Yetmez Türk’e dünya yetmez
Dört yön, yedi kıta yetmez
Aya çıksak aya, yetmez!
Güneşi de alacağız
Bir Türk’ün bir damla yaşı
Yok edecek dağı taşı
Düşmanın başına arşı,
Gökyüzünü yıkacağız!
Ne kadar güzel ve anlamli bir siir degil mi? Türk, adaletin ve serefin bu dunyadaki koruyucusu. Size bugunki yazimda biz Türküz diyeceğim.Tarih kitapları savaşlarla doludur: Kazanılmış ve kaybedilmiş savaşlar… Tabii ki milletimizin de kazandığı ve kaybettiği savaşlar olmuştur.
Çanakkale Savaşı’ndan binlerce şehitle çıktıktan birkaç yıl sonra Avrupalılar tarafından ülkemiz işgale uğradı. Sanki pasta dilimlermiş gibi ülkemizi paylaştılar. Bize: “hasta adam” dediler ve kendileri de virüsmüş gibi ülkemize saldırdılar; ancak unuttukları bir şey vardı. O da birçok ülkede olmadığı kadar çok kahramanımızın olmasıydı. Bu kadar çok kahramanın bir araya gelmesiyle ölüm döşeğindeki bir hasta adam bile iyileşebilir. Yeter ki iyileşmek için inancı ve azmi olsun. Bu inançla ve azimle halkımız: kadın, yaşlı, çoluk çocuk, kazma kürekle düşmanları kovdular, mermiler döktüler, kış gününde mermi taşıdılar ve o hasta adamı iyileştirdiler. Vücudunu saran bütün mikropları attılar. Hâlâ Avrupa, Türklerden korkuyor; çünkü o hasta hâliyle savaş kazanan bir milletten kim korkmaz ki?
“Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.”
Yurdumuzda bir tek insan bile kalsa, bağımsızlığımız için yine de savaşacağımızı ve ondan vazgeçmeyeceğimizi anlatıyor. Sadece bu mısralarda değil, İstiklâl Marşı’nın tamamına baktığımızda, Kurtuluş Savaşı’nı tam anlamıyla özetliyor.
Sonuç olarak bu savaş kazanıldı ve tarihe geçti. İmkânsızı başaran milletimiz sonunda bağımsızlığına kavuştu. Ve şu dönemde “Biz Türk’üz” diye göğsümüzü gere gere övünebiliyoruz; çünkü böyle güzel bir zaferi kazananların çocuklarıyız. Türk’ün inancını ve gücünü tüm dünyaya gösterenlerin çocuklarıyız. “BİZ TÜRK’ÜZ”