ကေလး၏ တခိခိရယ္သံက သဲ့သဲ့လြင့္လာသည္ ေမွာင္ေနၿပီ။ မိုးကလည္း သည္းသည္း က်ေန၏။ သည္အခ်ိန္ႀကီး လာၾကျပန္ၿပီ။
"သမီးေနာ္"
မိန္းမ၏ဟန္႔သံတြင္ ၾကည္ရႊင္ျခင္းက နစ္ဝင္ေန၏။ ထိုစဥ္ ေလဟုန္ကိုခြင္း၍ တဝွီးဝွီးျဖတ္သန္းလာသံကို ႀကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ကြၽန္မေပၚကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႀကီးတစ္ထုပ္ ပစ္က်လာသည္။ ကြၽန္မ၏ ျမင့္တက္စမ်က္ႏွာျပင္သည္ ဘုတ္ခနဲ ဗြမ္းခနဲ အသံမ်ားႏွင့္အတူ လိႈင္းမ်ားတြန္႔ေခါက္သြား၏။
သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ ကြၽန္မႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ကုန္းကမူေပၚတြင္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရပ္ေနႀကသည္။ ကေလးက အေမ၏ ခါးကို ခပ္က်စ္က်စ္ ဖက္ထားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ရုတ္တရက္လႈပ္ရွားလိုက္၏။ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားေသာ မိခင္သည္ ခါးေလးေကာ့၍ ေဘးဘက္သို႔ ခုန္ဆုတ္မိေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး မိုးစိုကုန္ၿပီ။
"အာ...ဒီကေလး ခါးမတို႔ပါနဲ႔ဆို"
မိခင္၏ ႀကည္ျမရႊင္ပ်ေသာတားဆီးသံႏွင့္အတူ ကေလး၏ ဆည္းလည္းသံကလည္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ျမဴးလြင့္သြားသည္။ ကြၽန္မသည္ သူတို႔အား အမိႈက္ခ်ရက္ေလျခင္းဟု မျငဴစူမိ။ "ဒီဘက္ေခတ္မွာ ရပ္ကြက္ထဲထိ အမိႈက္ကားေတြေရာက္ေနၿပီေလ" ဟုလည္း အျပစ္မတင္အား။
မိုးသည္းၾကားရွိ သူတို႔သားအမိကို ၾကည့္ရင္းသာ ၾကည္ႏူးမဆံုး ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုခံစားခ်က္သည္ သူတို႔ လွည့္ထြက္သြားသည့္တိုင္ ကြၽန္မထံတြင္ လိႈက္လိႈက္သိမ့္သိမ့္ စိမ့္ဝင္က်န္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ အတိတ္တခ်ိဳ႕က ရိပ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေသာင္တင္လာ၏။
...............
စင္စစ္ ယခုေခတ္တြင္ ေျမာင္းမပီ ေခ်ာင္းမမီေတာ့သည့္ ကြၽန္မသည္ ယခင္က ျမစ္တစ္စင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္မသည္ ကခ်င္ေတာင္တန္း၊ ဟူးေကာင္းေဒသတြင္ ျမစ္ဖ်ားခံစီးဆင္းလာၿပီး ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ေလးကို လွပစြာ ေပြ႕ပိုက္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ေမွာ္သူေမွာ္သားတို႔သည္ ကြၽန္မကို အားကိုးၾက၏။ ကြၽန္မကို တပ္မက္ၾက၏။ ကြၽန္မထံမွရေသာ ေရႊ၊ ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ရတနာတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔၏ဝမ္းေရးကို ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသြားၾက၏။
ကြၽန္မသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ေရႊဥတစ္လံုး ဥေပးႏိုင္စြမ္းသည့္ ငန္းမေလးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္ခဲ့သည္။ ရတနာတို႔သည္ ကြၽန္မထံမွ က်င္သေလာက္ ရ၊ ရွာသေလာက္ ေတြ႕ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္မ၏ ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္ ေပါက္ေရာက္ေသာ သစ္ဝါးအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း လိုတိုင္းရေစ ကြၽန္မေပးေဝ၏။ သူတို႔သည္ ထင္းေရး မီးေရး မပူပင္ရ။ ထို႔ျပင္ ငါး၊လိပ္၊ ပုစြန္ စေသာ သတၱဝါတို႔ကိုလည္း ဟင္းစားအလို႔ငွာ ေပးမိသည္။
ကြၽန္မသည္ ထိုသို႔ ေပးဆပ္ႏိုင္ျခင္းအတြက္ အင္မတန္ ဝမ္းေျမာက္ခဲ့ရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ ယခုတြင္ ထိုအတိတ္က ပစၥဳပၸန္ဆီသို႔ ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ရွိေလရာ အနာဂတ္ကို ကြၽန္မ မ်က္ႏွာပူမိသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြၽန္မသည္ ေစာေစာက သားအမိက့ဲသို႔ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ပါေသးသည္။
၂။
အို...သူ႔ပါးမွာမ်က္ရည္ေတြစိုလို႔ပါလား။
ကြၽန္မ အံ့ၾသဝမ္းနည္းသြားသည္။ ကေလးသည္ တစ္ခ်ိန္က ရယ္ေမာဖူးခဲ့ေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ကို ပိတ္၍ ကိုက္၍ ရႈိက္ေနသည္။ ရင္အစံုသည္ နိမ့္တစ္ခါ ျမင့္တစ္လွည့္။မ်က္ရည္တို႔သည္ အေတာမသတ္ က်လ်က္ရွိသည္။
ကေလးသည္ ငိုလ်က္သားႏွင့္ ကြၽန္မအနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။ ကေလး၏႐ုတ္တရက္ ေျမႇာက္ပင့္လြင့္ခါလိုက္ေသာ လက္သည္ စာရြက္အပိုင္းအစမ်ားကို ေလထဲ တလည္လည္ ဝဲသြားေစသည္။ အျဖဴေရာင္စာရြက္ငယ္တို႔သည္ ညိဳညစ္ေသာ ကြၽန္မေပၚတြင္ တင္ကပ္ေမ်ာပါသြားၿပီး တစိမ့္စိမ့္ စိုစိနစ္ျမဳပ္ၾကေတာ့သည္။ စာရြက္မ်ားသည္ ကြၽန္မကို ဆို႔နင့္ေၾကကြဲသြားေစ၏။
ၾကည့္ပါ။ စာရြက္မ်ားကိုဆက္စပ္မိသူသည္ ကေလးကိုယ္တိုင္ ဆြဲထားဟန္တူေသာ အခ်ိဳးမက်သည့္ ပံုေလးတစ္ပံုကို ျမင္ရလိမ့္မည္။ ပံု၌ အားရပါးရ ရယ္ေမာေနေသာကေလး၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္တို႔ ရပ္ေနၾက၏။ ရယ္လည္း ရယ္ေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ပံုေလးသည္ ယခုစုတ္ၿပဲ၍ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ ျမဳပ္လ်က္ရွိၿပီ။ ကြၽန္မသည္ ကေလး၏ ႏွလံုးသားကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသလို ရွိ၏။
ေဟာ...။
ကေလးက ညာလက္ကို အားကုန္ဆန္႔ထုတ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ တအိအိနစ္ရွာေသာ အပိုင္းအစျပတ္မ်ားသည္ ခဲတံနက္နက္ျဖင့္ ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ေရးျခစ္ထားေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္ေန၏။
အေဖ့ကို မုန္းတယ္၊ အေဖ့ကို မုန္းတယ္တဲ့။
အို...ဒီအရြယ္ေလးက မုန္းတတ္ၿပီတဲ့လား။ ရင္ထဲ နင့္ခနဲ လိႈက္သြားသည္။
အေမ့ကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ အေဖ...တဲ့။
ကြၽန္မသည္ ကြၽန္မနံေဘးရွိ သဲေသာင္စပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကေလးတို႔မိသားစု သံုးဦးသား ေျပးလႊားေပ်ာ္ပါးခဲ့ပံုမ်ားကို တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ျမင္လာ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ကေလးက အိခနဲ ငိုခ်လိုက္ျပန္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ မိုးသည္လည္း ရြာခ်လာ၏။ မိုးကို ကြၽန္မေၾကာက္ေနသည္။
၃။
မိုးမ်ား အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ၏မ်က္ႏွာျပင္သည္ တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာခဲ့၏။ အထက္ဘက္မွာ မိုးရြာသျဖင့္ ပို၍ ဆိုးရြားသည္။ကြၽန္မ၏အလ်ဥ္သည္ ဝဲယာ ကမ္းဘက္ တစ္ေလွ်ာက္မွ အမိႈက္မ်ားႏွင့္ ပင္ႀကီးပင္ငယ္တို႔ကို တေဝါေဝါ ဆြဲခ်ေနခဲ့၏။
ကြၽန္မသည္ ကေလးလာရပ္ေနက် ကုန္းကမူေပၚေရာက္လာၿပီး မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလး၏အိမ္ထဲသို႔ စိုးရြံ႕စြာ ဝင္ခဲ့မိၿပီ။
တစ္ထပ္အိမ္ငယ္ေလး၏ ထရံကြက္မ်ားသည္ ယခင္ႏွစ္ကထက္ စုတ္ခ်ာေနခဲ့သည္။ အိမ္ေလးသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အမွန္တြင္ ကြၽန္မေရာက္လာသည္ႏွင့္ အနည္းငယ္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ၾကရလိမ့္မည္။ ပစၥည္းေတြ သယ္ပိုးေရႊ႕ဆိုင္းသူမ်ားႏွင့္ ေျခခ်င္း လိမ္ေနၾကလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ ဘာမွ် ေရႊ႕သယ္ထားျခင္းမရွိေသာ ကေလးတို႔ အိမ္ေလးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၿငိိမ္တိတ္္ေနရသနည္း။ မိုးေတာထဲရွိ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ေသးေသာ အိမ္စုတ္ေလးထဲတြင္ေတာ့ ကြၽန္မသည္ ျမင့္၍ တက္၍ လႊမ္းမိုးေနခဲ့သည္။
စင္စစ္ ကြၽန္မသည္ လံုးဝဥႆံု မသက္သာ၍ သည္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ မည္သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပခြင့္ရမည္နည္း။ သူတို႔သည္ ကြၽန္မကို နားလည္မႈ မေပးၾကေတာ့ေခ်။
"ဒီေခ်ာင္းေၾကာင့္ ငါတို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ"
"အိမ္ေတြလည္းေရထဲ ပါကုန္ၿပီ"
"ဘာထူးလဲ။ ေရထဲမပါေတာင္က်န္ခဲ့တဲ့ ႏုန္းေတြေၾကာင့္ အိမ္ေတြ ခဏခဏ ထပ္ျမင့္ေနရတယ္ မဟုတ္ဘူးလား"
ထိုသံတူေၾကာင္းကြဲစကားလံုးတို႔သည္ ကြၽန္မကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထိရွေစသည္။ ရႊံ႕ပုတ္ေရာင္ ထေနေသာ ကြၽန္မသည္ ယခုထိ အေကာင္းဆံုးဟူသမွ်ကိုသာ ေပးလိုေၾကာင္း ဘုရားအဆူဆူေရွ႕ က်ိန္ဆိုဝံ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ရႊံ႕ႏြံ၊ ႏုန္းေျမ သဲႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမနည္း ေဆးခ်သြန္ေမွာက္ခံရျခင္းမ်ားကို ဆန္႔က်င္ရန္ ကြၽန္မ မစြမ္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းအေပၚတြင္ေတာ့ ေျဖရွင္းခြင့္ မသာေသးပါ။
အမွန္တြင္ မိုးမ်ားခ်ိန္ အထက္ဆီမွ စီးဆင္းလာေသာ ေရတို႔အတြက္ ကြၽန္မမွာ ေလာက္ငေသာ စီးေၾကာင္းတစ္ခု မရွိေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မသာ အခြင့္အေရးရွိခဲ့လွ်င္ အရာအားလံုးေသာ ေဘးဒုကၡမ်ားသည္ ကြၽန္မအျပစ္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေမွာ္သူေမွာ္သားတို႔ကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ ကြၽန္မသည္ သည္ၿမိဳ႕ေလးကို ကူညီဖို႔သက္သက္ ျဖတ္စီးလာေသာ ျမစ္တစ္စင္းျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသထူခြင့္ရခ်င္သည္။
ယခုေတာ့ ကြၽန္မ၏ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္မ်ား အဆမတန္ ျမင့္လာၿပီး လူေနအိမ္မ်ားအတြင္း ဝင္ေရာက္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ကြၽန္မ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
"အေမ……အေမ"
ကေလးသည္ အိမ္ေလးထဲသို႔ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ဝင္လာ၏။ သူ၏ အေျပးတစ္ပိုင္း ေျခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေဘာင္ဘင္ ခတ္သြားသည္။ ကေလးသည္ မိခင္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္လ်က္ အခန္းတစ္ခန္းထဲ ဝင္ရန္ႀကံေတာ့သည္။
မဝင္နဲ႔ေလ၊ ေရွ႕မတိုးနဲ႕။
ကြၽန္မအသံကို သူကမၾကား။ ထိုစဥ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္လာ၏။
"အာ…ဒီေကာင္မေလး ေရႀကီးေနၿပီကြ။ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ညည္း အေဖနဲ႔ အေမေရာ"
လူႀကီးကအထိတ္တလန္႔ ေမးလိုက္စဥ္ ကေလးက သူ႔ေရွ႕ရွိ အခန္းကို လက္ညိဳး တထိုးထိုး လုပ္လ်က္ "အေမက၊ အေမကအထဲမွာ ဖ်ားေနတယ္" ဟုဆိုကာ ငိုေတာ့သည္။ လူႀကီးသည္ အထဲသို႔ ဝုန္းခနဲ ေျပးဝင္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ကေလးအေမကို ေပြ႕၍ ကေလးကိုပါ တစ္ခါတည္း ေခၚသြားေတာ့သည္။
ကြၽန္မသည္ ထိုသားအမိ အျဖစ္ေၾကာင့္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ က်ိန္ဆဲမဆံုးႏိုင္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
၄။
ရယ္သံလြင္လြင္မ်ား ပ်ံ႕လြင့္ေနသျဖင့္ ကေလးတို႔ သားအမိ အမိႈက္ပစ္ဖို႔လာရင္း စေနာက္ေနႀက သည္ဟု ထင္လိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အနီးနားေရာက္မွ သူတို႔မဟုတ္မွန္း သိေတာ့သည္။ ရယ္သံမ်ားသည္ ကြၽန္မသိသလိုရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးထံမွ ျဖစ္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးသည္ သူတို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ကြၽန္မတြင္ နစ္ဝင္လိုက္ၾက၏။ တစ္ေယာက္က "ေအးစက္ေနတာပဲ" ဟုေဝဖန္သည္။ အသံတြင္ သေဘာက်ေက်နပ္မႈအျပည့္ ရွိေနသည္။
က်န္တစ္ေယာက္က ကမ္းစပ္ရွိ
ေက်ာက္သားျပင္ခ်ပ္ႀကီးေပၚတြင္ အဝတ္ပံုကို ပစ္တင္လ်က္ တစ္ဖက္ေက်ာက္တံုးတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အစတြင္ ကြၽန္မ ျပန္မျမင္ႏိုင္ေတာ့ၿပီထင္ေသာ ျဖဴမြတ္မြတ္ ဝါေျခာက္ေျခာက္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခ်ပ္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနမိသည္။ ၄င္းတို႔သည္ ကြၽန္မနံေဘး တစ္ေလွ်ာက္၌ မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။
သိမ့္ခနဲ ေပ်ာ္ပါးမိေသာ ကြၽန္မသည္ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းေသာ ေလကို ရႈိက္မိေသး၏။ ေလထဲတြင္ ပင္ပ်ိဳပင္အိုတို႔၏ စိမ္းလန္းမႈက ခိုတြဲေပ်ာ္ဝင္ေနသေယာင္။ ဟုတ္ေပသည္။ ယခုမူ ကြၽန္မအပါး၌ ရင္းရဲပင္၊ ေရသဖန္းပင္တို႔ ျပန္လည္ေပါက္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဝါး႐ံုအုပ္မ်ား စိမ္းေမွာင္ေနၿပီ။ ခႏၶာခ်ည့္နဲ႔သူက ႐ုတ္တရက္ လမ္းထေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္ႏွယ္ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ ဝမ္းသာလံုးဆို႔သြား၏။
ထိုအခိုက္ ေလးလံေသာ တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ကြၽန္မ၏ အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႕ ဝုန္းခနဲ၊ ဖြာခနဲ လြင့္ေျမာက္သြားသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကြၽန္မထံ ခုန္ဝင္ကူးခပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ျမဴးလ်က္၊ လြင့္လ်က္။
"ဟဲ႔…ေရနစ္ေနမယ္ အေဝးႀကီး မကူးစမ္းနဲ႔"
ကမ္းစပ္က တစ္ေယာက္က လွမ္းသတိေပးသည္။
"ဒီေလာက္ေရႀကည္ေနတာဟယ္၊
နစ္လည္း ေတြ႕ရမွာပဲ"
လြတ္လပ္ေသာ ရယ္သံအဆံုးတြင္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဆန္းစစ္လိုက္မိရာ ႐ုတ္တရက္ မွင္တက္သြားသည္။ ကြၽန္မသည္ ၾကည္လင္ေန၏။ နက္ရိႈင္းေသာ ေအာက္ခင္းၾကမ္းျပင္တြင္ စိမ္းယိမ္းေသာေရေမွာ္တို႔ကို ျမင္ရေနသည္။ ေက်ာက္ႀကိဳ ေက်ာက္ၾကားမ်ားတြင္ ပ်ားပန္းခပ္ေသာ ေရသတၱဝါတို႔ကို ေတြ႕ေနရ၍ အားရလွသည္။
ေမွာ္သူေမွာ္သားတို႔သည္ ကြၽန္မနားတြင္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လ်က္ရွိၿပီ။ ေရခပ္သူက ခပ္လ်က္၊ ေရခ်ိဳးသူက ခ်ိဳးေနၾကၿပီ။ ငါးရွာသူက ရွာလ်က္၊ ေရႊက်င္သူက က်င္ေနသည္။ စက္ေလွတို႔ကို သံုးကာ ကုန္စည္ကူးသန္းသူမ်ားကလည္း စုန္ဆန္ခ်ည္လ်က္။ ထို႔ျပင္ ခဝါသည္မ်ားသည္ ကြၽန္မေဘးတြင္ ကြၽက္ကြၽက္ညံေနၾကသည္။
ဒါ...ဒါ အိပ္မက္လား။
သို႔ေသာ္ အိပ္မက္ပင္ဟုတ္လင့္ကစား ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဤအိပ္မက္မွ ထာဝရမႏိုးထဘဲ ေနလိုက္ခ်င္သည္။ သည္ထက္ျဖစ္ႏိုင္ေသးလွ်င္ ကြၽန္မထံ၌ တူးရြင္းတစ္လက္ သံတိုင္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ရတနာတို႔ကို တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ႏိႈက္ယူရွာေဖြျခင္းမ်ားမွလြဲ၍ ေနာင္ႀကီးစိုးလာမည့္ ယႏၲရားေခတ္ႀကီးကို ကြၽန္မျပန္မေရာက္ခ်င္။
ကြၽန္မသည္ ရိုးအ,စြာ ေနပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဘက္ဟိုးကို မၾကားဖူးရလွ်င္လည္း ေနပါေစ။ ဆယ္ဘီး ဆယ့္ႏွစ္ဘီး ကားဆန္းႀကီးမ်ားကိုလည္း မျမင္ဖူးခ်င္ေတာ့။ အစိုးမရႏိုင္ခဲ့ေသာ၊ မျငိမ္းခ်မ္းေသာကာလတစ္ခု၏ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ပူေဇာ္ပ,သၿပီး ရတနာတူးေဖာ္ခြင့္ရသြားေသာ အျဖစ္သနစ္မ်ားဆီ ျပန္မသြားရလွ်င္ ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ပါ။ ခ်ိဳၿမိန္သာယာေသာ အိပ္မက္ေလးထဲ၌ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေပးဆပ္ခြင့္ေလးကိုသာ ျပန္ေတာင့္တမိပါသည္။
"အေမ"
အသံက ကြၽန္မကို ပုတ္ႏိုးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေခၚသံေၾကာင့္ပင္ အရာအားလံုး ရပ္တန္႔သြားၿပီထင္သည္။
ဒါ...ဘယ္သူ႔အသံပါလိမ့္။ ဤတြင္ အသံကို က်က္မိသြားေသာ ကြၽန္မသည္ ၿပံဳးတတာလ်ွင္ ၿပံဳးမိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖန္ၾကားလိုက္ရေသာ အသံက ကြၽန္မ၏ ေပ်ာ္႐ႊင္နွစ္သိမ့္မႈကို ဟုပ္ခနဲ ၿငိမ္က်သြားေစသည္။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္ေခၚလိုက္ပံုက နွလံုးသားကို ထပ္၍ ထိခိုက္သြားေစ၏။ ကေလးသည္ ျပန္မဆံုနိုင္ေတာ့သူကို ေမ်ွာ္လင့္ေနရွာၿပီ။
"အေမေရ..."
အသံက အေဝးကလိုလို အနီးကလိုလို။ သို႔ေသာ္ အသံၾကားေလ သနားမိေလ ျဖစ္လာသည္။ ကေလးက ရပ္ေနက် ကုန္းကမူတြင္ ေလးတိေလးကန္လာရပ္သည္။ ကေလး၏ ေဘးတြင္ သူ႔မိခင္ရပ္ေနသည္ဟုပင္ ကြၽန္မျမင္ေယာင္လာမိသည္။
ကေလးသည္ အရည္ရွိေသာ ပုလင္းၾကည္တစ္လံုးကို ကိုင္ထားသည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ အားငယ္ျခင္း၊ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း၊ ပူပန္ျခင္းတို႔နွင့္ အိုင္ဖြဲ႕စိုလက္ေနၿပီ။ ထိုေသာကမီးမ်ားသည္ ဆႏၵမ်ားစြာနွင့္ ရီေဝတိမ္းမူးေနေသာ ကြၽန္မထံသို႔ အလံုးအရင္းနွင့္ ကူးစက္သြား၏။ အထီးက်န္မႈက ကြၽန္မတို႔ကို ဝါးမ်ိဳသြားၿပီ။
ခ်က္ခ်င္းပင္ အမ်ိဳးသမီးနွစ္ေယာက္ ျဖဳန္းခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ စိမ္းညိဳ႕ေသာ အပင္တို႔ေနရာတြင္ စြန္႔ပစ္အမိႈက္မ်ား၊ အဆိပ္အေတာက္ ပစၥည္းမ်ားနွင့္ ကြၽန္မတို႔စဥ္းစား၍ရသမ်ွ ႐ြံစရာ အညစ္အေၾကးမ်ား ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေစာေစာရွိ ေမွာ္သူေမွာ္သားတို႔သည္ တစ္စုၿပီးတစ္စု တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေပ်ာက္ရွကုန္၏။ ပစၥဳပၸန္သည္ ကြၽန္မကို အလဲထိုးခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"အေမ့..."
ကေလး၏ ကြဲအက္စူးရွေသာ ေခၚသံက ညေနခင္းကို မြန္းက်ပ္သြားေစသလို ရွိ၏။ ကြၽန္မ သူ႔မိခင္ကိုယ္စား ထူးသံေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သူေလး၏ လစ္ဟာမႈအတြက္ အျဖည့္ခံသက္သက္ ျဖစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ကေလးသည္ ကြၽန္မကို ၾကည့္လ်က္ မျမင္သလို ရပ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ သူ႔လက္သည္ ႐ုတ္တရက္ ေျမာက္တက္သြား၏။ ပုလင္းသည္ ျမည္သံေပး၍ ကြၽန္မထံ က်လာသည္။ မိုးမ်ားခဲ့ေသာ ကြၽန္မသည္ ပုလင္းကို ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေမ်ာပါသြားေစသည္။
"ေခြးမ၊ ဒါဘာလုပ္တာလဲ ဟမ္"
ၾကမ္းတမ္းေသာ ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ ကေလးက ေရွ႕ကို ငိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကေလးအေဖ ေရာက္လာၿပီ။ သူ႔မ်က္နွာသည္ ေဖာသြပ္လ်က္ရွိ၏။ မ်က္လံုးတို႔က အရူးတစ္ေကာင္လို ဂနာမၿငိမ္။
"မသာမ၊ နင့္အေမလို ေသခ်င္လို႔ ငါ့ကို လာစမ္းေနတာလား"
ဖေအက ထပ္ရိုက္ျပန္၏။ ကေလးသည္ နာက်င္ေၾကာက္႐ြံစြာ ငိုေတာ့သည္။ ထိုအတြင္း လူႀကီးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ထိုသူသည္ ကြၽန္မ ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္သည့္ေန႔က ကေလးတို႔ သားအမိကို ေခၚထုတ္ေပးသြားသူမွန္း ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္သည္။
သူက "မင္းကြာ၊ ကေလးကို မနွိပ္စက္ပါနဲ႔" ဟုဆိုၿပီး ကေလးကို သူ႔ဘက္ ဆြဲေခၚလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးက ထိုလူႀကီးကို ေရွာင္ပုန္းလ်က္ ႐ိုက္ေသာ ဖခင္အနားကိုသာ တိုးကပ္သြားေလ၏။
"လာပါ သမီးရဲ႕။ ညည္းအေဖ အမူးေျပရင္ မရိုက္ေတာ့ပါဘူး။ မငိုနဲ႔၊ လာ လာ ဦးေလးနဲ႔ အိမ္လိုက္ခဲ့"
လူႀကီး၏ စကားအၿပီးတြင္ ကေလးက ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါျပၿပီး အေဖကို ဆြဲဖက္ေလရာ မူးေနေသာ ဖခင္က ထပ္ရိုက္ျပန္သည္။ ငိုသံ၊ ေအာ္သံ၊ တားျမစ္သံတို႔ ဆူေဝသြားေသာ ကြၽန္မ၏ ညေနေစာင္းသည္ ယခင္ကထက္ ပို၍ အက်ည္းတန္သြား၏။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္မ ဘာမွ် မစြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့။ အမွန္က ကြၽန္မသည္ ျပဳသမွ် ေက်နပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ဟုတ္သည္။ ကြၽန္မသည္ ကြၽန္မ၏ သဘာဝတရားကို လြန္ဆန္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း၍ စီးဆင္းခိုင္းၾကသည္ကိုပင္ ဘာမ်ွေစာဒက မတက္မိ္ဘဲ ျပဳသမွ် ႏုခဲ့သည္။ ထို႔သို႔ `ပိတ္တန္း´မ်ားလုပ္၍ ကြၽန္မ၏ အျမဳေတတို႔ကို ျမန္ျမန္နွင့္ မ်ားမ်ားရေအာင္ ထုတ္ယူသြားၾကသည့္တိုင္ ကြၽန္မ ၾကည္ျဖဴစြာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့မိပါသည္။
ယခု၌ ကြၽန္မသည္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ဗရပြနွင့္ ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ထံမွ ယခင္လို ခ်စ္ခင္ျခင္းနွင့္ အနာဂတ္အတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းတို႔အား မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးေၾကာင္းကို သူတို႔အားလံုး သိရေအာင္ ဖြင့္ဟခ်င္မိသည္။
၅။
ေမွာင္ေနၿပီ။ မိုးသည္ သည္းခ်ည္ ေစြခ်ည္နွင႔္။ သည္ရက္ပိုင္း မိုးမျပတ္ခဲ့၍ ကြၽန္မ အေျခအေန ကြၽန္မ သိေနၿပီ။ ကြၽန္မသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိ္န္း၍ သိမ္း၍ မရနိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လာမည့္ အျဖစ္အား ႀကိဳေတြးေၾကာက္လန္႔ေနမိသည္။
ကမ္းပါးတခ်ိဳ႕ တဝုန္းဝုန္း ၿပိဳက်သံသည္ ကြၽန္မကို ပိုမိုေခ်ာက္ခ်ားေစ၏။ သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးေၾကသံ၊ စူးရွေသာ အင္းဆက္ေအာ္သံမ်ားက ကြၽန္မကို လက္ၾကမ္းႀကီးနွင့္ ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညစ္လိုက္သလို တုန္ယင္လန္႔ဖ်ပ္ေနေစသည္။
မိုးသည္ သည္းသည္းလႈပ္လာ၏။ နက္၍ နက္၍လာေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္ရွိ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ေလးအတြက္ ကြၽန္မ စိုးရိမ္ရျပန္သည္။
အလို...အခုလာေနတာ ဘယ္သူလဲ။
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းတြင္ အရိ္ပ္ငယ္တစ္ခု ကြၽန္မအနားသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တေလးေလး ေလွ်ာက္လာေနသည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္တြင္ အထုပ္တစ္ထုပ္ဆြဲလ်က္ က်န္တစ္ဖက္တြင္ ျဖဴစူးေသာ အလင္းထြက္ေနသည့္ ဓာတ္မီးကို ကိုင္ထား၏။
ဒါ...ကေလး မဟုတ္လား။ အာ...ဒီကို ဘာလာလုပ္ရတာလဲ။
ကုန္းကမူက ျမဳပ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကေလးသည္ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေသခ်ာျမင္ရနိုင္ေသာ အကြာအေဝးထိ နီးကပ္လာ၏။ သူငိုေနသည္။ ႐ႈိက္၍ တုန္၍ပင္ ငိုေနရွာသည္။ အဝတ္တို႔သည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ စို႐ြဲျပားကပ္လ်က္။
ကေလးသည္ အသိစိတ္နွင့္ ကင္းကြာေနဟန္ရွိသည္။ ခ်စ္ရေသာ ကေလးအတြက္ သူ႔အေဖကို ဆဲေရးပစ္လိုက္သည္။
အမွန္ဆိုရလ်ွင္ ကြၽန္မအတြက္ ကြၽန္မခ်စ္ေသာ ဤေလးသည္ ျမစ္တစ္စင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား ေပ်ာ္ဝင္လ်က္ ၾကည္လင္စြာ စီးဆင္းရေသာ၊ ကြၽန္မနွင့္ မတူကြဲျပားေသာ ျမစ္အျဖစ္သာ သူ႔ကို ျမင္ခ်င္မိသည္။ ကေလး၏ အနာဂတ္ကို လွေစခ်င္၏။
အေတြးမ်ား တသြင္သြင္ စီးေနစဥ္ ကေလး၏ ေနာက္ဘက္သို႔ လူတစ္ေယာက္ ေလ်ွာက္လာသည္။ အေမွာင္ထဲ တရိပ္ရိပ္ ေရွ႕တိုးလာေသာ ထိူလူကို ကေလးအေဖ ျဖစ္လိုက္ေစခ်င္သည္။ သူလာမည္ဟု မထင္သည့္တိုင္ သူ႔က္ုိ ကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္ကိုးမိသည္။
ကြၽန္မကို ေၾကာင္စီစီရပ္ၾကည့့္ေနေသာ ကေလးက ထပ္ေရာက္လာသူကို မျမင္။ ေသခ်ာျမင္လိုက္ရၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္မမွာသာ စိတ္ေအးသြားသည္။
ထိုသူသည္ ကေလးအေဖ မဟုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကေလးတို႔သားအမိကို အိမ္ထဲမွ ကယ္ထုတ္ေပးဖူးသူပင္ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခိုက္မွ ဖ်တ္ခနဲ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ ေလးသည္ ႐ုတ္ျခည္းပင္ မ်က္နွာပ်က္သြား၏။ ေၾကာက္ျခင္း၊ လန္႔ျခင္းတို႔က ကေလး၏ မ်က္နွာတြင္ အတိုင္းသားေပၚလာသည္။ သူ႔အမႈိက္ထုပ္သည္ လြတ္က်သြား၏။ ဓာတ္မီးကိုေတာ့ က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားဆဲ။
ကြၽန္မသည္ ျမင္ကြင္းကို နားမလည္နိုင္ျဖစ္သြားသည္။
လူႀကီးက သူ႔မ်က္နွာေပၚမွ ေရစက္မ်ားကို သပ္ခ်လိုက္၏။ မီးေရာင္ဟပ္ေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို သိုဝွက္ထားသလို ရွိေန၍ ကြၽန္မရင္မွာ ညိဳ႕ခနဲ ေနာက္က်ိသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ လူႀကီးက ကေလးကို ၿပံဳးျပလိုက္၏။
ထိုအခါ သူ၏ မသတီစရာေကာင္းလွေသာ ႏႈတ္ခမ္းနွင့္ အၾကည့္တို႔က ကြၽန္မကို တစ္ခုခု ေျပာျပသြားသည္။ ကြၽန္မသည္ အျဖစ္အပ်က္ အပိုင္းအစမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မိသြား၏။
"လူယုတ္မာ"
ကြၽန္မအသံကို ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္းသာ ၾကားလိုက္ရသည္။ မိုးက ဆူညံစြာ သည္းခ်လိုက္ျပန္၏။ လူႀကီးသည္ ကေလးဆီသို႔ ႐ြံရွာဖြယ္ တိုးလာသည္။ မိခင္ကို ဆံုး႐ႈံးရၿပီး ဖခင္ကို အားကိုးမရနိုင္ေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို သည္လူ မုိက္႐ိုင္းေတာ့မည္။
ကေလးအတြက္ရွိနွင့္ေသာ ကရုဏာတို႔သည္ အနွီလူႀကီးအတြက္ေတာ့ စက္ဆုပ္မႈ အေထြးလိုက္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ကေလး၏ မ်က္ေမွာက္သည္ ဒဏ္ရာတို႔ ေပက်ံေတာ့မည္။ ကေလး၏ အနာဂတ္သည္ ကြၽန္မ အနာဂတ္နည္းတူ မေတြးဝံ့စရာေတြ ျဖစ္ေတာ့မည္။
ကေလးသည္ ေနာက္ကို တစ္တိတစ္တိ ဆုတ္ေန၏။ မၿငိမ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကူကယ္မည့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အား ေအာ္ဟစ္ေနသလိုပင္။ ကေလး၊ ေအာ္လိုက္ေလ။ အသံကုန္ ေအာ္ပစ္လိုက္။
သည္အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ သိလ်က္နွင့္ ၿငိမ္ခံမိခဲ့ေသာ ဘဝနွင့္ ၊ ျမင္လ်က္နွင့္ မတားဆီးနိုင္ေသာ အျဖစ္က ကြၽန္မကို အျပန္ျပန္ ထိုးနွက္ေနသည္။
လူယုတ္မာသည္ ကေလးကို လွမ္းဆြဲလိုက္၏။ အခ်ိန္ကိုက္ပင္ ကြၽန္မသည္လည္း ျပင္းျပေသာ ဆႏၵတစ္ခုကို အားကုန္တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
ထိုအခါ ၿပိဳက်သံႀကီး တစ္ခုက ဝုန္းခနဲ ပြက္ေလာရိုက္သြားသည္။ လူ႔အႏၶသည္ ေနာက္ကို ခုန္ဆုတ္၍ "ဟာ"ခနဲ ေအာ္၏။ သူ႔ပါးစပ္သည္ ပြင့္ရာမွ ပိတ္မက်ေတာ့။ လ်င္ျမန္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္ကိုသာ အေၾကာင္သား စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သတိဝင္လာပံုနွင့္ ေဘးဘီကို ေခ်ာင္းေျမာင္းစစ္ေဆးေလသည္။ သူ႔ေျခအစံုသည္ အိမ္မ်ားဆီ ဦးတည္ေန၏။
သူသည္ မိုးသည္းညဥ့္နက္နက္၌ အေမွာင္နွင့္အမုိက္ ၿပိဳင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဘဝအာမခံခ်က္မရွိေသာ ကြၽန္မသည္ ကေလးအတြက္ေတာ့ လံုၿခံဳေသာ ရင္ခြင္တစ္ခု ျဖစ္ထိုက္ပါေသးသည္။