The Secrets of the Road – Captured in a Frame
I love photographing roads.
Especially the ones whose end is out of sight. When a path stretches far ahead, disappears around a bend, or fades into the light, mist, or shadow – I feel like I’m looking not just at a landscape, but at a metaphor. A story whose ending I don’t know. And I don’t need to. Because the road itself is fascinating – both the real one and the symbolic.
I’m particularly drawn to photos of roads lined with trees. They stand like guardians – silent, majestic, as if they’re protecting the secrets of the path. Sometimes their branches form a green tunnel above my head. Other times, bare and raw, they look like pencil sketches on paper. Each such alley has its own rhythm, its own silence, its own mix of unease and peace. To me – they’re gateways to another realm.
Every shot I capture is a record of a small journey. It doesn’t have to be spectacular – it might be a morning walk in the fog, an evening stroll through shadows, a quick outing to the city where the last light of the day reflects off the concrete. Each of those moments invites reflection, invites me to pause for a breath.
I love photographing the road, because it is never just a road. It’s a symbol. A journey that each of us undertakes – on our own terms, with our own baggage, our dreams and fears. And even though I don’t know what waits around the corner, I’m grateful I get to walk that path. And that sometimes, I get to capture it in a frame.
Tajemnice drogi – zapisane w kadrze
Lubię fotografować drogi.
Zwłaszcza te, których końca nie widać. Gdy ścieżka ciągnie się daleko, niknie za zakrętem lub rozmywa się w świetle, mgle, cieniu – wtedy mam wrażenie, że patrzę nie tylko na krajobraz, ale na metaforę. Na opowieść, której zakończenia nie znam. I nie muszę znać. Bo przecież droga sama w sobie jest fascynująca – zarówno ta realna, jak i symboliczna.
Szczególnie upodobałam sobie zdjęcia dróg otoczonych drzewami. One są jak strażnicy – milczący, majestatyczni, jakby strzegli tajemnic tej trasy. Czasem tworzą nad głową zielony tunel, innym razem – gdy są nagie i surowe – przypominają szkic ołówkiem na papierze. Każda taka aleja ma swój rytm, swoją ciszę, swój niepokój i spokój jednocześnie. Dla mnie – są jak wrota do innego wymiaru.
Każde ujęcie, które zatrzymuję w obiektywie, to zapis małej podróży. Nie musi być spektakularna – może to być poranny spacer we mgle, wieczorna wyprawa wśród cieni, szybki wypad do miasta, gdzie ostatnie światło dnia odbija się od betonu. Każdy taki moment to zaproszenie do refleksji, do zatrzymania się choćby na chwilę.
Lubię fotografować drogę, bo ona nigdy nie jest tylko drogą. Jest symbolem. Wyprawą, którą każda z nas odbywa – na własnych zasadach, z własnym bagażem, z własnymi marzeniami i lękami. I choć nie wiem, co czeka za zakrętem, cieszę się, że mogę tę drogę przejść. I że czasem udaje mi się ją zatrzymać w kadrze.
