This story's written by me. Main subject is about 2 friends life. In this story we will tell the reader how important is friendship. Sometimes we will have a disappointment, sometimes we will be so happy but don't forget. There is one big point --> Friends are unique and friendship is important...
Bir Temmuz Akşamı Adnan Tıbbiyeden arkadaşı Necdet ile mazisini tazelemek adına bir küçük yürüyüşe çıkmıştı. Şöyle böyle bir parmak hesaplaması yaptığında bu küçük kasabaya geleli bir hafta oldu. Yeni ev haliydi, düzenlemesiydi derken vakit bulupta kasabalılara kendini tanıtma şerefini arz edemedi.Keza Necdet'in ısrarı ile kendine ufak bir zaman ayırabildi.
İnkaya bayırından aşağı doğru inerken denizin o masmavi görüntüsü neredeyse gözlerini kör ediyor, kalbini içli içli çarptırıyordu. Tıbbiye'yi İstanbul'da okuduktan sonra Adnan'ın görev yerleri doğu vilayetleri arasındaydı. Uzun bir aradan sonra yeniden deniz görmek gözlerini kamaştırıyordu. Heyecanını Necdet fark etmiş olmalı ki;
Adnan hadi gel ufak bir sahil gezintisi yapalım. Kasabalılarla yarın tanışırsın.
Hiç karşı çıkmadan “seve seve” dedi. Yollarını sahil kenarına giden keçi yoluna çevirdiler. Yollarına devam ederken Necdet, Adnan'a Tıbbiye'de yaptıkları küçük haylazlıkları anlatıyor, uzun zamandır Adnan'ın gülmeye hasret kalan yüzünde güller açtırıyordu. Konuşmaların tümüne samimiyetle kendini veremese de Necdet, Adnan'ı tuluat tiyatrosunun bir oyuncusuymuş gibi bozmuyordu.
Bir ara garip bir şey oldu. Sanki o neşe dolu Necdet gitmiş yerine bir başkası gelmişti. Adnan özel hissiyatında bir değişikliklik oldu diye düşünse de, yine de bir eski dostu kırmadan ne olduğunu öğrenmeye çalıştı. O konuşmuyor, Adnan'ın arkasındaki yoldan geçen bir kadına ve yanındaki çocuğa pür dikkat bakıyordu.
Kadın uzaklara doğru yol aldığında Necdet, Adnan'a doğru bakarak;
Nazım'ı Tıbbiye'den sonra hiç gördün mü Adnan?
Bu Nazım Tıbbiye zamanında Necdet ile Adnan'ın en yakın arkadaşı idi. İkisi de kendinden çok onu severlerdi. Nazım o zamanlar ince vücutlu, ufak boylu yüzünde tüy bitmemiş utangaç bir taşra çocuğu…Bir gönlü var ki sormayın. İnsan değil sanki katmerli iyilik…
Adnan'ın yüzünde, Necdet'in bu sorusundan sonra şaşkınlıkla burukluk arası bir ifade oluştu.Normaldi.Çünkü Adnan'ın mazisinde Necdet'e anlatamadığı bir takım haller vardı. Karanlık günler yeniden yakındı ve umudun Adnan için bu kasabada da son bulduğu bir gündü.