလက္မေလာက္ ရွိသည္။
ေသတၱာထဲက ပစၥည္းကေလးေတြကို အေမတယုတယထုတ္သည္။ ေသတၱာကေလးထဲမွာ
ခင္းထားေသာ စကၠဴကေလးကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေဟာင္းကေလး သံုးပံု ထြက္လာသည္။
အေမက တစ္ပံု အရင္ျပသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ပံု ျဖစ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္ကာ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ ေနာက္မွာ တန္းလ်ားခန္းေတြ။
“ရပ္ေနတာ နင့္အဘြားေပါ့၊ အေမ့အေမက ေဒၚေသာ့တဲ့၊ အသား ျဖဴျဖဴကေလးနဲ႔
သိပ္လွတာ သားရဲ႕”
“ရပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲ”
“အဲဒါ အေမေလ၊ အေမ ကိုးႏွစ္သမီးတုန္းက အေမ့အေမနဲ႔ ႐ိုက္ထားတာ”
ဓာတ္ပံုထဲက သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံေနသည္ႏင့္ မတူ။ ကင္မရာကို အထူးမဆန္းလို ၾကည့္ေနၾကပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
“ေနာက္ကတန္းလ်ားက ေညာင္လွက အေမတို႔ေနခဲ့တဲ့ ဘီအိုစီတန္းလ်ား၊ အေမ
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနခဲ့တာ”
အေမက ေနာက္တစ္ပံု လွမ္းေပးသည္။ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။
ဆံေတာက္သိမ္းစ လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေမးေစ့ကို လက္ေထာက္ထားသည္။
အက်ႌလက္ေတြက ပြေယာင္းေယာင္း။ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားက ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း၏ပံု ျဖစ္သည္။
မိန္းမပ်ိဳက ၿပံဳးေနေသာ္လည္း အသက္မပါလွေခ်။ “အဲဒါ အေမ့သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္၊ အေမ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ ရန္လည္းအျဖစ္ဆံုး
သူငယ္ခ်င္းေပါ့၊ အေမ့အႏြံအတာလည္း သိပ္ခံရွာတယ္၊ ဒီဓာတ္ပံုက အေမနဲ႔သူ
တစ္ေန႔တည္း႐ိုက္တာ၊ ေရနံေခ်ာင္းကို သြား႐ိုက္တာေလ၊ အားအေဖ မသိေအာင္႐ိုက္တာ၊
အျပန္မိုးခ်ဳပ္လို႔ အေဖ့အ႐ိုက္ ခံရေသးတယ္”
အေမက စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဝမ္းပန္းတသာ ရွိေနပံုလည္းရသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဝမ္းပန္းတနည္း ရွိေနပံုလည္း ရသည္။ အခန္းတြင္းမွာ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ
ရွိေနသည္။ ေလသည္ မိုးေငြ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္စျပဳလာၿပီ။
“ေဟာဒီပံုကိုၾကည့္စမ္း သား”
အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ပံု ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုအနားေတြ ဖြာလန္ေနသည္။
ဓာတ္ပံုေထာင့္မွာ ေဆးသားေတြ ကြာက်ေနၿပီ။
ေခ်ာေမာသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ညိဳလဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက
ျပတ္သားၾကည္လင္ဟန္ ရွိသည္။
“ဒါက ဘယ္သူလဲ အေမ”
“ေနာက္ဘက္မွာၾကည့္”
ဓာတ္ပံုေနာက္မွာ စာတန္းကေလးတစ္ေၾကာင္း။ မင္ေရာင္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို
ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ မင္ေရာင္။
@evernew
photos credit by google