(၁)
ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းကိရိယာမွ ေဘာလုံးကို ညာလက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ေသာအခါ ျပဒါးရည္မ်ား တရိပ္ရိပ္တက္လာၾကသည္။ လိုအပ္သည့္အမွတ္အသားေရာက္ေသာအခါ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ လူနာ၏လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ဖိကပ္ထားေသာ နားၾကပ္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာမည့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္လိုက္သည္။ ေဟာ....။ ေသးသြယ္႐ွည္လ်ားေသာ နားၾကပ္ႁပြန္ထဲ တိုးဝင္လာသည့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းအသံကို ပီသက်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ၫြတ္ေကြး႐ုံ ျပဳံးမိသည္။ လက္ေမာင္းတြင္ ပတ္ထားေသာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းကိရိယာကို အသာအယာျပန္ျဖဳတ္ေပးရင္း လူနာအဖြားႀကီးကို ေျပာလိုက္သည္။
"ႏူးက်ိန္ေရ။ ႏူးက်ိန္မွာ ေသြးတိုးရိွေနၿပီ"
(၂)
ဒီေဒသကို ေရာက္စမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲလွသည္ဟု ဆိုရမည္။ အဓိကအခက္အခဲက ဘာသာစကား ျဖစ္သည္။ ေဒသခံေနထိုင္သူမ်ားက ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြမို႔ သူတို႔ေျပာေသာ ဘာသာစကားကို လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။
သူက ဂ်ီပီဆရာဝန္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းအလုပ္မဝင္မီ ရသည့္အခ်ိန္ကေလးမွာ ဂ်ီပီထိုင္ရန္ စိတ္ကူးရၿပီး ဒီရြာကေလးမွာ ေဆးခန္းဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ အနည္းငယ္အလွမ္းကြာေသာ ေက်းလက္ေဒသမွာ ေဆးခန္းကေလးဖြင့္ၿပီး ေအးေအးလူလူ စာဖတ္လိုတာလည္း ပါသည္။ ေဆးခန္းမွ ရရိွေသာ ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အၾကဳံႏွင့္ ေရာယွက္ေပါင္းစပ္ေလ့လာၿပီး သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာဖို႔ သူ စိတ္ကူးရသည္။ သို႔မွသာ ဝန္ထမ္းဘဝႏွင့္ လုပ္သက္ရခ်ိန္တြင္ မိမိစိတ္ဝင္စားေသာ ဘာသာရပ္အလိုက္ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းမ်ားကို ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
"ဆရာ့နာရီ ေသေနတာ ၾကာၿပီလား"
ေရာက္စက အိမ္႐ွင္၏သားငယ္ ေဟာက္ပူေျပာေသာစကားကို သူ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္မိေပ။ အိမ္႐ွင္ဦးေလးႀကီးက သူ႔အတြက္ အေဖာ္လည္းရေစ၊ ေဆးခန္းအတြက္လည္း ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ရေစဟူေသာ သေဘာျဖင့္ သူ၏သားငယ္ကို ေဆးခန္းတြင္ ညအိပ္ညေန ေနထိုင္ေစသည္။ ေဟာက္ပူက ငါးတန္းအထိ ေက်ာင္းေနဖူးၿပီး သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ေဆးခန္းျပသူလူနာမ်ားႏွင့္ စကားေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ စကားျပန္တစ္ဦး လိုအပ္သည္ျဖစ္ရာ သူ႔အတြက္ အဆင္သင့္လွသည္ ဆိုရမည္။
"ဆရာ့နာရီေလ။ ေသေနၿပီ။ ဆက္မသြားေတာ့ဘူး"
ေဆးခန္းအတြင္းရိွ တိုင္ကပ္နာရီကို လက္ညိဳးထိုးျပေတာ့မွ သူ နားလည္ေတာ့သည္။ တိုင္ကပ္နာရီက ဓာတ္ခဲအားကုန္ၿပီး ရပ္တန္႔ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နာရီလက္တံအားလုံး မလႈပ္႐ွားေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔ေနျခင္းကို "နာရီေသသည္"ဟု သုံးႏႈနး္လိုက္သျဖင့္ သေဘာက်ၿပီး သူ ႐ုတ္တရက္ ျပဳံးရယ္မိသည္။
အနည္းငယ္အေနၾကာလာေတာ့လည္း သူတို႔ဘာသာစကားကို တစြန္းတစ သိျမင္လာရသလို သူတို႔ေန႔စဥ္သုံးႏႈန္းေျပာဆိုေနၾကေသာ ဗမာစကားကိုလည္း ပိုမိုၾကားသိလာရသည္။ေဆးခန္းေအာက္တစ္ေနကာတြင္ ၾကက္ေပါက္စႏွင့္ ႂကြက္ကဲ့သို႔ေသာ တိရစၧာန္ငယ္တစ္ေကာင္ ေသသည္ႏွင့္တူသည္။ ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔တစ္ခု သူ ရေနသည္။ သူ႔အိပ္ခန္းႏွင့္ ေဆးခန္းထဲ ေနရာအႏွံ ့ ႐ွာေဖြပါေသာ္လည္း ဘာမွမေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လိုမွ႐ွာမေတြ႔ႏိုင္သျဖင့္ သူ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ေလသန္႔ေရေမႊးတစ္ဘူးဝယ္ကာ တစ္အိမ္လုံး ဖ်န္းထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔က ေပ်ာက္မသြားေပ။ ေန႔ခင္းဘက္ သူ စာဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ေဟာက္ပူက ႏွာေခါင္းတ႐ႈံ ့႐ႈံ ့လုပ္ေနရင္း သူ႔ကို ေမးသည္။
"ဆရာ အနံ႔မၾကားဘူးလား"
"ဘယ္လို"
"အနံ႔မၾကားဘူးလား ေျပာတာ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ တကယ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အနံ႔ၾကားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အန္ခ်င္လာၿပီ"
အဲဒီလိုေျပာမွ သူ သေဘာေပါက္သည္။ အေကာင္ပုပ္နံ႔ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ နားလည္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ သူလည္း ခ်င္းေကာင္ေလးေဟာက္ပူကို ျပန္႐ွင္းျပရသည္။ "ၾကား" ဆိုသည့္ စကားလုံးကို "အသံမ်ား"ႏွင့္ တြဲဖက္၍ သုံးစြဲရေၾကာင္း၊ "အသံၾကားသည္"ဟု သုံးႏႈန္းမွ မွန္ကန္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ "အနံ႔ၾကားသည္"ဟု မသုံးဘဲ "အနံ႔ရသည္"ဟုသာ သုံးႏႈန္းေျပာဆိုရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်က်နန ျပန္ေျပာျပရသည္။
သူက ေဟာက္ပူထံမွ ခ်င္းစကားကို ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ေရးမွတ္ကာ သင္ယူသည္။ သူ႔ေလယူေလသိမ္းကို နားေထာင္ၿပီး ျပဳံးစစလုပ္ေနေသာ သူ႔ဆရာေဟာက္ပူကို ၾကည့္ကာ သူ႔မွာ ႐ွက္ရြံ ့သလို ျဖစ္မိသည္။ သူကလည္း ေဟာက္ပူကို ဗမာစကားျပန္သင္ေပးသည္။
တစ္ေန႔။ ေက်းရြာအတြင္း က်င္းပေသာ လူငယ္ေဘာလုံးၿပိဳင္ပြဲမွာ ေဟာက္ပူတို႔အသင္းလည္း ပါသည္။ ေဘာလုံးကန္အၿပီး ေရတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးေနေသာ ေဟာက္ပူကို သူ ေမးလိုက္သည္။
"ေဟာက္ပူ မင္းတို႔ေဘာလုံးအသင္း အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ"
"ဆရာ တကယ္မၾကားဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အသင္း ဒီေန႔ညေနက ေသသြားၿပီ ဆရာ"
ေဟာက္ပူတို႔ေဘာလုံးအသင္း ဒီညေနၿပိဳင္ပြဲမွာ တစ္ဖက္အသင္းကို ရံႈးနိမ့္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲမွ ထြက္လိုက္ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ သေဘာေပါက္နားလည္ကာ ျပံဳးမိရေလသည္။
(၃)
ႏူးက်ိန္၏ နာမည္အရင္းက ေဒၚမန္ဆြမ္းက်ိန္ ျဖစ္သည္။ "ႏူး"ဆိုသည္က ဗမာလို "အေမ"ဟု အဓိပၸါယ္ရၿပီး အားလုံးက "အေမက်ိန္"ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ တေလးတစား ေခၚေဝၚေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏူးက်ိန္တို႔အိမ္က သူ႔ေဆးခန္း၏ အေနာက္ဖက္ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ ရိွသည္။ ႏူးက်ိန္ေရာ သူ႔ခင္ပြန္း ပူမုန္(ပူေပါင္႐ွင့္မုန္)တို႔မွာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ေဆးခန္းစဖြင့္ၿပီး သုံးရက္ေျမာက္မွာ အဖြားအိုတစ္ဦး မူးလဲသည္ဟုဆိုကာ ေဆးခန္းလာျပၾကသည္။
"ကလုံဗိုင္ ဆာေမး"
အဖြားအို မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနေသာ စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ေဟာက္ပူအား ေမးျမန္းၾကည့္ရာ "ေခါင္းတအားမူးတယ္" ဟု သိရေလသည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေပၚေသြး တစ္ရာ့႐ွစ္ဆယ္၊ ေအာက္ေသြး တစ္ရာ့သုံးဆယ္။ ေလမျဖတ္တာ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။
"ႏးူက်ိန္ေရ ။ ႏူးက်ိန္မွာ ေသြးတုိးရိွေနၿပီ"
လိုအပ္ေသာ ေသြးက်ေဆးမ်ားႏွင့္ အျခားေသာက္ေဆးမ်ားကို တြဲစပ္ေပးၿပီး ေဆးေသာက္ပုံေသာက္နည္းကို ေဟာက္ပူမွတဆင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ႐ွင္းျပရသည္။ ေသာက္ေဆးကုန္လွ်င္ ပုံမွန္လာေရာက္ျပသဖို႔ကိုလည္း မွာၾကားရသည္။
ရက္ခ်ိန္းျပည့္ၿပီး မၾကာခဏ လာေရာက္ျပသေသာ ႏးူက်ိန္ႏွင့္ မၾကာမီ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားေလသည္။ ႏူးက်ိန္တြင္သာမက သူ႔အမ်ိဳးသား ပူမုန္မွာပါ ေသြးတိုးေရာဂါ ရိွသည္။ ပူမုန္က ရြာထဲလွည့္ကာ ႏိွပ္နယ္သည့္ အေၾကာျပင္ဆရာတစ္ဦးဟု ႏူးက်ိန္က ေျပာျပသျဖင့္ သိရသည္။ "ေရာဂါေတာင္ တစ္ခုထဲ အတူျဖစ္တဲ့ လိုက္ဖက္တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ"ဟု သူက စေနာက္ေတာ့ ႏူးက်ိန္က သေဘာေတြက်ၿပီး ရယ္သည္။ တြီးပူေဆးရည္အငုံမ်ားသျဖင့္ အေရာင္ရင့္ေနေသာ ႏူးက်ိန္၏ သြားမ်ားကို က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ျမင္ရသည္။
ႏူးက်ိန္က ပိန္ပိန္ပါးပါး ၊ အသားက အညိဳလုသည္။ စကားအလြန္ေျပာခ်င္သူျဖစ္ၿပီး သေဘာေကာင္းသည္။ "ႏူးက်ိန္မွာ သားသမီးေတြ မရိွဘူးလား"ဟု သူေမးေတာ့ သား(၅)ေယာက္ႏွင့္ သမီး (၄)ေယာက္ရိွေၾကာင္း၊ အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူတို႔မိသားစုေတြႏွင့္ ရြာထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကေၾကာင္း ၊ အဖိုးႀကီး ႏိွပ္၍ရသည့္ပိုက္ဆံႏွင့္ မေလး႐ွားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သားႏွစ္ေယာက္ ပို႔ေပးသည့္ ပုိက္ဆံတို႔ျဖင့္ ရပ္တည္ေနရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သားသမီးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပေနခိုက္မွာ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္ဝန္းအစုံတြင္ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ တြဲခိုေနသည္ကို သူ ျမင္ရသည္။ ႏူးက်ိန္က အဲ့ဒီလို ထိ႐ွခံစားလြယ္သူလည္း ျဖစ္သည္။
ႏူးက်ိန္တို႔က လင္ကုိယ္မယားကိုယ္ ႏွစ္ဦးထဲ ေနထိုင္ၾကသည္။ ထမင္း၊ ဟင္းကို ႏူးက်ိန္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္သည္ဟု သိရေတာ့ သူ အံ့ၾသမိသည္။ သူ ရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တိုင္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္ေသာ ႏူးက်ိန္ကို အျမဲလိုလို လွမ္းျမင္ရတတ္သည္။ အိုႀကီးအိုမအရြယ္မို႔ ထမင္းခ်က္ရင္း ထမင္းရည္ပူေလာင္မွာကို ေတြးပူမိသည္။ တကယ္ဆို ႏူးက်ိန္က မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း ျမင္ရသူမဟုတ္။ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္လုံးတြင္ ေရတိမ္စြဲေနၿပီး ညာဖက္မ်က္လုံးက ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုးသည္။ အခ်ိန္မီ ခြဲစိတ္မႈုမျပဳလုပ္လႇ်င္ မ်က္လုံးကန္းသြားႏိုင္သည္မို႔ ကေလးၿမိဳ႕တက္ၿပီး မ်က္လုံးခြဲစိတ္ဖို႔ ႏူးက်ိန္ကို မၾကာခဏ တုိက္တြန္းမိသည္။ သူ ေျပာလိုက္တိုငး္ ႏူးက်ိန္က မေျပာင္းလဲေသာ အေျဖတစ္ခုကိုသာ ေပးသည္။ "ပုိုက္ဆံမရိွေသးပါဘးူ ဆရာပါးရယ္" တဲ့။
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံစိုက္မယ္ေလ။ ႏူးက်ိန္မ်က္လုံးက မခြဲစိတ္ရင္ ပိုဆိုးေတာ့မွာ"
"သိတယ္ေလ ဆရာပါးရဲ႕ ။ ဟိုေန႔ကေတာင္ အိမ္ေ႐ွ ့ကျခံတိုင္ကို ဧည့္ဝင္လာတယ္ထင္ၿပီး စကားလွမး္ေျပာမိတယ္"
ႏူးက်ိန္က သူ႔စကားသူ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ျပန္သည္။ သူက ပိန္လွီေသးသြယ္ၿပီး အေရျပားေတြ ႐ႈံ ့တြေနေသာ ႏူးက်ိန္၏ ညာဖက္လက္ေမာင္းပိန္ပိန္ကေလးမွ ေသြးေပါင္ခိ်န္လက္ပတ္ကို ျဖဳတ္ခြာလိုက္ၿပီး-
"ဒါနဲ႔မ်ား ႏူးက်ိန္ရယ္။ ခြဲလိုက္ပါေတာ့လား"
သူက အဲဒီလို ေျပာလုိက္ေတာ့ ႏူးက်ိန္ သက္ျပင္းခ်သည္။
"မျဖစ္ေသးဘူး ဆရာပါး။ မေလး႐ွားက သားေတြလည္း ေငြမပို႔ႏိုင္တာၾကာၿပီ။ ၿပီးေတာ့"
ႏူးက်ိန္၏စကားက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ႏွင့္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဝမ္းနည္းလြယ္ေသာ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္ဝန္းအစုံမွာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ ေဝ့သီလာျပန္သည္။ သူ စကားစမိတာ မွားသြားၿပီဟု ေတြးမိကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ထိုအခိုက္မွာ ႏူးက်ိန္က စကားဆက္သည္။
"အိမ္က ကပူးမ်က္လုံးေတြမွာလည္း တိမ္ရိွတယ္။ အႏူးကမွ နည္းနည္းျမင္ရေသးတယ္။ ကပူးမ်က္လုံးေတြက အႏူးမ်က္လုံးေတြထက္ ပိုဆိုးတယ္"
"ေဟာဗ်ာ"
(၄)
အသက္အရြယ္ႀကီးသူမို႔ ထင္သည္။ တခါတရံ သူ႔ေဆးခန္းသို႔ ႏူးက်ိန္၏ သားျဖစ္ေစ၊ သမီးျဖစ္ေစ ပါလာခ်ိန္တြင္ ႏူးက်ိန္က ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားတတ္သည္။ သားသမီးမ်ား၏ ဂ႐ုစိုက္ယုယမႈကို ခံယူလို၍လည္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။
"ဆရာပါး ကဟာနာ(သြားနာတယ္)"
"ေအာ္ ႏူးက်ိန္ရယ္။ သုံးေခ်ာင္းထဲ က်န္ေနတဲ့ သြားေတြက နာေသးသလား"
အေရအတြက္နည္းပါးလွေသာ သြားမ်ားကို ရည္ရြယ္ၿပီး စေနာက္ေျပာဆိုလိုက္ေတာ့ ႏူးက်ိန္က သြားအက်ဲသားႏွင့္ ရယ္သည္။ ဟုတ္သည္။ ႏူးက်ိန္က အံကပ္ပါမွ အသားစားႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အံကပ္ကို သားႀကီးမန္ပူက ၿပီးခဲ့သည့္ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္အခိ်န္တြင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေၾကာင္း မၾကာခဏ ႂကြားေလ့ရိွသျဖင့္ သူ မွတ္မိေနေလသည္။ တခါတေလလည္း ေဆးခန္းျပရင္း ႏူးက်ိန္က သူမ၏ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ရင္ဖြင့္တတ္ေသးသည္။
"အႏူးသားသမီးေတြနဲ႔ အရင္တုန္းကလို ျပန္ေနခ်င္တယ္။ ဟိုတုန္းက သားသမီးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ေတြဆိုလည္း လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ အခုေတာ့ အႏူးနဲ႔ အဇီပါး(ေယာက်ၤား)ပဲရိွေတာ့ ပ်င္းဖို႔သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကပူးက ရြာထဲအႏိွပ္သြားရင္ အိမ္မွာ အႏူးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ တခါတေလ တိတ္ဆိတ္လြန္းလို႔ ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္မိတယ္"
ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ေျပာေနေသာ ႏူးက်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္သက္သာရာရေစလုိေသာစိတ္ျဖင့္ သူက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔မ်ား ႏူးက်ိန္ရယ္။ ဘာခက္လို႔လဲ။ သားသမီးေတြ ထပ္ေမြးလိုက္ေပါ့"
ႏူးက်ိန္က မ်က္လုံးပိတ္ေအာင္ ရယ္သည္။ ၿပီးမွ "ေမြးခ်င္တာေပါ့ ဆရာပါးရယ္။ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ" ဟု ဆိုသည္။
တခါတေလ ႏူးက်ိန္က သားသမီးမ်ား၏ အေရးတယူဂ႐ုစိုက္မႈကို ခံယူလိုေသာစိတ္ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္တတ္ေသးသည္။ ေနာက္ေဖးစိုက္ခင္းထဲ ေပါင္းႏုတ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ခါးနာသည္ဟုဆိုကာ သမီးငယ္ႏွင့္အတူ ေဆးခန္းလာျပသည္။ ႏူးက်ိန္က လူနာစမ္းသပ္ကုတင္ေပၚတြင္ လးူလိမ့္ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ တင္ပါးကို အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး တစ္ခ်က္ထိုးေပးေသာ္လည္း ေအာ္ေနျမဲပင္။ သူကေတာ့ ႏူးက်ိန္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသူ ျဖစ္သည္။ ႏူးက်ိန္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါေနက် သမီးငယ္ကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴေနေသာ ႏူးက်ိန္ကိုၾကည့္ကာ စိတ္ပူေနဟန္တူသည္။ သူလည္း ႏူးက်ိန္အနားကပ္ၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလသံျဖင့္-
"ႏူးက်ိန္ေနာ္။ အခုထိုးေဆးနဲ႔ မသက္သာရင္ တင္ပါးမွာ ဒီထက္နာတဲ့ေဆးထိုးမွ ေပ်ာက္မွာ။ ေသာက္ေဆးစားၾကည့္ၿပီး မသက္သာမွ ျပန္လာခဲ့"
အဲ့ဒီလိုေျပာလိုက္မွ ႏူးက်ိန္က အငိုတိတ္ၿပီး "ခါးနာေပ်ာက္သြားၿပီ"ဟု ဆိုသည္။ ႏူးက်ိန္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
တခါကလည္း ေရပုံးဆြဲရင္း ေက်ာက္တုံးကို မျမင္မကန္းႏွင့္ ခလုတ္တိုက္မိကာ ေျခမကြဲသြားသည္။ သူက ထုံေဆးထိုးၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ေပးရသည္။ ထုံးစံအတိုင္း သားသမီးေတြေ႐ွ ့မွာ တအီးအီး႐ိွ ုက္ငိုကာ ညည္းေနသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အေတာ္နာက်င္႐ွာဟန္တူသည္။ ႏူးက်ိန္၏ သားသမီးမ်ားကလည္း လက္လုပ္လက္စားသမားေတြမို႔ ေငြေၾကးသိပ္ေျပလည္ပုံမရၾကေပ။ အေၾကာင္းစုံသိေနသည္မို႔လည္း "ႏူးက်ိန္ေရ။ ႏူးက်ိန္မ်က္လုံးေတြက မခြဲရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်" ဟု ရင္ေမာစြာ ဆိုလုိက္ရေလသည္။
(၅)
ေဆးခန္းလာျပရင္း ႏူးက်ိန္က သတင္းေကာင္းကို ေျပာျပသည္။ နုိင္ငံျခားမွ သားႏွစ္ဦးက ေငြပို႔ေပးသျဖင့္ သူတုိ ့လင္မယားႏွစ္ဦး မ်က္စိခြဲၾကေတာ့မည္ဟု ေျပာသည္။ ေဆြလိုမ်ိဳးလို ခင္မင္ေနၾကသည္မို႔ သူလည္း ဝမ္းသာရသည္။
မၾကာမီ ႏူးက်ိန္တုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး သမီးငယ္လင္မယားႏွင့္အတူ ကေလးၿမိဳ႕သို႔ မ်က္လုံးခြဲစိတ္ရန္ ထြက္ခြာသြားေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစဟု သူ ဆုေတာင္းမိသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏူးက်ိန္တို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီဟု ၾကားရသည္။ ပူမုန္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို ခြဲစိတ္ၿပီး ႏူးကိ်န္ကေတာ့ မခြဲျဖစ္ဟု ၾကားသိရသည္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္ မခြဲျဖစ္မွန္း သူ မေတြးတတ္ေပ။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ပင္ ေနာက္ရက္မွာ ႏူးက်ိန္ ေဆးခန္းလာျပသည္။ ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေနက် သမီးငယ္က နုိ႔စို႔ကေလးငယ္ကို ခါးထစ္ခ်ီေပြ႔ရင္း လိုက္ပို႔သည္။ ႏူးက်ိန္မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းလွတာ သူ သတိထားမိသည္။ အရင္တုန္းကလို စကားမ်ားစြာမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္ကပင္ ထူးျခားေနသည္။
"ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ ႏူးက်ိန္။ ေသြးက်ေဆးလည္း ကုန္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ရက္စာ ထပ္ေပးလိုက္ပါမယ္။ ေဆးကုန္တဲ့အခါ ျပန္လာျပပါဦး"
ႏူးက်ိန္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ဒါနဲ႔ ႏူးက်ိန္က ဘာလို႔ မခြဲျဖစ္တာလဲဗ်"
ႏူးက်ိန္က ႏႈတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္မွာ သူ႔သမီးငယ္က ဝင္ေျဖသည္။
"အႏူးက ခြဲစိတ္ဖုိ႔ စစ္ေဆးေနတုန္း မူးလဲတယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္က ခြဲလုိ႔မျဖစ္ဘူး ေျပာတယ္"
သူ႔တပည့္ေက်ာ္ေဟာက္ပူက ႏူးက်ိန္အတြက္ ေဆးဘီ႐ိုထဲမွ ေဆးမ်ားကို ႐ွာေဖြထုတ္ယူေနသည္။ ထုိစဥ္ ႏူးကိ်န္သမီးငယ္က "ဆရာပါးေရ။ ေဆးေတြကုိ အႏူးကိုပဲ ေပးလုိက္ပါ။ အိမ္မွာ ထမင္းအိုးႀကီး ေမ့ၿပီး ပစ္ထားခဲ့မိတယ္။ အျမန္ေျပးလုိက္အုံးမယ္။ ပုိက္ဆံကို ကြၽန္မ ျပန္လာေပးပါမယ္"ဟု ေျပာကာ ေဆးခန္းအတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားေလသည္။
ကုတင္ေပၚ အိပ္ေနဆဲ ႏူးက်ိန္ကို သူ အမွတ္မထင္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ တစ္ခုခုကို ဖုံးကြယ္ထားမွန္း သူ ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။
"ႏူးက်ိန္ တကယ္မူးလဲတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား"
ႏူးက်ိန္က ျပဳံးသည္။ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ပါဝင္ေနေသာ အျပံဳးျဖစ္သည္။
"ဆရာပါးကေတာ့ သိမွာပါ။ ဟိုမွာကလည္း အစစအရာရာ ဝယ္စားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေတြစစ္ရတာလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ခြဲစိတ္ဖို႔က်ေတာ့ တစ္ေယာက္စာပဲ ေလာက္ေတာ့တယ္"
"အဲဒါနဲ႔ မူးလဲလိုက္ေရာလား"
ႏူးက်ိန္က ျပဳံးျပန္သည္။
"ဆရာပါးရယ္။ အဖိုးႀကီးမ်က္လုံးေတြ ေကာင္းေကာင္းျပန္ျမင္ရရင္ ၿပီးတာပဲ။ သူက ရြာထဲလွည့္ၿပီး ႏိွပ္ရတာဆိုေတာ့ မျမင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အႏူးမ်က္လုံးေတြ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရလို႔ ဘာထူးမွာလဲ။ အဖိုးႀကီးမ်က္လုံးေတြ ျပန္ျမင္ရတာဟာ အႏူးမ်က္လုံးေတြ ျပန္ျမင္ရတာနဲ႔ အတူတူပဲေလ"
ႏူးက်ိန္၏စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ အံ့ၾသမင္သက္မိသည္။ ခဏေနေတာ့ ႏူးက်ိန္၏ သမီးငယ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး က်သင့္ေငြကို႐ွင္းကာ ႏွစ္ဦးသားျပန္သြားၾကသည္။
သူကေတာ့ ေနရာမွာပင္ ထုိင္ေနရင္းက သမီးျဖစ္သူကုိတြဲကာ တေရြ ့ေရြ ့ထြက္ခြာသြားေသာ လက္တြဲေဖာ္အတြက္ မ်က္လုံးတစ္လုံးအဆုံးရံႈးခံဝံ့သည့္ အဖြားအုိႀကီး၏ေက်ာျပင္ကုိ ေငးေမာၾကည့္ေနမိရင္း "ေအာ္ ႏူးက်ိန္ရယ္" ဟုသာ ေရရြတ္မိေလသည္။