I missed... I missed being able to deceive myself by taking care of my non-existent hair.
I missed being able to be pure so much that I said goodbye to it while I was holding my own brother's hand while my youth, which I didn't try to chase after, was pure.
I miss people being able to fool me. Not seeing the truth and feeling sorry for it.
I miss the black hole inside me. A black hole that feels better than emptiness.
Most of all, I miss my father. My father who does not force me, supports my dreams, does not want me to cross my limits and adds happiness to my happiness...
I wished that my heart, which I could not fit in my two palms before, would beat with the same strength even when I was holding it with two fingers.
I miss the broken pieces of my heart, more importantly. While my purple chrysanthemum was shedding its leaves, I collected the leaves one by one, even though they cut my hands like glass. I forgot that my heart was in my hand. She also was cut by leaves one by one. She ripped off the pieces. It got smaller and smaller as it was cut. What I have left was neither enough for my loved ones nor for me. As it got smaller, the embroideries I carefully placed spilled over it. Every jewel that I colored with love fell into the black hole with leaves. Finally, the black hole has had enough. It had enough of the love that I needed to be satisfied with and left. It disappeared.
And considering all of the things I wrote here, how can I live in this place where even the black hole leaves me alone?
Özledim... Olmayan saçlarıma bakım yaparak kendimi kandırabilmeyi özledim.
Öyle özledim ki saf olmayı, peşinden koşmaya çabalamadığım gençliğim öz kardeşimin elinden tutarken ben ikisine de elveda dedim.
İnsanların beni kandırabilmesini özledim. Gerçekleri görememeyi ve buna üzülmeyi.
İçimdeki karadeliği özledim. Boşluktan daha iyi hissettiren karadeliği.
En çok da babamı özledim. Beni zorlamayan, hayallerime destek olan, sınırlarımı geçmemi istemeyen ve mutluluğuma mutluluk katan babamı...
Eskiden iki avucuma sığdıramadığım kalbimi iki parmağımla tutarken bile aynı güçte atmasını diledim.
Kalbimin kopan parçalarını özledim daha da önemlisi. Mor krizantemim yapraklarını dökerken bende yaprakları cam gibi elimi kesmesine rağmen topladım teker teker. Unuttum ki kalbim elimdeydi. Onu da kesti birer birer yapraklar. Kopardı parçaları. Kesildikçe küçüldü, ufaldı. Elimde kalan da ne bana yetti ne sevdiklerime. Küçüldükçe özenle yerleştirdiğim işlemeler döküldü üzerinden. Sevgimle renklendirdiğim her bir mücevher yapraklarla birlikte düştü karadeliğe. En sonunda doydu karadelik. Benim doymam gereken sevgiye doydu ve gitti. Yok oldu.
Bütün yazdıklarımı göz önünde bulundurursak, karadeliğin bile beni yalnız bıraktığı bu yerde ben nasıl yaşarım?
P.S. If you know English AND Turkish, I do that too... If you see a translation discrepancy that was on purpose. I did think this is as proper as I could do. Because there are many differences between these languages.
Not: Hem Türkçe hem de İngilizce biliyorsanız, ben de biliyorum... Eğer çeviri farklılığı görürseniz bunun bilinçli olduğunu bilin lütfen. Bunu yapabileceğim en uygun şekilde yaptığımı düşünüyorum. Çünkü bu iki dil arasında çok fazla fark var.