W 2016 roku miał premierę film „Jestem mordercą” świetnego polskiego reżysera Macieja Pieprzycy. Bardzo chciałem na niego pójść do kina. Ale albo dzieci chore, albo seanse o takiej godzinie, że głowa boli. I niestety nie udało mi się. Czego bardzo żałowałem, bo dałem znać wszystkim znajomym, część z nich poszła i mówiła mi, że rzeczywiście mam czego żałować. Aż tu nagle w miniony piątek dostałem fajną wiadomość. Należący do Narodowego Centrum Audiowizualnego malutki, ale bardzo przeze mnie lubiany serwis Ninateka.pl udostępnił ten film… za darmo i zupełnie legalnie. Sami rozumiecie, że koniecznie zatem musiałem go przez ten weekend zobaczyć.
Maciej Pieprzyca pod koniec lat 90-tych zrealizował film dokumentalny na temat głośnej sprawy seryjnego mordercy seryjnego mordercy ze Śląska. Napisał on kartkę, że zamorduje 30 kobiet na 30-lecie PRL. Jedną z jego ofiar była siostrzenica Edwarda Gierka. Więc wiadomo – winny musi się znaleźć. Padło na Zdzisława Marchwickiego. Do dziś nie wiadomo czy trafnie…. (refleksje reżysera na ten temat).
Film ma wiele zalet, naprawdę po wczorajszej lekturze ciężko może będzie je wszystkie wymienić. Ale może po kolei. Widać było, że sprawa ciąży reżyserowi. Kręcąc film fabularny wiadomo, że część rzeczy musiał jakoś usunąć – więc sam film jest zrealizowany na zasadzie „inspiracji” prawdziwymi wydarzeniami. Więc tutaj mógł przemycić znacznie więcej niż w ściśle trzymającym się faktów dokumencie. Mógł oddać własny punkt widzenia na sprawę.
Widać wyraźnie, że narracja „złapaliśmy bandytę” jest tutaj zagrana w sposób mistrzowski. W pewnym momencie zarówno milicjanci, jak i wymiar sprawiedliwości zauważają, że oskarżenie tego człowieka to może być ich największa zawodowa porażka. Że to wcale nie musi być on. Ale przecież nie mogą się wycofać. Władza komunistyczna odtrąbiła sukces i to w dobie „propagandy sukcesu”. Więc siłą rzeczy jednostki kwestionujące i inni którzy by ten sukces chcieli jej odebrać są nieważne. System polityczny wpłynął na prowadzących śledztwo. Dał im wiele nagród i przywilejów. Czy zatem przyznają się do błędu?
Piepszyca nie po raz pierwszy kręci film, którego akcja dzieje się na Śląsku. Znakomicie oddaje realia z epoki i stylizację językową I, II a nawet III planu. Zresztą sami aktorzy sprawiają wrażenie, jakby występ u tego reżysera to była nobilitacja. Bo trzeba przyznać, że ten pan zna się na swojej robocie jak mało kto. O ile zatem świetna kreacja Arkadiusza Jakubika nie jest dla nikogo czymś szczególnym o tyle kojarzeni raczej z lekkim repertuarem (Piotr Adamczyk, Michał Żurawski) czy takie tuzy jak Agata Kulesza stanowią świetny zespół aktorski, który naprawdę przygotował się do realizacji tego filmu. Na osobne zdanie zasługuje odtwórca głównej roli Mirosław Heniszewski. Jego zmęczona, dwuznaczna moralnie postać jest znakomitym nakreśleniem tego czym był PRL.
W jego wykonaniu ten system to miejsce, gdzie nie warto się wychylać. Gdzie rządzą pozory i gdzie nikt nie chce mieć zbyt dużo roboty. Ale przede wszystkim rządzi nim układ władzy z wymiarem sprawiedliwości. Ten układ może bez problemu uderzyć w jednostkę, upokorzyć ją. Jest miejscem, gdzie można zatuszować każdą sprawę, a ci którzy będą się starać powiedzieć coś ważnego i zgodnego z prawdą bez problemu mogą zostać ośmieszeni.
Polskie kino podnosi się z kolan i to już od 15 lat. Nasze filmy są coraz lepsze i warto inwestować w bilet do kina. Oczywiście trzeba ciut poszukać. Bo ten film zwala z nóg. Jest mądry, ale nie nudny. I jest koronnym dowodem na to, że nie przez przypadek swego czasu nasz kinematografia była uważana za jedną z najlepszych na świecie. Teraz jej blask powraca. Gratuluje twórcą i mam nadzieję, że to nie jest ich ostatnie słowo. Zachęcam do kliknięcia linku z początku artykułu. Nie zawiedziecie się!