علل سکته‌ی قلبی

سکته‌ی قلبی زمانی بروز می‌کند که یک یا چند تا از شریان‌های کرونری مسدود شده باشد. در طول زمان، شریان‌های کرونری ممکن است بر اثر تجمع مواد مختلف—از جمله کلسترول—تنگ‌تر شود. تجمع کلسترول منجر به وضعیتی به نام آترواسکلروز (سرخ‌رگ‌سختاک) می‌شود. به این حالت بیماری شریان‌های کرونر قلب گفته می‌شود، که شایع‌ترین علت بروز سکته‌ی قلبی به شمار می‌رود.

زمانی که یکی از پلاک‌های ایجاد شده در داخل شریان از جدار شریان جدا می‌شود و کلسترول و مواد دیگر آن به داخل جریان خون می‌ریزد، منجر به سکته‌ی قلبی می‌شود. در واقع، در محل جدا شدن پلاک، لخته‌ی خون ایجاد می‌شود. اگر این لخته به قدر کافی بزرگ باشد، جریان خون را در شریان کرونر مسدود می‌کند، به‌طوری‌که اکسیژن و مواد مغذی به ماهیچه‌ی قلب نمی‌رسد، که به این وضعیت ایسکمی گفته می‌شود.

در صورتی که انسداد کامل باشند، انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه‌ی ST در نوار قلب همراه است. در موارد انسداد نسبی و ناکامل، انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه‌ی ST همراه نیست. بسته به اینکه کدام‌یک از انواع سکته‌ی قلبی در فرد بروز کند، مراحل تشخیصی و درمانی ممکن است متفاوت باشد.

مکانیسم دیگری نیز برای بروز سکته‌ی قلبی وجود دارد، و آن عبارت از اسپاسم شریان کرونر است. اسپاسم باعث بسته شدن جریان خون به بخشی از ماهیچه قلب می‌شود. کسانی که سیگار می‌کشند و یا از داروهای غیرقانونی دیگر—از قبیل کوکایین—استفاده می‌کنند، ممکن است دچار اسپاسم خطرناک شریان‌های کرونری شوند.

پس به‌طور خلاصه باید گفت که انفارکتوس میوکارد بر اثر نرسیدن اکسیژن به ماهیچه‌ی قلب (یا اصطلاحاً میوکارد) ایجاد می‌شود. در صورتی که انفارکتوس موضعی باشد، نشان‌دهنده‌ی آن است که جریان خون در یکی از شریان‌های اپیکاردیال بر اثر آتروم یعنی پلاک ناشی از آترواسکلروز و یا لخته‌ی خونی (ترومبوس) و یا موارد دیگر مسدود شده است. اما گاهی از اوقات انفارکتوس حالت وسیع‌تر و سراسری دارد که بر اثر فقدان رسیدن اکسیژن علی‌رغم وجود گردش خون است. مثلاً ایست قلبی ایجاد شده و یا به مدت طولانی بیمار دچار هیپوکسمی شده است.