Kim ne derse "olur" diyorum, tartışmaya girmiyorum. Söylediklerine "olmaz" diyemeyeceğim ya da "olmaz" demek isteyebileceğim insanlarla aynı ortamda bulunmamaya çalışıyorum. Mesela işteyken her şey işle ilgili olduğu için işe gidiyorum, evde tek olduğum için eve geliyorum, çaycıda o saatte kimse olmaz diye çaycıya gidiyorum, Baranlarda benden sigara sarmam ve müzik açmam dışında bir şey istenmeyeceği için Baranlara gidiyorum falan.
Annemi arasam "yemek ye" diyecek, babamı arasam "mezun ol" diyecek, ablamı arasam çok konuşacak, abimi arasam "iyi hadi görüşürüz" diyecek. Ne yemek yemek ne mezun olmak ne çok konuşmak ne de abimle görüşmek istemiyorum. Belki daha sonra isterim ama bu ilkbaharda olmaz. Takvimdeki sayıları ve gün isimlerini bile silip atmışım, mevsim değişimlerini ayırt edebiliyorum sadece. Ben bu haldeyken kime neyin vefasını gösterebilirim? Baran'ı arıyorum, bu ilkbaharı evde rap dinleyerek geçirmek istediğimi söylüyorum, "bi şeyler içelim mi" anlıyor, kapatıyoruz. Evden çıkarken ateş ediyorum, metrobüse binerken öğrenci akbilimi yeni çıkarmış ve doldurmuş olmama rağmen dilenci basıyorum; cebimde bana inanan güvenliğin maaşı kadar para var, cüzdan yok, kulağımda "kimlikler kayıp". Bulundurmak zorunda olduğum şeyleri bana vermeden önce beni süründüren bürokrasiden dolayı devletten intikam alıyorum. Hazineye 1 lira eksik kazandıran ve bana bir şarkıyı 2 kere dinleten zararsız bir intikam. Eve geri dönerken Scotty'ye 14 lira verdiğimi öğrenseler bana "o zaman neden akbil alıp basmadın" demek yerine güvenlikçiliği bırakıp motosiklet almaya karar verecek insanları kandırdığım için üzülmeli miyim? Bence onlara tükürüp kaçmalıyım. Kesinlikle çocukça olmaz.
Taşınmalıyım, telefonlara cevap vermesem de kim arıyor diye bakmalıyım, yeni bir cüzdan almalıyım, mesajları okumayı ertelememeliyim, çalışmalıyım, okulu dondurmalıydım, dişçiye gitmeliyim, dişçiden önce bileğimi kontrol ettirmeliyim, biraz dövme yaptırmalıyım, bazı şeylere çok sinirlenmeliyim, bilgisayar almalıyım, Mersin'e oy kullanmaya diye gidip geri dönmemeliyim, Mersin kız ismi olmalı, takvimden haberim olmalı, hayal kurmadan önce en azından bir kediyle yaşayabilecek kadar sorumluluk sahibi olmalıymışım, beni yavaşlatan ya da durduran her şeyi zamanda geride bırakmalıyım, kedi sahibi olmamalıyım, teşekkür etmeliyim ve "ziyade olsun" dedikten 7.04 saniye sonra yere çakılmalıyım.
Sorunlardan bahsetmenin ortaya çıkardığı başka sorunlar çözümden uzaklaştırdıkça en kötü seçimleri yapmış olmaktan dolayı daha çok gurur duyuyorum. İşe gidince aksayan okul, okula gidince aksayan kira, kira aksayınca kurulması gereken iletişim, iletişim kuramadıkça içen insan ve insanken bir işe yaramayan şey bu çağın yutaklardan nasıl geçtiğini özetliyor. Sorunları fısıldamanın gürültüsü yüzünden kuşların cıvıltısından oluyorum. Sorunları çözmeyi değil de ortadan kaldırmayı yeğleyince vandal ilan edileceğim için çok heyecanlıyım. Depresyona girmektense manik hatalar yapmak bile benim tercihim değilken neden her şey sanki istediğimden olmuş gibi tepki alıyorum, bilmiyorum; her şeyin üstüme geldiğini hissettiğimde bir faydası olur diye daha çok üstüme gelen bir sürü sevenim var.
Bir arkadaşım başka bir arkadaşımı daha başka bir arkadaşımla aldatırken duyduğum sesleri hafızamdan aldırmak istiyorum, ben içerde dizi izlerken evimi soyan hırsızın çıkardığı o evden kimseyi rahatsız etmeden çıkmaya çalışan arkadaş sesini bir daha duyduğumda hırsızın yüzüne yetişebilmek için evime kimseyi almamak istiyorum, Haziran'ın sonunda çocukluğumla beraber son birkaç yılımı da yakmak istiyorum, biraz da dinlenmek istiyorum.