Konrad Kruczkowski w pierwszych zdaniach swojej książki pt. "Halo Tato" napisał: "Każdy reporter znajduje temat którym załatwia własną sprawę". Długo zastanawiałem się co może być moją "własną sprawą". Po czasie okazało się, że było ich kilka. W zasadzie nawet je opisałem ale tuż po tym stwierdziłem, że większość z nich pozostawię dla siebie i najbliższych. Jedyną rzeczą którą zechcę się podzielić publicznie będzie radość z tego, że po raz kolejny wszedłem schodek wyżej w mojej sztuce podróżowania, potrafiłem znowu pójść pod prąd, wstać zza biurka, wyruszyć w nieznane i doświadczyć świata który mnie fascynuje właśnie takim jakim rzeczywiście on jest, plus opisać go. Dodatkowo cieszę się, że udało mi się wypuścić mój pierwszy dłuższy projekt blogowy bez ciśnienia na internetowe cyferki, wyświetlenia, unikalnych użytkowników i inne tego typu kwestie. Niszowość tematu zakładała, że nie będą one oszałamiające, natomiast ogromne ilości doświadczenia i wartości jakie wyniosłem podczas całej tej przygody nie są przeliczalne na żadne liczby i tylko pozornie są z mojej strony "dokładaniem do interesu".
Na koniec nie tyle wypada mi co bardzo mocno pragnę podziękować wszystkim bez których ten projekt, w takiej formie, nigdy by nie powstał:
- Panu Ryszardowi Stankiewiczowi, prezesowi Związku Polaków na Łotwie za zaufanie, gościnność, życzliwość i czas spędzony na wartościowych rozmowach,
- Dawidowi Hallmannowi (@hallmann @fundacja @bezkresu) za inspirację i pomoc na początkowym etapie projektu,
- Iwonie Zawistowskiej za wsparcie duchowe i mentalne na każdym etapie projektu i pomoc redaktorsko-korektorską,
- Oli Dyjur za pomoc redaktorsko-korektorską.
Dziękuję bohaterom moich tekstów, (w kolejności publikacji) czyli Państwu:
- Wandzie Hryniewicz,
- Walentynie Łapkowskiej,
- Swietłanie Manochinie,
- Krystynie Kunickiej,
- Milenie Rożańskiej-Sawkinie,
- Antoniemu Kazaczonok.
Dziękuję również kochanej rodzinie, przyjaciołom i znajomym, wszystkim którzy wsparli moje działania chociażby dobrym słowem, zarówno na etapie pomysłu, podróży i pisania jak również w czasie publikacji. To wielka radość mieć Was obok siebie.
Dworzec kolejowy z perspektywy ławeczki na ulicy Ryskiej (Rigas iela), Dyneburg