ညီအစ္ကို မသိတသိ ေဂါဝိန္​

ည​ေနခင္​းဆည္​းဆာသည္​ ​ေဂါဝိန္​ကို ႏႈတ္​ဆက္​​ေတာ့မည္​။ အနားတြင္​ ဆူညံစြာ​ ေအာ္​ဟစ္​ရႊင္​ျပ ရယ္​​ေမာ​ေနၾက​ေသာ ​ေရခ်ိဳး​ေနသည္​့ က​ေလးတစ္​သိုက္​ကို မႏြယ္​​ ေငးၾကည္​့​ေနသည္​။ မႏြယ္​​ေခၚလာသည္​့ အိမ္​​ေဖာ္​က​ေလးမ မိခိုင္​က​ေတာ့ ​ေရစပ္​​ေက်ာက္​တံုး​ေပၚတြင္​ ငုတ္​တုတ္​က​ေလး ထိုင္​ရင္​း ဟို​ေငး သည္​​ေငး။

မႏြယ္​ သက္​ျပင္​းတစ္​ခ်က္​ ခ်လိုက္​သည္​။ ​ေန တျဖည္​းျဖည္​း​ေစာင္​း​ေနၿပီ။ မႏြယ္​အတြက္​ အခ်ိန္​လက္​က်န္​ တျဖည္​းျဖည္​းနည္​းလာသည္​ကို ခံစားသိ​ေနသည္​။ ​ေရထဲသို႔ ကြၽမ္​းပစ္​လိုက္​သည္​့အ႐ွိန္​ႏွင္​့ ​ေရ​ေတြ ဗြမ္​းခနဲ သူ႔ကို လာစင္​တာကိုပင္​ သတိမျပဳမိ​ေအာင္​ ​ေနလံုးႀကီးကိုသာ ​ေငးၾကည္​့​ေနသည္​။ ​ေနလံုးႀကီးကို ဆြဲမထားခ်င္​ပါ။ သြားပါ​ေစ​ေတာ့။ မႏြယ္​အတြက္​ အ​ေၾကာင္​းမထူး​ေတာ့။ ဒီ​ေနလံုးႀကီး အ​ေနာက္​ဘက္​မင္​းဝံ​ေတာင္​႐ိုး​ေပၚကို ျဖတ္​ၿပီး လံုးဝငုပ္​လွ်ိဳးသြားသည္​့အခ်ိန္​တြင္​ အလင္​း​ေရာင္​​ေတြ ​ေပ်ာက္​သြားလိမ္​့မယ္​။ အဲ့ဒီအခ်ိန္​မွာ မႏြယ္​ လုပ္​စရာ႐ွိတာ လုပ္​ရလိမ္​့မယ္​။ ခု​ေတာ့ အခ်ိန္​နည္​းနည္​း လို​ေသးသည္​။

မႏြယ္​ သက္​ျပင္​းတစ္​ခ်က္​ႏွင္​့အတူ မိခိုင္​​ေဘး​ ေက်ာက္​တံုး​ေပၚတြင္​ ဝင္​ထိုင္​သည္​။ လက္​ထဲမွ ဆိုင္​ကယ္​​ေသာ့ လြတ္​က်သြား၍ မိခိုင္​က ကမန္​းကတမ္​း​ေကာက္​ၿပီး `​ေရာ့ မမ´ဟု လက္​က​ေလးႏွစ္​ဖက္​ႏွင္​့ တ႐ိုတ​ေသ ​ေပးသည္​။ မႏြယ္​ မလို​ေတာ့၍ မယူလိုက္​​ေတာ့ပါ။ မိခိုင္​၏ အလိုက္​တသိ႐ွိမႈကိုသာ မႏြယ္​ အသိအမွတ္​ျပဳရင္​း ခပ္​ႏြမ္​းႏြမ္​း​ေလးျပံဳး​ေနသည္​။

---

မႏြယ္​၏ ဘဝအစသည္​ မလွခဲ့ပါ။ အ​ေဖအ​ေမဆံုးပါးသြားၿပီးခ်ိန္​ ထံုးစံအတိုင္​း အစ္​မအိမ္​မွာ ကပ္​​ေန။ အစ္​မက ခုနစ္​တန္​း​ေအာင္​ၿပီး​ေသာ မႏြယ္​ကို ​ေစ့​ေစ့ၾကည္​့ရင္​း ​ေက်ာင္​းဆက္​​တက္​​ေတာ့လည္​း ဘာထူးမွာလဲ။ ၈တန္​း၊ ၉တန္​း၊ ၁၀တန္​း က်ဴ႐ွင္​ခ​ေတြ ငါ မတတ္​ႏိုင္​ဘူး၊ ထမင္​းတစ္​လုတ္​က​ေတာ့ ဘယ္​လို႐ွာစားစား၊ ငါနဲ႔လိုက္​ၿပီး ​ေက်ာက္​​ေရာင္​းလွည္​့´ဟု ဆို​ေတာ့ သိပ္​ၿပီးဝမ္​းမနည္​းဘဲ မႏြယ္​ ​ေက်ာက္​ဝိုင္​းထဲ​ေရာက္​သြားသည္​။ ဝမ္​း​ေတာင္​ သာ​ေသးသလိုပါပဲ။ ကား​ေမာင္​းရာက နားလာၿပီး သူ႔​ေနလည္​စာ ျပန္​စားသည္​့အခ်ိန္​ႏွင္​့ မႏြယ္​ ​ေက်ာင္​းက ​ေန႔လည္​ျပန္​လာတာ တမင္​တိုက္​ဆိုင္​​ေအာင္​ ထြင္​တာလား မသိ​ေသာ အစ္​မ​ေယာက္်ားက​ေကာင္​မ​ေလး ထမင္​းခူးစမ္​း´ဆိုတာကို မႏြယ္​ နားခါး​ေနတာၾကာၿပီ။ ​ေက်ာက္​​ေရာင္​းတဲ့အစ္​မက ဘာမွမသိ။ ခဲအိုက ပခံုးဖက္​လား၊ ​ေခါင္​းကိုင္​လားႏွင္​့ ​ေခါင္​းစည္​းႀကိဳး​ေတြ၊ ဖဲျပား​ေတြ ဝယ္​​ေပးတာ အစ္​မ မျမင္​​ေအာင္​ သိမ္​းထားရတာလည္​း လိပ္​ျပာမလံု။ အခု​ေတာ့ သူလြတ္​လြတ္​လပ္​လပ္​ အလွျပင္​ႏိုင္​ၿပီ။ လြတ္​လြတ္​လပ္​လပ္​ မုန္​႔ဝယ္​စားႏိုင္​ၿပီ။

အစ္​မ ခင္​း​ေပးသည္​့ ပီနီအိတ္​​ေပၚက အာကတန္​​ေက်ာက္​႐ိုင္​းတံုးက​ေလးမ်ားသည္​ မႏြယ္​ စိတ္​ကို မဆြဲ​ေဆာင္​ႏိုင္​။ ညီမ​ေလး ဒီ​ေက်ာက္​ဘယ္​​ေလာက္​လဲ။ ​ေက်ာက္​က​ေလး​ေတြ လွသ​ေလာက္​ ညည္​းကလည္​း လွတာပဲကိုး။ ​ေက်ာက္​ထက္​ လူက ပိုတန္​သလားဆိုသည္​့ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ​ေန႔စဥ္​ႏွင္​့အမွ် ထည္​လဲလာ​ေျပာၾကသည္​့ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို ပုရိသ​ေတြက မႏြယ္​ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲ​ေဆာင္​ၾကသည္​။ မႏြယ္​ ​ေက်ာက္​ဝိုင္​း​ေရာက္​မွ အလွျပင္​ ကြၽမ္​းက်င္​လိမၼာလာသည္​။ စကားအ​ေျပာအဆို ညက္​​ေညာလာသည္​။ အျပံဳး၊ အရယ္​၊ အႏြဲ႔ ပလီတတ္​လာသည္​။ ဟယ္​ ​ေကာင္​မ​ေလး​ေနာ္​ ဗိုင္​း​ေကာင္​း​ေက်ာက္​ဖိ​ေန​ေနာ္​၊ ဣ​ေျႏၵကို မရဘူး။ နင္​ ​ေတာ္​​ေတာ္​ကဲ​ေနပါလားဆိုတဲ့ စကား​ေတြ အစ္​မက တစ္​​ေန႔တစ္​မ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး နားညည္​း​ေအာင္​ ​ေျပာလြန္​းသည္​ဟု မႏြယ္​ ထင္​လာသည္​။

တေန႔တြင္​ ​ေလာပန္​း ကိုၾကင္​စိန္​​ေခၚရာသို႔ လိုက္​ခဲ့သည္​။ လြယ္​လြယ္​ကူကူပါပဲ။ သိပ္​ျပႆနာမ႐ွိပါ။ ကိုၾကည္​စိန္​ ​ေမွာ္​ထဲမွာ ငွက္​ဖ်ားမိၿပီးဆံုး​ေတာ့ မႏြယ္​ မ်က္​ရည္​မက်ပါ။ ကိုၾကင္​စိန္​အခန္​း၊ အိမ္​​ေထာင္​ပရိ​ေဘာဂအျပည္​့အစံု၊ ဆိုင္​ကယ္​တို႔ကို မႏြယ္​ ရလိုက္​သည္​။ ထိုက္​တန္​သည္​ဟု ထင္​သည္​။ ​ေက်ာက္​ဝိုင္​းထဲမွာ အပြင္​့​ေကာက္​​ေသာ မိန္​းမတစ္​​ေယာက္​ တိုးလာတာက လြဲလို႔ ​ေလာကႀကီးက ​ေျပာင္​းလဲမသြားပါ။ မနက္​မနက္​ဆိုလွ်င္​ ဆိုင္​ကယ္​​ေလး ​ေလ်ာခနဲထိုးစိုက္​ၿပီး ​ေနကာမ်က္​မွန္​​ေလး အက်ႌရင္​ဘတ္​ၾကားထိုးကာ ဟန္​းဘတ္​အိတ္​က​ေလးလြယ္​ကာ မႏြယ္​မို႔ ​ေက်ာက္​ဝိုင္​းအလယ္​လမ္​းအတိုင္​း ​ေလွ်ာက္​လာလွ်င္​ ႏႈတ္​ဆက္​ခ်င္​သူ​ေတြ ​ေပါလွသည္​။ ဒါက တင္​ဟန္​​ေမာင္​ႏွင္​့ မ​ေတြ႔ခင္​အထိ ျဖစ္​သည္​။

---

`ႏြယ္​ ... ဒါက တင္​​ဟန္​​ေမာင္​တဲ့။ တ႐ုတ္​ကုမၸဏီႀကီးတစ္​ခုက လူယံု​ေပါ့။ သူက ​အစီးလိုင္​း မ်ားမ်ား​ေကာက္​လိမ္​့မယ္​။ ႏြယ္​့ကို တမင္​ဆံု​ေပးတာ´

မႏြယ္​ မ်က္​လံုးတစ္​ခ်က္​ ​ေဝ့ၾကည္​့လိုက္​စဥ္​မွာပင္​ ရင္​တဒိုင္​းဒိုင္​းခုန္​သြားသည္​ဟု ခံစားရသည္​။ ငါ ​ေယာက္်ာမ​ေတြ႕ဖူးတာမွ မဟုတ္​ဘဲဟု မႏြယ္​ စိတ္​​ေျဖၾကည္​့​ေတာ့လည္​း မရ။ ဘယ္​လိုျဖစ္​မွန္​းမသိ။ တင္​​ဟန္​ေမာင္၏အၾကည္​့၊ တင္​​ဟန္​​ေမာင္​၏ အယိမ္​းအႏြဲ႔၊ ကုန္​ကုန္​​ေျပာရလွ်င္​ ဟန္​းဖုန္​းကိုင္​တာ၊ စီးကရက္​မီးညႇိတာ၊ လူကို​ေတြ႔တာနဲ႔ မဂၤလာပါ မႏြယ္​ဟု ျပံဳးၿပီးႏႈတ္​ဆက္​တာ​ေတြက မႏြယ္​ကို တစ္​ခုခ်င္​း ဖမ္​းစား​ေနသည္​ဟု ထင္​သည္​။ တင္​​ဟန္​​ေမာင္​ အိတ္​ထဲက ထြက္​လာသည္​့ေငြ​ေတြႏွင္​့ မႏြယ္​ အားႀကိဳးမာန္​တက္​ အပြင္​့​ေကာက္​သည္​။

"နားပါဦး ႏြယ္​ရယ္​၊ မင္​းနဖူးမွာ ​ေခြၽး​ေလး​ေတြကို သီး​ေနတာပဲ၊ ​ေရာ့ တစ္​႐ွဴးႏွင္​့ သုတ္​လိုက္​"

မႏြယ္​၏အိမ္​မွာ တင္​​ဟန္​​ေမာင္​က စားပြဲ​ေပၚ လက္​​ေထာက္​ကုန္​းငံု႔ၿပီး တစ္​႐ွဴးႏွင္​့ ​ေခြၽးတို႔​ေပးသည္​။ မႏြယ္​က ရီ​ေဝ​ေသာမ်က္​လံုးမ်ားႏွင္​့ ​ေမာ့ၾကည္​့သည္​။ တင္​​ဟန္​​ေမာင္​က ဖ်တ္​ခနဲ ငံု႔နမ္​းလိုက္​သည္​။ ၿပီးမွ ...
"ဟင္​ က​ေလးမ ႐ွိတယ္​​ေနာ္​"
"အို ... မိခိုင္​က ႏြယ္​့သ​ေဘာပါ၊ သိပ္​စိတ္​ခ်ရတယ္​၊ စကားလည္​း မ႐ႈပ္​ဘူး"
"ဟုတ္​လား ဒါျဖင္​့"

မႏြယ္​ နတ္​ျပည္​​ေရာက္​သည္​ဟု ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို ယူဆသည္​။ တင္​​ဟန္​​ေမာင္​က အခ်ီႀကီးသမား၊ လူတိုင္​းက ​ေလးစားရ​ေသာ ကုန္​သည္​ႀကီး၊ သူ႔ကုမၸဏီမွာ ဒါ႐ိုက္​တာအဖြဲ႔ဝင္​။ မႏြယ္​ မိုးမျမင္​ ​ေလမျမင္​​ေပ်ာ္​သည္​။ ​ေပ်ာ္​ရ​ေအာင္​လည္​း တင္​​​ဟန္​​ေမာင္​က အလိုလိုက္​ အႀကိဳက္​​ေဆာင္​သည္​။ ကဖီး​ေဂ်​ေဂ်၊ ကဖီးပီကာဆိုး၊ ကဖီးဘ​ေရာလီ၊ ဆီဒိုးနား၊ မႏၲေလး ​ေဟးလ္​ရီ​ေဆာ့၊ ဧည္​့ခံပြဲ​ေတြ၊ တကယ္​့ လူကုန္​ထံအသိုက္​အဝန္​းကို တင္​ဟန္​​ေမာင္​​ေခၚသြားမွ မႏြယ္​​ေရာက္​ဖူးသည္​။ ​ေရာက္​ဖူး​ေတာ့ ယစ္​မူးလာသည္​။ မႏြယ္​ဘဝတြင္​ အ​ေပ်ာ္​ဆံုး​ေရႊ​ေရာင္​​ေန႔ရက္​မ်ားပါပဲ။ မႏြယ္​ လူတင္​မက အသည္​းႏွလံုးကပါ တင္​ဟန္​​ေမာင္​ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ခ်စ္​မိၿပီထင္​​ေသာ အခ်ိန္​တြင္​မွ အခ်ိန္​ကိုက္​ဗံုး​ေဖာက္​မည္​့သူ ​ေပၚလာသည္​။

တရက္​ က​ေဖး​ေဂ်​ေဂ်ထဲမွာ ကပ္​ပခ်ီႏိုတစ္​ခြက္​ႏွင္​့ ​ေကာ္​​ဖီ​ေပၚက အသည္​းပံု မလိုင္​ဖတ္​က​ေလး​ေတြ လက္​ညႇိဳးတထိုးထိုး လုပ္​​ေနစဥ္​...
"ဟန္​ႀကီး​ေရ"

အသံ​ေလးက ခ်ိဳလွသည္​။ တင္​ဟန္​​ေမာင္​ ​ေမာ့ၾကည္​့သည္​။ မီးခဲကိုင္​မိသလို တုန္​သြားသည္​။ သူ႔အသံႀကီးက လန္​႔စရာ။
"ဟာ ​ေဘာ့စ္​"

လန္​႔ရ​ေလာက္​​ေအာင္​ မ်က္​ႏွာထား ဆိုးဆိုးႀကီး မဟုတ္​ပါ။ ​ေခ်ာလိုက္​တာမွ မႈန္​​ေနသည္​။ ရယ္​လိုက္​တာ သြားဖံုးက​ေလးမ်ားပင္​ ရဲလို႔။ မႏြယ္​ ​ေၾကာင္​​ေနသည္​။ တင္​ဟန္​​ေမာင္​၏ပခံုးကို ကိုင္​ၿပီး တ႐ုတ္​ဘာသာႏွင္​့ ရႊတ္​ရႊတ္​ယွက္​ယွက္​​ေတြ ​ေျပာၿပီး လွည္​့ထြက္​သြား​ေတာ့ စကပ္​အနက္​က​ေလးအ​ေရြ႔မွာ ​ေပါင္​​ေဖြး​ေဖြးက​ေလး​ေတြကို မႏြယ္​ျမင္​လိုက္​ရသည္​။ တင္​ဟန္​​ေမာင္​ တုန္​တုန္​ရီရီႏွင္​့ မႏြယ္​ကို​ေတာင္​ ႏႈတ္​မဆက္​ဘဲ ​ေနာက္​ပါးမွ အ​ေျပးလိုက္​သြားလိုက္​တာ ဟန္​းဖုန္​း​ေတာင္​ ​ေမ့က်န္​ခဲ့သည္​့အထိပါပဲ။ မ​ေသာက္​ရ​ေသး​ေသာ ကပ္​ပခ်ီႏိုႏွစ္​ခြက္​ႏွင္​့ ​ေက်ာက္​႐ုပ္​တစ္​႐ုပ္​လို မႏြယ္​ က်န္​ရစ္​ခဲ့သည္​။ ​ေက်ာက္​႐ုပ္​ဆိုတာ အသည္​းႏွလံုးမွ႐ွိတာ မဟုတ္​ဘဲ​ေလ။ ဒါ​ေပမယ္​့​ေပါ့။

---

"ဘယ္​လိုမွ ဆက္​သြယ္​လို႔ မရဘူး"

မႏြယ္​ မ႐ွက္​ႏိုင္​ပါ။ ဟိုခင္​ကို ​ေလွ်ာက္​၍ လင္​​ေပ်ာက္​ကို ႐ွာသည္​မွာ စံုနံသာၿမိဳင္​ထက္​ လူမ်ား​ေသာ ​ေက်ာက္​ဝိုင္​းတစ္​ဝိုင္​းလံုး သိပါသည္​။ ​ေတြ႔ရာလူကို အကူအညီ​ေတာင္​းသည္​။ ျပံဳးသူျပံဳး၊ မဲ့သူမဲ့။ တခ်ိဳ႕က `ကြၽတ္​ ကြၽတ္​´ဟု စုတ္​သပ္​သည္​။ ​ေနာက္​ဆံုးသတင္​းအရ တင္​ဟန္​​ေမာင္​တို႔ ​ေရႊလီမွာ ပြဲရံုထိုင္​​ေနၿပီတဲ့။ သူ႔ကုမၸဏီက တင္​ဟန္​​ေမာင္​​ေနရာမွာ လူစားတစ္​​ေယာက္​ လႊတ္​လိုက္​သည္​။ မႏၲေလးမွာ မႏြယ္​ဌာနမွ ​ေခတၱယာယီ ပိတ္​ထားပါတယ္​ဟူသည္​့ ဖုန္​းတစ္​လံုးႏွင္​့ က်န္​ခဲ့သည္​။

မႏြယ္​ မခံႏိုင္​ပါ။ မႏြယ္​ မ႐ွက္​တတ္​ပါ။ ဘာကိုမွ မ​ေၾကာက္​ပါ။ ဒါ​ေပမယ္​့ အသည္​းႏွလံုးက ခံစားခ်က္​က ဆိုးလွသည္​။ ဘာမွ သံ​ေယာဇဥ္​မ႐ွိတဲ့ဘဝမွာ ဘာကို တြယ္​တာမက္​​ေမာ​ေနရဦးမွာလဲ။ မႏြယ္​ စာတစ္​​ေစာင္​​ေရးသည္​။ စာကို ယူၿပီး ဆိုင္​ကယ္​ႏွင္​့ မိခိုင္​ကို​ေခၚကာ ​ေဂါဝိန္​ဆိပ္​သို႔ လာခဲ့သည္​။ ​ေရထဲခုန္​ခ်ၿပီး သတ္​​ေသ​ေတာ့မည္​။ ​ေနာက္​ဆံုးအ​ေနႏွင္​့ တင္​ဟန္​​ေမာင္​အတြက္​ စာကို မိခိုင္​ကို အပ္​ခဲ့သည္​။ တင္​ဟန္​​ေမာင္​ ​ေၾကကြဲပါ​ေစ။ မ်က္​ရည္​က်ပါ​ေစ။ ​ေနာင္​တရပါ​ေစသား။

---

  ​

ေတာင္​စြယ္​တြင္​ ​ေနကြယ္​ၿပီ၊ အခ်ိန္​က်ၿပီ။ အ​ေမွာင္​ထုက တျဖည္​းျဖည္​း ႀကီးစိုးလာ​ေနၿပီ။ တကယ္​့ကို ညီအစ္​ကို မသိတသိ ဝိုးတိုးဝါးတားအခ်ိန္​ ​ေရကာ္​လာၿပီ။ ​ေရခ်ိဳး​ေနသူမ်ား တစ္​​ေယာက္​မွ မ႐ွိ​ေတာ့။ သူႏွင္​့မိခိုင္​ ႏွစ္​​ေယာက္​သာ႐ွိသည္​။ မႏြယ္​ အားတင္​း၍ ထရပ္​လိုက္​သည္​။ မိခိုင္​ကို ႀကိဳ​ေျပာထားမွ ျဖစ္​မည္​။ ႏို႔မဟုတ္​ပါက သူက လန္​႔ျဖတ္​​ေအာ္​လိုက္​လွ်င္​ ကယ္​မယ္​့သူ ​ေပၚလာႏိုင္​​ေသးသည္​။ မႏြယ္​ တကယ္​ကို ​ေသခ်င္ေနတာမို႔ အကယ္​မခံခ်င္​ပါ။

"မိခိုင္​ ဒီစာယူထား။ တင္​ဟန္​​ေမာင္​လာရင္​ ​ေပးလိုက္​​ေနာ္​၊ အခု ငါ ​ေရထဲခုန္​ခ်ၿပီး သတ္​​ေသမလို႔"
"႐ွင္​ မမ၊ ဟုတ္​ကဲ့"

မႏြယ္​ တအားအံဩသြားသည္​။ မိခိုင္​က ဝူးဝူးဝါးဝါးလန္​႔မ​ေအာ္​ရံုမက တားျမစ္​ျခင္​းပင္​ မ႐ွိပါ။ ဒါ​ေပမယ္​့ မႏြယ္​ ဒီအခ်ိန္​မွာ ဂ႐ုမစိုက္​ႏိုင္​​ေတာ့။ အ​ေမွာင္​ထုက သိသိသာသာ အံု႔မိုးလာၿပီမို႔ ဖိနပ္​က​ေလးခြၽတ္​ၿပီး ​ေရထဲ လွမ္​းဆင္​းလိုက္​သည္​။ သြား​ေတာ့မယ္​ တင္​ဟန္​​ေမာင္​ရယ္​။

"မမ ခဏ ​ေနပါဦး"
"ဟင္​ ဘာလဲ"

လည္​ျပန္​ၾကည္​့ၿပီး မ​ႏြယ္​ ​ေမးလိုက္​​ေတာ့ မိခိုင္​က ထလာသည္​။ သူ႔ကို မႏြယ္​ ​ေမာ့ၾကည္​့​ေနရသလို ျဖစ္​​ေနဆဲ
"မမ မ​ေသခင္​ မမလည္​ပင္​းက ဆြဲႀကိဳးရယ္​၊ လက္​​ေကာက္​ ငါးရံရယ္​၊ စိန္​နားကပ္​ႏွင္​့ စိန္​လက္​စြပ္​ပါ ​ေပးထားခဲ့ မမ၊ ကြၽန္​မ ဆိုင္​ကယ္​က​ေလးနဲ႔ ျပန္​ရံုပဲ"

ဆိုင္​ကယ္​​ေသာ့ တယမ္​းယမ္​းႏွင္​့ မိခိုင္​က တည္​တည္​ၿငိမ္​ၿငိမ္​​ေျပာသည္​။

"ဘာ ... နင္​ .. နင္​"
"ဟုတ္​တယ္​​ေလ။ မမ ဘာလုပ္​မွာလဲ၊ ကဲ...ကဲ... ခြၽတ္​ ခြၽတ္​"
"အမယ္​​ေလး ဘုရား ....၊ နင္​ ငါ့ကိုမ်ား လုပ္​ၾကံမလို႔လား"

မႏြယ္​ အံ့ဩလြန္​းအားႀကီး၊ ​ေၾကာက္​လြန္​းအားႀကီး၍ အသံမထြက္​​ေတာ့။ ​ေလ​ေအး​ေလးက တစ္​ခ်က္​သုတ္လိုက္​၍ ၾကက္​သီး​ေတြ ျဖန္​းခနဲထသြားသည္​။ မိခိုင္​ကို ၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့ ​ေရစပ္​ကို ဆင္​းလာၿပီ။

မႏြယ္​ ခ်က္​ခ်င္​းဆံုးျဖတ္​ခ်က္​ခ်ၿပီး မိခိုင္​​ေဘးမွျဖတ္​၍ တာ႐ိုး​ေပၚ​ ေျပးတက္​သည္​။ ကယ္​ၾကပါလို႔ ​ေအာ္​ခ်င္​​ေပမယ္​့ အသံက မထြက္​၊ တာ႐ိုးလမ္​းအတိုင္း ဖိနပ္​မပါဘဲ ​ေျပး​ေနသည္​့မႏြယ္​ကို လူ​ေတြက တအံတဩ ၾကည္​့ၾကသည္​။

မိခိုင္​က​ေတာ့ ​ေအး​ေအး​ေဆး​ေဆးျပန္​တက္​လာၿပီး ရပ္​၍ ​ေမွ်ာ္​ၾကည္​့​ေနသည္​။ သူ ျပံဳး​ေနသလား မသိပါ။ ခဏၾကာ​ေတာ့ ​ေဂါဝိန္​သည္​ အ​ေမွာင္​ထုထဲမွာ ငုပ္​လွ်ိဳး​ေပ်ာက္​ကြယ္​သြားသည္​။ ဧရာဝတီက​ေတာ့ သူ႔ရင္​ခြင္​ထဲကို တစ္​စံုတစ္​​ေယာက္​ ခိုဝင္​မလာသည္​့အတြက္​ ဝမ္​းနည္​းသလား၊ ဝမ္​းသာသလား၊ မ​ေျပာတတ္​ပါ။

KMMT