Bu epey özel bir yazı aslında, yayınlayıp yayınlamamak konusunda ikilemdeydim, ama benim gerçek kimliğimi tanımıyorsunuz zaten. Eh, arasınız elbet bulursunuz kim olduğumu ama, çok da umurumda değil.
Hem #introduceyourself serim daha bitmedi ve bana kalırsa bir insanı korkularını bilmeden tanıyamazsınız.
Küçükken yatağıma geçer düşünürdüm. Ölüm var. Bu her zaman olmazdı, çoğunlukla evden uzakta kaldığım ya da bir filmin etkisiyle yattığım geceler. Garip, ardında inandığım din olmasa beni bütün her şeyden koparıp alacak bir olgu. İnsan, öleceğini bilen tek canlı derler. Bilmiyorum doğru mu bu. Bilmiyorum ölümü bilmek mi bizi diğer her şeyden ayıran yoksa ona hazırlanmak mı? Ama konumuz bu değil.
Küçükken aklımın almayacağı şeyleri düşünürdüm her çocuk gibi, çocuklar başka bir gerçekliğin düzleminde yürürler. Bilirsiniz, ince bir çizgidir bu, Ay'ın Ay Dede olduğu ve hep bizi izlediğini düşündüğümüz gerçeklik. Balkona çıktığımızda dokunabileceğimiz, pamuksu katı bulutlarla doldurulmuş. Sonra giderek büyürsünüz tabi, sonra okul, gerçekler fizik kurallarıyla doldurulmuştur ve bunlar size pek albenili gelmez.
Anneniz tutar sizi ellerinizden ve okulun bahçesinde beraber o ilk zili beklersiniz. Ben hatırlamıyorum, zaten abimlerle aynı okulda okuduğumdan çok da gerek olmadı sanırım anneme. Sınıfa girdim mi girmedim mi bilmem, öğretmenimi hatırlıyorum. Çok severdim. Böyle anne yarısı gibi işte, sonra zaten o beni istemişti sınıfına. Sarı saçlı olduğundan demişti annem sonraları, öğretmenim de sarışındı. Güzel günler diyorum geçmişe baktığımda. Geçmişe baktığımda diyorum ki insan bir çocuk gibi sevmeli. Şimdi geldi aklıma bu, çocuk gerçekliğiyle sevmeli. Yoksa bilmiyorum, boş geliyor bana. Bomboş. Böyle vursan gökyüzünde yankılanacak boşluğun sesi. Sonra diyeceğiz ki ne çok acı var, oysa bu acı mı bilmiyoruz bile. Acı mı bu, yoksa bilerek kestiğimiz bir yaranın, bilerek hissettiğimiz gösterişli ağrıları mı? Konumuz bu da değil elbet.
Bir insan annesini sever önce, biliyorum bunu. Doğduğunda bilmeden oluşmuş bir bağ bu. Hani hiç görmesen de tanırsın gibi. Çocukluğundan kalma bir sevgi, anneler gününe sığmayan. Ben anneler gününü kutlamıyorum artık, epey oldu. Büyüdüm dedim ya, büyüdüm işte. Üstte bahsettiğim boş bir sevgi gösterisi gibi görüyorum bu günü. Bu günü sevmiyorum. Anneler, sonraları daha net anlayacağımı düşünüyorum değerini.
Çocukken bir hikaye dinlemiştim, sanırım o vakitten sonra başladı kitaplara merakım, Tavuk Suyuna Çorba'ydı kitabın adı, bir anneyle, çocuğunun öyküsünü anlatıyordu. Erken gitmiştim o gün eve. Bunu hatırlıyorum, hikayeyi anlatmaya çalışmıştım da becerememiştim. Garip, sonra, uzun yıllar sonra yine aynı hissettirdi bir kitap bana, sonra bir şiir, Onur Ünlü'nün yazdığı.
Ölüm diyorum ya hani, hayatınızda ölüm gibi olan zamanlar vardır. Öyle anlar işte. Ben yaşamadım bunu. Ama yaşayanlar vardır aranızda. En büyük korkum bu benim. Küçükken düşünüp düşünüp uykularımı kaçıran, yatağımın altında gizlenmiş, bir gün çıkıp geleceğinden emin olduğum hayaletim...