Hey iedereen
Dit is mijn inzending voor de tweede editie van #writing-wednesday, een wedstrijd georganiseerd door @alldutchcreation. Via deze wedstrijd hopen we met #alldutch mensen warm te maken om hun fictieve verhalen ook in het Nederlands te delen op Steemit. Aangezien ik nog steeds liever in mijn moedertaal schrijf dan in het Engels, kon ik deze wedstrijd niet laten passeren. Hopelijk genieten jullie er van!
[Originele foto door @hetty-rowan]
Lady-Lynn is buiten aan het blaffen. Het teken om haast te maken. Ik veer op en ren zo snel als ik kan de trap af naar de keuken, waar ik een drietal dozen heb verzameld om in de koffer te zetten. Eén doos met kleren, één doos met allerhande proviand, en een laatste doos met wat boeken en mijn laptop. Ik zet de dozen met eten en kleren op elkaar en hef ze, geholpen door de adrenaline, in een vloeiende beweging op. Normaal zou ik door m’n hurken gaan en ze zo ergonomisch mogelijk opheffen, maar ik heb geen tijd te verliezen. Een korte pijnsteek giert door mijn ruggengraat. Ik verbijt het en wandel richting de auto.
Ik sta stil om de wolken te bekijken. In deze tijd van het jaar zijn ze normaal grijs en grauw. Nu zien ze donkerblauw en lijken ze een strijd te voeren over wie als eerste de hel mag doen losbarsten. Mijn spieren verstijven. De wind giert tegen mijn jas aan, en ik moet moeite doen om mijn balans niet te verliezen onder het gewicht van de dozen. Met voorzichtige passen wandel in naar de auto waar ik de dozen laat vallen.
Lady-Lynn bestudeert verderop, op de open plek tussen de bomen, aandachtig het wolkendek. Met haar oren gespitst lijkt ze geduldig te wachten op de impact van volgende donderslag. Het is verbazingwekkend hoe Lady de situatie onder controle lijkt te hebben. Andere honden zouden al lang uit paniek op de vlucht zijn geslaan. Of misschien zouden ze met hun staart tussen hun benen bij hun baasje om troost komen smeken. Lady-Lynn is anders. Zij staat nog steeds op wacht, klaar om me het ultieme noodsignaal te geven wanneer nodig.
Ik spurt opnieuw naar binnen om te kijken of alle ramen gesloten zijn. Geen idee of ze de storm zullen weerstaan, maar het zou dom zijn om ze de kans te ontnemen. Alles is dicht. Ik sluit mijn ogen en doe een klein schietgebedje naar de weergoden, ook al ben ik niet gelovig.
Een luide knal verstoort mijn geprevel. Het huis davert op zijn vesten. Ik hoor Lady-Lynn blaffen alsof een bende katten de aanval op haar hebben ingezet. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik spurt de keuken in, neem de laatste doos in mijn armen, en ren naar de auto waar Lady als een bezetene in het rond springt. Ik kniel naast haar en luister hoe haar ademhaling tekeer gaat. De laatste donderslag heeft haar overstuur gemaakt.
Met trillende handen streel ik haar kop. “Rustig maar schat, rustig maar. Ik voel het ook, maar het komt allemaal wel goed. Zolang we maar samen zijn.”
Lady kijkt me aan en drukt haar kop tegen de mijne als teken van bevestiging. Ik leg de dozen in de koffer en help Lady-Lynn op de passagierszetel. Een laatste blik naar het bos. De auto start.
We later het achter.
[EINDE]
Dat was het alweer voor deze week. Laat me weten wat jullie er van vonden in de comments hieronder!
Bedankt voor het lezen en tot volgende keer.
- Tuwore