"ถึงแม้เราจะรักษาสิ่งที่เป็นรูปธรรมไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าผมจะเก็บสิ่งที่จะไม่มีวันมีใครเอาไปจากผมได้จากที่นี่"
20 ปี คงเป็นเวลาที่ไม่น้อย
สำหรับการเป็นจุดเริ่มต้นและออกเดินทาง
บรรยากาศ
ผมก็ไม่ทราบว่าจริงๆ มันเปลี่ยนไปตามกลไกใดในโลกนี้
มันอาจจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาหนึ่งแล้วหายไป
แต่ความจริงแล้วกลไกในความทรงจำนี่แหละ
ทำให้เราคุ้นเคยไม่ว่ากี่ปีเราจะรู้สึกเหมอนเดิม
ทุกความทรงจำของผมมันเริ่มจากที่นี่
คงปฏิเสธไม่ได้ว่าผมคงจะคิดถึงมันตลอดไป
ไม่ว่าจะเรื่องที่ดีหรือเรื่องที่ร้าย
มันคงเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าราคาของมัน
ผมไม่รู้สึกว่าผมสูญเสียอะไร
หรือมีใครพรากอะไรไปจากผม
ทั้งๆที่ผมเคยได้รู้สึกจนชินไปแล้ว
คำว่า House คือบ้านที่เป็นนัยยะเชิงที่อยู่อาศัยเพียงอย่างเดียว
แต่ผมคงจะรู้สึกกับที่นี่เป็นคำว่า Home บ้านที่มีความอบอุ่นของครอบครัว
ถึงแม้เราจะรักษาสิ่งที่เป็นรูปธรรมไม่ได้
แต่ผมรู้ว่าผมจะเก็บสิ่งที่จะไม่มีวันมีใครเอาไปจากผมได้จากที่นี่
คือ ความรู้สึก ความทรงจำ
หัวใจผมเต้นเร็วขึ้นเมื่อก้าวออกมา
เพราะรู้ว่ามันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้ซึมซับบรรยากาศของที่อยู่อาศัย
ที่ใครหลายคนเรียกมันว่า "บ้าน"
สุขสันต์วันบ้านโดนยึด
ด้วยรักและเคารพ
แสน (Stephan)