گلوکزامین یک ترکیب طبیعی است که در بافت غضروف یافت می‌شود. غضروف‌ها بافت‌های سفتی هستند که مانند بالشتک مفاصل را روان می‌کنند.
Image credit: Wikimedia Commons
برای مقاصد درمانی، گلوکزامین از صدف دریایی استخراج می‌شود و یا اینکه در آزمایشگاه تولید می‌گردد. گلوکزامین اشکال متعدد دارد، از جمله گلوکزامین سولفات، گلوکزامین هیدروکلراید، و اِن‑استیل گلوکزامین. این مکمل‌ها خواص متفاوتی دارند و نمی‌توان آنها را به جای هم مصرف کرد.
ترکیب گلوکزامین سولفات به صورت خوراکی برای درمان آرتروز استفاده می‌شود. آرتروز اختلالی است که در آن غضروف مفصلی شکسته و ساییده می‌شود و باعث درد و التهاب در مفصل می‌گردد.
بر اساس تحقیقات انجام شده، گلوکزامین برای درمان آرتروز زانو، لگن، و ستون فقرات اثرات مفیدی دارد. این پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که درمان خوراکی با گلوکزامین هیدروکلراید ممکن است درد ناشی از آرتریت روماتویید را تا حدودی تسکین دهد. با این حال، التهاب مفاصل در این بیماری بهبود پیدا نمی‌کند و مطالعات فقط بهبود درد را با مصرف این دارو نشان داده است.
به‌طوری‌که گفته شد، از گلوکزامین سولفات برای درمان آرتروز استفاده می‌شود. اما اِن‑استیل گلوکزامین در درمان آرتروز کاربردی ندارد. بر این اساس، همواره باید از ترکیب دارویی مناسب استفاده کرد.
در برخی از بیماران، استفاده‌ی خوراکی از گلوکزامین سولفات ممکن است با برخی از عوارض جانبی همراه باشد. عوارض جانبی می‌تواند شامل تهوع، سوزش سردل، اسهال، یبوست، چرت‌زدگی، واکنش‌های پوستی، و سردرد باشد. البته در مجموع، مصرف گلوکزامین سولفات بی‌خطر تلقی می‌شود. در صورت احتمال حساسیت به صدف ماهی باید با احتیاط مصرف شود. مصرف گلوکزامین ممکن است بیماری آسم را تشدید نماید.
نکته‌ی دیگری که در رابطه با مصرف گلوکزامین سولفات باید در نظر داشت، احتمال تداخل آن با برخی از داروها است. به‌عنوان مثال، در صورتی که گلوکزامین سولفات و استامینوفن با یکدیگر مصرف شوند، هر کدام کارآیی داروی دیگر را کاهش می‌دهند. مصرف گلوکزامین به تنهایی و یا در ترکیب با کندرویتین ممکن است اثرات ماده ضدانعقادی وارفارین را افزایش دهد، و در کسانی که این دارو را مصرف می‌کنند، ممکن است خطر خونریزی ایجاد شود.