Kimi zaman çoktuk, kimi zaman da yoktuk...
Belirsiz bir geçmiş zamandan belirsiz bir geleceğe doğru yol alırken yaşantımız süresince birçok eylemle karşılaşıyor ve tecrübe ediniyoruz. Bu edinim gerçekleşirken koyduğumuz sınırlar arasında kendimizle bir iç yüzleşme yaşıyoruz. Önemli olan da bu yüzleşmenin farkında olabilmek. Çünkü farkındalığı olmayanlar diğerlerine nazaran çok sıradan bir yaşam sürdürürlerken, farkında olanlar da ya edindikleri tecrübe çerçevesinde yada gerçekleşebilecek bir eyleme karşı önlem almış durumdadırlar.
Kimi zaman biz idik, kimi zaman da siz idik...
Kimsesizlerin kimsesi olmak mı yoksa kendimize sahip çıkmak mıdır yaşam? Bir yandan kendimizi düşünüyorken diğer yandan da başkalarının durumlarını da düşünmeliyiz, yaptıklarını, söylediklerini değil... Küçüklüğümüzde öğretilen fakat sonradan unutulan çok hassas bir kavram vardır ve birçok alanda bulunmaktadır, ayıp. Gerek kendimizi, gerekse başkalarını düşünürken ne kadar edep ve âdâb ile konulara yaklaşıyoruz? Hırçın ruhumuzun perdelerini aralayıp, kalbimizde olmayan fakat dilimizden çok çabuk süzülebilen en büyük ayıbı unutuyoruz, küfür. Kızgınlık, kırgınlık, sıkkınlık, bıkkınlık, neşe ve üzüntüde ne yazık ki bir bağlaç gibi küfür kullanılıyor...
Bölüşürsek tok oluruz,
Bölünürsek yok oluruz.
Yunus Emre
Bizleri sizlere gönülden bağlayan etkenler güzel davranış ile birlikte güzel sözlerdir. Siz, siz olun, biz böyle iyiyiz, demeyin. "Siz" ile "biz"i bir harf değiştirebileceği gibi gönlünüzün derin sohbetinden çıkan güzel bir söz de değiştirebilir. İlim, kendimizi bildikten sonra hepimiz olabilmektir...