Herkese merhaba,
Daha önceki yazılarımda Erasmus'a başvurduğumu ve kazandığımı Romanya'ya gideceğimi anlatmıştım.
Artık Romanya'dayım ve bir süre burada kalacağım.
Yola nasıl çıktık, neler oldu, neler hissettim, burayı nasıl buldum... Sorular sorular...
Çorumda başladığım yolculuğa Craiova'da son verdim. Çorum'dan ayrılırken henüz heyecanlı değildim. Ama ailem gerçekten çok heyecanlı ve kaygılıydı. Kaygılarının sebebi 23 senedir dizlerinin dibinden ayrılmayıp, bir anda bu kadar uzaklaşıyor olmamdı. Haklılardı aslında gerçekten bana alışkınlardı ve bir aksilik yaşayacağımdan çok korkuyorlardı. Terminalden otobüsüm uzaklaşırken sevdiğim insanlar bana el sallıyordu. Bu duyguyu daha önce hiç yaşamamıştım. Otobüsle yaklaşık 10 saatlik bir yolculuğun sonunda İstanbul'a varmıştım.
İstanbul'da bir gece kalıp yoluma devam edecektim. İstanbul'a indiğimiz zaman beni karşılamaya bir tanıdığımız geldi. Saolsun beni evinde güzelce ağırladı sabah havaalanınada kendisi bıraktı.
Hayatımda ilkleri yaşayacağım bir sene olacak bunu çok net biliyorum. Ama ilk ilkimi Türkiye'den çıkmadan yaşamaya başlamıştım bile.
Hayatımda ilk kez İstanbul'a gitmiştim ve hayatımda ilk kez uçağa binecektim.
Check-in ve passport işlemlerinin ardından uçağımızı beklemeye koyulduk yanımda Alicanla birlikte.
Uçağa binerken gergindim çünkü yükseklik korkumun başıma iş açacağından korkuyordum. Korkmaktan korkmak çok garip değil mi? Korkmaktan korkuyordum. Uçuşa geçene kadar yaklaşık 20 dk uçakta öylece oturduk.
Uçak kalkışa geçtiği anda ayaklarımın altının boş olduğunu bilmek biraz ürtkütücüydü. Ama tahmin ettiğim kadar tepki göstermedim. Tamamen havalandıktan sonra zaten gayet rahattım. Ta ki inene kadar. Ben manzarayı seyrederken ve acaba Türkiye'yi çıktık mı diye düşünürken bir duyuru geldi ''Sayın yolcularımız iniş için hazırlanın''
Uçuş çok kısa sürmüştü bilette 1 saat 25 dk yazıyordu ama öyle olmamıştı 1 saat sürmedi hatta 40 45 dk içerisinde Bükreş'e inmiştik.
Uzun kuyruklar ve bekleyişin ardından havaalanından çıktık ve halk otobüsüyle Gara de Nord'a geçtik.
Gara de Nord'da insanlarla iletişim kurarken gerçekten çok zorlandık. Zorlanmamızın sebebi biz değildik. İnsanlar ingilizce bilmiyorlardı ve bizim aksanımızdan hiç birşey anlamıyolardı. Mesela, Craiova şehrine ''Kırayova'' olarak sesleniyoruz ve şehrin adını bile anlamıyorlardı. Yani nerede hata yaptığımızı bile anlamıyorduk. Güç bela bilet yerini ve trenimizi bulduk.
Trenler leş!
Trenler çok eskiydi. 200 km'lik yolu 4 saatte aldık. Yol aşırı sıkıcıydı. Yolda yaşlı bir amcayla anlaşmaya çalıştık bana sürekli birşeyler anlattı ama tek bir kelime bile anlamadım. Ona leblebi ikram ettim çok sevindi çok mutlu oldu. O kadar ısrar ettim ama sadece 2 3 tane yiyebildi. Trenden indiğimizde Erasmus gönüllülerimiz bizi karşıladı ve bizi yurdumuza götürdüler.
Yurda giriş yaptık odamıza girdik. Şuan o odadan bu yazıyı sizlere ulaştırıyorum. Artık Craiovada'yım. Romanya'dayım. Türkiye'den, memleketimden, sevdiklerimden, bana ait olan herşeyden çok uzaktayım. Gurbet bu demek oluyor sanırım. Ama herşeye rağmen bu hisleri yaşamak bile çok güzel. Bu şehri görebildiğim kadarıyla beğendim insanları gayet neşeli güleç insanlar. Gönüllülerimiz de bizimle çok ilgileniyor saolsunlar.
Bundan sonra yazılarımı günlük gibi buradan sizlere aktaracağım. Herkese mutlu günler efendim...
Posted from my blog with SteemPress : https://sametceylan.timeets.xyz/2018/09/26/erasmus-gunlugu-1/